Πριν από καιρό, και με αφορμή ένα άρθρο (εδώ), της κ. Στέλλας Πριοβόλου (καθ. στο Πανεπιστήμιο Αθηνών), με τίτλο “Γιατί η 28η Οκτωβρίου πρέπει να διδάσκει τους Ευρωπαίους σήμερα” δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο "τόνοι και πνεύματα" ένας δικός μου σχετικός προβληματισμός, που έχει (με μικρές διορθώσεις) όπως παρακάτω ακολουθεί:
Σπουδαιότατα σημεία του άρθρου αυτού θεωρώ, μεταξύ άλλων, τις τοποθετήσεις συνέδρων που συμμετείχαν στο συνέδριο που έγινε στην Αθήνα το 2006, με τίτλο «το νόημα σήμερα της επετείου της 28ης Οκτωβρίου». Και ιδιαίτερα:
α) Τη δήλωση του καθηγητή της Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Αντώνη Λιάκου, ότι αν χρειάζεται σήμερα να ερευνήσουμε τα ζητήματα αυτά ξανά , οπότε και τα αρχεία αυτά θα ήταν χρήσιμα, δεν είναι για να αναρριπίσουμε τραύματα αλλά μόνον για να κατανοήσουμε το φαινόμενο του φασισμού και του ναζισμού, το οποίο αιματοκύλισε την Ευρώπη στην καρδιά του εικοστού αιώνα .
Το σχόλιό μου:
Στη δήλωση αυτή θα συμπλήρωνα, συμφωνώντας ουσιαστικά: ασφαλώς ναί, να ερευνήσουμε χωρίς παρωπίδες και κατάρες και χωρίς εκ των προτέρων άφεση των αμαρτιών των φίλων και ομοϊδεατών μας.
β) Τη δήλωση του ανταποκριτή της εφημερίδας Corriere della sera, Αντόνιο Φερράρι, ο οποίος στην εισήγησή του αναφέρθηκε στην αποδεδειγμένη φιλία μεταξύ των δύο χωρών, που δοκιμάστηκε από τα πάντα ακόμη και από τον πόλεμο.
Το σχόλιό μου:
Στη δήλωση αυτή θα προσέθετα ότι οι φιλίες μεταξύ των λαών στηρίζονται μόνο στην από κοινού τήρηση αρχών και την επιδίωξη κοινού σκοπού. Οι φιλίες μεταξύ των λαών καταστρέφονται ή διαψεύδονται τραγικά όταν επικδιώκεται η ικανοποίηση των ίδιων εκάστου συμφερόντων ή βλέψεων, σε βάρος του άλλου λαού.
γ) Τη δήλωση του Αντόνιο Φερράρι, ότι επί πλέον ότι ο ιταλικός λαός δεν ήθελε τον πόλεμο, ο οποίος έγινε εξαιτίας ανισόρροπων επιλογών.
Το σχόλιό μου:
Στη δήλωση αυτή θα προσέθετα ότι οι λαοί δεν πρέπει να συναινούν στην εδραίωση ανισόρροπων κυβερνώντων που θα προβαίνουν σε ανισόρροπες επιλογές σε βάρος του λαού τους και των κοινώς παραδεδεγμένων δικαίων. Και “ανισόρροποι” δεν είναι μόνο οι αυταρχικοί, είναι και οι αλαζονικοί, και οι καταχραστές, και οι ανεύθυνοι, και οι ψευδόμενοι, και οι ασυνεπείς και όσοι δεν υπηρετούν τα συμφέροντα του λαού της χώρας που κυβερνούν και για λογαριασμό της οποίας διαπραγματεύονται σοβαρά εθνικά και οικονομικά κ.ά. ζητήματα με άλλες χώρες.
δ) Την παραδοχή του Αντόνιο Φερράρι, για τον εαυτό του «Εγώ ως Ιταλός , θα έλεγα σήμερα ευχαριστώ εκείνο το ΟΧΙ που ειπώθηκε στην Ιταλία σαφέστατα και αποφασιστικά, γιατί ο πόλεμος στην Ελλάδα σήμανε την αρχή του τέλους για τον φασισμό».
Το σχόλιό μου:
Στη δήλωση αυτή θα εξέφραζα το εύγε, σε έναν ανοιχτόμυαλο άνθρωπο που αναγνωρίζει το άδικο του επιτιθέμενου και την αποτρεπτική συμβολή της αντίδρασης και αντίστασης ενάντια στην αυθαιρεσία, την πλεονεξία και την επεκτατικότητα, ανθρώπων και λαών.
