Η Ελλάδα ολοκαύτωμα στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

 

Ετούτο είναι το δεύτερο σημείωμα, που γράφεται εξαιτίας των Γερμανικών θηριωδιών, οι οποίες περιέχονται στο βίντεο για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων.

Η Γερμανία ήθελε κάποιος να γίνει ολοκαύτωμα για χάρη της.

Σαν ολοκαύτωμα έχει χαρακτηρισθεί (βλ ειδικά εδώ) και ο διωγμός ή η γενοκτονία λαού ή λαών, και εθνικών ή θρησκευτικών μειονοτήτων, που οργανώνεται από μια κρατική οντότητα, σε βάρος ξένων, κυρίως και συνήθως...

Αυτό όμως, που έκαναν οι Γερμανοί με τους Εβραίους, σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, δεν φαίνεται εννοιολογικά να ταιριάζει με «ολοκαύτωμα». Ακριβέστερο είναι να χρησιμοποιηθεί ο όρος «γενοκτονία», για την εξόντωση των Εβραίων από τους Γερμανούς. Και τούτο, γιατί κανείς Εβραίος - υποθέτω, και πολύ περισσότερο  Εβραϊκός πληθυσμός διαβιών στη Γερμανία τότε- δεν προσφέρθηκε εκουσίως, για να καεί, προκειμένου να βοηθήσει τους Γερμανούς στη φυλετική τους κάθαρση.

Ο όρος Ολοκαύτωμα έρχεται από τη σύνθεση των λέξεων όλος+καίω, [ολόκαυτος, ολοκαυτώ] (βλ. εδώ). Δηλαδή σημαίνει ότι κάποιος αποφασίζει να μπεί ακόμη και στη φωτιά, να λαμπαδιάσει, και να καεί ολόκληρος, υπερασπιζόμενος π.χ. τα ιερά και όσιά του, τα ακριβά και πολυπόθητά του, τη λευτεριά, το σπίτι, τα παιδιά του, την τιμή του, το αύριο των αγαπημένων του και της πατρίδας του. Υπερασπιζόμενος την Ιστορία του. Υπερασπιζόμενος κάτι υπέρτερο από τη ζωή του, κάτι που αποτελεί λόγο ζωής, και γι' αυτό αποτελεί και λόγο θανάτου. Δηλαδή, λόγο αφιέρωσης της ιδίας ζωής.

Κάποιος που θα έβαζε φωτιά, με πρόθεση να κάψει κάποιον άλλον, θα τον έκανε απλώς «παρανάλωμα του πυρός», και μάλιστα άσχετα από τους σκοπούς του. Θα τον εξολόθρευε καίοντάς τον. Αλλά δεν θα τον έκανε ολοκαύτωμα.

[Το ρήμα καίω (ενεργητική φωνή και διάθεση) έχει την έννοια «είμαι καυτός», και «βάζω φωτιά προκειμένου να ζεστάνω πολύ, να βράσω, να ψήσω ή να εξαφανίσω δια της φωτιάς, κάτι».

Το καίγομαι/καίομαι (μέση φωνή με παθητική διάθεση]- έχει την κυριολεκτική έννοια ότι  είμαι πολύ ζεστός, είμαι κοντά σε φωτιά και ζεσταίνομαι πολύ, ή μέσα σε φωτιά και τσουρουφλίζομαι, παθαίνω εγκαύματα, καρβουνιάζομαι, όσο και την μεταφορική έννοια ότι φλέγομαι, δηλαδή καίγονται τα σωθικά μου διότι έχω μεγάλη επιθυμία, διακαή πόθο για κάτι/κάποιον].

Οι καιροί μας είναι αλλόκοτοι. Η σημερινή συγκυρία, δεν διαφέρει και πολύ από τις παλαιότερες, σε αυθαιρεσία, πλεονεξία, ψέμμα, και επεκτατισμό. Αλλά σήμερα, όλα αυτά έχουν θεωρητικό υπόβαθρο πιο φιλοσοφημένο, για να  έχουν την αποδοχή περισσοτέρων. Παρουσιάζονται με μια «πολιτική ορθότητα» που σπάει κόκκαλα και τσακίζει λαιμούς.

