H επαναστατικότητα των νέων και η διεκδίκηση του ανελέγκτου των ερωτικών τους σκιρτημάτων είναι αυτονόητα κατανοητή και δικαιολογημένη.
Είναι προφανές ότι το αντάμωμα των νέων και το προσκλητήριο της φύσης δεν έχει νόημα να γίνεται στην αγορά, υπό τα όμματα απάντων. Η φύση ενεργεί και δρα ανεξάρτητα, από τη δική μας βούληση και -καμμιά φορά- εκρήγνυται αγανακτισμένη με την συμπεριφορά μας απέναντί της. Κι όλα αυτά, αναφέρονται σε όλες τις εκφάνσεις της φύσης.
Είχαμε -μέχρι σήμερα- συνηθίσει, να πιστεύουμε ότι ο ερωτισμός του ανθρώπου είναι έκφραση της φυσικής ύπαρξης του προσώπου. Θαρρούσαμε μάλιστα πως υπηρετεί κάποιο φυσικό σκοπό αφού έχει -δυνάμει- και συγκεκριμένα αποτελέσματα, πέρα από την σαρκική και ψυχική ευχαρίστηση των ερωτικών συνδαιτυμόνων. Είχαμε ιδεί, χάρη στον έρωτα, να παράγονται ακόμη και πνευματικά και καλλιτεχνικά αριστουργήματα. Είχαμε ιδεί κι ωραίες ψυχές, ανδρειωμένες στο κάλλος, στην αγάπη και στο φώς. Ψυχές που ακτινοβολούν ευγένεια, γαλήνη, χάρη, αποδοχή, πληρότητα, ανοχή, περιχώρηση και “ευδοκία”.
Μα σήμερα μαθαίνουμε, με εντατικά και κραυγαλέα -θα έλεγα- μαθήματα, ότι ο ερωτισμός, είναι κάτι άλλο: ότι είναι δικαίωμα!
Ετούτη η άποψη μοιάζει πολύ επαναστατική. Πρωτοπόρα, νεωτερική, αλλιώτικη κι ασυνήθιστη. Νομίζω πως μοιάζει μάλλον με άρνηση του ρόλου της φύσης, κι ορίζει τον άνθρωπο ως παντοκράτορα στον κόσμο, και μάλιστα ανεξάρτητα από τη φύση. Γιατί, μη μου πείτε πως ο ερωτισμός του ανθρώπου δεν έχει να κάνει με τη φύση. Θα είναι προφανώς αναληθής και εξωπραγματική, προσχηματική και έωλη η ένσταση.
Είναι αλήθεια, πως η μεταστροφή μια φυσικής διεργασίας, που είναι (και ταυτόχρονα δυνάμει παραγωγική) και ηδονική και καλοδεχούμενη και τόσα-τόσα άλλα, σε πρακτική επιδίωξης μιας άκαρπης ερωτικής ηδονής [χωρίς ασφαλώς να αμφισβητείται ότι επιτυγχάνεται και ένας στενός σύνδεσμος των προσώπων], δεν είναι δυνατόν να καταργήσει ή να υποκαταστήσει τη φύση και τις φυσικές διεργασίες. Εξ άλλου, αυτό δεν είναι ούτε ζητούμενο από την κοινωνία αυτών των προσώπων.
Όμως, ετούτη η κοινωνική ομάδα -των ομόφυλων συμβιούντων- είναι δηλωμένο πως επιδιώκει να χρησιμοποιηθεί η φύση για ίδιον αυτής όφελος και για ιδία αυτής ευχαρίστηση, και μάλιστα, με αγνωμοσύνη για τα δώρα της, για τις δυνατότητές της, για τη σοφία της, και με προπέτεια κι αγνωμοσύνη προς την υπόλοιπη κοινωνία την οποία προκαλεί, χλευάζει, προσβάλλει και προς την οποία ανεξήγητα και αδικαιολόγητα αυθαδιάζει.
Εδώ που φτάσαμε, και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, ζητάμε να μας χαριστούν δώρα της φύσης, για τα οποία αρνηθήκαμε την όποια συμμετοχή. Ζητήσαμε παιδιά, αρνούμενοι την αναπαραγωγή, μιμηθήκαμε τη φύση μόνο για την ευχαρίστησή μας κι αρνηθήκαμε τις συνέπειες της επιλογής μας. Έτσι είναι τ' ανθρώπινα. Άλλος θέλει, άλλος δεν θέλει, Αλλά η φύση είναι μία, κι έχει τους δικούς της νόμους. Και δεν έχει καμμιά σημασία τί όνομα θα τους δίνουμε εμείς.
