‘Αμα ο άνθρωπος ζεί σ’ ένα τόπο, για χρόνια και καιρούς, μαζί με την οικογένειά του, στον ίδιο τόπο που ζήσαν κι οι πρόγονοι των προγόνων του, μαζί με φίλους, συγγενείς και γείτονες, κι έχουνε όλοι μαζί τον ίδιο τρόπο στη ζωή, τις ίδιες γιορτές και μνήμες, τις ίδιες ιστορίες για τα παιδιά τους, τα ίδια όνειρα για τον τόπο τους και κοντά-κοντά τους τάφους των γονιών και των προγόνων τους, καθώς και κοινούς ιστορημένους αγώνες ζωής και θανάτου, τότε έχουνε συναίσθηση και πεποίθηση ότι βαδίζουνε τον ίδιο ιστορικό δρόμο. Αυτό είναι η κοινή εθνική συνείδηση των απλών ανθρώπων, που νοιάζονται για το πώς ζούν και θέλουν να εξακολουθήσουν πορευόμενοι μαζί, στα καινούργια ερωτήματα και στις καινούργιες προκλήσεις της ζωής.
Μια αυτονόητη ερώτηση, που θέτει ο κάθε συνειδητός πολίτης του κόσμου, είναι: Τί να είναι άραγε η εθνική συνείδηση; Γιατί ο καθένας μας λέει ότι είναι μαζί με κάποιους και όχι με κάποιους άλλους; Με ποιους θέλει να πορεύεται μαζί, στα ίδια ερωτήματα κι οράματα, τις ίδιες προτάσεις ζωής και τις απαντήσεις θανάτου;
Αυτή την ερώτηση, ακόμη κι εκείνοι που δεν τη θέτουν στον εαυτό τους, γιατί η δουλειά, η έρευνα, ή ο τυχοδιωκτισμός τους, τους ωθεί τη μια ώρα να ανήκουν εδώ και την άλλη εκεί, κάποια στιγμή θα τη θέσουν στον εαυτό τους. Γιατί όλοι κάποια στιγμή, κάνουμε τον απολογισμό μας. Απολογισμό των έργων και των παραλείψεών μας, των λαθών και των επιτυχιών μας.
Ειπώθηκε (βλ. εδώ) ότι «Οι διαμάχες οι σχετικές με την εθνική υπόσταση ενός πληθυσμού έχουν πάντοτε μια πρωταρχική ιστορική αναφορά η οποία λειτουργεί ως καθρέφτης για την αναγνώριση όλων των μελών της εν λόγω κοινωνίας μεταξύ τους. Αδιάφορο αν η ιστορική αυτή αναφορά είναι πλήρως ή μερικώς επινοημένη. Σημασία έχει ότι είναι κοινά αποδεκτή, για την ακρίβεια αυτονόητη για τον καθένα και την καθεμία».