ε) Τό σχόλιο ότι στους νεότερους χρόνους και, αν θεωρήσουμε ότι ο φασισμός στην Ιταλία ήταν η συγκυρία που χάλασε τη σχέση των λαών, τότε, ο επτάχρονος αντιδικτατορικός αγώνας στην Ελλάδα , που έδωσε το «μέγιστο μάθημα» για τη δύναμη του λαού ενάντια στο φασισμό, ήταν ένας από τους σοβαρούς λόγους που έφερε κοντά τους δύο λαούς.
Το σχόλιό μου:
Θα επισημάνω απλώς, ότι είναι μεγάλης σημασίας η επιδίωξη κοινών ιδανικών και αξιών, γιατί ένας τέτοιος κοινός αγώνας ενώνει και συμφιλιώνει τους λαούς.
στ) Τη δήλωση του Μαλαπάρτε, Ιταλού συγγραφέα και απεσταλμένου τότε της Corriere della sera, προς τον Ιταλό πρεσβευτή που αμφιταλαντευόταν χωρίς μάλιστα να έχει σαφείς οδηγίες … : «κοίταξε να δεις, μου είπε ο Τσιάνο να σου μεταφέρω ότι εσύ μπορεί να λες ό,τι θέλεις . Αυτός τον πόλεμο θα τον κάνει ούτως ή άλλως.
Το σχόλιό μου:
Θα επεσήμαινα την αδιαλλαξία και το αδίστακτο της επεκτατικής πολιτικής, το προσχηματικό της επιδεικνυομένης καλής συμπεριφοράς. Την ένταση των εχθρικών βλέψεων και την απληστία του εχθρού. Την έλλειψη αρχών και τη μανία του επιτιθέμενου προς κάμψη όλων των αντιδράσεων ενάντια στα επεκτατικά του σχέδια. Την ισοπεδωτική δύναμη της πλεονεξίας και του αυταρχισμού.
ζ) Τη δήλωση του καθηγητή της Σύγχρονης Ιστορίας Ουμπέρτο Τζεντιλόνι Σιλβέρι σχετικά με τα σημάδια, τα οποία άφησε ο φασισμός στην ιταλική ιστορία, ότι “… όντως ο χρόνος μετράει από το μηδέν για την επόμενη εικοσαετία”.
Το σχόλιό μου:
Συμφωνώ! Προς επίρρωση της δήλωσης αυτής αρκεί απλώς και μόνο η Ιστορική μνήμη. Για το λόγο αυτόν, θα προσθέσω, ότι σήμερα, δυστυχώς, έχουμε επινοήσει κομψότερους τρόπους για να κάνουμε το ίδιο. Δεν πολεμούμε, αρπάζουμε. Χρεώνουμε. Γιατί είναι ανάλογο με τα φασιστικά έργα αυτό που συμβαίνει σήμερα: με βουλιμία έχει εφορμήσει επί της πεσούσης ελληνικής δρυός, πληθώρα χωρών και συμφερόντων, που τα κοινά τους συμφέροντα συνίστανται στην αρπαγή των πόρων και του πλούτου του τόπου μας. Το κακό είναι ότι ότι δεν υπάρχει αντίσταση στη συμπαιγνία των αρπακτικών. Λείπει εκείνο το ευεργετικό ΟΧΙ, που λέει κι ο Αντόνιο Φερράρι. Για την τιμή. Αντιθέτως. Ημείς άδομεν, ονειρευόμενοι ανάπτυξη και έξοδο στις αγορές. Ή καθόμαστε και κλαίμε τη μοίρα μας, κλείνοντας τα μάτια στις αυτοκτονίες. Κι ο χρόνος μετράει μηδέν, για την αιωνιότητα. Γιατί, οι ραγιάδες τουλάχιστον, θέλανε να λευτερωθούνε από τους Τούρκους. Ενώ εμείς θα υποδουλωθούμε εκουσίως, και θα μείνουμε εσαεί υποδουλωμένοι στους Ευρωπαίους (είχε πεί ο Μάνος Χατζηδάκης).