Αν δεν είναι απόλυτα ακριβής ο παραπάνω όρος «αποδοχή», ας πούμε -για να είμαστε κι εμείς politically correct-  «de facto συναίνεση» των περισσοτέρων. Και για να είμαστε ακριβέστεροι, πρόκειται κυριολεκτικά για μια τυπικά αναίμακτη μεν, απροκάλυπτη υποταγή δε, των συναινούντων προς κάθε διαταγή κι επιθυμία που διατυπώνουν οι ηγεμονεύοντες. Δεν είναι εύκολο να αρνηθείς, όταν είναι πολλά τα λεφτά, γιατί πρέπει νά 'χεις κάτι πολυτιμότερο να χάσεις! Ποιός σήμερα έχει πολυτιμότερα πράγματα από το χρήμα και την εξουσία;

Οι σημερινές συνθήκες, δεν διαφέρουν από εκείνες του μεγάλου πολέμου. Σε τούτα τα χρόνια της ελληνικής  ασφυξίας, που μεθοδικά κατασκευάστηκε, όλα όσα θυμάμαι από τα χείλη των ευρωπαίων εταίρων μας, ένα προς ένα, έχουνε το αντίστοιχό τους στις διακηρύξεις της -τότε ναζιστικής και σήμερα ηγεμονεύουσας- Γερμανίας. Και οι συμπλέουσες σύγχρονες ευρωπαϊκές τοποθετήσεις και αξιώσεις σήμερα είναι ίδιες με τις τότε, Γερμανικές. Λίγο περισσότερο «πολιτισμένες στην έκφραση», αλλά πάντως, σύμφωνες.

Βλέποντας το βίντεο για το Ολοκαύτωμα,  αυτομάτως και εντελώς αβίαστα η σκέψη μου τρέχει στα πρόσφατα «διαπραγματευτικά ακούσματα», ένθεν και ένθεν. Και μένω κατάπληκτη από την ομοιότητα των καιρών, των σκοπών και των μέσων. Τα ίδια επιχειρήματα, τα ίδια μέτρα, οι ίδιοι στόχοι, οι ίδιες μέθοδοι, το ίδιο αποτέλεσμα. Και κυρίως, μένω κατάπληκτη από το πλήθος των αλαζόνων ηγεμόνων, και την ενότητά τους στην πλεονεξία. Ο καθένας με το στίγμα της κουλτούρας του!

Όμως, για να είμαι δίκαιη θα πρέπει να μιλήσω και για όσα ακούω από τα χείλη των ελλήνων πολιτικών προς τους εταίρους μας.

Οι έλληνες πολιτικοί δεν προσέφυγαν στους εταίρους τους για να ζητήσουν βοήθεια, τη στιγμή που την είχαν ανάγκη. Οι Έλληνες πολιτικοί αφέθηκαν στα χέρια των (νομιζομένων φίλων και) εταίρων τους, για μια ακόμη φορά. Κι εκείνοι, μας άφησαν να ταξιδεύουμε με τις φιλενάδες και τις κυρίες μας στην ευρώπη για ντόλτσε βίτα. Οι δικοί μας παριστάνανε τους ευρωπαίους, κι οι ευρωπαίοι καταστρώνανε τα σχέδια της επικυριαρχίας τους. Και εκείνοι μας δίνανε δανεικά για να αγοράζουμε μάρκες, εμείς αγοράζαμε τις μάρκες για το παιχνίδι (καζίνο ή πολιτικό παιχνίδι, το ίδιο είναι, ποτέ δεν ξέρεις ποιός θα κερδίσει, γι' αυτό πρέπει πάντα νά' χεις για να παίζεις/διορίζεις κλπ). Και μετά άρχισε το πανηγύρι!

Με φόντο το Καστελλόριζο, ο ΓΑΠ επέλεξε να παραδοθεί αμαχητί στα νύχια των ορνέων! Ύστερα από το γεγονός αυτό, το όμορφο νησί, όπως εξ άλλου το κάθε πεδίο μάχης ή ήττας, απέκτησε μια ξεχωριστη  ιστορικότητα. Το Καστελλόριζο είναι πια τουριστικός προορισμός!

Το τί υποθηκεύτηκε με αυτή την ριψάσπιδα πολιτική και την απόλυτη υποταγή, παραμένει ασύλληπτο σαν ιδέα, πληροφορία και γνώση, όσον αφορά τους πολίτες και τις μέλλουσες γενιές των Ελλήνων.

Οι άλλοι- οι επόμενοι- πολιτικοί, επαναστάτησαν, για το κακό που έκανε ο ΓΑΠ, αλλά κι εκείνοι, σύντομα άφησαν το θυμό και την αντίρρησή τους να ξεθυμάνει. Κι όταν ανέλαβαν, έκαναν τα ίδια. Λίγο βελτιωμένα. Αυτοί μάλιστα όχι μόνο συνέχισαν την υποταγή στους εταίρους, αλλά δέχονταν απ' αυτούς και τα χαϊδευτικά σκαμπιλάκια. Κι επί πλέον οργάνωσαν και διωγμούς πολιτικών αντιπάλων  κι έκαναν «μαγκίτσες»  αφού ακούστηκαν να λένε, με σηκωμένο το αριστερό φρύδι: «θα τους λιώσω»! Χιτλερικά πράματα δηλαδή! [Το φαινόμενο καταδίωξης του πολιτικού αντιπάλου εισήχθη στην πολιτική μας σκηνή και συνεχίζεται: Σειρά έλαβε -τελευταίως- η Ζωή, ίσως να τους φάνηκε επικίνδυνη κι αταίριαστη.]

Αυτοί λοιπόν, θυμώσανε πάρα πολύ μ' εκείνους που καρπώνονταν ψήφους θυμού και περιφρόνησης. Κι έτσι οι πολιτικοί αντίπαλοι, γίνανε μεγάλοι εχθροί, που στο όνομα της πατρίδας (δηλαδή του κομματικού πλεονεκτήματος), ο «ηγεμόνας» βάλθηκε να τους εξολοθρεύσει. Και τούτο, όλοι οι άλλοι καθωσπρέπει πολιτικοί (βλέπετε αυτοί πλαισίωναν το συνταγματικό τόξο)  το δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα [δρυός πεσούσης... -πιθανόν, με τη σκέψη: γιατί να καρπώνεται μόνο ένα μικρό κόμμα αγριεμένων το θυμό των πολιτών, ας το βγάλουμε από το πολιτικό παιχνίδι, για να μοιραζόμαστε τις ψήφους των θυμωμένων πολιτών, όλοι εμείς οι γνωστοί και παλαιοί παίκτες του συστήματος].

Αυτοί, παρ' όλο που κάνανε τα ίδια με τον ΓΑΠ (δηλ. μας χρεώσανε κι αυτοί, υποθηκεύσανε την πατρίδα μας κι αυτοί), τελικά δεν κατάφεραν να μας βγάλουν από το  πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο που μας οδήγησαν οι προηγούμενες πολιτικές όλων τους, και η δική μας κάθε τόσο επιβράβευση-κι-επανεκλογή τους. Μάλιστα, με τους παρατρεχάμενους πολιτικούς φίλους τους να κρύβουνε κουβάδες το χρήμα [για ν' αποφύγουνε φόρους, και να προστατέψουνε τους κουμπαράδες τους από το φόβο απώλειας της αξίας ή τον φόβο δέσμευσης του χρήματος]  δεν φέρανε στο φώς τα ονόματα όλων αυτών των επιτήδειων, ώστε να τους τιμωρήσουνε και να πάρουν πίσω τα κλεμμένα από τη χώρα, παρ' όλο που λάβανε της λίστες της ντροπής, με όλα αυτά τα ονόματα.

Το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και εναντίον κάθε λαού ξεχωριστά, δεν είναι μονάχα έγκλημα που το κάνουν οι εχθροί του, αλλά κυρίως -και είναι χειρότερο, το- έγκλημα που κάνουν σε βάρος του οι διαπιστευμένοι και εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του ίδιου του λαού. Κι όλοι ετούτοι έχουνε περισσότερη ευθύνη, γιατί είναι μπιστεμένοι με τη φύλαξη, κι όχι με την άγρα του λαού. Είναι μπιστεμένοι με την καθοδήγηση του λαού, ύστερα από το κοινωνικό συμβόλαιο, για τη δουλειά του αντιπροσώπου και του ηγεμόνα.