Η τοποθέτηση αυτή που φιλοδοξεί να είναι επιστημονική, και συνεπώς φαίνεται να είναι περιβεβλημένη με το αντίστοιχο κύρος, πάσχει. Προφανώς πάσχει. Γιατί ορίζει πως ένας κόσμος «πρωταρχικά αναφέρεται», μνημονεύεται, δηλαδή, σε γραπτά κείμενα, σε ιστορικές πηγές, και ότι επειδή αναφέρεται γι’ αυτό αποτελεί δεδομένο. Και μάλιστα, δεν εξετάζει καν (αναφορά … πλήρως ή μερικώς επινοημένη), αν το δεδομένο αυτό είναι πλαστό, είναι ονειροφαντασιά ή πλάνο σχέδιο ενός μανιακού και ψεύτη, ενός δόλιου και συκοφάντη, που επιδιώκει ίδια οφέλη από αυτό. Ο συγγραφέας απατηλά ισχυρίζεται ότι θα μπορούσε μια ψεύτικη ή φανταστική ιστορική αναφορά να είναι «κοινά αποδεκτή… αυτόνόητη». Αν όχι απατηλά, τότε συνωμοτικά. Ή μήπως ο συγγραφέας θεωρεί ότι θα σιωπήσουν σε τούτη τη συνωμοσία όσοι ερευνούν την ουσία και την αλήθεια των πραγμάτων, όσοι συκοφαντούνται, όσοι ιστορικά εξαφανίζονται, ή βάλλονται και προσβάλλονται από ένα τέτοιο «επιστημονικό» ψέμμα; Ή μήπως ο εσμός των παραχαρακτών της ιστορίας θεωρεί ότι θα φιμώσει την επιστήμη, θα σκιάσει την αλήθεια, και θα σβήσει τις ζωές των ανθρώπων που έπλασαν το παρελθόν κι άφησαν το ιστορικό τους αποτύπωμα και την πρότασή τους για το μέλλον;
Ο συγγραφέας (βλ. αμέσως ανωτέρω παραπομπή) λέγει ότι «Η εθνική ιδεολογία, πολιτική ανακάλυψη της ευρωπαϊκής διανόησης της νεότερης ιστορικής περιόδου, συστηματοποιήθηκε από τον γαλλικό διαφωτισμό και την επανάσταση, και θεμελιώθηκε σε ορισμένους από τους ωραιότερους μύθους που δημιούργησαν ποτέ οι άνθρωποι».
Είναι προφανές ότι ο μετασχηματισμός των κοινωνιών μελετήθηκε εκ των υστέρων, τα συμφέροντα όμως ήταν παρόντα στο χρόνο εξέλιξης των μετασχηματισμών, ήταν εκεί, και οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί υλοποιήθηκαν με βία, αντιπαλότητα, ήττες και νίκες.
Οι συσχετισμοί των αντιμαχόμενων συμφερόντων και δυνάμεων σε μια περιοχή, προοιωνίζονταν την έκβαση των αντιστοίχων διαφορών και σε άλλες περιοχές. Έτσι, προστατεύοντας τα συμφέροντά τους οι ευγενείς κι οι βασιλιάδες μιας περιοχής συμμάχησαν με τους αντίστοιχους ευγενείς και βασιλιάδες σε άλλες περιοχές, και οι διάφορες-άλλοτε εχθρικές- πλευρές περιφρούρησαν ενωμένες τα συμφέροντά τους. Ίσως έτσι να δημιούργησαν «εθνικές ιδεολογίες, δηλαδή ιδεολογίες αλληλοϋποστήριξης», ξεχνώντας μάλιστα, πως η ζωή είναι πράξη όχι του ανθρώπου που τρωγοπίνει και διατάζει, αλλά του ανθρωπου που δουλεύει, κι είναι μαζί κι η πρότασή του για το νόημα της ζωής. Κι αυτό δεν είναι ιδεολογία, είναι φιλοσοφία.
Είδαμε παραπάνω πώς είδε η "ευρωπαϊκή διανόηση της νεότερης ιστορικής περιόδου" τους αντιφεουδαρχικούς αγώνες των πεινασμένων χωρικών [οι οποίοι -για την επιβίωσή τους- στράφηκαν ενάντια στους ευγενείς και τους φεουδάρχες που καρπώνονταν τη ζωή και τον κόπο τους] και την αντίσταση των ευγενών για τη διάσωση των κεκτημένων τους. .
Οι επιστήμονες και οι ερευνητές (ασφαλώς και) εξετάζουν λεπτομερώς, τα στάδια των κοινωνικών μετασχηματισμών, τα κείμενα που γράφτηκαν, την ένθεν και ένθεν πολεμική, την κατάσταση πριν και μετά από τέτοιες εξεγέρσεις και αντιδράσεις. Εξετάζουν ασφαλώς και τα αποτελέσματα, τα οράματα και τα καινούργια κοινωνικά προτάγματα, στις περιοχές του κόσμου που συνέβησαν όλοι οι παρόμοιοι κοσμοϊστορικοί κοινωνικοί μετασχηματισμοί.
Και θα είναι λάθος τα πορίσματα των ερευνών τους, αν έστω και κάποιες από τις ιστορικές αναφορές τους «είναι πλήρως ή μερικώς» επινοημένες…, για να μην πούμε ότι θα είναι (εκ προθέσεως) ψευδή, ως στηριζόμενα σε ψευδή στοιχεία…
Σύμφωνα με τον κ. Πιζάνια, «Οι εθνικοί μύθοι επιδιώκουν την επιβεβαίωση μιας ιστορικής συνέχειας του πληθυσμού: οι Αγγλοι από τον βασιλιά Αρθούρο και στον αντίποδα οι Σκωτσέζοι με τους δικούς τους πατριαρχικούς αρχηγούς, οι Γάλλοι από τους Γαλάτες, από τους δίδυμους γιους της λύκαινας και τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία οι Ιταλοί, οι Σύριοι από τους Φοίνικες, από τον Μωυσή οι Ισραηλινοί και φυσικά εμείς από τους αρχαίους Ελληνες, φανούς της οικουμένης, κ.ο.κ. Ολοι αυτοί οι μύθοι, αν και αποτελούν σημαίνοντα και εξαιρετικά περίπλοκα πολιτισμικά δημιουργήματα των ανθρώπων, έχουν το κοινό νόημα της δήλωσης μιας διαρκούς, αδιάλειπτης παρουσίας των εκάστοτε πληθυσμών στο διεκδικούμενο σημείο του πλανήτη. Πρόκειται για τη θεμελίωση του δικαιώματος πλήρους ελέγχου της εκάστοτε γεωγραφικής περιοχής, που μέσα από διαδικασίες επαναστατικές, ή πολιτικές διεργασίες το συνηθέστερο, θα οριστεί ως εθνική επικράτεια. Οι αυξομειώσεις της κάθε εθνικής επικράτειας με πολέμους ή με πολυμερείς συμφωνίες, και αυτές στους θεμελιωτές μύθους θα αναφερθούν, με αυτούς πρωτίστως θα επιδιωχθεί να νομιμοποιηθούν προς εαυτούς και άλλους, ανεξάρτητα αν το εκάστοτε τελικό αποτέλεσμα το καθορίζει ένα εξαιρετικά περίπλοκο σύστημα δυνάμεων που ορίζουμε κάπως αμήχανα ως συσχετισμό».
Ύστερα από όλη αυτή τη θεμελίωση του κ. Πιζάνια, ένα τεράστιο ερωτηματικό αναδύεται μπροστά μου, φωτεινό ή σκοτεινό, δεν ξέρω, μα αδυσώπητο, απαιτητικό, ως μάχαιρα, και ως πολεμικό τελεσίγραφο. Και ποιός είναι ο θεμελιωτής μύθος που οι γάλλοι επαναστάτες επέλεξαν και τί δουλειά είχαν οι γάλλοι αποικιοκράτες εξουσιαστές στα διάφορα μέρη του κόσμου;
- Είναι γνωστό ότι οι επαναστάτες απέρριψαν το σύστημα με τους βασιλιάδες και τους ευγενείς που τους καταπίεζαν και λυμαίνονταν τη χώρα και το λαό,
- απέρριψαν την αυθεντία αυτών (του βασιλιά και των ευγενών) στη ζωή και το μέλλον τους
- απαίτησαν ισότητα, αδελφοσύνη και ελευθερία για όλους τους πολίτες
- κατάργησαν την μοναρχία του βασιλιά,
- κι αποκόπηκαν από την πίστη στο Θεό, αφού αυτή είχε καταστεί όχημα ασυδοσίας, εγκλημάτων κι αχαλίνωτης κοσμικής εξουσίας και πλουτισμού
Όλα τούτα δείχνουνε πως οι ευρωπαίοι, οι γάλλοι τουλάχιστον, διαφωτιστές αρνηθήκανε όλα όσα είχανε ζήσει και τον τρόπο που είχανε υπάρξει και άλλαξαν εντελώς το κοινωνικό τους πρόταγμα. Το ευτύχημα με τους γάλλους είναι ότι προτάσσουν ένα αυτοαρκαστικό χιούμορ που σπάει κόκκαλα, και σου αφαιρούν το επιχείρημα αν θέλεις να τους περιγελάσεις.
Οι διαφωτιστές, και με τη βοήθειά τους οι αλλαχού ουραγοί της σκέψης και οι κοντόφθαλμοι πολιτικοί σχεδιαστές, έχουν εγκαθιδρύσει στον κόσμο ένα μοντέλο σκέψης που ωθεί
- στην ελευθεριότητα των επιθυμιών και προτιμήσεων,
- και την ανελαστικότητα για κάθε ελέχγο της σκέψης και της ελευθερίας του προσώπου.
- Στην ανατροπή κατεστημένων κοινωνικών συμπεριφορών,
- και στην κυριαρχία των ατομικών επιλογών, ακόμη και σε βάρος της κοινωνίας.
- Στον ελιτισμό.
- Σε μια ουμανιστική θεώρηση του κόσμου αλλά χωρίς αγάπη, προσωπικό μόχθο και παρουσία,
- και στην επιβολή αθεοκρατίας στις δομές της πολιτείας και στην κοινωνική ζωή.
Όλες αυτές οι επιλογές και μαζί η αποικιοκρατία τους, δεν φανερώνουν έναν καλύτερο κοινωνικό προσανατολισμό. Φανερώνουν απλά, ότι αποκτήθηκε η γνώση και η δύναμη να ζητούν πολλά κοινωνικά αγαθά όλο και περισσότεροι άνθρωποι, αντί μόνο για τους βασιλείς και τους ευγενείς, και τούτο έφτασε μέχρι τις μέρες μας. Και μ' όλα αυτά, εξακολουθεί η περιφρόνηση άλλων....
Σήμερα, η ισότητα, η αδελφοσύνη και η ελευθερία των λαών ενώθηκε ως πρόταγμα των λαών της Ευρώπης. Αλλά φαίνεται πως ετούτο το πρόταγμα, είναι ψεύτικο, εικονικό, προσχηματικό και περιστασιαακό.
Ισότητα των λαών της Ευρώπης δεν υπάρχει, και τούτο είναι προφανές από το ρόλο που κανονίστηκε για τις διάφορες χώρες. Η Ισότητα και η απαρέγκλιτη συμμετοχή απαιτείται για την πραγμάτωση του πολιτικού/οικονομικού στόχου, αλλά ακολουθεί η διαφοροποίηση στη διανομή…
Αδελφοσύνη των λαών της Ευρώπης δεν υπάρχει, αφού η αλληλεγγύη είναι δανεική και τοκοφόρος ως προς τους αδυνάτους, ενώ οι ισχυρές χώρες παίρνουν την "αλληλεγγύη" με το χέρι τους και σηκώνουν τείχη όταν ενδέχεται να θιγούν από τους συνευρωπαίους τους...
Η Ελευθερία των λαών της Ευρώπης ως διακήρυξη είναι σημαντική, αλλ’ ως πραγμάτωση του αιτήματος, σκοντάφτει στο ... δανεισμό! Ο δανειζόμενος δεν είναι ελεύθερος. Ελεύθερος είναι ο κυβερνήτης του, μόνο και μόνο για να υποκύπτει στους ανθρωποκτόνους εκβιασμούς των ισχυρών!.
Η εθνική μας συνείδηση λοιπόν, στο πλαίσιο της Ενωμένης Ευρώπης, είναι κάτι που για τους ‘Έληνες, όλοι, εχθροί και φίλοι προσπαθούν και αγωνίζζονται ώστε να εκλείψει, ενώ η εθνική τους ιδεολογία, είναι χρήσιμη, προκειμένου αυτοί, οι συνασπισμένοι ισχυροί μαζί με τους ανίσχυρους δορυφόρους τους, να διαλέγουν τους φίλους τους ώστε να εξουσιάζουν αποτελεσματικά τους υποτακτικούς τους ...
Ας ξυπνήσουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου