Ήτανε συμφωνημένο. Πως θα έχουμε αγρυπνία, την παραμονή των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων. Πολλοί, τη θυμόμαστε τούτη τη μέρα, σαν ξεχωριστή, εδώ και πολλά-πολλά χρόνια. Γιατί ανάμεσα στους «τεσσαράκοντα» ήταν κι ένας μάρτυρας του Χριστού, με το όνομα Σμάραγδος. Και τούτο το όνομα, το κοσμούσε, φέροντάς το, μια Δασκάλα, μοναδική στην αποστολή της, μοναδική στην ανθρωπιά της, μοναδική σε όλα της. Ένας άνθρωπος ομολογητής του Χριστού, που ετούτη την ομολογία την έκανε με παρρησία και προς τους μικρούς μαθητές της, διδάσκοντάς τους την πίστη, το ήθος το Χριστιανικό, την Εκκλησιαστική ζωή και τον ζήλο για γνώση.
Η διδασκαλία των παιδιών μας, σαν πέρασμά της από τη ζωή μας, ήταν -ανάμεσα στα τόσα της έργα- η Μαρτυρία της μέσα στον κόσμο. Ήτανε το διακόνημά της σε τούτον τον κόσμο. Κι η δική μας μαρτυρία είναι, πως το πέρασμά της ήταν ανεξίτηλο, κι η ακτινοβολία της άσβηστη.
Η Δασκάλα «μας» ήτανε κι απόψε μαζί μας. Πολλοί μαζευτήκαμε γύρω από τη φωτογραφία της, και με δάκρυα δεηθήκαμε, μαζί με τους δικούς της ανθρώπους, υπέρ αναπαύσεως της ψυχής της.
Σμαράγδα! Το όνομά σου, πάντα θα λάμπει καθώς φώτισε τα παιδάκια που περάσαν κάτω από τις φτερούγες σου, και θα λαμπρύνει τα βήματα όσων ακολούθησαν το παράδειγμά σου και γίνανε δάσκαλοι, μυρωμένοι από τη νουθεσία σου και τη διδαχή σου.
Δασκάλα μας, αναπαύσου εν ειρήνη. Γιατί εσύ, τον έδωσες τον καλό σου τον αγώνα. Και την πίστη ετήρησες. Πρέσβευε τώρα με την αγαθή σου ικεσία, και για όλους εμάς, τους οικείους, τους φίλους και τους μαθητές σου.
Και λίγα λόγια για τους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες (πηγή)
Οι άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες έζησαν στις αρχές του 4ου αι. στην πόλη της Σεβαστείας στον Πολεμωνιακό Πόντο, στη Βόρεια Μ. Ασία. Ήταν στρατιώτες του ρωμαϊκού στρατού, καταγόμενοι ο καθένας από διαφορετικά σημεία της Αυτοκρατορίας. Ήταν τόσο γενναίοι στρατιώτες και ικανοί στην τέχνη του πολέμου, ώστε να αποτελούν ξεχωριστό επίλεκτο σώμα. Όλοι και κυρίως ο λαός της Σεβαστείας τους θαύμαζαν και τους αγαπούσαν. Δεν μπόρεσαν όμως να απαλλαγούν από το φθόνο κάποια στιγμή ορισμένων συστρατιωτών τους, οι οποίοι τους κατηγόρησαν στον ηγεμόνα τής πόλεως Αγρίκολα ότι ήταν χριστιανοί και με αφοσίωση λάτρευαν ως Θεό τους τον Ιησού Χριστό.
Ο ηγεμόνας τότε τους κάλεσε και με υποσχέσεις στην αρχή προσπάθησε να τους δελεάσει και να τους απομακρύνει από την ορθή πίστη στο τέλος όμως τους έθεσε το δίλημμα: να θυσιάσουν στα είδωλα, αρνούμενοι το Χριστό ή να πεθάνουν. Εκείνοι χωρίς να δειλιάσουν προτίμησαν το θάνατο και την ίδια στιγμή σε ένδειξη περιφρόνησης πέταξαν στο έδαφος τις στρατιωτικές τους ζώνες. Ο ηγεμόνας Αγρίκολα μετά από πολυήμερη κάθειρξη σε σκοτεινή και υγρή φυλακή, τους οδήγησε στην παγωμένη λίμνη που βρισκόταν έξω από την πόλη της Σεβαστείας και τους άφησε εκεί γυμνούς και εκτεθειμένους μια ολόκληρη νύχτα στο φοβερό κρύο να πεθάνουν μέσα σε φοβερούς πόνους από τα κρυοπαγήματα. Για να κάνει επίσης πιο επώδυνο το μαρτύριό τους σε μικρή απόσταση από τη λίμνη άναψε ένα θερμό λουτρό ώστε στη θέα του και μόνο να δειλιάσουν οι μάρτυρες και να εγκαταλείψουν τη λίμνη.
Όλη τη νύχτα οι Άγιοι Τεσσαράκοντα ενίσχυαν ο ένας τον άλλο με παρηγορητικά και θεόπνευστα λόγια: Δριμύς ο χειμών αλλά γλυκύς ο παράδεισος, αλγεινή η πήξις αλλά ηδεία η απόλαυσις. Όμως μέσα στη βαθειά νύχτα συνέβη ένας από τους μάρτυρες μπροστά στη θέα του θερμού λουτρού να δειλιάσει και να εγκαταλείψει τη λίμνη. Όταν όμως έφτασε στα σκαλοπάτια του λουτρού, το σώμα του, το οποίο, λόγω του ψύχους ήταν σχεδόν νεκρό, επειδή το αίμα είχε εγκαταλείψει προ πολλού τα μέλη του και είχε υποχωρήσει συνωστισμένο στην περιοχή της καρδιάς, στην πρώτη επαφή του με το θερμότατο αέρα, ο οποίος έβγαινε μέσα από το λουτρό, δεν άντεξε και έλιωσε κυριολεκτικά σαν το κερί και αφανίστηκε.
Το γεγονός αυτό γέμισε με θλίψη τις ψυχές των υπολοίπων μαρτύρων, οι οποίοι με μεγάλη αγωνία προσευχήθηκαν στο Θεό να τους ενισχύσει, για να υπομείνουν μέχρι τέλος το μαρτύριο.
Εκείνη τη στιγμή, πράγματι, εμφανίστηκε στον ουρανό ο Αγωνοθέτης Χριστός και μαζί σαράντα ολόχρυσα στεφάνια, τα οποία χαμήλωσαν και εκάθησαν πάνω στα κεφάλια των Αγίων Μαρτύρων, δίνοντάς τους απερίγραπτη παρηγοριά και ουράνια ευφροσύνη και χαρά. Το τεσσαρακοστό όμως στεφάνι, επειδή δεν είχε τόπο να σταθεί, έμεινε μετέωρο στον αέρα. Το όραμα αυτό και το στεφάνι, που εξακολουθούσε να μένει μετέωρο δεν μπόρεσαν να διαφύγουν της προσοχής τού ρωμαίου δεσμοφύλακα, του Αγλαΐου, ο οποίος, αν και ειδωλολάτρης, κατανόησε βαθιά ότι το ουράνιο εκείνο στεφάνι για το μάρτυρα που λιποτάκτησε θα μπορούσε να γίνει δικό του εκείνη τη στιγμή, αν το ήθελε. Έτσι χωρίς να χάσει καιρό με τη δύναμη και το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, ξύπνησε τους συντρόφους του, τους άλλους δεσμοφύλακες, πέταξε τα ρούχα του και μπήκε στη λίμνη, φωνάζοντας: είμαι και εγώ χριστιανός! Το γεγονός αυτό γέμισε με μεγάλη χαρά τις ψυχές των Αγίων Μαρτύρων, οι οποίοι δόξασαν το Θεό για τα μεγάλα και θαυμαστά έργα Του.
Τρείς μέρες αργότερα, οι άγιοι εμφανίστηκαν σε όνειρο στον επίσκοπο των χριστιανών της Σεβαστείας Πέτρο και του υπέδειξαν το σημείο στο οποίο βρίσκονταν τα άγια λείψανά τους. Εκείνος με τη βοήθεια μερικών ευσεβών χριστιανών, περισυνέλεξε με ευλάβεια και κατάνυξη τα ιερά λείψανα των Αγίων Τεσσαράκοντα Μεγαλομαρτύρων.
Η μνήμη τους εορτάζεται την 9η Μαρτίου.
Σημείωση:
Στην πάνω φωτογραφία η Δασκάλα «μας», η Κυρία Σμαράγδα, ετοιμάζει τα σχετικά για τον Αγιασμό της τάξης της, με την ευκαιρία της έναρξης της σχολικής χρονιάς (1991-1992), και στη δεύτερη, επικεφαλής της τάξης της, σε σχολικό εορτασμό Χριστουγέννων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου