Ευαγγελισμός- Ελληνισμός

 

Σήμερα η Εκκλησία μας γιορτάζει τον Ευαγγελισμό της Παναγίας.

Η Χριστιανωσύνη μνημονεύει τούτη  την ημέρα ως μέρα της κατά σάρκα σύλληψης του Χριστού, ως την ημέρα που ο άνθρωπος προσφέρθηκε στον Δημιουργό του, εκούσια κι ελεύθερα, για να συμβάλει στο σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου. 

Ο άνθρωπος πλάστηκε να είναι ένα με το δημιουργό του. Χωρίς αμαρτία. [Αμαρτάνω, στην Ελληνική Γλώσσα θα ειπεί σφάλλω.] Ο άνθρωπος, πλάστηκε για να προσβλέπει στον Δημιουργό του, χωρίς φόβο και χωρίς σύμπλεγμα. Σαν προς Πατέρα, φιλόστοργο, φιλάγαθο και φιλεύσπαγχνο.

Μα σαν αποχωρίστηκε από την αγάπη του Πλάστη του,  φαντάστηκε τον εαυτό του δημιουργό του δημιουργού του, μόνο και κυρίαρχο του κόσμου, ανεξέλεγκτο και απόλυτο άρχοντα των έργων και των σκέψεών του. Πλανεύτηκε όμως, γιατί, όσο κι αν όλα τούτα μπορούσε να τα εξουσιάσει μ' ένα «θέλω», τις συνέπειές τους δεν μπορούσε ούτε να τις προβλέψει, ούτε να τις σταματήσει. Σαν το νερό που βγαίνει από την πηγή, και πρέπει να κυλήσει στ' αυλάκι, στο ποτάμι, για να φύγει. Σαν την πέτρα που φεύγει από τη σφεντόνα. Σαν τη σφαίρα, που δεν γυρίζει πίσω.

Κι έτσι, έζησε εξόριστος, μακριά, από την αγάπη του Δημιουργού του, από την ειρήνη και τα αγαθά του κόσμου. Πλανήθηκε στο χρόνο, κι από τόπο σε τόπο.

Λένε, πως ο Δημιουργός, λυπήθηκε το τέκνο του, καθώς άκουγε τους στεναγμούς των βασάνων του, και χωρίς να πάψει στιγμή να πονά το πλάσμα του, το κάλεσε πάλι κοντά του.

Ήτανε τότε, που Άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε στην Μαρία, την κόρη των γερόντων [του Ιωακείμ και της Άννας] και της ζήτησε να δεχθεί να γίνει ο αγγελιαφόρος της επανόδου του ανθρώπου στον παράδεισο της αγάπης του δημιουργού του [«... Πνεῦμα ῞Αγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι·...»]

Εκείνη, ακούγοντάς τον, σάστισε, αλλά ολοκληρωτικά αφέθηκε [«... ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου...»], με απόλυτη εμπιστοσύνη και αφοσίωση σ' εκείνο που ο Άγγελος της είπε. Κι ετούτη η αγαθή υποταγή της ευσεβεστάτης κόρης, στη συνέργεια με τον Κύριο από την μεγάλη αγάπη που Εκείνος έχει για τα πλάσματά του, είναι η αγαθωτάτη μεσιτεία του ανθρώπου προς τον Θεό.

Λένε, πως ο Θεός περίμενε να βρεθεί η ανθρώπινη αγκαλιά, που από μόνη της, ελεύθερα, εκούσια κι αβίαστα θα δεχόταν να στεγάσει την παρουσία Του κοντά μας, και θα Του έδινε τον μανδύα της σάρκας του για να ζήσει ανάμεσά μας, σαν κι εμάς. Για να μας πάρει από το χέρι, και να ζήσει ανάμεσά μας, μια ζωή σαν τη δική μας. Και να μας δείξει πως ο δρόμος της αρετής, ταιριάζει σε (και προορίζεται για) όλα τα πλάσματά Του. Γιατί ο δρόμος της αμαρτίας είναι ο δρόμος των πολέμων, των βασάνων, των ερίδων και του θανάτου.

Ευαγγελισμός λοιπόν, είναι η μέρα που ο Δημιουργός, σαρκώνεται τη ζωή μας για να μας δείξει ο ίδιος τον δρόμο της αγάπης και της ειρήνης.

Μια μέρα σαν και τούτη, που το επαναστατημένο γένος των Ελλήνων, το δικό μας,  ζούσε σε μακραίωνη σκλαβιά, ορίστηκε να είναι η αρχή του αγώνα, για να βρεί τη λευτεριά του. Και το κατάφερε. Με μεγάλους κόπους, αγώνες, λάθη, και βάσανα.

Η μέρα τούτη έχει , για όλους μας, έντονο το θρησκευτικό συμβολισμό που ανταποκρίνεται και στο νόημα του εθνικού μας αγώνα.

Και είναι ακριβές, να γιορτάζουμε την παλιγγενεσία μας την μέρα τούτη, γιατί όλος ο υπόδουλος ελληνισμός, στη διάρκεια των τετρακοσίων χρόνων, σε τούτην την πίστη ορκίστηκε, και αποζήτησε ή τη λευτεριά του ή το θάνατο.

Στα αναγνώσματα της ημέρας διαβάζουμε για την αγάπη του Δημιουργού προς τα πλάσματά του [ὅ τε γὰρ ἁγιάζων καὶ οἱ ἁγιαζόμενοι ἐξ ἑνὸς πάντες κλπ.], και για την άφατη αγαθότητα και αρετή της Παναγίας, εξαιτίας και δια της οποίας σαρκώθηκε ο Κύριος κι έζησε σαν όμοιός μας, ανάμεσά μας. Γιατί τίποτε δεν είναι αδύνατο για τον Θεό [ὅτι οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα].

***********************************************  
Επιστολή Παύλου προς Εβραίους κεφ. β εδ. 11-18
 
 11 ὅ τε γὰρ ἁγιάζων καὶ οἱ ἁγιαζόμενοι ἐξ ἑνὸς πάντες· δι' ἣν αἰτίαν οὐκ ἐπαισχύνεται ἀδελφοὺς αὐτοὺς καλεῖν, 12 λέγων· ἀπαγγελῶ τὸ ὄνομά σου τοῖς ἀδελφοῖς μου, ἐν μέσῳ ἐκκλησίας ὑμνήσω σε· 13 καὶ πάλιν· ἐγὼ ἔσομαι πεποιθὼς ἐπ' αὐτῷ· καὶ πάλιν· ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός. 14 ἐπεὶ οὖν τὰ παιδία κεκοινώνηκε σαρκὸς καὶ αἵματος, καὶ αὐτὸς παραπλησίως μετέσχε τῶν αὐτῶν, ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ' ἔστι τὸν διάβολον, 15 καὶ ἀπαλλάξῃ τούτους, ὅσοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας. 16 οὐ γὰρ δήπου ἀγγέλων ἐπιλαμβάνεται, ἀλλὰ σπέρματος ᾿Αβραὰμ ἐπιλαμβάνεται. 17 ὅθεν ὤφειλε κατὰ πάντα τοῖς ἀδελφοῖς ὁμοιωθῆναι, ἵνα ἐλεήμων γένηται καὶ πιστὸς ἀρχιερεὺς τὰ πρὸς τὸν Θεόν, εἰς τὸ ἱλάσκεσθαι τὰς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ. 18 ἐν ᾧ γὰρ πέπονθεν αὐτὸς πειρασθείς, δύναται τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι

Ευαγγέλιο κατά Λουκάν κεφ. α εδ. 24-38

24 Μετὰ δὲ ταύτας τὰς ἡμέρας συνέλαβεν ᾿Ελισάβετ ἡ γυνὴ αὐτοῦ, καὶ περιέκρυβεν ἑαυτὴν μῆνας πέντε, 25 λέγουσα ὅτι οὕτω μοι πεποίηκεν ὁ Κύριος ἐν ἡμέραις αἷς ἐπεῖδεν ἀφελεῖν τὸ ὄνειδός μου ἐν ἀνθρώποις. 26 ᾿Εν δὲ τῷ μηνὶ τῷ ἕκτῳ ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς πόλιν τῆς Γαλιλαίας, ᾗ ὄνομα Ναζαρέτ, 27 πρὸς παρθένον μεμνηστευμένην ἀνδρί, ᾧ ὄνομα ᾿Ιωσήφ, ἐξ οἴκου Δαυΐδ, καὶ τὸ ὄνομα τῆς παρθένου Μαριάμ. 28 καὶ εἰσελθὼν ὁ ἄγγελος πρὸς αὐτὴν εἶπε· χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξίν. 29 ἡ δὲ ἰδοῦσα διεταράχθη ἐπὶ τῷ λόγῳ αὐτοῦ, καὶ διελογίζετο ποταπὸς εἴη ὁ ἀσπασμὸς οὗτος. 30 καὶ εἶπεν ὁ ἄγγελος αὐτῇ· μὴ φοβοῦ, Μαριάμ· εὗρες γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ. 31 καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ιησοῦν. 32 οὗτος ἔσται μέγας καὶ υἱὸς ὑψίστου κληθήσεται, καὶ δώσει αὐτῷ Κύριος ὁ Θεὸς τὸν θρόνον Δαυῒδ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, 33 καὶ βασιλεύσει ἐπὶ τὸν οἶκον ᾿Ιακὼβ εἰς τοὺς αἰῶνας, καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος. 34 εἶπε δὲ Μαριὰμ πρὸς τὸν ἄγγελον· πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω; 35 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ· Πνεῦμα ῞Αγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διὸ καὶ τὸ γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱὸς Θεοῦ. 36 καὶ ἰδοὺ ᾿Ελισάβετ ἡ συγγενής σου καὶ αὐτὴ συνειληφυῖα υἱὸν ἐν γήρει αὐτῆς, καὶ οὗτος μὴν ἕκτος ἐστὶν αὐτῇ τῇ καλουμένῃ στείρᾳ· 37 ὅτι οὐκ ἀδυνατήσει  παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα. 38 εἶπε δὲ Μαριάμ· ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου. καὶ ἀπῆλθεν ἀπ᾿ αὐτῆς ὁ ἄγγελος

Επί τον τύπον των ήλων: Α-Φίλιωτη διαμάχη. Αμέλεια ή πρόθεση;

 

Διαβάζω εδώ για την εγκύκλιο που έστειλε στα σχολεία ο υπουργός εθνικής απαιδευσίας, απο-εθνικοποιήσεως και απο-χριστιανισμού των ελληνοπαίδων.
Με την εγκύκλιο αυτή, ο υπουργός καλεί τους υπευθύνους των σχολικών μονάδων, να ασχοληθούν  τούτη -την τρέχουσα- εβδομάδα, με την ημέρα ποίησης και αντιρατσισμού! Η μέρα αυτή είναι η 21η Μαρτίου.

[Πάλι καλά που δεν μας έστειλε συστημένους να μελετήσουμε την ερωτική κυρίως (έχει κι άλλου είδους; δεν ξέρω) ποίηση του υφυπουργού του! Μεταξύ μας, το πιο ποιητικό που βρήκα σ' αυτήν, είναι οι παρακάτω δυο στίχοι: 

«...

έτσι που ο άνδρας γράφεται πλέον με Αλφα κεφαλαίο, 

και η γυναίκα με Θήτα κεφαλαίο», 

(σαφώς υπονοώντας «το Αρσενικό και το Θηλυκό»)]

Στον αντίποδα, ο αρμόδιος υπουργός, παραλείπει εντελώς να αναφερθεί στην 25η Μαρτίου, ημέρα εορτασμού της εθνικής μας παλιγγενεσίας!

Ανεπάρκεια ή Εγκληματική ενέργεια; Ρατσισμός κατά των ομοφύλων του ή παράβαση καθήκοντος; Από αμέλεια ή από πρόθεση;

Ζήτημα ευθιξίας, ευαισθησίας, λεπτότητας, ευσυνειδησίας, συνέπειας και αίσθησης λογοδοσίας του πολιτικού προς τον λαό, μάλλον δεν τίθεται, γιατί δεν υφίσταται πεδίον σχετικής αντιλήψεως.

Η ιδεοληψία, η κατάχρηση  και ο αυταρχισμός της εξουσίας, στο απόγειό τους, ίνα μη τι άλλο χείρον είπω!

Στο πέταγμα ενός Αγγέλου

Αγαπημένη μου Μάνα-Ζωή,

Πώς να σε λέω Ζωή,
ύστερα από τούτο το κακό που σε χτύπησε κατάστηθα;

και
Πώς να σου αλαφρώσω το βάρος
που σκοτεινιάζει τα μάτια και χάνεται ο κόσμος;

Μα θα σε λέω Ζωή,
Ζωή μου,
γιατί είσαι Μάνα,

κι οι μάνες δεν έχουν δικαίωμα στην οπισθοχώρηση,

ακόμη κι όταν λυγίζουν,

γιατί έχουνε χρέος παρουσίας,

και τήρηση άληστης
της μνήμης του φευγάτου,
που αδειανή την αγκαλιά μας αφήκε.

Για σκέψου! ετούτο μοναχό του πορεύεται,
κι εκείνα  το συνοδοιπόρο τους χάσανε,
και την συντροφιά τους,

Ετούτο στη μνήμη της αδειανής αγκαλιάς μας θα ζεί
εκεί που μαζί οι καρδιές μας χτυπούσανε,
κι εκείνα στην ποδιά μας
θα παρηγορούν και θα κρύβουνε

το δάκρυ τους και τη μοναξιά τους.

Η Μάνα Ζωή μου,
δεν χάνει την αποστολή της,
όπου και να πάει.

Ζωντανή αγρυπνάει και παραστέκει
και σαν πεθαμένη

 ζωογονεί με τη μνήμη της

μια καρδιά παιδική, ανήμπορη ή κλονισμένη.

Γιατί μας άφησε ο Θεός, στη θέση τη δική Του.

[Λένε, πως
Σα δεν ήθελε να παραστέκει μονάχος
όλα τα παιδιά του κόσμου,
άφησε στην καθεμιά μας

να προσέχει τα δικά της].

Κι εμείς, Μάνες,
κάτου από ένα Σταυρό,
της αγωνίας για το αύριο,

ή της αρρώστειας και του χάρου,

κάθε μέρα αγρυπνούμε, πονάμε,

και με τούτο το αίμα,
της αγωνίας και του πόνου,
ζούμε και συντηρούμε τα παιδιά μας.

Πρέπει λοιπόν νά 'μαστε παρούσες,
κάτου από το Σταυρό.

Για να ποτίζουμε το ξύλο ν' ανθίζει,

και να παρακαλάμε 

για τα παιδιά τα δικά μας,
και του κόσμου ολόκληρου,
τον Παράδεισο,
του ουρανού και του κόσμου,
-το έλεος του Κυρίου-,

 ν' απλώνεται και ν' ανοίγει.

Κοινή είναι η ανθρώπινη πορεία,

και για όλους μας
οι κόλποι του Σωτήρα
μόνη παράκληση και παραμυθία.

Καλή δύναμη και καλή υπομονή,

στο Σταυρό της, η καθεμία.

Καλή δύναμη, νά 'χουμε,
όσο μας μέλλει κι εμάς,
ν' αγρυπνούμε.

Αλήθειες, ψέμματα και παρενέργειες από την πνευματική μας κληρονομιά και ιστορία...

 

Η «ελεύθερη διακίνηση της σκέψης», εσφαλμένα θεωρείται ότι υπήρξε πνευματικό τέκνο του ελληνικού πνεύματος.

Εκείνο που πράγματι διδάχθηκε σε τούτον τον τόπο, ήταν η ελευθερία στη σκέψη καθεαυτή, και η ανακίνηση πνευματικών ζητημάτων περί την αλήθεια και την φύση των -άμεσα αισθητών ή ιδεατών- όντων, αλλά και η διδασκαλία.

Όσο για την δημόσια έκφραση-διατύπωση της σκέψης, αυτή έπρεπε να υπακούει σε ορισμένους κανόνες: Αυτή μάλιστα [η δημόσια έκφραση και η διδασκαλία των ιδίων σκέψεων και προβληματισμών], οδήγησε τον Σωκράτη στο κώνειο, γιατί κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι παραβίαζε τα υπό της πόλεως παραδεδεγμένα σχετικά με τα Θεία.

Ακόμη κι ο Αριστείδης ο Δίκαιος, υπέστη την εξορία, γιατί κάποιοι βαρέθηκαν την μοναδικά καλή δημόσια εικόνα του.

Η ιδέα της ελεύθερης διακίνησης (αρχικά των ανθρώπων και των αγαθών, και εν συνεχεία της σκέψης τους) ήταν δυτικό -κατακτητικό- εφεύρημα του 16-17ου αιώνα, όταν εντείνονταν οι εξερευνήσεις και το εμπόριο. Και χρησιμοποιήθηκε

• πρώτον μεν, για την περαιτέρω (και δήθεν εξερευνητική) εισβολή των κατακτητών στις «άγνωστες» χώρες, καθώς και για την αρπαγή ή εξαγορά των αγαθών τους, και 
• δεύτερον, για την εγκαθίδρυση εξουσιών στις ασθενείς και υπανάπτυκτες χώρες, βολικών και δορυφορικών προς τις ισχυρές και με επεκτατικές βλέψεις χώρες.

Οι οικονομικά ισχυρές χώρες, διαφήμιζαν την ελευθερία της (δικής τους) έκφρασης, με σκοπό να γίνουν δεκτές οι δικές τους ιδέες και οι πολιτικές, επιδιώξεις από τις -υπό κατάληψη και δορυφοροποίηση ή προσάρτηση- μικρές κοινωνίες. Προφανώς για ίδιον (αυτών, των ισχυρών,) όφελος.

Με τον τρόπο αυτό, προκατελάμβαναν κι εξπυδετέρωναν οποιαδήποτε αντίσταση και αντίρρρηση, ως κομπλεξική αντίθεση στον πολιτισμό και την πρόοδο. Κι έτσι, πολλοί, αφελείς, ηθικά, εθνικά και πολιτιστικά ανερμάτιστοι, συντελούσαν στην εξουδετέρωση των εσωτερικών αντιδράσεων, που -κατά τρόπο φυσικό- εγείρονταν εκάστοτε, για την προάσπιση και την διατήρηση της ιδίας κατά τόπους πολιτιστικής και εθνικής παράδοσης και ταυτότητας.

Οι ελληνικές πνευματικές κατακτήσεις σημάδεψαν  την ιστορία της ανθρωπότητας ευεργετικά, φωτίζοντας τα αδιαπέραστα πνευματικά σκότη, και  τραγικά, οσάκις συνέβη να  οικειοποιηθούν τις πανανθρώπινες   κατακτήσεις του ελληνικού πνεύματος απαίδευτοι ή άπληστοι, διαστρέφοντάς τες, προς εξυπηρέτησιν ιδιοτελών συμφερόντων.

Σημείωση: Ετούτο το σημειωμα γράφτηκε με αφορμή μια έκθεση ιδεών που δημοσιεύτηκε εδώ

Και κάτι για τις Νηστείες της Εκκλησίας μας...

 

Πέρα από όσα αναφέρονται στον Ορθόδοξο Συναξαριστή για τις νηστείες της Εκκλησίας μας, γενικά, θα αναφερθούμε εδώ, εν συντομία στην νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που αρχίζει την Καθαρά Δευτέρα και τελειώνει την Κυριακή της Αναστάσεως.

[Ας σημειωθεί ότι κατά τις τρεις εβδομάδες που προηγούνται της Μεγάλης Τεσσαρακοστής έχουμε μια ποικιλία νηστευτικών διατάξεων. Συγκεκριμένα:  (α) Την πρώτη εβδομάδα (του Τελώνου και Φαρισαίου) έχουμε «κατάλυση εις πάντα» τρώμε δηλαδή χωρίς περιορισμούς. (β)  Την δεύτερη εβδομάδα (από του Ασώτου μέχρι των Απόκρεω) τρώμε απ' όλα, αλλά  νηστεύουμε και το λάδι, την Τετάρτη και την Παρασκευή. (γ) Την Τρίτη εβδομάδα, της Τυρινής, τρώμε όλες τις ημέρες -και τηνΤετάρτη και την Παρασκευή- από όλα, εκτός από κρέας].

Η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι η πιο αυστηρή νηστεία όλου του χρόνου, κι αυτό γίνεται ως προετοιμασία για την συμμετοχή μας στα Σωτήρια Πάθη του Χριστού, του Κυρίου μας, και στην χαρά της Αναστάσεως. Κι είναι αυστηρή γιατί καταλύουμε λάδι, μονάχα κάθε Σάββατο και κάθε Κυριακή.

Κατ'εξαίρεση, μέσα στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή γίνονται -συνολικά- οι εξής καταλύσεις:

• Την ημέρα της εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου καταλύουμε ψάρι, οποιαδήποτε ημέρα της εβδομάδας και αν τύχει να είναι η εορτή.
• Των αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων τρώμε λάδι.
• Την Κυριακή των Βαΐων καταλύουμε ψάρι.

Η Εκκλησία, για να μη γίνονται υπερβολές, καθόρισε τί πρέπει να τρώμε την κάθε ημέρα και εποχή. Έτσι έχουμε:  

• Περιόδους νηστείας (βλ. Πηγή) και 
• Ημέρες αυστηρής νηστείας

Οι ημέρες αυστηρής νηστείας είναι η Τετάρτη και η Παρασκευή, όλου του χρόνου, και ιδιαίτερα των περιόδων νηστείας. Την Παρασκευή νηστεύουμε, επειδή Παρασκευή σταυρώθηκε ο Κύριος. «Σταυρώνουμε» με την νηστεία μας τον κακό εαυτό μας, για να μας ελεήσει τους ανάξιους, όπως ελέησε τον εσταυρωμένο ευγνώμονα ληστή. Την Τετάρτη, για να ενθυμούμεθα ότι ένας από τους μαθητές του ο Ιούδας, ο Ισκαριώτης, Τον πρόδωσε ημέρα Τετάρτη.

Όταν οι ημέρες, που έχουμε χρέος να κάνουμε αυστηρή νηστεία, συμπέσουν με κάποια μεγάλη εορτή, γίνεται «κατάλυση», (δηλαδή χαλάρωση της νηστείας). Αν είναι εορτή αγίου, ΚΑΤΑΛΥΟΥΜΕ λάδι. Αν είναι εορτή της Παναγίας ή του Προδρόμου, ΚΑΤΑΛΥΟΥΜΕ ψάρι (πλήν της 29ης Αυγούστου ημέρα της αποτομής της Τίμιας Κεφαλής του Προδρόμου, που είναι νηστεία χωρίς λάδι).

Οι ημέρες Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο και Κυριακή είναι ημέρες καταλύσιμες, δηλαδή καταλύουμε ότι θέλουμε, εκτός από τις περιόδους νηστειών.

Το Σάββατο και την Κυριακή δεν επιτρέπεται ποτέ να γίνει αυστηρή νηστεία, δηλαδή χωρίς λάδι.

Όλο το χρόνο ένα μόνο Σάββατο νηστεύουμε το λάδι: το Μεγάλο Σάββατο, επειδή την ημέρα αυτή ο Χριστός είναι σωματικά στον Τάφο και η ψυχή Του έχει κατέβει στον Άδη να αναστήσει τον προπάτορα Αδάμ και όλους όσους θα πίστευαν στο κήρυγμα Του.

Η παρατηρούμενη σήμερα αποκοπή πολλών χριστιανών από τις εκκλησιαστικές τους ρίζες, η εκκοσμίκευση του φρονήματος και του τρόπου ζωής και η ατομικιστική - ευσεβιστική (και γι' αυτό εγωιστική) προσέγγιση θεμάτων της πίστεως, αποτελούν σημαντικά εμπόδια στην ορθή κατανόηση του πνεύματος της Εκκλησίας και της σημασίας των διαφόρων θεσμών της.

Άλλοτε οι άνθρωποι ζούσαν «εν τη Εκκλησία», και η Εκκλησία ενέπνεε και διαμόρφωνε τον τρόπο ζωής τους. Σήμερα που οι πολλοί ζουν έξω από το πνεύμα αυτό, εμπνέονται από ένα πνεύμα ξένο προς την Εκκλησία, και διαμορφώνουν τον τρόπο ζωής τους έξω από κάθε χριστιανική προοπτική. Όλα αυτά δημιουργούν μεγάλες δυσκολίες και για τη θέση της νηστείας στη χριστιανική μας ζωή σήμερα.

Η πνευματική ζωή όμως, δεν είναι επιφανειακή ή αισθησιακή, αλλά βαθύτερη και υπαρξιακή και περνάει μέσα από την εμπειρία του θανάτου, για να προχωρήσει στην ανάσταση. Είναι ζωή που απαιτεί τη «θυσία της σάρκας και των αισθήσεων», και καλλιεργείται με τη δύναμη και το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος.

Η χριστιανική μας ζωή δεν νοείται χωρίς άσκηση. Στην ασκητική αυτή προσπάθεια ιδιαίτερα σημαντική θέση κατέχει η νηστεία. Νηστεία σημαίνει φαγητό χωρίς λάδι.

Η νηστεία είναι εντολή του Θεού. Η πρώτη. Την έδωσε στον Αδάμ μέσα στον Παράδεισο. Το νόημα της νηστείας είναι: με το όπλο της νηστείας να συνηθίσουν οι άνθρωποι στην υπακοή στον Θεό και στην πάλη κατά του διαβόλου.

Ο Χριστός, τόνισε ακόμη περισσότερο την αξία της νηστείας με τα λόγια, «το γένος τούτο ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία».


Πηγή

Μια αγρυπνία ξεχωριστή. Για τους Αγίους Τεσσαράκοντα μάρτυρες.

Ήτανε συμφωνημένο. Πως θα έχουμε αγρυπνία, την παραμονή των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων. Πολλοί, τη θυμόμαστε τούτη τη μέρα, σαν ξεχωριστή, εδώ και πολλά-πολλά χρόνια. Γιατί ανάμεσα στους «τεσσαράκοντα» ήταν κι ένας μάρτυρας του Χριστού, με το όνομα Σμάραγδος.

Και τούτο το όνομα, το κοσμούσε, φέροντάς το, μια Δασκάλα, μοναδική στην αποστολή της, μοναδική στην ανθρωπιά της, μοναδική σε όλα της. Ένας άνθρωπος ομολογητής του Χριστού, που ετούτη την ομολογία την έκανε με παρρησία και προς τους μικρούς μαθητές της, διδάσκοντάς τους την πίστη, το ήθος το Χριστιανικό, την Εκκλησιαστική ζωή και τον ζήλο για γνώση.

Η διδασκαλία των παιδιών μας, σαν πέρασμά της από τη ζωή μας, ήταν -ανάμεσα στα τόσα της έργα- η Μαρτυρία της μέσα στον κόσμο. Ήτανε το διακόνημά της σε τούτον τον κόσμο. Κι η δική μας μαρτυρία είναι, πως το πέρασμά της ήταν ανεξίτηλο, κι η ακτινοβολία της άσβηστη.

Η Δασκάλα «μας» ήτανε κι απόψε μαζί μας. Πολλοί μαζευτήκαμε γύρω από τη φωτογραφία της, και με δάκρυα δεηθήκαμε, μαζί με τους δικούς της ανθρώπους, υπέρ αναπαύσεως της ψυχής της.

Σμαράγδα! Το όνομά σου, πάντα θα λάμπει καθώς φώτισε τα παιδάκια που περάσαν κάτω από τις φτερούγες σου, και θα λαμπρύνει τα βήματα όσων ακολούθησαν το παράδειγμά σου και γίνανε δάσκαλοι, μυρωμένοι από τη νουθεσία σου και τη διδαχή σου.

Δασκάλα μας, αναπαύσου εν ειρήνη. Γιατί εσύ, τον έδωσες τον καλό σου τον αγώνα. Και την πίστη ετήρησες. Πρέσβευε τώρα με την αγαθή σου ικεσία, και για όλους εμάς, τους οικείους, τους φίλους και τους μαθητές σου.

Και λίγα λόγια για τους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες (πηγή)

Οι άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες έζησαν στις αρχές του 4ου αι. στην πόλη της Σεβαστείας στον Πολεμωνιακό Πόντο, στη Βόρεια Μ. Ασία. Ήταν στρατιώτες του ρωμαϊκού στρατού, καταγόμενοι ο καθένας από διαφορετικά σημεία της Αυτοκρατορίας. Ήταν τόσο γενναίοι στρατιώτες και ικανοί στην τέχνη του πολέμου, ώστε να αποτελούν ξεχωριστό επίλεκτο σώμα. Όλοι και κυρίως ο λαός της Σεβαστείας τους θαύμαζαν και τους αγαπούσαν. Δεν μπόρεσαν όμως να απαλλαγούν από το φθόνο κάποια στιγμή ορισμένων συστρατιωτών τους, οι οποίοι τους κατηγόρησαν στον ηγεμόνα τής πόλεως Αγρίκολα ότι ήταν χριστιανοί και με αφοσίωση λάτρευαν ως Θεό τους τον Ιησού Χριστό.

Ο ηγεμόνας τότε τους κάλεσε και με υποσχέσεις στην αρχή προσπάθησε να τους δελεάσει και να τους απομακρύνει από την ορθή πίστη στο τέλος όμως τους έθεσε το δίλημμα: να θυσιάσουν στα είδωλα, αρνούμενοι το Χριστό ή να πεθάνουν. Εκείνοι χωρίς να δειλιάσουν προτίμησαν το θάνατο και την ίδια στιγμή σε ένδειξη περιφρόνησης πέταξαν στο έδαφος τις στρατιωτικές τους ζώνες. Ο ηγεμόνας Αγρίκολα μετά από πολυήμερη κάθειρξη σε σκοτεινή και υγρή φυλακή, τους οδήγησε στην παγωμένη λίμνη που βρισκόταν έξω από την πόλη της Σεβαστείας και τους άφησε εκεί γυμνούς και εκτεθειμένους μια ολόκληρη νύχτα στο φοβερό κρύο να πεθάνουν μέσα σε φοβερούς πόνους από τα κρυοπαγήματα. Για να κάνει επίσης πιο επώδυνο το μαρτύριό τους σε μικρή απόσταση από τη λίμνη άναψε ένα θερμό λουτρό ώστε στη θέα του και μόνο να δειλιάσουν οι μάρτυρες και να εγκαταλείψουν τη λίμνη.

Όλη τη νύχτα οι Άγιοι Τεσσαράκοντα ενίσχυαν ο ένας τον άλλο με παρηγορητικά και θεόπνευστα λόγια: Δριμύς ο χειμών αλλά γλυκύς ο παράδεισος, αλγεινή η πήξις αλλά ηδεία η απόλαυσις. Όμως μέσα στη βαθειά νύχτα συνέβη ένας από τους μάρτυρες μπροστά στη θέα του θερμού λουτρού να δειλιάσει και να εγκαταλείψει τη λίμνη. Όταν όμως έφτασε στα σκαλοπάτια του λουτρού, το σώμα του, το οποίο, λόγω του ψύχους ήταν σχεδόν νεκρό, επειδή το αίμα είχε εγκαταλείψει προ πολλού τα μέλη του και είχε υποχωρήσει συνωστισμένο στην περιοχή της καρδιάς, στην πρώτη επαφή του με το θερμότατο αέρα, ο οποίος έβγαινε μέσα από το λουτρό, δεν άντεξε και έλιωσε κυριολεκτικά σαν το κερί και αφανίστηκε.

Το γεγονός αυτό γέμισε με θλίψη τις ψυχές των υπολοίπων μαρτύρων, οι οποίοι με μεγάλη αγωνία προσευχήθηκαν στο Θεό να τους ενισχύσει, για να υπομείνουν μέχρι τέλος το μαρτύριο.

Εκείνη τη στιγμή, πράγματι, εμφανίστηκε στον ουρανό ο Αγωνοθέτης Χριστός και μαζί σαράντα ολόχρυσα στεφάνια, τα οποία χαμήλωσαν και εκάθησαν πάνω στα κεφάλια των Αγίων Μαρτύρων, δίνοντάς τους απερίγραπτη παρηγοριά και ουράνια ευφροσύνη και χαρά. Το τεσσαρακοστό όμως στεφάνι, επειδή δεν είχε τόπο να σταθεί, έμεινε μετέωρο στον αέρα. Το όραμα αυτό και το στεφάνι, που εξακολουθούσε να μένει μετέωρο δεν μπόρεσαν να διαφύγουν της προσοχής τού ρωμαίου δεσμοφύλακα, του Αγλαΐου, ο οποίος, αν και ειδωλολάτρης, κατανόησε βαθιά ότι το ουράνιο εκείνο στεφάνι για το μάρτυρα που λιποτάκτησε θα μπορούσε να γίνει δικό του εκείνη τη στιγμή, αν το ήθελε. Έτσι χωρίς να χάσει καιρό με τη δύναμη και το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, ξύπνησε τους συντρόφους του, τους άλλους δεσμοφύλακες, πέταξε τα ρούχα του και μπήκε στη λίμνη, φωνάζοντας: είμαι και εγώ χριστιανός! Το γεγονός αυτό γέμισε με μεγάλη χαρά τις ψυχές των Αγίων Μαρτύρων, οι οποίοι δόξασαν το Θεό για τα μεγάλα και θαυμαστά έργα Του.

Τρείς μέρες αργότερα, οι άγιοι εμφανίστηκαν σε όνειρο στον επίσκοπο των χριστιανών της Σεβαστείας Πέτρο και του υπέδειξαν το σημείο στο οποίο βρίσκονταν τα άγια λείψανά τους. Εκείνος με τη βοήθεια μερικών ευσεβών χριστιανών, περισυνέλεξε με ευλάβεια και κατάνυξη τα ιερά λείψανα των Αγίων Τεσσαράκοντα Μεγαλομαρτύρων.

Η μνήμη τους εορτάζεται την 9η Μαρτίου.

Σημείωση:
Στην πάνω φωτογραφία η Δασκάλα «μας», η Κυρία Σμαράγδα,  ετοιμάζει τα σχετικά για τον Αγιασμό της τάξης της, με την ευκαιρία της έναρξης της σχολικής χρονιάς (1991-1992), και στη δεύτερη, επικεφαλής της τάξης της, σε σχολικό εορτασμό Χριστουγέννων.

Ποτέ σου να μη λησμονείς τους τόπους που σ' ορίζα..

Ακούγοντας τον Αντώνη Μαρτσάκη να τραγουδάει «Ποτέ σου να μη λησμονείς τους τόπους που σ' ορίζα, δεν έχει αξία το δεντρό άμα δεν έχει ρίζα», γυρίζω πίσω σ' εκείνους τους χρόνους, που μικρό γειτονόπουλο, τον έβλεπα  και τον άκουγα κάθε μέρα.

Και με συγκινούσε ιδιαίτερα, και θαύμαζα τον πατέρα τους, καθώς πηγαινόφερνε τα μικρά δίδυμα, για τη μουσική τους εκπαίδευση, την ενασχόληση και την μύησή τους στην πάτρια μουσική και ποίηση. Άσε τη μάνα, εκείνη την αέρινη γυναίκα, που ασταμάτητα είχε να ετοιμάζει συνέχεια στολές και φορεσιές για τους μικρούς Μαρτσάκηδες, κι άλλα πολλά για τους μεγάλους. Τί να σου πρωτοκάνει μια τέτοια -αέρινη - παρουσία για πέντε άντρες; Αλλά, ναί ποτέ της δεν σταμάτησε, ποτέ της δεν (είπε ότι) κουράστηκε. Ήτανε πάντα στο «Μέτωπο»!

Και καθώς ο καιρός περνούσε, κι οι μικροί Μαρτσάκηδες μαθαίναν, κι αξιώνονταν στην Κρητική μουσική και το χορό, για πολλά χρόνια υπήρξα καθημερινός δέκτης όλης της ετοιμασίας, της μελέτης και της προ-παρασκευής τους. Όλα τα κρητικά όργανα που παίζανε -εξασκούμενοι- οι μικροί Μαρτσάκηδες, και τα τραγούδια που λέγανε κι ακούγανε, τά 'χω κι εγώ ακούσει.

Πόσο θυμάμαι την αγαπημένη μου, γειτόνισα και φιλενάδα, αδίκως, να νιώθει δυσάρεστα, για την ακατάπαυστη μουσική που ακουγόταν! Όσες φορές, με συστολή μου ζητούσε συγγνώμη, άλλες τόσες φορές της έλεγα: Μα για τη μουσική της πατρίδας τους; σε καλό σου! Δεν μας ενοχλεί τίποτα! Να παίζουνε όσο θέλουνε!

Και για να λέμε την αλήθεια, εκείνα τα χρόνια, που είχα κι εγώ να δαμάσω τα δικά μου τα «θερία», ήτανε καλό παράδειγμα οι ασταμάτητοι Μαρτσάκηδες, κι εξάλλου, δεν περίσσευε  καθόλου χρόνος για να αισθανθώ ενοχλήσεις!

Η μουσική τους μελέτη, όχι μονάχα δεν μ' ενόχλησε, αλλά το αντίθετο: Με συγκινούσε η αφοσίωσή τους και η αγάπη τους σε αυτήν. Και τώρα, χαίρομαι αφάνταστα, όχι μονάχα για την τέχνη τους, και για τη συνεισφορά τους στον τόπο, μα και για την ομορφιά της παρουσίας τους.

Μα πιο πολύ απ' όλα, χαίρομαι, καθώς άκουσα τον Αντώνη, να μιλάει για την τεχνη του σε μια συνέντευξη: Δάκρυα συγκίνησης πλημμυρίσανε τα μάτια μου, γιατί είδα πως εκείνη η καλλιέργεια της παιδικής ψυχής, η μελέτη, η άσκηση, όλοι οι κόποι του πατέρα που ακούραστα, χρόνια ολόκληρα, τους πήγαινε στα μαθήματα, όμοια κι η ακάματη φροντίδα της μάνας για τις ετοιμασίες τους, χτίσανε ψυχές, με δύναμη και θέληση. Ψυχές με ήθος και παρουσία. Με συνεισφορά και ικανότητα για ιστορία.

Ναι, Αντώνη μου, αν κάποιος αναρωτιέται πώς βιώνεις αυτό που κάνεις, μαζί σου κι εγώ θα του πώ: Ανασαίνεις και ζεις! Σαν να θέλεις να μείνει αθάνατη η πατρίδα σου κι η ιστορία της. Τραγουδάς, παίζεις και χορεύεις σαν να θέλεις να πάρεις ζωή από τα χώματα και την ιστορία τους. Κι είναι σαν να θέλεις να κρατάς ζωντανή την πνοή στα χώματα της Κρήτης και την ιστορία τους. Αυτό είναι το όπλο της δικιάς σου συμβολής. Κι η φωνή σου, κι ο χορός σου, είναι τα πολεμοφόδιά σου! Κι είσαι μαΐστορας στην τέχνη σου!