η) Τη θέση της καθηγήτριας κ. Πριοβόλου ότι “Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου οφείλει πρωτίστως να τιμά τις αξίες που οι Έλληνες ανέδειξαν στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου με τον υπέρμετρο ηρωισμό και τη μοναδική αυταπάρνηση . Η επέτειος όμως αυτή οφείλει παράλληλα, σε μια σύγχρονη πολυπολιτισμική κοινωνία, να λειτουργεί ως μια υπέρβαση της πικρής κοινής σελίδας της ιστορίας των δύο λαών , που δεν μας χωρίζει αλλά μας ενώνει στον κοινό αγώνα για την ελευθερία , τη δημοκρατία , τις πανανθρώπινες αξίες και τελικά σε ένα κοινό σύγχρονο ΟΧΙ στο φασισμό , στο ναζισμό, και στον κάθε είδους πόλεμο”
Το σχόλιό μου:
Στην τοποθέτηση αυτή, μόνο ένα μικρό “κάτι” θα προσθέσω: Σήμερα στην Ελλάδα, τώρα μάλιστα που τείνουμε να αποτελούμε μια “σύγχρονη πολυπολιτισμική κοινωνία”, οι αναδειχθείσες τότε αξίες δεν είναι πια ίδιες. Εξάλλου εκείνες τις αξίες τις ανέδειξαν Έλληνες με ηρωϊσμό και αυταπάρνηση. Σήμερα η πατρίδα είναι αποκηρυγμένη, ενώ η αυταπάρνηση και η υπηρεσία προς την πατρίδα είναι νοητικό ελάττωμα. Αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, φασιστική και ναζιστική είναι ασφαλώς (η αδρανής πλέον) λίστα Λαγκάρντ, ως αποτέλεσμα πλεονεξίας, επιθετικότητας, κλοπής, φοροδιαφυγής και λοιπών ανήθικων και ανέντιμων μεθοδεύσεων. Όπως κι οι μίζες της Ζήμενς, και τα κλειστά σχολειά, και οι κλειστές επιχειρήσεις, και τα νοσοκομεία χωρίς μέσα και προσωπικό, και οι αυτοκτονίες, και η μη εφαρμογή των νόμων και η φοροδιαφυγή, και οι διορισμοί ημετέρων, και οι υπάλληλοι που εμφανίζονται μόνο στη μισθοδοσία και η άβουλη πολιτική βούληση των εκάστοτε κυβερνώντων προς διόρθωση ιδίων και αλλοτρίων κρατικών ημαρτημένων, η αλαζονεία των πολιτικών, η ιδιοτελής άσκηση εξουσίας, ο αφελληνισμός των ελλήνων και των ελληνοπαίδων, ο πιθηκισμός αλλοδαπών ηθών, προτύπων και πολιτικών, η ικανοποίηση αλλοδαπών δικαίων, και κυρίως η μη εξυπηρέτηση των δικαίων και της προοπτικής του Λαού και της Χώρας.
Κι αναρωτιέμαι: Δεν είχαν μπορέσει οι πολιτικοί μας να σκεφτούν εγκαίρως τις παγίδες, τις συμμαχίες και τις μεθοδεύσεις των εταίρων μας για τη στενή-στενότατη εξυπηρέτηση των ιδίων αυτών συμφερόντων; Καλώς. Ήταν, ας πούμε, καλόπιστοι, κουβαρντάδες, γαλαντόμοι. Σχέδιο ανάπτυξης, προόδου, βελτίωσης, γιατί δεν έκαναν; Δεν είχαν όραμα για το αύριο;
Και πώς τελικά θα κάνουμε την υπέρβαση της πικρής κοινής σελίδας της ευρωπαϊκής ιστορίας των λαών, αφού το κάθε τι, αντί να μας ενώνει, μας χωρίζει; Και μας χωρίζει, γιατί στον αγώνα για την ελευθερία, τη δημοκρατία και τις πανανθρώπινες αξίες, εμείς είμαστε εκείνοι που πολεμάμε και τροφοδοτούμε τους άλλους, ενώ εκείνοι, αφού μας σκότωσαν, λεηλάτησαν τη χώρα και κατέστρεψαν υποδομές, αφού άδειασαν και το θησαυροφυλάκιο της χώρας, στη συνέχεια μας εξεμαύλισαν χρεώνοντάς μας, κι ύστερα μας υποχρεώνουν να εξανδραποδισθούμε, για να τους εξοφλήσουμε. Όχι για κέρδος δικό μας, αλλά για να κρατήσουμε το λόγο μας και να τιμήσουμε την υπογραφή μας.
Και τη δική τους υπογραφή, ποιός θα την τιμήσει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου