Χαμένα όνειρα. 1961. Μια ταινία, που σαν διδακτική, δεν είναι εμπορική, κι επομένως δεν πολυδιαφημίστηκε, ούτε πολυπαίχτηκε. Πιθανόν γιατί η αίσθηση της ατυχίας, της αποτυχίας, της αστοχίας και της επιπολαιότητας, αφήνει μια πικρή γεύση.
Τα όνειρα δυο νέων για δουλειά προσοδοφόρα, που θά 'φερνε και την όμορφη ζωή, μια δουλειά που θα τους έπαιρνε μακριά από τη μίζερη καθημερινότητα μιας μικρής επιχείρησης, μια καινούργια δουλειά ή ένας καλός γάμος που θα τους χάριζε την άνεση, την πολυτέλεια, την ελευθερία στις κινήσεις, τις μετακινήσεις και τις αλλαγές, διαψεύστηκαν οικτρά.
Μεγάλη ήττα να παραδεχτείς όλη τούτη την μεγάλη απώλεια, απώλεια τύχης, που την περίμενες για πολλά-πολλά χρόνια. Στην αρχή, ζωγραφίστηκε μέσα στο μυαλό των νέων η πίστη πως ήταν οι τυχεροί που θα ζήσουν το άπιαστο όνειρο. Τον πλούτο και το μεγαλείο. Την άνεση και τη χλιδή. Την ξεγνοιασιά και την ευτυχία.
Ποιός ξέρει γιατί, η ψυχή τους αναζητούσε όλες ετούτες τις ανέσεις, τις βεβαιότητες και τις μακάριες τύχες! Ποιός άνθρωπος μπορεί να προσμένει κάτι τέτοιο; Μόνο αφελής, μόνο άπειρος, ανυποψίαστος, άβγαλτος, καλομαθημένος, ευνοημένος ή ...ανώριμος μπορεί να είναι!
Γιατί αν είναι ένας κοινός άνθρωπος, σίγουρα θα πρέπει να ξέρει πως δεν συντρέχουν στις τσέπες σου όλα του κόσμου τα πλούτη χωρίς λόγο. Θα πρέπει να εργαστείς για ν' αποκτήσεις. Μα πιο πολύ, θα πρέπει να επιχειρήσεις. Ή να κληρονομήσεις, ή να τα λάβεις σαν κληρονόμος άρχοντας, που παίρνει τον τίτλο και το έχειν με το θάνατο του προκατόχου του. Ή τέλος, θα πρέπει να είσαι προστατευόμενος καμμιάς μαμάς, που σε θωρεί ανίκανο, ή που αυτή είναι ανίκανη να κρίνει και να διεκπεραιώσει τις υποχρεώσεις της, και σου γεμίζει μ' ονειροφαντασίες το μυαλό, ή που σε ενθαρρύνει να είσαι αφελής ή να γίνεις κάτι ντροπής και οίκτου άξιο, για ν' αποκτήσεις χρήμα και φήμη.
Ετούτη η ταινία, με τον πικρό επίλογο, έφερε τον άμυαλο άνθρωπο στα μέτρα του. Και ήταν σπουδαία η ταινία, γιατί τούτα τα μέτρα ήταν αποκρουστικά, και κανείς δεν θά 'θελε να είναι τόσος. Τόσος δα, κι αδύναμος πια, αφού άφησε το χρόνο να φύγει κι έμεινε ανέτοιμος κι απαράσκευος για να κάνει το άλμα προς τη ζωή και τη χαρά.
Πικρή παρηγοριά είναι η ένωση των νέων.. Το μόνο ευτυχές στην ταινία, υπήρξε η διαρκής αλληλεγγύη τους, που επέζησε και μετά την κοινή τους δυστυχία. Κι είναι αυτή που τους οδήγησε στο γάμο.
Ποιός ξέρει πως περάσαν τις μέρες τους, κι αν ποτέ απαντήσανε στο «γιατί» της καθημερινής τους φυγής από την ευθύνη και τη δράση.
Πατείστε για να δείτε την ταινία: Χαμένα όνειρα
(Για να μην κάνετε κι εσείς όνειρα που θα πάνε χαμένα...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου