Το ΟΧΙ δεν είναι μόνο επετειακό...

 

Μέρες που είναι, και μέρες που έρχονται, ήρθε στο μυαλό μου το ΟΧΙ. [Το όχι του Μεταξά, ή το Όχι του λαού, δεν έχει σημασία].

Ένα ιστορικό ΟΧΙ που πέφτουν επάνω του άλλοι για να το μειώσουν, άλλοι για να το καταργήσουν ολοσχερώς σαν μνήμη, κι  άλλοι για να τιμήσουν την πράξη και να επαναλάβουν την ηρωϊκή μέχρι θανάτου αφοσίωση. Είναι αλήθεια μια ατυχής ή μια σημαντική ιστορική συγκυρία το όχι, για μάς σήμερα; Είναι ένα ανόητο καπρίτσιο, ή μήπως σάρκωσε έναν απαράμιλλο ηρωϊσμό, που άλλους τιμά και περιβάλλει με τιμή, δόξα και κύρος, κι άλλους τους κάνει να νιώθουν ντροπή για τον εαυτό τους και μίσος για τους φιλοπάτριδες γενναίους;

Το Όχι  αφορά όλους μας, και ζητάει από όλους μας, στάση και τοποθέτηση. Μη νομίσετε όμως, πως δεν συμβαίνει το ίδιο ακριβώς και με το Ναί.

Γιατί, βλέπετε, και τα δυο, σα βρισκόμαστε σε δίλημμα, απαιτούν εξωτερίκευση της σκέψης μας, απαιτούν πράξη και συνεπώς, κατάρριψη κάθε επιφύλαξης και κάθε αποστασιοποίησής μας.

Η ζωή μας είναι ένας διαρκής αγώνας για δημιουργία, ανθρωπιά κι αγάπη, και για όσα ακόμη ο καθένας μας επιθυμεί και ονειρεύεται. Είναι επίσης, η ζωή μας, ένα χρέος, για εκείνα που εμείς θα πρέπει να κάνουμε για το μέλλον, το δικό μας και των παιδιών μας. Για τον κόσμο, μετά από μας. Γιατί εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε αμοιβάδες, ούτε πεταλούδες.

Kαι με ταξίδι μεγάλο, θά μπορούσε να βλέπει κάποιος πως μοιάζει η ζωή μας, ταξίδι με πολλές στάσεις. Γι' ανάπαυση, γι' αξιολόγηση και αποτίμηση και, ενδεχομένως, γι' αναπροσανατολισμό.

Γεμάτη επιλογές. Γεμάτη καταργήσεις κι αναδείξεις η ζωή μας... Εκείνα τα μεγάλα Ναι και τα μεγάλα Όχι, που αλλάζουν τον κόσμο γύρω μας, και τη ζωή μας. Κι εκείνα που διαφυλάσσουν τους μαργαρίτες, που κρατούν τα φώτα ανοιχτά και τις καρδιές ζωντανές, κι αποδιώχνουν τις εκμαυλίστριες σειρήνες.

Έτσι λοιπόν, αναλογιζόμενη το γεγονός πως κάποτε ο έλληνας κυβερνήτης είπε, για λογαριασμό μας, το ιστορικό «Όχι στη βαρβαρότητα», το όχι της σύγχρονης Ελλάδας στη βαρβαρότητα, νομίζω πως είναι κοινή η συνείδηση ότι ήταν απόλυτα σύμφωνο τότε το φρόνημα του λαού. Κι αυτό αποδείχτηκε από την ανυπόκριτη και αναντίρρητη παλλαϊκή συνδρομή ενάντια στη βαρβαρότητα.

Αυτός ο κυβερνήτης, κατατάσσεται από την τρέχουσα πολιτική αξιολόγηση,   ανάμεσα στους «κακούς» πολιτικούς, χωρίς μάλιστα να εξετάζονται  οι επιδόσεις του ανδρός στις πολιτικές και στρατιωτικές θέσεις που αυτός υπηρέτησε. Και χωρίς να εξετάζεται ούτε ηναφοσίωσή του στο καθήκον. Εξετάζονται  μόνο  εμμονές,  υπερβολές και  αστοχίες του. Αλλά έτσι είναι οι παθιασμένοι άνθρωποι. [Άλλοι παθιάζονται με την εξουσία, αυτός παθιαζόταν με την πατρίδα του. Άλλοι παθιάζονται με τον τζόγο και τις γυναίκες, το πιοτό, την τέχνη, την πολιτική. Αυτός παθιαζόταν με την πατρίδα του]. Πάντως, ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτος είναι ο θάνατός του! Γιατί φαίνεται πως η ζωή του, πολλούς τους κατατρόμαξε, με τη δυναμική που είχε. [Για φανταστείτε, ο εγγλέζος ο γιατρός τον ηρέμησε -με μια ένεση θαρρώ-, καθώς η κατάστασή του, μετά από εγχείρηση για αμυγδαλίτιδα, παρουσίασε μια επιπλοκή].

Στις μέρες μας, όσοι παθιάζονται με κάτι, δεν προσπαθούν να δείξουν το πάθος τους γι' αυτό, και να μας πείσουν για τη γενικώτερη σημασία και την αξία του. Άλλο είναι εκείνο που κάνουν: προσπαθούν να μειώσουν τους αντιπάλους των. Κι ετούτο το προσπαθούν είτε με τη συκοφαντία, είτε με το ψέμμα, είτε με τη γελοιοποίηση, είτε με την καταδίωξη, είτε με την αποσιώπηση. Διαβάζω μάλιστα πως υπάρχει και «σχολή» για τη μεθοδευμένη παραποίηση της πραγματικότητας (παραπληροφόρηση λέγεται το έργο, έμμισθο ή ελεύθερο, κατ' αποκοπήν ή κατά παραγγελίαν). Το ζήτημα, ασφαλώς, ανάγεται στην ειδικότητα πανεπιστημιακών περί την επικοινωνία, και δημοσιογράφων βλ. σχετικά εδώ.

Σήμερα δεν υπάρχει κάτι στο οποίο να μπορείς να πείς Όχι, και να μη σε βλέπουν σαν να ήρθες από τον Αρη!

Αν πείς όχι στην πίεση και την υποχρέωση να δανειστείς [για να γίνεις «Γερμανία» στην οργάνωση και την απόδοση], θα σε πετάξουν από το κλάμπ των «δυτικών και ευρωπαϊκών χωρών», ως καθυστερημένο και απροσάρμοστο. Ως παρία, που δεν είναι ικανός να εκσυγχρονιστεί. Και τούτο πια είναι μια μομφή, που δεν την αντέχουν μερικοί δικοί μας, οι οποίοι μάλιστα πλειοδοτούν σε ό,τι μας καταχρεώνει και μας υποδουλώνει, ενώ οι ίδιοι δεν κάνουν εκείνα που πρέπει. Μη τους πεις για ελληνικό χαρακτήρα, ελληνισμό, Ελλην. Ιστορία, Ελληνικές αρχαιότητες, παράδοση, χριστιανισμό και δη για ορθόδοξη πίστη! Όλα αυτά (λένε πως) είναι η αιτία που είμαστε απροσάρμοστοι! Κάποιο, είναι έτοιμοι και να τα διαγράψουν προκειμένου να τους χτυπάνε φιλικά στην πλάτη οι εταίροι μας και να τους δανείζουν αφειδώς και αναντίρρητα, με χαμόγελα και ικανοποίηση.

Η μόνη δυνατή και politically correct στάση σήμερα, είναι η συναίνεση. Γι' αυτό σιγά-σιγά -όπως φαίνεται από την τρέχουσα μιντιακή πραγματικότητα-  «λοβοτομούμεθα». Πώς θα μπορούσε ένας νοήμων και σκεπτόμενος άνθρωπος να συναινεί εις το διηνεκές και μάλιστα να συναινεί σε οποιαδήποτε υποβαλλόμενη πρόταση; Αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν ελλείπει η δυνατότης επιλογής ή η δυνατότης κρίσεως.

Πόσο λάθος είναι μια διαρκής συναίνεση, το καταλαβαίνεις μόνο αφού χάσεις ό,τι προσδοκούσες να κερδίσεις συναινώντας.

H διαρκής (και ανευ όρων) παροχή συναίνεσης είναι το ίδιο λάθος, όσο και η διαρκής άρνηση.

Ο χρόνος, το αντικείμενο και ο τρόπος που θα εκδηλωθεί το Ναι και το Όχι μας, εναπόκειται στην κρίση και την καλλιέργειά μας. Στην ικανότητά μας να σταθμίσουμε την πραγματικότητα, τις συνθήκες και τις ευκαιρίες. Τις προϋποθέσεις και τα όρια των συσχετισμών που τη δεδομένη στιγμή συντρέχουν. Καθώς επίσης, και τη σημασία του «εδώ και τώρα» για το μέλλον και την προοπτική τη δική μας, ως ατόμων και -ως πολιτών- της Χώρας μας.

Ναι και Όχι σε τί και γιατί; Είναι τα ερωτήματα που χρειάζονται άμεση και εκ των προτέρων απάντηση μέσα μας, από πριν να εκφέρουμε την τοποθέτησή μας.

Πρέπει να ξέρουμε τί θέλουμε και μέχρι πού θα φτάσουμε για να πετύχουμε, αυτό που θέλουμε. Πρέπει, επίσης, να ξέρουμε τί δεν πρόκειται να κάνουμε, γιατί τότε, δεν θα είμαστε αυτοί που θέλουμε να είμαστε. Όλα αυτά, όμως ειναι ζητήματα παιδείας και πνευματικής καλλιέργειας. Είναι ζητήματα που άπτονται των ηθικών και πνευματικών αξιών που υπηρετούμε και οι οποίες εκφράζουν το νόημα της ζωής μας, την ιστορία και την παράδοσή μας. Ή τον προσανατολισμό μας, που μπορεί να είναι ολοκαίνουργιος ή να παραμένει ατόφιος: ιστορικός, παραδοσιακός, παμπάλαιος, αλλά διατηρητέος!

Αναδύεται, λοιπόν εύλογα, το ερώτημα: Εμείς, σήμερα, έχουμε αποφασίσει, έχουμε ξεκαθαρίσει και σταθμίσει τα ναί και τα όχι μας; Έχουμε συμφωνήσει;

Είναι επιτακτική ανάγκη να δώσουμε απάντηση στο ερώτημα αυτό, γιατί όλα αλλάζουν γύρω μας, και πρέπει εμείς να διαλέξουνε πού θέλουμε να σταθούμε, που να πάμε, τί να ζητάμε στο αύριό μας.

Πολύ περισσότερο, που -στους σύγχρονους καιρούς- το όχι έγινε ναί, και το ναί δεν είναι προφανές σε τί απαντάει, σε τί συμφωνεί!

Το ναι και το όχι που θα πραγματώσουμε δεν είναι μυστικά. Γιατί πάνω σ' αυτά χτυπάει η καρδιά μας και αφιερώνεται η ζωή μας.

Όπου καρποί, όπου ανθοί, εκεί δημιουργία, σύμπλευση, αλληλεγγύη και παραγωγή.

Όπου άχυρα, σκουπίδια, καπνοί, φωνές κι αμάχες, όπου μαλώματα στη μοιρασιά και μαχαιρώματα, εκεί εγωϊσμοί, πλεονεξίες, ματαιοδοξίες, αρχομανίες και ίντριγκες. Εκεί φονικά, εκεί φαγοπότια και πείνα, φτώχεια και πλούτος μαζί κι αχώριστα, το ένα να σκοτώνει, και να μισεί το άλλο.

Εμείς μένει να αποφασίσουμε και να υπερασπιστούμε το δρόμο μας. Ο ποιητής (Κ. Καβάφης) με το έργο του [«Όσο μπορείς»,  «Τα παράθυρα», «Τα Κεριά»] μας δείχνει τρόπους δράσης, πρόνοιας, επαγρύπνησης.

Ας μη μας διαφεύγει, ότι το Ναι και το ΟΧΙ μας είναι ένα καθήκον -πρωτίστως προς τον εαυτό μας- που οφείλουμε να το εκπληρώνουμε αδιαλείπτως, από αυτοσεβασμό. Γιατί έτσι θα μπορούμε να επιδράσουμε, φτιάξουμε και να βελτιώσουμε την πραγματικότητα και την προοπτική μας.

Το ΟΧΙ μας, τελικά,  δεν είναι μόνο επετειακό!