Αλέκα, αγαπημένη μου φιλενάδα, σήμερα η μέρα της γυναίκας! Είναι η δική σου μέρα, μητέρα και γιαγιά πολλών-πολλών Μαρτσάκηδων!

Άξια! και να τους χαίρεσαι όλους, και να τους καμαρώνεις, μαζί με το Γιωργή σου!

O κόμπος της γραβάτας και η πολιτική

Μια καλοδεμένη γραβάτα σου δίνει στυλ. Κι εκείνος ο κόμπος, βρε παιδί μου, κάτι υποδηλώνει. Είναι σαν το «έρκος οδόντων»!
Το φράχτη, που εμποδίζει τις ανοησίες να ξεπορτίζουνε ανεξέλεγκτα. Παλιά ιστορία!

Σημειολογικά, να το πάρεις το πράγμα. Η καλοδεμένη γραβάτα υποδηλώνει ότι προηγήθηκε μια διαδικασία, μια φροντίδα, μια σκέψη. Δεν έγιναν όλα σε μια στιγμή, όπως-όπως, χωρίς καμμιά προηγούμενη σκέψη, γνώση, κρίση, απόφαση!

[Κατ' αρχήν, βεβαίως. Γιατί υπάρχει και το άλλο άκρο: Να κάθεσαι και να μελετάς πώς να δέσεις και ποιά γραβάτα να φορέσεις, ίσα-ίσα για να σε πάρουνε στα σοβαρά! Κανένα άκρο δεν είναι προτιμητέο. Η μέση, είναι πάντα η χρυσή οδός. Μεσότης ίσον αρετή].

Αυτό σημαίνει πως κι οι εκδηλώσεις, κι οι δηλώσεις μας, που αφορούν τον κόσμο και την κοινωνία, πρέπει να είναι ειδικά μελετημένες, να έχουμε πολύ καλή γνώση του αντικειμένου που πραγματευόμαστε και όλων των στοιχείων που το συνθέτουν.

Το χρέος μας αυτό, είναι τόσο πιο επιτακτικό, όσο η ευθύνη μας οφείλεται σε  εξουσία και εμπιστοσύνη που μας ανατέθηκε, και μάλιστα μετά από υποσχέσεις που εμείς δώσαμε. Αλλιώς, μιλάμε για καταδολίευση ψήφου, και για εξαπάτηση ψηφοφόρων. Θα μου πείτε, συνηθισμένο πράγμα στην Ελλάδα! Θα σας πώ, δεν είναι το ίδιο τούτη τη φορά, γιατί οι νέοι, υποσχέθηκαν πως δεν θα κάνουν εκείνα που έκαναν οι προηγούμενοι!

Υπάρχει ο τύπος των πραγμάτων. Που πρέπει να τηρείται για την τάξη των πραγμάτων. Για φαντάσου, να πάς στην αστυνομία, και να βρεις έναν ξεκούμπωτο και ξεστηθιασμένο «αξιωματικό υπηρεσίας», που σε υποδέχεται στην είσοδο, και σου μιλάει μασώντας την τσίχλα του (γιατί είναι και «αντισυμβατικός»), κι εσύ να μην καταλαβαίνεις λέξη απ' ότι σου λέει!

Ή το άλλο, να πας στο νοσοκομείο, και να βρεις να γίνεται η εξέταση και η παρακολούθηση των ασθενών, από άτομα χωρίς την περιβολή που σηματοδοτεί και την ιδιότητα εξετάζοντος ως μέλους του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.

Μπορεί, άραγε, ένας ανθρωπος με σφυρίχτρα στις κεντρικές αρτηρίες και διασταυρώσεις της πρωτεύουσας να κάνει τον τροχονόμο, αν δεν είναι; Μπορεί κάποιος να κάνει τον Δικαστή σε ένα πεζοδρόμιο (λόγω που είναι άνοιξη και προτιμάει τον ήλιο και τα λουλούδια ή γιατί δεν του αρέσει να κλείνεται μέσα), ή αν δεν ικανοποιεί τα ουσιαστικά εχέγγυα του δικαιοδοτείν;

Μπορεί ο πρόεδρος της δημοκρατίας να υποδέχεται με σαγιονάρες και σορτσάκι (λόγω καύσωνα!) τους ομολόγους του των άλλων χωρών;

Νομίζω πως παρατράβηξε η ελευθεριότητα στο ντύσιμο, κι έγινε πια φετίχ το χύμα. Η έλλειψη της γραβάτας, συνιστά -ολοφάνερα πια- έλλειψη συνεκτικής και δομημένης πρότασης, έλλειψη δέσμευσης, έλλειψη αποτελεσματικότητας, έλειψη πλάνου, μελέτης και προετοιμασίας, έλλειψη αξιών πολιτικής και διακυβέρνησης και έλλειψη στοιχειώδους ευσυνειδησίας και συνέπειας προς τα προεκλογικώς υπεσχημένα! Εξακολουθούμε να είμαστε επαναστάτες από κεκτημένη επαναστατική ταχύτητα.

Κι ο «γόρδιος κόμπος» της ανύπαρκτης γραβάτας, τώρα το ξέρουμε καλά, δεν συνιστά το απόλυτο δείγμα της ανυπόταχτης σκέψης και της δυναμικής δράσης, αλλά την πλήρη και αναπόδραστη απόδειξη ονειροφαντασιάς και ασυναρτησίας. Γιατί, πάντα κάτω από ένα -ακόμη και ενδυματολογικό- ύφος, λανθάνει ένα αντίστοιχο ήθος. Και, δυστυχώς, αυτό επαληθεύτηκε πλήρως.