Είπανε το πολίτευμά μας Δημοκρατία. Σκεφτήκαμε άραγε, ποτέ, τί θα πεί Δημοκρατία, και τί θα πεί πολίτευμα; Τί θα πεί κοινωνία και τί θα πεί  εκλογή και αντιπρόσωπος;

Δημοκρατία θα πεί ότι πρέπει να προστατεύεται το σύνολο του λαού, κι όχι οι πολίτες, ένας-ένας, ή ομάδες-ομάδες, αλλά όλοι μαζί ως σύνολο. Γιατί όλοι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Ο ασθενής τον γιατρό, ο δάσκαλος το υπουργείο και το πανεπιστήμιο, ο μανάβης τους αγοραστές του, ο γεωργός τον μανάβη και τον καταναλωτή, το παιδί την μητέρα και τον πατέρα του κ.ο.κ. Και θα πρέπει να προστατεύεται το αξιόμαχο, το ασφαλές, το δίκαιο και εύρυθμο της Πολιτείας, το ανεξάρτητο από άλλες πολιτείες  και το κυρίαρχο αυτής.

Πολίτευμα είναι ο τρόπος του ζείν εν κοινωνία. Ο καθένας μας, μπορεί στο σπίτι του, να ορίζει ό,τι θέλει για τον εαυτό του. Όμως αν θέλει να ζήσει με άλλους, θα πρέπει να λάβει υπ όψιν του ότι και οι άλλοι -συμβιούντες μαζί του- θέλουν κι αυτοί τον χώρο, κατά τον τρόπο τους. Σε όλες τις κλίμακες. Και στο σπίτι μας, και στην πόλη μας και στη χώρα μας.

Κοινωνία είναι η εκούσια και ελεύθερη συν-έλευση των ανθρώπων για να ζήσουν σε ομάδες από κοινού, για λόγους που ανάγονται στην ασφάλεια και την εξυπηρέτησή τους -με κοινές δομές- στο ίδιο μέρος, για όλους.

Για τους ορισμούς των πραγμάτων και των διαδικασιών, από τότε που η κοινωνία διευρύνθηκε και έγινε πολυπληθής, επινοήθηκε η αντιπροσώπευση των ομάδων. Μα τούτο δε σημαίνει πως ο αντιπρόσωπος κάνει ό,τι θέλει. Ο αντιπρόσωπος, πρέπει να 'χει στο νού του ότι οι εντολείς του δεν θα συμφωνήσουν με τις αποφάσεις του, παρά μόνο αν αυτές αποβλέπουν στο κοινό καλό. Τυχόν, παραπλάνηση, ιδιοτέλεια ή απιστία του αντιπροσώπου, θα αποκαλυφθεί.  Και θα είναι κακό και για τον ίδιο και για τους εντολείς του.

Γιατί η εκλογή είναι υπερτάτη κοινωνική τιμή και ευθύνη, κι η προδοσία της είναι μεγίστη ύβρις και αγνωμοσύνη, σαν που μοιάζει με περιφρόνηση στα πρόσωπα (δηλ. στη μερίδα της κοινωνίας εκείνη) που  απένειμαν τέτοια τιμή, σε έναν που έδειξε πως δεν την άξιζε.

Οι τελευταίοι, αυτοί που ορίζουν σήμερα τις τύχες μας, μετά την εκλογή τους, ξεχάσανε ολότελα τις προεκλογικές υποσχέσεις τους. Κι αρχίσανε να κάνουνε πράγματα, που πριν τα πολεμούσανε. [Γιατί, βλέπετε το πολιτικό παιχνίδι, θέλει να είσαι συνέχεια παρών! Και  δεν μπορεί να φύγεις, να αλλάζεις συντρόφους, να αλλάζεις μεθόδους, να αλλάζεις σκοπούς, να αλλάζεις... κι από κυρίαρχος να γίνεσαι κομπάρσος! Ασφαλώς δεν μπορούσαν να αλλάξουν οι εταίροι... Επομένως, ποιός θα άλλαζε; ποιός;] Έτσι λοιπόν, συναινέσανε με το ζόρι, αλλά ... εκουσίως! Με συνέπεια, όχι μόνο να συνεχίζεται το ευρωπαϊκό πλάνο (εκείνο που ξεκίνησε στο....Καστελλόριζο!), αλλά η κυβέρνηση να διαδηλώνει εναντίον του εαυτού της (που παίρνει τέτοια μέτρα), επαναστατώντας δηλαδή κι αρνούμενη να δεχθεί τις ίδιες τις πράξεις της!

Πάντως, το πλάνο της απέκδυσης των Ελλήνων από τον πλούτο και το μέλλον των ιδίων και της χώρας των, προχωράει, κι είναι σίγουρο πως οι πολιτικοί μας θα έχουνε και πάλι μάρκες για να εξακολουθήσουν το πολιτικό τους παιχνίδι στο καζίνο που λέγεται ενωμένη ευρώπη!

Αυτό που δεν είναι σίγουρο, είναι το πού θα βρίσκονται οι πολίτες αυτής της χώρας: Θα βρίσκονται εδώ, αλυσοδεμένοι στον Καύκασο του χρέους, ή θα γυρίζουν τις ξένες πατρίδες ζητώντας δουλειά-ελεημοσύνη, αφού η μάνα-γη, εξόριστους τους έστειλε, σπουδαγμένους, μορφωμένους, κι ανθρώπους καλλιεργημένους, για να πλουτίσουν ξένα σπίτια, ξένες χώρες, και ξένοι άνθρωποι να γευτούνε τους καρπούς των κόπων μας.

 Όλα τούτα τα συλλογιζόμουν καθώς έβλεπα το βίντεο με τις γερμανικές θηριωδίες.

Η Γερμανία πάντα ήθελε κάποιον να γίνει ολοκαύτωμα για χάρη της. Ή εξαιτίας της.

Κάποτε -τότε- αντισταθήκαμε για να προστατέψαμε «...Θεών τε Πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων...».

Σήμερα, ανίδεοι κι ανίκανοι να συνειδητοποιήσουμε τί είναι και ποία τα «Θεών τε Πατρώων έδη»,  ποίαι αι «θήκαι προγόνων», απασχολημένοι με τις δια-δηλώσεις, τις δια-συνδέσεις, τις δια-δοχές και άλλα παρόμοια,  προσφέραμε «Ιφιγένεια» την Πατρίδα και το λαό της, για να 'βρει ούριο άνεμο στα πανιά της η ηγεμονεύουσα δύναμη της ε.ε.,  στην νέα της εξόρμηση, για οικονομική αυτοκρατορία.

Ναί, ύστερα από όλα αυτά, η Γερμανία μπορεί να επαίρεται ότι κάποιος, επί τέλους, προσφέρθηκε (ή εκβιάστηκε να προσφερθεί) ολοκαύτωμα, για την εκπλήρωση των ηγεμονκών της οραμάτων, και τούτη τη φορά, χωρίς φονικά όπλα. Μόνο με εκμαυλιστικά.

***********************

Σημείωση:
Ό,τι συμβαίνει στην ψυχή του  ανθρώπου, εκφράζεται, δηλαδή αποτυπώνεται με ένα τύπο του ρήματος που λέγεται διάθεση. Τέσσαρες είναι οι διαθέσεις του ρήματος: 
α. Ενεργητική, που εκφράζει ότι το υποκείμενο ενεργεί/κάνει κάτι (χορεύει)
β. Μέση, που εκφράζει ότι η ενέργειά του επιστρέφει εις εαυτό (ντύνεται, φλέγεται από επιθυμία)
γ) Παθητική, που εκφράζει ότι το υποκείμενο πάσχει (φυλακίζεται, τον καταδικάζουν σε φυλάκιση και τον συνοδεύουν στη φυλακή)
δ) Ουδέτερη, που εκφράζει ότι το υποκείμενο  βρίσκεται απλώς σε μια κατάσταση (κοιμάται)

Μην παραλείψετε να διαβάσετε εδώ, μια εξαιρετική δημοσίευση για το: πότε και πώς ειπώθηκε το «Θεών τε Πατρώων έδη...»