Μνήμη Αγίου Νικολάου, Επισκόπου Μύρων

 

Μνήμη Αγίου Νικολάου, Επισκόπου Μύρων.

[Ξέμεινε τούτο το σημείωμα, μα δεν ξεχάστηκε. Γιατί η μερα τούτη είναι ξεχωριστή. Ξεχωριστή για μένα. Ξεχωριστή γιατί γιορτάζω τον πολυαγαπημένο μου αδελφό, που στα χέρια του μεγάλωσα και διδάχτηκα όλα τα γράμματα, και μαζί διδάχτηκα την οικογενειακή αγάπη και φροντίδα, και γιατί σαν τούτη τη μέρα συνάντησα την αγάπη, που σ' όλη τη ζωή μου μέχρι σήμερα, μαζί με τα εφόδια που η οικογένειά μου μου έδωσε, στάθηκε η κινητήρια δύναμη για όλα όσα -κακά και καλά- μπορούσε να κάνω, να δώ, να πάθω και να μάθω, να κουραστώ, να ματαιοπονήσω, να καταλάβω, να διορθώσω. Να χάσω και να γαληνέψω. Να ηττηθώ και να παρηγορηθώ. Να χαρώ και να ευγνωμονήσω. Να Ευχαριστήσω και να Δοξολογήσω].

Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε (το 270 μ. Χ.) στα Πάταρα της Λυκίας. Καταγόταν από πλούσια οικογένεια, η οποία του έδωσε πολύ καλή μόρφωση. Έχασε την οικογένειά του πολύ νέος. Αφιερώθηκε στα Θεία, κι ενωρίς, χάρη στη ζωή και το έργο του, αναδείχθηκε Επίσκοπος, στα Μύρα της Λυκίας. Έζησε και υπέστη τους διωγμούς του Διοκλητιανού, αλλά επί Μεγάλου Κωσταντίνου που ελευθερώθηκαν όλοι οι διωκόμενοι χριστιανοί, ο Νικόλαος επανήλθε στον Επισκοπικό του θρόνο, στα Μύρα της Λυκίας. Έλαβε μέρος στην Α' Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο υπό τον Μ. Κωνσταντίνο, και συνέβαλε στην αντιμετώπιση των ισχυρισμών του αιρετικού Αρείου. Κοιμήθηκε εν Κυρίω το 343 μ. Χ.

Το Απολυτίκιο του Αγίου Νικολάου (σε ήχο δ΄)
 "Κανόνα πίστεως,
 καὶ εἰκόνα πραότητος,
ἐγκρατείας διδάσκαλον,
ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου,
ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια·
διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά,
τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια.
Πάτερ ἱεράρχα Νικόλαε,
πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Τη μέρα τούτη το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα (από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, ια 27-30), μιλάει για την ἀποστολὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ:

"27 Πάντα μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ πατρός μου· καὶ οὐδεὶς ἐπιγινώσκει τὸν υἱὸν εἰ μὴ ὁ πατήρ, οὐδὲ τὸν πατέρα τις ἐπιγινώσκει εἰ μὴ ὁ υἱὸς καὶ ᾧ ἐὰν βούληται ὁ υἱὸς ἀποκαλύψαι. 28 Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. 29 ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· 30 ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν".

Με πόση ταπεινότητα ο Χριστός διακηρύσσει ότι "τίποτα δεν είναι δικό του, ότι όλα όσα έχει, τα έχει παραλάβει "από τον Πατέρα". Έτσι, παρακινεί κι εμάς σε ταπεινότητα, για όσα έχουμε ή αποκτήσαμε, και σ' ευγνωμοσύνη που βρεθήκαμε εκλεκτοί κι άξιοι δωρεών και χαρισμάτων. Για όσα, δηλ.,  είχαμε την ευλογία να λάβουμε ως τιμές αλλά και ως τιμήματα. Προς γνώσιν, επίγνωσιν, αυτογνωσίαν και προς ανάπαυση του γύρω μας πόνου και της ένδειας.

Δεν υστερεί σε σπουδαιότητα κι η πρόσκλησή του "Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς". Μόνο όποιος δεν ανταποκρίθηκε σε τούτη την πρόσκληση δεν γνώρισε τη θεραπεία και την ανάπαυση, και δεν πήρε την ευλογία της εσωτερικής ειρήνης και της γαλήνης. Ο "ζυγός του Χριστού"  είναι"ζυγός" αγάπης,  επιεικείας, ελέους και αλληλεγγύης. Ο "ζυγός του Χριστού" είναι αποστολή. Μόνο προσφέρει και σε τίποτε δεν βαρύνει. Βαρύνει μόνο η αξία και η σημασία του. Για όλους τους ανθρώπους

Την ίδια μέρα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα, από την προς Γαλάτας, Επιστολή Παύλου (ε 22- στ΄2),  διαβάζουμε:

"22 ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, 23 πρᾳότης, ἐγκράτεια· κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος. 24 οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις. 25 Εἰ ζῶμεν Πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν. 26 μὴ γινώμεθα κενόδοξοι, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες. ΣΤ´\ΑΔΕΛΦΟΙ, ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πρᾳότητος, σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς. 2 ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ".


Σε αγαστή σύμπνοια, συνέπεια και αρμονία ο λόγος των Αποστόλων, προς τη διδασκαλία του Χριστού. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Αφού ο Χριστός διδάσκει την αγάπη και τη συγγνώμη, μ΄όποια λόγια και να μιλήσουν οι απόστολοι, για τούτο μιλάνε: Για τον καρπό του Αγίου Πνεύματος. Δεν θα μπορούσε να είναι άλλο τι, από αγάπη, και μάλιστα κάθε έκφανση της αγάπης. Γιατί αν ζούμε με την αγάπη του Χριστού, μ' αυτήν γινόμαστε ένα, συντασσόμαστε μ' αυτήν και την ακολουθούμε. Κι όσο για τα παραπτώματα των άλλων, αν τα αντιμετωπίζουμε με πνεύμα αγάπης, μπορεί και να ξεφύγουμε τον μέγα κίνδυνο,  να πράξουμε κι εμείς τα ίδια και χειρότερα, από την κενοδοξία και την αλαζονεία, πως τάχα, είμαστε καλύτεροι. Εντολή και παραίνεση του Χριστού είναι να βοηθούμε ο ένας τον άλλον. Και κάθε τέτοια στιγμή, θα είναι σαν να φέρνουμε τον Χριστό και την αγάπη του ανάμεσά μας.

Γένοιτο, Κύριε!