Σχετικά με τις ανησυχίες που διατυπώνονται εδώ και με τους φόβους, για τους κινδύνους που διατρέχουμε από την κατάσταση γύρω μας, από την επιθετικότητα που εκδηλώνεται και η οποία αποδίδεται και σε θρησκευτικά αίτια. Συμφωνώ, πως διάχυτη είναι και η εγκληματικότητα, από αγνώστους -ενδεείς και πρόσφυγες ή εισβολείς- που μας περιβάλλουν και μας προκαλούν. Και ναί, υπάρχει φόβος, ομολογημένος και ανομολόγητος, φόβος και κίνδυνος. Πολλοί το εκφράζουν, το γράφουν.
Και το γράφουν γιατί εκτός από την ανάγκη βοήθειας σε ακατασχέτως προσερχόμενα πλήθη, δηλ.σε ανθρώπους ταλαιπωρημένους, φυγάδες και πρόσφυγες, αλλά και κακόβουλους ή εντεταλμένους εισβολείς ακούγεται να εκτοξεύονται και απειλές, απαιτήσεις κι εκβιασμοί, εκτός από τις de facto υφιστάμενες πιέσεις. Το γράφουν, γιατί μαθαίνουν από τον εγχώριο και τον διεθνή τύπο, πως γίνονται ανυπαιτίως δολιοφθορές, φονικά, καταστροφές, εμπρησμοί, βομβαρδισμοί.
Τί θα μπορούσαμε άραγε να κάνουμε για ν' αντιμετωπίσουμε όλα τούτα τα δεινά και λίαν πιθανά ενδεχόμενα, να τα δούμε μπροστά στην πόρτα μας;
Θα μπορούσαμε να εξαλείψουμε τη δυνατότητα να μετεξελιχθεί σε κοινωνική και πολιτική απειλή αυτή η ακραία [πρακτική ή ιδεολογία ή φιλοσοφία ή πολιτική ή] ιδεολογία;
Για ν' απαντηθεί ένα τέτοιο ερώτημα θα έπρεπε να γνωρίζουμε ποιοί είναι, αλήθεια, οι φορείς αυτής της ακραίας ιδεολογίας ή πίστης, ποιός είναι ο φόβος ο δικός μας, ποιά είναι η δική μας θέση στα διατυπούμενα από τους απειλούντες κι εκβιάζοντες, τί θέλουμε και τί επιδιώκουμε εμείς και τί εκείνοι.
Αν οι φορείς αυτής της ιδεολογίας είναι οι ισλαμιστές, ή οι υπερ-συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις που εμφανίζονται στις διάφορες χώρες και στην Ελλάδα, αυτό μένει να το διερευνήσουμε και να πράξουμε αναλόγως. Οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες θα πρέπει να απαντήσουν και προς τις δυο πλευρές, και πρός εκείνη της ακραίας ιδεολογίας και προς εκείνη της επιθετικής θρησκευτικής πίστης. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;
Όταν κάποιος σε απειλεί, (όπως κάνουν οι ισλαμιστές) διερευνάς την ουσία της απειλής και τη δυνατότητα πραγματοποίησής της. Διερευνάς, επίσης, και την περίπτωση να αποδεχθείς την πραγματοποίση της απειλής, σταθμίζοντας τις απώλειες που θα επέλθουν.
Όταν όμως νοιώθεις πως κινδυνεύεις από κάποιον δίπλα σου, που είναι γνωστός σου, και θέλει να διατηρήσει τους χαρακτήρες που στο διάβα του χρόνου, η ζωή και η ιστορία προσέδωσαν στη ζωή και τον κόσμο του, καταγράφοντας και τον αντίστοιχο πολιτισμό, αυτός δεν ανήκει στην ακραία ιδεολογία, ακόμη κι αν είναι παρορμητικός, ακαλλιέργητος, αψύς και οργισμένος. Και δεν θα μπορούσε -ακρίτως και εξ αντανακλάσεως- να εξομοιωθεί προς παρωχημένα εγκληματικά παραδείγματα και μάλιστα αλλοτρίου ήθους και πολιτισμικού υποβάθρου, αν δεν καταγράφεται στα ίδια εγκληματικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά και τις ίδιες εγκληματικές πολιτισμικές επιδιώξεις.
Ευρισκόμενοι στο αδιέξοδο αυτό, νομίζω πως η απάντηση στις ανωτέρω προκλήσεις, δεν εναπόκειται σ' εκείνους που τις κινούν, αλλά σ' εμάς! Εμείς διαλέγουμε, εμείς αποφασίζουμε και προστατεύουμε. Αυτοί μας είπαν τί θέλουν: Οι πρώτοι, την υποταγή και την εξουδετέρωσή μας. Οι άλλοι, την ιστορία και τον πολιτισμό τους/μας. Την ελευθερία τους/μας και την ζωή τους/μας, στον τόπο τους/μας.
Εμείς λοιπόν, με ποιόν θέλουμε να είμαστε, τί θέλουμε να κάνουμε; και σε ποιόν δεν θα επιτρέψουμε να μας απειλεί; Αν δεν έχουμε ήδη απαντήσει, έχουμε αργήσει πολύ.
Αν ανατρέξουμε στα έργα και τις επιλογές μας, θα διαπιστώσουμε ότι όλοι οι Ευρωπαϊκοί λαοί έχουμε διαλέξει, έχει διακηρύξει και έχουμε συστήσει μια "ενωμένη Ευρώπη", και έχουμε δεχτεί την
παγκοσμιοποίηση. Δηλαδή έχουμε περίπου- δεχτεί να είναι ενωμένος ο κόσμος. Πλάνο, προβαλλόμενο και μεθοδευόμενο για πολύ καιρό, προς την πραγματοποίηση του οποίου εργάζονται πολλοί θεσμοί στην ενωμένη μας Ευρώπη. Είναι προφανές ότι το πλάνο αυτό είναι μάλλον οικονομικό, γιατί δεν θα μπορούσε να είναι εφικτή, πραγματική, νοητή ή ρεαλιστική η πολιτική ενοποίηση όλου του κόσμου. Κυρίως λόγω των νοηματοδοτικών πολιτιστικών διαφορών των επί μέρους λαών του.
Μετά από μεγάλους και ολέθριους πολέμους, η διεθνής κοινότητα συγκρότησε όργανα για να διευθετούν τις διαφορές μεταξύ των λαών. Τη διευθέτηση αυτή την αποδέχτηκαν όλοι σχεδόν οι λαοί και καθώρισαν ένα πλαίσιο -κατώφλι (μίνιμουμ) των ορίων, που δεν επιτρέται αυτά τα όρια να παραβιάζονται όταν υπάρχουν αντεγκλήσεις. Το κατώφλι αυτό το ονόμασαν "Ανθρώπινα Δικαιώματα". Τα δικαιώματα αυτά είναι κατοχυρωμένα για τους πολίτες όλων των χωρών και η δέσμευση αφορά όλες τις κυβερνήσεις.
Η διαφορά έγκειται στο ότι τα πράγματα δεν έχουν την ίδια σημασία για όλους! Είναι θέμα πολιτισμικού υποβάθρου και κοινωνικού προτάγματος. Είναι και θέμα ελικρίνειας επί των προθέσεων!
Για παράδειγμα, όταν εμείς λέγαμε ενωμένη Ευρώπη, εννοούσαμε ενωμένοι στά ειρηνικά έργα, αλληλοσυμπληρούμενοι, αλληλοβοηθούμενοι, με σεβασμό στην εθνική εκάστου ιδιαιτερότητα, κλπ.
Ενώ, από τα τεκταινόμενα στην παρούσα φάση της ενωμενης Ευρώπης, αποκαλύπτεται, ότι όταν οι φίλοι και εταίροι μας λένε "ενωμένη Ευρώπη", εννοούν ότι δεν θα υπάρχουν εθνικοί περιορισμοί κι εμπόδια, κι ότι επομένως αυτοί θα μπορούν ν΄αρπάζουν από μας ό,τι θέλουν, θα μας πιέζουν τεχνηέντως για να περιαχθούμε σε ανάγκη, και μετά θα συνασπίζονται οι εκάστοτε πλεονεκτούντες, και θα έχουν τον απαιτούμενο μηχανισμό πίεσης για να λυγίσουν τους εύπιστους κι ανύποπτους (δάνεια, θρησκευτικές ταυτότητες, παιδεία, μειονότητες, επιχειρήσεις, πόροι, κλπ) συν-εταίρους.
Όταν εμείς λέμε ενωμένη Ευρώπη δεν εννοούμε παγκοσμιοποίηση στην ηγεσία και σκλαβοποίηση στην κοινωνία. Αυτοί το εννοούν.
Ας μη μας διαγεύγει ότι το ευρωπαϊκό πρόταγμα (της ανεπτυγμενης κοινωνίας) είναι οικονομικό. Οικονομική Παγκοσμιοποίηση, που θα επιτευχθεί μέσα από την πολιτική ανδραποδοποίησης των ανθισταμένων. Εξ' άλλου το χρήμα δεν έχει πατρίδα, ούτε συγγένειες, ούτε ενδιαφέρεται για την ιστορία, και το μέλλον. Έχει μόνο παρόν και εξουσία.
Εμείς λέμε ανθρώπινα δικαιώματα κι εννούμε προστασία και συνδρομή των ενδεών, κι αυτοί εννοούν ομάδες πίεσης για τον αποσυντονισμό της κοινωνιας, προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους οικονομικής επικράτησής τους.
Κάθε τόσο -και συχνά εν τη ρύμη του λόγου τους- πολλοί, αναίτια κι απρόκλητα, στρέφονται κατά της θρησκευτικότητας των χριστιανών, τους οποίους εξυβρίζουν, λοιδορούν, γελοιοποιούν, προσβάλλουν και υποτιμούν. Και το κάνουν σαν για να φανούν μοντέρνοι και "πολύ μπροστά". Ασφαλώς, όλοι αυτοί πρέπει να γνωρίζουν ότι εξέρχονται από το πλαίσιο του πολιτισμού που ισχυρίζονται ότι υπηρετούν ή ότι σ' αυτόν ανήκουν. Αναιρώντας τον ευρωπαϊκό πολιτισμό "τους", στρέφονται κατά του κηρύγματος της ανιδιοτελούς Χριστιανικής αγάπης και της καλωσύνης και δημιουργούν διάφορες επί τούτου ΜΗΚΥΟ, που τις πληρώνει αδρά ο κάθε λαός. Ανάμεσα στις δράσεις τους συγκαταριθμούνται και δράσεις κατά της διατήρησης της εθνικής ταυτότητας των λαών. Μιλάμε γι'αυτές τις οργανώσεις που αποσκοπούν με νομιμο-φανή τρόπο να βάλουν πόδι στην κοινωνική λειτουργία και να αλλάξουν - προς όφελος του πολιτικο/οικονομικού εντολέα τους- την άσκηση της εξουσίας, σε όποιες κοινωνίες αυτές εμπλέκονται (Ρωσία, Ουκρανία, μειονότητες, γκεϊ, οικολόγοι κλπ).
Πρόκειται για μια πρακτική, όπου ορισμένοι επιδιώκουν να δημιουργούν "ανοικτές κοινωνίες" δηλαδή, ανεκτικές, ανοχύρωτες, και ακατάρτιστες περί τα ίδια συμφέροντα, την ιστορία, τον πολιτισμό και την προοπτική, ώστε να μην επικρατούν στις κοινωνίες αυτές συνεκτικοί ιστορικοί δεσμοί και ισχυρή-ζωντανή εθνική ταυτότητα, και ακώλυτα να λειτουργεί εκεί η αγορά. Ακόμη και συνειδήσεων. Σε βαθμό που να αλλοτριώνει τον άνθρωπο και να απαλλοτριώνει την κοινωνία. Για να καταλήξουμε σε μια οικονομική παντοκρατορία και σκλαβοποίηση του πανανθρώπινου δυναμικού, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ελευθερία, χωρίς διανόηση, χωρίς ποίηση, χωρίς τέχνη, χωρίς ηθική, χωρίς αρετή.
Παράλληλα, οι επιδιώκοντες τη δημιουργία ανοικτών κοινωνιών, κρατούν τη δική τους κοινωνία αρκετά συνεκτική, έως μυστική και απροσπέλαστη. Παράδειγμα αποτελεί μια συντηρητική ισλαμική κοινωνία, που δεν επιτρέπει την αποσκίρτηση από αυτήν, όπως και οι δικλείδες ασφαλείας και μυστικότητας στις συνεδριάσεις λεσχών όπως η Bildeberg, και άλλες, ακόμη και κρατικές οντότητες.
Η διαφορά έγκειται στο ότι αυτές οι μυστικές λέσχες και κοινωνίες μπορούν να εισχωρούν στις δικές μας (τις ανοικτές) κοινωνίες, ενώ οι δικές μας κοινωνίες δεν έχουν καμμιά πρόσβαση σ' αυτές!
Κι εμείς, οι ανοικτές κοινωνίες, που σεβόμαστε τα δικαιώματα του άλλου και την προσωπικότητα του ανθρώπου, αντί να επιδιώξουμε να μας σεβαστούν κι αυτοί, ονειρευτήκαμε, από ανοησία, ότι πρέπει κι ότι θα μπορούσαμε να τους "μεταδώσουμε" τον πολιτισμό μας! Είναι ανοησία αυτή η ιδέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του δυτικού πολιτισμού, που κάποιοι τα προωθούν και σε ισλαμικές χώρες, γιατί έτσι βάζουν φωτιά στα θεμέλια των κοινωνιών αυτών! Κι αυτό συνιστά ευθεία παρέμβαση στα εσωτερικά τους. Άλλο πράγμα να λές τί θέλεις εσύ στην κοινωνια που ζεις, (τη δική σου, γιατί ξέρεις ποιός είσαι και ποιοί σε περιβάλλουν), και άλλο πράγμα να πάς και να θέλεις να ορίσεις εσύ την κοινωνία ενός άλλου κόσμου, που ο ίδιος μόνο ξέρει (ή θα ανακαλύψει) ποιός είναι και τί θέλει!
Το αντίθετο, είναι σαν να θέλεις να καταργήσεις το αυτεξούσιο και την αυτοδιαθεσή του. Σαν να θέλεις να τον υποτιμήσεις και να τον εξουσιάσεις.
Θα το κάνει κι εκείνος με τη σειρά του εναντίον σου, και με τα μέσα που διαθέτει, χρησιμοποιώντας τη δύναμη τη δική του, αλλά και κάθε δύναμη που μπορεί να συντύχει. Και ήδη το κάνει!
Ας "σκεφτούμε" όλες οι κοινωνίες, μέσω των ηγετών μας, πως οι επιθυμίες και οι στόχοι μας μπορεί να μην είναι όλοι επιτεύξιμοι. Δεν μπορεί να παίρνουμε από τους άλλους εκείνο που θέλουμε! Δεν είναι ανεκτό ηθικά, να συνασπίζονται κάποιες ηγεσίες για τον εξανδραποδισμό ολοκλήρων λαών. Δεν είναι αντάξιό της, να επιτρέπει η διανόηση της εποχής μας, την υποδούλωση των λαών στην οικονομική παγκοσμιοποίηση και τη μετατροπή των ανθρώπων, σε πιόνια των οικονομικών παντοκρατόρων, και να εγκαταλείπει σε πνευματικό λήθαργο ολόκληρη την κοινωνία.
Ο δρόμος του χρήματος έχει μόνο λεωφόρους για κείνον που έχει το όχημα και χαράδρες για κείνον που περπατάει. Αλλά ο κόσμος ανήκει σε όλους. Κι όλοι πρέπει να διαβούμε τους δρόμους του πνεύματος, ο καθένας με τις δυνάμεις του, λαβαίνοντας υπ΄όψιν και όλους τους άλλους.
Εκείνος που θα ορίσει ποιός θα διαβεί τους πνευματικούς δρόμους και σε ποιόν θα απαγορευτεί η πνευματική διάβαση, μόλις έχασε τον κόσμο! Γιατί κατέστη παράφρων!
Το ερώτημα αναδύεται ξανά και ξανά: Θα μπορούσαμε να εξαλείψουμε τη δυνατότητα να μετεξελιχθεί σε κοινωνική και πολιτική απειλή αυτή η ακραία [πρακτική ή ιδεολογία ή φιλοσοφία ή πολιτική ή] ιδεολογία;
Η διαπαδαγώγηση θα μας σώσει. Ας μην ξεχνάμε τις δυσκολίες. Γιατί, σήμερα η "διαπαιδαγώγηση" των πολιτών και των μαθητών γίνεται με τηλεόραση και Τύπο,ως όργανα προπαγάνδας και πολιτικούς εκβιασμούς προς υποταγή των κοινωνιών από τα οικονομικά και εξουσιαστικά συμφέροντα.
Αν εξακολουθήσουμε να στρεφόμαστε εναντίον μελών της κοινωνίας μας που θέλουν να διατηρήσουν την εθνική και πολιτισμική μας ταυτότητα, είτε κάνοντας μέτωπο εναντίον τους, είτε εξουδετερώνοντάς τους με τους πρόσφορους πλέον τρόπους που γνωρίζει ο κόσμος καλά, είτε αποκλείοντας τη συμμετοχή τους στην (πολιτική κυρίως) ζωή της χώρας, ας σκεφτούμε τί σημαίνει αυτό και που θα οδηγηθούμε, ποιός θα ωφεληθεί, ποιός θα κινδυνέψει και ποιος θα τραυματιστεί! Ποιόν συμφέρει όλο αυτό το παιχνίδι αποκλεισμού τους;
Στη διαπαιδαγώγηση δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι η δημιουργικότητα δεν πρέπει να εμποδίζεται, ότι η έμπνευση δεν πρέπει να φιμώνεται και ότι το ταλέντο δεν πρέπει να το σκοτώνουμε. Την νεότητα δεν πρέπει να τη στρατεύουμε στους κοντόφθαλμους ή μεγαλόπνοους δικούς μας στόχους, αλλά να τη διαπαιδαγωγούμε στην ευθυκρισία, την εντιμότητα και την φιλοπονία και να τη βηθάμε να βαλει δικούς της στόχους και να τους επιτυγχάνει.
Γιατί ο άνθρωπος που παιδεύεται σωστά δεν θα μείνει ζώο. Κι αν κάνει λάθος ο ένας, οι πολλοί θα τον διορθώσουν. Ο οργισμένος για τον αποκλεισμό του και τις σκόπιμες συμπαιγνίες σε βάρος του, είναι δικαίως οργισμένος, ακόμη κι αν έχει κάνει λάθος στις θέσεις του. Γιατί άλλο η συμπαιγνία, κι άλλο η συνεργασία και η συναπόφαση, ακόμη κι αν απορριφθεί η πρότασή του.
Ενότητα, ομόνοια και αφοσίωση προς όφελος του λαού, χωρίς διακρίσεις...
Σημείωση: Στο παρόν σημείωμα αποτυπώνονται κάποιοι προβληματισμοί μου, πάνω στο άρθρο του Κ. Παπαχρήστου, που δημοσιεύθηκε εδώ: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=762548
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου