Στο ερώτημα αν υπάρχει λόγος ένας λαός "να αυτοπροσδιοριστεί" (όπως το λέμε στη σύγχρονη εποχή), η απάντηση είναι ένα ακόμη ερώτημα: "ποιός τον αναγκάζει να διαλέξει πού θέλει να σταθεί και πώς να ζήσει;" Γιατί το παραπάνω (πρώτο) ερώτημα δεν τίθεται στα καλά καθούμενα. Μεγάλες αλλαγές, μεγάλες απειλές και κίνδυνοι πρέπει να τον εξωθούν σ' αυτό. Γιατί είναι βέβαιο, πως ένας ολόκληρος κόσμος κατεστημένος σ' έναν τόπο, όπου έδρασε, και δημιούργησε, όπου απέκτησε μνήμες και ιστορία, συνήθειες, έθιμα και παραδόσεις, γνωρίζει ποιός είναι και πώς θέλει να ζήσει.
Το ερώτημα τίθεται (ή η ανάγκη προκύπτει) όταν εξωτερικοί παράγοντες επιδιώκουν ή εξωθούν τα πράγματα -άμεσα ή έμμεσα- σε καθοριστικές αλλαγές: υποταγή του πληθυσμού ή κατάκτηση και έλεγχο της επικράτειάς του, καθώς και των πλουτοπαραγωγικών του πόρων ή της γεωπολιτικής του θέσης.
Αν σκεφτούμε αντίστοιχα για τους Έλληνες και την εθνική τους ταυτότητα, μα την αλήθεια, δεν θα δυσκολευτούμε πολύ να καταλάβουμε τί θεωρούσαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Και μάλιστα τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Όχι μόνο παλιά, αλλά και λίαν προσφάτως. Πολέμησαν τους Πέρσες και τους Μήδους, πολέμησαν και μεταξύ τους για τα πρωτεία και την κυριαρχία, πολέμησαν και τον νεοφανέντα Αλέξανδρο, αντιστάθηκαν στο Ρωμαίο κατακτητή, υποτάχτηκαν από μικρότητες, γελοιοποιήθηκαν και υποδουλώθηκαν από εγωϊσμό, προσωπικές αντιπαραθέσεις και στενομυαλιά. Επαναστάτησαν μετά από μακραίωνη σκλαβιά και πολέμησαν από μικρότητες ανάμεσά τους. Σκοτώσανε τον μόνο άξιο κυβερνήτη που βρέθηκε γι' αυτούς και πολλά χρόνια πλανήθηκαν πολιτικά ανάμεσα στη σκύλλα και τη χάρυβδη. Ομόφωνα πολέμησαν τους Γερμανούς εισβολείς ναζιστές και δεν ξεχνάνε ούτε την κτηνωδία ούτε και τις ανηλεείς τους σφαγές. Και μετά, χωρίστηκαν σε στρατόπεδα ελευθερωτή, θέλοντας το ένα να εξουθενώσει το άλλο, κι έγιναν υποχείριοι των ελαχίστων .
Πρωτίστως η ελευθερία και η ανεξαρτησία, ακόμη και ανάμεσα σε ταυτόσημους πληθυσμούς, χαρακτήριζε από πάντα τον Ελληνικό τρόπο, ακόμη κι αν (τόσο η ελευθερία, όσο και η ανεξαρτησία), ήταν αλόγιστη. Ο Έλληνας ακόμη κι αν ζούσε δύσκολα και δυσάρεστα, αυτό το προτιμούσε, αν αλλιώς έθετε σε κίνδυνο την ταυτότητά του (προτιμότερο το σαρίκι από την τιάρα).
Η αλήθεια ήταν ανάμεσα στις κρίσιμες επιλογές και στις προτιμήσεις τους, όπως κι η αιτία των πραγμάτων, της ζωής, της φύσης και του κόσμου. Στον τρόπο ζωής τους και στο λόγο του θανάτου τους. Το ωραίο και το ιδανικό ήταν ακόμη κάτι από κείνα που ώριζαν τη ζωή και το θάνατό τους. Κι η διατήρηση άσβηστης της μνήμης (της φυλής, του τόπου τους και της οικογένειας) όπως και η υστεροφημία. Ο Έλληνας, με τον τρόπο του, μπορούσε να ελίσσεται στις κακοτοπιές των σχέσεων και των τόπων, γι' αυτό βρέθηκε σ' όλες τις άκρες του κόσμου να αποικίζει, να μετοικίζει να προκόβει, να κυριαρχεί και να αναδεικνύεται. Ο τρόπος ο Ελληνικός δεν δέχεται τη βία ως τρόπο ηθοπλασίας και διαπαιδαγώγησης, γιατί σέβεται τον άνθρωπο, που τον θεωρεί άξιο και ικανό, ελεύθερο και δημιουργό. Δεν τον θεωρεί , στοιχείο του συστήματος, που θα πρέπει να υποβληθεί σε ευθανασία αν η ύπαρξή του ενοχλεί το σύστημα (όπως καλή ώρα η Ευρώπη, που σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, μισο-συζητάει την απαλλαγή της από τους μακρόζωους συνταξιούχους, με την "ευθανασία" τους!).
Ο τρόπος ο Ελληνικός ενέχει την εξέλιξη, την πρόοδο, την βελτίωση και την άνοδο. Ενέχει την μνήμη την παράδοση και την αναζήτηση των ναμάτων των πηγών της προέλευσής του. Τιμή και σεβασμό στους "πατρώους θεούς και τα έδη". Ο Ελληνικός τρόπος βοηθεί τον άνθρωπο να αλλάξει, γιατί του δίνει μεγάλη προσωπική ελευθερία να διαλέξει το δρόμο της ζωής του. Και ταυτόχρονα του δίνει και την ευθύνη των επιλογών του. Από την παρακμή τους βρέθηκαν σε υποτέλεια στους Ρωμαίους, ταπεινωμένοι και ζητιάνοι, ή κόλακες για να επιβιώσουν, περιφρονήθηκαν και γελοιοποιήθηκαν από τους κατακτητές, μόνο και μόνο για τη διασκέδασή τους.
Δάσκαλοι της οικουμένης ήσαν, με τις ιδέες που γεννήθηκαν στον τόπο τους, αλλά και με τον τρόπο που είχαν για ν' αντιμετωπίζουν τόσο τη δόξα όσο και την ευτέλεια, όπου μοιραία μπορεί μια ζωή να περιπέσει. Από την ευσέβεια και την ένθεη ζωή του ο Έλληνας, (ο Απ. Παύλος όταν ήρθε στην Αθήνα, είδε την πόλη "κατείδωλον ούσαν", γεμάτη δηλαδή αφιερώματα στους Θεούς) από Εθνικός και ειδωλολάτρης, έγινε χριστιανός και τελικά το ελληνικό ήθος και η παιδεία χαρακτήριζε τον πολίτη μιας Πολιτείας, που ήταν Βασιλεύουσα της Οικουμένης. Βασιλεύουσα, γιατί κατόρθωσε να δώσει έναν πολιτισμό ισάξιο του αρχαίου κλασικού, και με προτάγματα πανανθρώπινα αντί μόνο για αρχαία Ελληνικά. Και σαν πολίτης μιας τέτοιας Πολιτείας έμαθε γράμματα και γνώρισε υπερφυσικά νοήματα και προτάσεις ζωής. Ο Έλληνας έζησε, πρώτος, για πρώτη φορά στην ιστορία, το Μεγαλείο της Βασιλείας ανθρώπου επί ανθρώπων. Και τούτο είναι αλήθεια, αφού οι προηγούμενοι βασιλείς θέλαν τους εαυτούς των "θεούς βασιλεύοντες επί ανθρώπων". Πρώτοι οι Έλληνες και οι πολίτες της Βυζαντινής Πολιτείας γνωρίσανε το επί ποινή όριο στην αυθαιρεσία του ανθρώπου, ακόμη και του Βασιλιά, γιατί κι αυτός δίνει λόγο για τα εγκλήματά του. Ακόμη και στο Βασιλιά, ο Πατριάρχης είπε: Δεν σε δέχομαι, αν δεν μετανοήσεις! Στον Ελληνικό τρόπο, ένας Βασιλιάς, από πάντα ήταν προστάτης και πατέρας του λαού του, και ποτέ αφεντικό και προϊστάμενος εξουσιαστής. Πάντα προϊστάμενος στην υποχρέωση και το καθήκον. Από τον Κόδρο μέχρι τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Κανένας δεν ήταν βασιλιάς ήλιος, ούτε σατράπης, ούτε πίστευε πως είναι Θεός, ούτε είχε ο ίδιος δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των υπηκόων του.