Μπορεί να θεωρούμε ότι ο ερωτισμός είναι δικαίωμα του πολιτισμένου ανθρώπου και ότι οι σεξουαλικές του επιλογές είναι μορφή του πολιτισμού μας, όπως είναι και όλες οι απαιτήσεις του σύγχρονου ανθρώπου, να απολαύσει, να ιδιοποιηθεί, να επιβάλει, να αφαιρέσει, να αποκλείσει. Μαζί κι όσες ακόμη απαιτήσεις επινοηθούν, για διάφορους προφανείς κι αφανείς λόγους. Οι απαιτήσεις για ατομική και παρεΐστικη απόλαυση, για ατομική και παρεΐστικη ευτυχία, για ατομική και παρεΐστικη ατιμωρησία αλλά και για περιφρόνηση του κοινωνικού συνόλου, είναι τελικά πολιτικές θέσεις. Και οι πολιτικές θέσεις της εποχής μας είναι όλες -σε μεγάλο βαθμό- παρόμοια έωλες. Αλλά όχι αναντίρρητες.
Έτσι, σήμερα, με τη βούλα της πολιτείας, οι σεξουαλικές επιλογές διευκολύνθηκαν με τη συζυγοποίηση των σεξουαλικών εταίρων. Με ένα νόμο. Από τώρα και στο εξής οι ομόφυλοι σεξουαλικοί εταίροι θα θεωρούνται σύζυγοι. Δηλαδή θα θεωρούνται σύζυγοι τόσο για λόγους άσχετους με τη φύση, όσο και για λόγους σχετικούς με την απόκτηση οικονομικών και φορολογικών προνομίων.
Πλάσμα δικαίου, πλάσμα φύσης, κατάπλασμα στα δημοσιονομικά. Όλα πλασματικά. Πλαστικά, Ελαστικά. Τεντώνουμε από εδώ (επεκτείνουμε οφέλη και προνόμια), κόβουμε από εκεί (από συνταξιούχους, από μητέρες, από οικογένειες). Όλα εικονικά, προσχηματικά και ψεύτικα. Όπως η κατάργηση του μνημονίου, η ανάπτυξη και η αριστερή διακυβέρνηση, με τη δεξιά ανοχή.
Εάν συνέβαινε κάποτε να προστατεύεται -κάπως- η οικογένεια, που αποτελεί το κύτταρο συνέχισης αναπαραγωγής και ύπαρξης της κοινωνίας, από τώρα και στο εξής θα προστατεύεται ως οικογένεια και η ομάδα που αδιαφορεί για την αναπαραγωγή και τη συνέχιση της κοινωνίας.
Και μάλιστα, θα προστατεύεται, [αφού κέρδισε την πρόσφατη νομοθετική εύνοια] κηρύσσοντας ως απολίτιστους όσους έχουν αντιρρήσεις στα θεσπιζόμενα άνευ λόγου οικογενειακά "προνόμια", και όσους αντιτίθενται στις αναίδειες, τις προκλήσεις και τις λεκτικές, αισθητικές και λοιπές, προσβολές που εκσφενδονίζουν οι προστατευόμενοι προς τους διαφοροποιούμενους.
Και καλά, οι λεκτικές αντιπαραθέσεις. Αυτές είναι ίδιον εμπαθών και ανοήτων.
Οι αισθητικές όμως αντιπαραθέσεις -αν δεν είναι marketing- είναι ίδιον συμπλεγματικών προσωπικοτήτων. Διότι η αισθητική πρόκληση αντιβαίνει στην αισθητική απόλαυση που αναδύεται από την συμπεριφορά μιας προσωπικότητας με καλλιέργεια και καλλιέπεια λόγου και τρόπων. Και η καλλιεργημένη προσωπικότητα γνωρίζει πως οι ατομικές της εκδηλώσεις, τα ερωτικά και λοιπά ξεσπάσματά της, δεν αφορούν την αγορά, ούτε επιβάλλονται στην "αγορά" ως τρόπαια εναντίον της κοινωνίας.
Βλέποντας εικόνες από τους πανηγυρισμούς για την επίτευξη της νομοθέτησης, έρχονται στο νού μου, κουβέντες που άκουγα στην κοινωνία του χωριού, για τους παράωρους έρωτες των ωρίμων, : "του γέρου τα παιχνίδια μοιάζουνε νερόβραστα κρεμμύδια". Αν ο ώριμος άνθρωπος δεν γνωρίζει το όριο και το μέτρο δεν απέχει από τη γελοιότητα. Γιατί η φύση ώρισε: κάθε πράγμα στον καιρό του. Και ώρισε ότι ο έρωτας του ωρίμου, κείται μάλλον στην αγαπητική του δύναμη, και είναι η ερωτική του ορμή και ικανότητα αντιστρόφως ανάλογη της πνευματικής του σοφίας και έντασης, ενώ ο ίμερος του νέου (που είναι ορμητικός, άγριος, δυνατός κι ανήμερος) είναι κλήση για τη ζωή, την αναζήτηση και τη δημιουργία, που σαν βρίσκεται στο ξεκίνημά του, δικαιολογεί και απληστία και άγνοια και αδεξιότητα και υπερβολή και αποτυχία.
Δυστυχώς, ζούμε σε καιρούς που -συνειδητά ή κατά παραγγελίαν- αλλάζουμε ονόματα στα πράγματα, για να προσαρμόσουμε την πραγματικότητα στις ορέξεις μας. Αυτό διαφοροποιεί την εποχή μας από κάθε προηγούμενη. Αυτό κάνει τις κοινωνίες μας να παραπαίουν και να παρακμάζουν.
Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες μας είναι διεκδικήσεις μας απέναντι στους άλλους. Σήμερα (μας παρακινούν να) φερόμαστε όπως μας αρέσει, (να) είμαστε επαναστάτες και ψεύτες, (να) μην πληρώνουμε, (να) μην δεχόμαστε τον έλεγχο. Μας υποκινούν σε ανταρσίες (αυτοί που θέλουν να υποτάξουν!) Κι εμείς, “τσιμπάμε”! Θαρρούμε πως θα λευτερωθούμε "από τα δεσμά του ελέγχου και της υποταγής".
Κι αντί να εργαστούμε πνευματικά για να απελευθερωθούμε από τους αφέντες-θεούς της ασύδοτης κι άσκοπης ελευθερίας μας, υποδουλωνόμαστε στο πάθος για ανεξαρτησία μας από την λογική, την εντιμότητα, την συνέπεια και την αξιοπιστία μας. Γίναμε δούλοι της πλεονεξίας δικαιωμάτων, οπαδοί της όρεξης και της απόλαυσης, και εχθροί του μέτρου, της αρετής και της αγάπης.
Το σύμφωνο συμβίωσης, αν και πιστεύεται ότι έλυσε ένα κοινωνικό και νομικό πρόβλημα, έκανε το ακριβώς αντίθετο: έδωσε το ελεύθερο, σε περαιτέρω δημοσιονομική (οικονομική) αποδιοργάνωση και χαλάρωση, με την παραχώρηση οικονομικών προνομίων σε πρόσωπα και για λόγο που δεν συντρέχει, σύμφωνα με την υπάρχουσα νομοθεσία (de lege lata).
Επί πλέον έδωσε το δικαίωμα σε ορισμένα άτομα να επιδεικνύουν ιδιαίτερα προκλητική και αντικοινωνική συμπεριφορά, με τις -αδιάφορες για τους πολλούς- από αντίδραση ιδιορρυθμίες τους.
Και για να μιλήσουμε περί του πρακτέου (de lege ferenda), πόσο ανάλγητη κι άσκεφτη αποδείχνεται η Πολιτεία μας [που δεν εκτιμά ότι οι ίδιοι λόγοι, κι ίσως ακόμη πιο επιτακτικοί κι άνθρώπινοι λόγοι, συντρέχουν και] στις περιπτώσεις της δυνατής κι αλληλέγγυας φιλίας, καθώς και σε σχέσεις στοργής, και μάλιστα ιδιαίτερα σε περιπτώσεις περιποίησης ηλικιωμένου ασθενούς.
Αλλά... η προστασία σε παρόμοιες περιπτώσεις, ίσως έμεινε εκτός ρύθμισης, από το φόβο της πολιτείας πως θα μπορούσε να θίξει τις κληρονομικές προσδοκίες αδιάφορων τέκνων, και λοιπών συγγενών (πολιτικών πελατών), που είναι πολύ απασχολημένοι με τον εαυτό τους και τις επιθυμίες του. Που είναι απασχολημένοι με την απαλλαγή και την ανεξαρτησία τους από συμβατικές θλιβερές ευθύνες και μέριμνες, οι οποίες de facto καταργούν την ξεγνοιασιά και την προσωπική απόλαυση.
Ετούτο το σημείωμα γράφτηκε σαν ένα σχόλιο στο εύστοχο και καίριο άρθρο που έγραψε ο Κ. Παπαχρήστου εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου