Αποχαιρετισμός

 

H Μαρία θρηνεί τον αγαπημένο της φίλο, συνάδελφο, άνθρωπο. Από αυτούς που είναι σπάνιοι, από αυτούς που η ζωή τους είναι διδαχή, και ζωογόνο παράδειγμα.

Με σπαραγμό κάνει και ξανακάνει τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα για την απουσία του ακριβού της φίλου. Μια απουσία που πίσω της αφήνει μια άβυσσο. Όσα παινέματα και να πείς για την ομορφιά μιας τέτοιας ψυχής, θα 'ναι λίγα.

Πώς να θρηνήσεις το ήθος και την αγάπη, τη μεγαλωσύνη και την αγόγγυστη διακονία μιας ψυχής; Το χρέος καλεί. Για να μείνει η ψυχούλα και το παράδειγμά της, στη μνήμη όλων μας. Πέρα από το θάνατο, που ήρθε την πρωτοχρονιά, μέρα του Μεγάλου Δασκάλου της Οικουμένης, του Αγίου Βασιλείου. Κι ένα ξόδι, πού 'γινε τη μέρα των Θεοφανείων! Τη μέρα που ο Υιός του Θεού, βαφτίστηκε εν ύδατι, για να καθαρίσει τον άνθρωπο από την αμαρτία.

Πάναγνος έζησε, κεκαθαρμένος έφυγε.Με τα μάτια πλημμυρισμένα και την καρδιά ραγισμένη, η Μαρία τον θρηνεί σαν στο ξόδι του, κι έχουν διαβεί τόσες μέρες...


«Φίλε μου και συνάδελφέ μου,
Όσο οι μέρες περνάνε, τόσο πιο αβάσταχτη γίνεται η απουσία σου.

Σε χρειαζόμαστε στη δουλειά, για τη ματιά σου την έμπειρη, την ανθρώπινη. Μα πιο πολύ για την γεμάτη αγάπη, κι ευγένεια καρδιά σου, και το ήθος σου. Για τον τρόπο που ασκούσες το διακόνημά σου. Για τη γνώση, την ικανότητα τη συνέπειά σου.

Σε χρειαζόμαστε στην ζωή και στο διακόνημά μας, όλοι εμείς οι φίλοι κι οι συνάδελφοί σου. Αναζητούμε την καλωσύνη και το χαμόγελό σου. Μας λείπει. Ήταν ενθάρρυνση στον καθημερινό μας αγώνα. Στήριγμα η επίνευσή σου κι εγγύηση η συμμετοχή σου. Ήταν αναγνώριση η συμφωνία σου, και βεβαιότητα η συμβουλή σου.

Οι ασθενείς σου, αποζητούνε εκείνη την ψυχική ανάπαυση και την ασφάλεια που νοιώθανε στα χέρια σου, και τώρα ορφανεμένοι σε θρηνούν.

Όλη ετούτη η αγάπη που είχες για τον πάσχοντα συνάνθρωπο, μαζί με την επιστημοσύνη σου, ήτανε το δυνατώτερο όπλο που ψυχή θα μπορούσε να κρατήσει για να κερδίσει τις μάχες, με την αρρώστεια και το θάνατο. Για να στηρίξει την υγεία και την ζωή των ανθρώπων, για την ψυχική τους ανάπαυση και στήριξη.

Όποια από τις αρετές σου κι αν πρωτο-συλλογιστώ, όλες οι άλλες που κοσμούσαν την ύπαρξή σου, δεν θα είναι επόμενες. Θα είναι το ίδιο σπουδαίες.

Ακριβέ μου φίλε,
Βουβά πονώ στον απίστευτο αυτό χωρισμό, και νιώθω την συναδελφική ερημία να μεγαλώνει. Μετρώντας τους φίλους μου, το κενό από την απουσία σου, είναι τεράστιο.

Εκείνο που παρηγορεί το αφόρητο πένθος μου για την απουσία του αγαπητού μου φίλου, είναι ότι

Σύ Κύριε,
που όλους μας γνωρίζεις και μας αγαπάς, «ουδένα θέλεις απωλεσθήναι πριν εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». Κι ελπίζω πως αφού κάλεσες κοντά Σου τόσο πρόωρα, τον αγαπημένο μου φίλο, που έφυγε κι από εδώ, αγαπημένος, σεβαστός, διάκονος της αγάπης και δέκτης ευγνωμοσύνης, να δεχτείς μια παράκληση που βγαίνει από την ψυχή μου:
Να τον κατατάξεις άξιον κι εκλεκτόν ανάμεσα στους Αγγέλους Σου.

Και σε Σένα Παναγία, Μητέρα όλου του κόσμου,
Να δεήσεις ώστε ο αγαπημένος μου φίλος, να κληθεί κι αγγελικά να σταθεί μπροστά στο Δεσπότη Χριστό, για να λάμψει το κάλλος της ψυχούλας του, που μυρωμένη με τόση αγάπη, ήρθε στις Ουράνιες Μονές.

Γένοιτο, προς Δόξαν Κυρίου,
κι ανάπαυση της μακαρίας αγαπημένης ψυχής».