(XΙV) Πολυτονικό εναντίον μονοτονικού. Άσχετα με τον τονισμό προβλήματα

 

(...) Γενικᾶ τὰ ἱερογλυφικὰ μᾶλλον θὰ ἀποσαφηνίσουν ὅ,τι τὸ ἄθλιο, χουντικὸ καὶ ἄχρηστο πολυτονικὸ δὲν μπορεῖ!

Τότε, δὲ θὰ ὑπάρχει πρόβλημα καὶ ἐπιτέλους θὰ πᾶμε μπροστά, μὲ τὸ προοδευτικὸτερο σύστημα γραφῆς: τὸ μονοτονικὸ τῶν σπηλαίων, ποὺ ὅλα τὰ ξεκαθαρίζει!

Πέρα ἀπ’ τὸ σοβαρὸ ἀστεῖο, τριῶν εἰδῶν προβλήματα συγχέονται:

1) τὸ πρόβλημα κατὰ τὸν προφορικὸ λόγο, ὅπου δυὸ λέξεις εἶναι μόνο ὁμόηχες (ἐσφαλμένα θεωροῦν οἱ μονοτονιστὲς ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ ἐπιλύσῃ τὸ πολυτονικό, ἐνῶ καμμία σχέση μὲ τὸ τονικὸ σύστημα ἢ τὴν ὀρθογραφία δὲν ἔχει ὁ προφορικὸς λόγος καὶ συνεπῶς τὸ πρόβλημα αὐτό). Ἐδῶ, ὅ,τι καὶ νὰ κάνουμε, οὔτε τὸ τονικὸ σύστημα (πολυτονικὸ ἢ μονοτονικὸ) βοηθάει, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἡ ὀρθογραφία, ἀφοῦ ἡ ὀρθογραφία (καὶ τὸ τονικὸ σύστημα, βεβαίως) ἀφορᾶ τὸν γραπτὸ λόγο. Ὁ μονοτονιστής μας ἀνέφερε χιουμοριστικὰ τὸ παράδειγμα τῆς ουριτσας καὶ τῆς Ἀλεξίου. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν εἶναι ζήτημα τονικοῦ συστήματος ἢ ὀρθογραφίας, νὰ κατηγορεῖ τὸ πολυτονικὸ ὅτι δὲν λύνει τὸ πρόβλημα, εἶναι λανθασμένο, ὅπως και ἡ ἐπίκληση τῶν παραδειγμάτων αὐτῶν.

2) τὸ πρόβλημα κατὰ τὴν σιωπηρὴ ἀνάγνωση τοῦ γραπτοῦ λόγου, προκειμένου γιὰ λέξεις ὁμόηχες, λ.χ. ἂν κάποιος διαβάζει σιωπηρὰ ἕνα κείμενο, στὸ ὁποῖο ὑπάρχει ἡ λέξη tonos (τὴ γράφω στὰ λατινικά, ὥστε νὰ μὴν ἐννοήσουμε ἕνα ἐκ τῶν δυὸ νοημάτων). Οὔτε κι ἐδῶ εἶναι ἁρμοδιότητα τοῦ πολυτονικοῦ ἢ τοὺ μονοτονικοῦ νὰ ἐπιλύσουν τὸ πρόβλημα. Εἶναι ἁρμοδιότητα τῆς ὀρθογραφίας. Ἄλλο «τόνος», ἄλλο «τόννος»· ἄλλο «κῶμα», ἄλλο «κόμμα». Ἐὰν ἡ ὀρθογραφία δὲν ἐπαρκεῖ, αὐτὸ δὲ σημαίνει ὅτι φταίει ἡ περισπωμένη ἢ ἡ μονοτονικὴ ὀξεία (ὅσο κι ἂν κάποιες φορὲς τὸ πολυτονικὸ καταφέρνει καὶ αὐτὸ τὸ πρόβλημα νὰ ἐπιλύσει).

3) τὸ πρόβλημα κατὰ τὴ σιωπηρὴ ἀνάγνωση τοῦ γραπτοῦ λόγου, προκειμένου γιὰ λέξεις ὄχι ἁπλῶς ὁμόηχες, ἀλλὰ μὲ ἴδια γραφή. Π.χ. «γιατί», «ουρίτσα» κ.λπ. Ἐδῶ, σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς ἄλλες δύο περιπτώσεις (τὶς ὁποῖες χρησιμοποίησε ὁ μονοτονιστής μας, γιὰ νὰ ἀποδείξει ὅτι τάχα δὲν τὶς ἐπιλύει τὸ μονοτονικό, ἐνῶ ὁλοφάνερα εἶναι ἀπολύτως ἄσχετες μὲ τὸ ζήτημα τοῦ τονικοῦ συστήματος), μόνο τὸ πολυτονικὸ τὸ ἐπιλύει.
Πηγή