Το μακρύ και αδιέξοδο ταξίδι μας, στην εισαγόμενη πολιτική. Η ύβρις του οικονομικού και πολιτικού διεθνισμού, στη βάση της εξουσίασης του ανθρώπου.

 

Διαβάζω και δείτε αυτούσιο εδώ, το άρθρο του καθηγητή κ. Χ. Γιανναρά, με τίτλο «οι θύελλες σαρώνουν την χαρτοκοπτική», και για πρώτη φορά, μετά από καιρό ενθουσιάζομαι.

Ενθουσιάζομαι, γιατί η ανάλυση του κ. Γιανναρά είναι για όλους! Μπορεί να την αντιληφθεί και ο τελευταίος μαθητής Γυμνασίου!

Με λίγα λόγια μας λέει ότι τόσο ο καπιταλισμός όσο και ο μαρξισμός,   έχουνε για κοινό τους χαρακτηριστικό τον διεθνισμό, σε οικονομική βάση, αν και  από διαφορετική σκοπιά!

Και πως όλοι εμείς  δεχόμενοι να σκεφτόμαστε και να πολιτευόμαστε με αυτά τα συστήματα σκέψης «αγνοούμε προαποφασισμένα, κάθε στοιχείο ιδιαιτερότητας, ιδιομορφίας, ή διαφοράς που μπορεί να εμφανίζει μια οργανωμένη συμβίωση ανθρώπων», και, ασφαλώς και, η δική μας κοινωνία.

Επισημαίνει ο κ. Γιανναράς, ότι το  δίπολο μαρξισμός - καπιταλισμός, είναι ξενόφερτο και ότι μας δημιούργησε πολλά προβλήματα: όπως

1. ότι η οικείωση του διπόλου αυτού από την ελληνική κοινωνία ήταν μιμητική, μεταπρατική.

2. Oλα τα κόμματα του πολιτικού μας φάσματος αναζητούν μια ταυτότητα  (αριστερά -κέντρο-δεξιά) αλλά αδυνατούν να βρουν μια προγραμματική ιδιαιτερότητα που να ταιριάζει στην ελληνική κοινωνία. Το  αντίθετο μάλιστα, όλα τα κόμματα θεωρούν πως η ελληνική κοινωνία είναι σαν μια οποιαδήποτε κοινωνία. Και σχεδιάζουν να την κυβερνήσουν σαν να είναι μια οποιαδήποτε άλλη.

3. Τα «προγράμματα» των κομμάτων, ακόμα και όταν αυτά αναφέρονται στην «παιδεία» και στον «πολιτισμό», δεν προβλέπουν τίποτε που να αφορά τον Ελληνισμό, ως τέτοιον που είναι.

4 Τόσο ο κομματικός λόγος όσο και τα κυβερνητικά έργα είναι υποταγμένα σε οικονομικές προτεραιότητες, σε απόλυτο βαθμό.

5. Ακόμα και οι κυβερνητικές αποφάσεις από τις οποίες κρινόταν η ίδια η ιστορική συνέχεια ή ασυνέχεια του Ελληνισμού, πάρθηκαν με κριτήριο τις οικονομικές σκοπιμότητες και προτεραιότητες, όπως:

• Η επιβολή της μονοτονικής γραφής). 
• Η διάλυση της μικρής, αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας. 
• Η καταστροφή και ο αφανισμός του απαρόμοιαστου ελληνικού τοπίου . 
• Η δραματική υποβάθμιση και απαξίωση των γλωσσικών μαθημάτων στα σχολεία για χάρη της προτεραιότητας «παραγωγικών» γνώσεων. 
• Η προπαγανδιστική παραχάραξη της Ιστορίας, προκειμένου να προαχθεί η «πολυπολιτισμικότητα» που διευκολύνει την παγκοσμιοποίηση των αγορών – και μύρια όσα ανάλογα.

6. Τα Κόμματα και οι διαχειριστές της εξουσίας δεν συζητούν προβλήματα στρατηγικής για την εξασφάλιση ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού. 

• Συνεχώς αμφισβητούνται (πολλαχόθεν) τα σύνορα του κρατιδίου . 
• Το πολιτικό προσωπικό σε μεγάλο βαθμό είναι  κοινωνικά ή ηθικά στιγματισμένοι ως φυσικοί ή ηθικοί αυτουργοί εγκλημάτων του κοινού Ποινικού Δικαίου. 
• Επαίσχυντο είναι και το επίπεδο και η διάλεκτος των διαπληκτισμών του πολιτικού προσωπικού – κι όμως αυτό το ανθρώπινο υλικό, υπό αυτές τις συνθήκες,  διαχειρίζεται το ψωμί μας, τις ελπίδες μας και την αξιοπρέπειά μας, ημών των Ελλήνων.

Αλλά, ευτυχώς, που οι ανάγκες των ανθρώπων σαρώνουν τις πρακτικές διακυβέρνησης και εξουσίασης ερήμην των λαών!

Κύριε Γιανναρά, σας ευχαριστούμε για την τόσο διεξοδική και διαφωτιστική ανάλυσή σας. Συγχωρήστε μου την «αντιγραφή», και τα λίγα «φτιασιδώματα» για τις ανάγκες της παρουσίασής της εδώ. Δεν οικειοποιούμαι την ανάλυσή σας, την ασπάζομαι εξ ολοκλήρου, γι' αυτό την αναπαράγω εδώ.

Γιατί πρέπει, επί τέλους, κάποτε να σκεφτούμε και να πράξουμε Ελληνικά. Όπως μόνο εμείς μπορούμε να νιώσουμε, κι όπως μόνο εμείς μπορούμε να υπηρετήσουμε τον τόπο μας.