Αν σήμερα, αναρωτιόμασταν για τους Έλληνες και την εθνική τους ταυτότητα, παρόλο που γνωρίζουμε τί θεωρούσαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους σε κάθε παλαιότερη εποχή, σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Έχει γίνει τόσος "διαφωτισμός" των Ελλήνων, και τέτοια "επιστημονική πολιορκία" για να μεταστοιχειωθούν, που διάχυτες, σκόρπιες, ετερόκλητες και αντιφατικές απόψεις για την ταυτότητά τους κυκλοφορούν. Όλες όμως κατατείνουν στο να μας μεταστοιχειώσουν σε κάτι άλλο από αυτό που υπήρξαμε και στο να απεμπολήσουμε το αίτημα αυτοπροσδιορισμού μας, σε σχέση με το παρελθόν και το μέλλον μας. Σήμερα υπάρχουν Έλληνες που μοιρολογούν "για τη δυστυχία να είσαι Έλληνας", και άλλοι που έχουν την ιδεολογία πως μπορεί να εξαφανίσουν τους έλληνες χάριν των.... φτωχών του κόσμου, επειδή άλλοι"έξυπνοι" (αλλά ανήθικοι), αυθαίρετα πήραν από αυτούς τους δυστυχείς την πατρίδα, και τ΄αγαθά της. Υπάρχουν εκείνοι που χάριν του κόμματος αδιαφορούν για την ελληνική κοινωνία και την προοπτική της. Κι οι άλλοι, που για να διατηρηθούν στην εξουσία λενε το μαύρο άσπρο προκειμένουν να υφαρπάσουν την συναίνεση ώστε ν' αναρριχηθούν στους κυβερνητικούς θώκους, και στη συνέχεια άγονται και φέρονται από τα προστάγματα των ισχυρών του κόσμου, τους οποίους ακολουθούν, ουραγοί, κρατούντες τα πέπλα των εστεμμένων και συνοδεύοντες αυτούς στους θρόνους της εξουσίας τους επί του κόσμου, και εισπράττοντες τα αργύρια της εξώνησής τους. Και να μην ξεχάσουμε τους χειρότερους απ' όλους, εκείνους που ασπαστήκανε τη σύγχρονη εποχή και τα ζητούμενα-τους στόχους και τα μέσα της, κι επιδοθήκανε σε ένα "ηθικό φιλελευθερισμό". Αυτοί εμπορευτήκανε τα πάντα, και πληρωθήκανε για να μιλάνε, να αποπροσανατολίζουν, να μπερδεύουν, να θολώνουν το τοπίο και να καθοδηγούν -με εθνική μειοδοσία- έτσι ώστε να ωφεληθεί τα μέγιστα ο εκάστοτε χρηματοδότης τους. Αυτοί μας είπανε ότι δεν μπορεί να είμαστε έλληνες μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια, ότι ο χριστιανισμός μας είναι μια δεισιδαιμονία και μια καθυστερημένη αντίληψη του κόσμου, μας μίλησαν για το σκοταδισμό του βυζαντίου και την υποδούλωση σ' αυτό, μας είπαν για τον νεώτερο ιμπεριαλισμό της Ελλάδας, για το συνωστισμό στην προκυμαία της Σμύρνης το '22 και για το μύθο του κρυφού σχολειού και το Ζαλόγγου. Τελικά, μετά κι από την ειβολή στην Κύπρο, μας είπαν ότι δεν υπάρχει τίποτα που να χωρίζει τον κόσμο, ότι πρέπει να είμαστε μαζί με όλους, και να δεχόμαστε τους δυστυχείς που δημιουργεί η απληστία των φίλων μας, υπακούοντες σε ό,τι θέλουν οι πολλοί και οι δυνατοί και σε ό,τι είναι ...στη μόδα! Ταραγμένοι καιροί, ταραγμένα μυαλά! 'Εωλες απόψεις, προφανή σχέδια!
Έωλο είναι το επιχείρημα πως οι έλληνες διάλεξαν την ελληνική αρχαιότητα ως πρότυπο αναφοράς τους, όταν επαναστατημένοι ενάντια στον Οθωμανικο ζυγό "αναζητούσαν τον μανδύα υπό τον οποίο θα αγόρευαν στο βήμα του συνεστημένου και οργανωμένου σε κράτη κόσμου!".
Οι θιασώτες της θεωρίας αυτής, αγνοούν ότι από την κλασική αρχαιότητα, έως εκείνη την ώρα η ελληνική ψυχή είχε διανύσει χιλιόμετρα σκέψης, δοκιμασίας, εμπειρίας, γνώσης και άγνοιας, λήθης και μνήμης, έλλειψης, ένδειας, υποταγής και αντίστασης, σφαγής και δολοφονίας, είχε παραχωρήσει χιλιάδες πρώτες νύχτες γάμου στον κατακτητή, χιλιάδες νέους και νέες στα χαρέμια του, και χιλιάδες νέους γενίτσαρους στο στρατό του. Από την κλασκή αρχαιότητα έως εκείνη την ώρα χιλιάδες μοναστήρια, μικρά και μεγάλα, περιφανή ή ταπεινά, εκκλησιές και ξωκλήσια κοσμούσαν όλους τους ελληνικούς τόπους. Εκεί μέσα ανοίγονταν οι ψυχές στην προσευχή, εκεί αποκαλυπτόταν το Θείο κάλλος, η Αγάπη και η Ειρήνη του Χριστού, που όμοιά της Ειρήνη δεν υπάρχει. Εκεί ο Χριστός κρατούσε ζωντανές τις ψυχές. Κι όσοι από τα βασανιστήρια, τις σφαγές, τις αρπαγές, την ταπείνωση και την υποταγή δεν θέλανε πια τη ζωή τους, και μπορεί να μην αντιτάσσονταν στον κατακτητή για να τη σώσουν, αυτοί πολεμούσανε για να μην παραδοθεί η εκκλησιά τους, πολεμούσανε και μαρτυρούσανε για να κρατήσουνε την πίστη τους. Αυτοί κατέθεσαν τη ζωή τους, ως μάρτυρες του δρόμου που διήνυσε ο Ελληνισμός στην παλιά τη χώρα των Ελλήνων, και ομολόγησαν μαρτυρικά την πίστη τους. Αυτή η πίστη τους έδωσε την ευκαιρία να καταλάβουνε το χρέος του ανθρώπου.
Και το χρέος του ανθρώπου είναι να παραδώσει ό,τι είχε την ευλογία να αποκτήσει. Το χρέος του ανθρώπου είναι να αγαπά και να βοηθεί, να απαλύνει τον πόνο. Κι όχι να αρπάζει, να εξουσιάζει, να σκοτώνει, να ψεύδεται και να εξαπατά, να διαιρεί, να στερεί τα στοιχειώδη από κάποιους για να τα κρατά, πλεονασματικά, ο ίδιος. Βεβαίως αυτά θα υπάρχουν όσο υπάρχει άνθρωπος. Αλλά, το χρέος του ανθρώπου δεν είναι να φέρεται άσκεφτα, ανόητα και δουλικά. Το αντίθετο μάλιστα. Χρέος του ανθρώπου είναι να είναι υπεύθυνος, συνεπής, ειλικρινής, φιλόπονος, αξιόπιστος, έντιμος, σύννους, φρόνιμος, προνοητικός και να συνεργάζεται με βάση αρχές και κανόνες.
Δεν διάλεξαν οι Έλληνες την αρχαιοελληνική ταυτότητα για να παρουσιαστούν στο σύγχρονο κόσμο. Η αρχαιοελληνική τους ταυτότητα ήτανε μια ωραία και μεγάλη στιγμή στην πολυ-χιλιόχρονη πορεία τους. Οι "Προστάτιδες Δυνάμεις" και η διπλωματία της εποχής, ήταν εκείνη που αποφάσισε τον προσανατολισμό του νέου συνδαιτυμόνα που θα παρακαθόταν πια μαζί τους στο εξής, στο διεθνές συμπόσιο. Αποφάσισαν λοιπόν να συνεργαστούν μαζί του, θέτοντας όρους, και ...πόδι! Από τότε! Αυτοί διάλεξαν την εθνική μας ταυτότητα.
Καθόλου ξένη δεν μας ήταν η ταυτότητα του Βυζαντινού πολίτη, γιατί στην χιλιόχρονη πια αυτοκρατορία, το κάθε τί ειχε προσλάβει ελληνικό χαρακτήρα και οι έλληνες στη συνείδηση δεν αισθάνονταν ξένοι! Αισθάνονταν πολίτες της Ρωμαϊκής Πολιτείας με Ελληνική καταγωγή. Αλλά μια ενδεχόμενη συναίνεση των προστατίδων δυνάμεων για απόδοση στους έλληνες της ευκαιρίας να οικειοποιηθούν το αυτοκρατορικό όνομα ήγειρε στις "δυνάμεις" αυτές συνειρμούς, βλαπτικούς των συμφερόντων και των μελλοντικών βλέψεών τους...Κι έτσι απέφυγαν τον σκόπελο...
