Στο πέταγμα ενός Αγγέλου

Αγαπημένη μου Μάνα-Ζωή,

Πώς να σε λέω Ζωή,
ύστερα από τούτο το κακό που σε χτύπησε κατάστηθα;

και
Πώς να σου αλαφρώσω το βάρος
που σκοτεινιάζει τα μάτια και χάνεται ο κόσμος;

Μα θα σε λέω Ζωή,
Ζωή μου,
γιατί είσαι Μάνα,

κι οι μάνες δεν έχουν δικαίωμα στην οπισθοχώρηση,

ακόμη κι όταν λυγίζουν,

γιατί έχουνε χρέος παρουσίας,

και τήρηση άληστης
της μνήμης του φευγάτου,
που αδειανή την αγκαλιά μας αφήκε.

Για σκέψου! ετούτο μοναχό του πορεύεται,
κι εκείνα  το συνοδοιπόρο τους χάσανε,
και την συντροφιά τους,

Ετούτο στη μνήμη της αδειανής αγκαλιάς μας θα ζεί
εκεί που μαζί οι καρδιές μας χτυπούσανε,
κι εκείνα στην ποδιά μας
θα παρηγορούν και θα κρύβουνε

το δάκρυ τους και τη μοναξιά τους.

Η Μάνα Ζωή μου,
δεν χάνει την αποστολή της,
όπου και να πάει.

Ζωντανή αγρυπνάει και παραστέκει
και σαν πεθαμένη

 ζωογονεί με τη μνήμη της

μια καρδιά παιδική, ανήμπορη ή κλονισμένη.

Γιατί μας άφησε ο Θεός, στη θέση τη δική Του.

[Λένε, πως
Σα δεν ήθελε να παραστέκει μονάχος
όλα τα παιδιά του κόσμου,
άφησε στην καθεμιά μας

να προσέχει τα δικά της].

Κι εμείς, Μάνες,
κάτου από ένα Σταυρό,
της αγωνίας για το αύριο,

ή της αρρώστειας και του χάρου,

κάθε μέρα αγρυπνούμε, πονάμε,

και με τούτο το αίμα,
της αγωνίας και του πόνου,
ζούμε και συντηρούμε τα παιδιά μας.

Πρέπει λοιπόν νά 'μαστε παρούσες,
κάτου από το Σταυρό.

Για να ποτίζουμε το ξύλο ν' ανθίζει,

και να παρακαλάμε 

για τα παιδιά τα δικά μας,
και του κόσμου ολόκληρου,
τον Παράδεισο,
του ουρανού και του κόσμου,
-το έλεος του Κυρίου-,

 ν' απλώνεται και ν' ανοίγει.

Κοινή είναι η ανθρώπινη πορεία,

και για όλους μας
οι κόλποι του Σωτήρα
μόνη παράκληση και παραμυθία.

Καλή δύναμη και καλή υπομονή,

στο Σταυρό της, η καθεμία.

Καλή δύναμη, νά 'χουμε,
όσο μας μέλλει κι εμάς,
ν' αγρυπνούμε.