Εξάλλου, οι βλέψεις πολλών χωρών τότε, ήταν τέτοιες, που είχαν ήδη αρχίσει οι προσαρμογές για να βρεθούν οι κατάλληλοι για διάδοχοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας: Έτσι η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ονοματίστηκε "Βυζάντιο" (για πρώτη φορά το 1562) [ με το όνομα που είχε το μικρό αρχαίο χωριό, που ήταν αποικία των Μεγαρέων και που υπό τον Βύζαντα έφτασαν εκεί], χωρίς καμμιά πια σημασία και αξία, και συστάθηκε ευθύς το (πανεύφημης μνείας, προοπτικής και βλέψεων) κράτος με το όνομα "Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους"! Τί παγώνι, ανέβηκε από το πουθενά στη διεθνή σκηνή! χωρίς ιστορία, χωρίς έργο, μια σκέτη διαδοχή, και μάλιστα από μη προπάτορα!
Έωλα, και επιστημονικώς ύποπτα ακούγονται και όσα λέγονται για τους "ελάχιστους και χωρίς καμία επιρροή διανοουμένους του ύστερου Βυζαντίου που κατασκεύασαν αμήχανα τα πρώτα υποτυπώδη ιστορικά στοιχεία της ελληνικής εθνικής ταυτότητας".
Ανιστόρητοι, ανεδαφικοί και μονομερείς ακούγονται οι όροι
- "Οικουμενισμός του Πατριαρχείου" γιατί φαίνεται πως οι επικαλούμενοι τέτοιες διατυπώσεις επιστήμονες δεν γνωρίζουν τη θέση του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως και την ορθόδοξη ιεραρχία των Εκκλησιών
- και "σκοταδιστικό Βυζάντιο", για το οποίο προφανώς δεν γνωρίζουν πως είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο, μετά την αρχαιότητα, που ίδρυσε πανεπιστήμια. [Τόοοοσο σκοταδιστικά!]
Οι σύγχρονοι μελετητές, που γνωρίζουν το σημερινό περίγυρο συμφερόντων και πολιτικής, κρίνουν και εξετάζουν παλαιά ιστορικά φαινόμενα με τους σημερινούς όρους. Γι' αυτό λένε "Η ιστορία στην υπηρεσία της πολιτικής στρατηγικής μεγάλης εμβέλειας, περί αυτού πρόκειται".
Όταν οι Έλληνες επαναστάτησαν εναντίον των Οθωμανών αυτό δεν έγινε"προκειμένου να αποκτήσουν οι έλληνες εθνική ταυτότητα και να συστήσουν έθνος", δηλαδή για νά μάθουνε ποιοί ήτανε, αλλά γιατί δεν άντεχαν αλλο την τυραννία και την σκλαβιά, την κλοπή και την εξουθένωση, την προσβολή, την υποταγή, τον εξωμοτισμό και τη σφαγή.
[Μετά από αυτά, σίγουρα όλοι, οι -παλαιοί και νέοι- κατζαμπάσηδες (πράκτορες των εκάστοτε κατακτητών και των εκάστοτε κηδεμόνων) αυτοί και μόνον αυτοί θα έπρεπε να εξετάσουν σε ποιά κοινωνική κι εθνική ομάδα ανήκουν].
Έωλο είναι και το λεγόμενο ότι "η σύνταξη του παρελθόντος σε ιστορία με προεξάρχον κριτήριο το έθνος διαμόρφωσε μια δύναμη παραγωγής έθνους χωρίς προηγούμενο. Αυτή ήταν η ηθική και η ψυχική κινητήρια δύναμη της πολιτικής δράσης τους πριν και κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης".
Κι είναι έωλο, γιατί ένας εγκυκλοπαιδικός, κοινωνιολογικός ή επιστημονικός στόχος δεν είναι δυνατόν σε καμμιά περίπτωση να αποτελεί κινητήρια επαναστατική δύναμη -μέχρι θανάτου- και ακραιφνής πολιτική πολύχρονης δράσης ενός λαού.
Θα μπορούσε ένας οικονομικός στόχος ή κάθε μορφής συμφέρον ατόμων/ομάδων ή χωρών να αποτελεί λόγο επανάστασης μιας μερίδας λαού, ή πολέμου μιας δύναμης, ακόμη και με μισθοφόρους κλπ.εναντίον άλλων δυνάμεων ή χωρών, αλλά δεν θα μπορούσε να εμπνεύσει ένα λαό για να αλλάξει τη μοίρα του.
Γιατί όποιος δίνει την ψυχή του για τα χρήματα, εξαντλείται σ' αυτά, και δεν ασχολείται με ηθικά και άλλα ζητήματα: ελευθερίας, ψυχής και πνεύματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου