Η ατονία των μονοσύλλαβων λέξεων, είναι ένα βήμα για την επίτευξη ενός ανομολόγητου απώτερου στόχου: της ολοσχερώς ατονικής γραφής.
(...) Στὸ μονοτονικὸ οἱ μονοσύλλαβες λέξεις δὲν παίρνουν τόνο, πράγμα ποὺ ἔρχεται σὲ σαφῆ ἀντίθεση μὲ τὴν προφορικὴ γλώσσα. Ἂν ὑποτεθεῖ ὅτι ὁ τόνος μᾶς προστάζει νὰ ἐντείνουμε τὴ φωνή, μονοτονισμένες φράσεις ὅπως «να πάρεις το στυλό και το μολύβι» δὲν διαβάζονται σὲ ἁρμονία μὲ τὴν πραγματικὴ προφορά τους.
Ἂς δοκιμάσουν οἱ μονοτονιστὲς νὰ προφέρουν ἄηχα τὸ «να», τὸ «το» καὶ τὸ «και», στὴν παραπάνω φράση˙ θὰ ἔχουν ἔκτρωμα προφορᾶς τῆς Ἑλληνικῆς, μιὰ λαχανιασμένη ψιθυριστὴ γλώσσα.
Ἀλλιῶς τὰ προφέρουμε κι ἀλλιῶς τὰ γράφουμε. Ἐκπληκτικὴ πρόοδος στὴν προφορά. Μὲ τὸ πολυτονικό, ὅπου καὶ οἱ μονοσύλλαβες λέξεις τονίζονται, δὲν ὑπάρχει τέτοια πιθανότητα νὰ «πνιγεῖ» ὁ ἀναγνώστης ἢ νὰ καταλήξει νὰ ψιθυρίζει τὶς μονοσύλλαβες λέξεις.
Θὰ ποῦν ὁρισμένοι μονοτονιστές: "Γράφουμε ἄνευ τόνου το "ναι", ἀλλὰ ἐπειδὴ ξέρουμε ἐκ τῶν προτέρων (δηλ. μιλῶντας) ὅτι τὸ "ναι" τονίζεται, δὲν ὑπάρχει πρόβλημα".
Αὐτὲς τὶς ταχυδακτυλουργίες, θὰ ἦταν καλὸ νὰ τὶς ἀφήσουν. Γιατὶ αὐτοὶ ἦταν ποὺ κραυγάζανε γιὰ τὴν ἐναρμόνιση γραπτοῦ-προφορικοῦ λόγου καὶ τὴν κατάργηση, στὸν γραπτό, ὅσων πραγμάτων δὲν ὑπάρχουν στὸν προφορικό. Ὁ γραπτὸς λόγος πρέπει νὰ ἔχει σαφήνεια.
Ἔτσι δὲν ὑπάρχει ἐναρμόνιση, ὑπάρχει διαστροφὴ τῆς ὑπάρχουσας προφορᾶς, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ἂν ξέρουμε ἢ δὲν ξέρουμε ἐκ τῶν προτέρων ποιὰ προφορὰ εἶναι ἡ σωστή.
Γιατὶ εἶναι ὁ τρόπος τονισμοῦ ποὺ θὰ ὑποδείξει τὴ σωστὴ προφορὰ τὴ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία διαβάζουμε, ὄχι τὸ ἀντίθετο, ὄχι ἡ (ὑποτιθέμενη γνωστὴ ἢ δεδομένη) προφορὰ ποὺ θὰ διορθώνει τὸν λανθασμένο γραπτὸ τρόπο τονισμοῦ. Γιατὶ ἡ σαφήνεια εἶναι τὸ ζητούμενο ἀπὸ τὸ γραπτό λόγο.
Πράγματι οἱ μονοτονιστὲς ἐξαγριώνονται καὶ μόνο στὴν ἄποψη ὅτι τὸ μονοτονικὸ ὁδηγεῖ σὲ δυσλεξία, ὡστόσο δὲν κατέθεσαν κανένα σοβαρὸ ἀντεπιχείρημα. Ἡ μηχανιστικὴ μέθοδος τονισμοῦ (μονοσύλλαβη λέξη: ἄνευ τόνου. Δισύλλαβη: τόνος) δὲν λαμβάνει ὑπόψη της ὅτι στὴν Νέα Ἑλληνικὴ καὶ οἱ μονοσύλλαβες λέξεις τονίζονται.
Τί ἀπαντοῦν οἱ μονοτονιστὲς γι' αὐτό;
- Εἴτε (α) ὅτι "τίποτε δὲν ἔχει σημασία", ἀφοῦ γι' αὐτοὺς γλώσσα=προφορικὸς λόγος μόνον(!), ὁπότε δὲν ἔχει (!) σημασία ὁ τρόπος γραφῆς: ἔτσι ὅμως καταρρίπτουν τὸ δικό τους ἐπιχείρημα κατὰ τῶν πολλῶν τόνων, ὅτι "ἀφοῦ δὲν τοὺς προφέρετε, τί τοὺς βάζετε;", γιατὶ ἂν "δὲν πειράζει" ποὺ ὁ γραπτὸς λόγος ἀποκλίνει ἀπὸ τὸν προφορικό (ὅπως μὲ τὸν μονοτονικὸ μὴ-τονισμὸ τῶν μονοσύλλαβων λέξεων οἱ ὁποῖες στὸν προφορικὸ λόγο τονίζονται), τότε ἐπίσης "δὲν πειράζει" ἐὰν ὑπάρχει καὶ ἡ περισπωμένη ἢ τὰ πνεύματα! Ἀλλὰ ἔχει ἀποδειχθεῖ ὅτι τὸ πολυτονικό, ἀκριβῶς ἐπειδὴ τονίζει καὶ τὶς μονοσύλλαβες λέξεις, εἶναι πιὸ κοντὰ στὸν προφορικὸ λόγο ἀπὸ τὸ μηχανιστικὸ μονοτονικό.
- Εἴτε (β) ὅτι θὰ ἀπαντήσουν ἀργότερα: τὴν ἑπόμενη χιλιετία προφανῶς.
Ἐδῶ πρέπει νὰ γίνει λόγος γιὰ τὸ "μηχανιστικὸ" τοῦ μονοτονικοῦ τονισμοῦ. Ποιὸς φωστήρας ἄραγε σκέφτηκε ὅτι οἱ μονοσύλλαβες λέξεις (το, την, θα, για, θες, ναι κ.ο.κ.) δὲν τονίζονται στὸν προφορικὸ λόγο καί, συνεπῶς, δὲν (πρέπει νὰ) παίρνουν τόνο στὸν γραπτό; "Δύο πόδια κακό, τέσσερα πόδια καλό", ποὺ φώναζαν τὰ πρόβατα στὴ Φάρμα τῶν Ζώων. Γιατὶ προφανῶς κάποιος καρα-δημοκράτης γλωσσολόγος ἦταν αὐτὸς ποὺ σκέφτηκε τὸν παραπάνω κανόνα τονισμοῦ. Δὲν ἦταν "φυσικὸς" ὁ κανόνας αὐτός. Κανονίστηκε ἔτσι. Ἔ, λοιπόν, ἂς τοὺς χαίρονται τέτοιους γλωσσολόγους οἱ μονοτονιστές. Τοὺς ἱατροδικαστὲς αὐτοὺς τῆς γλώσσας, ποὺ καθορίζουν ὅπως γουστάρουν καὶ σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὸν προφορικὸ λόγο τὸν τονισμὸ τοῦ γραπτοῦ, ἂς τοὺς κάνουν ὅσα ἀγάλματα θέλουν κι ἂς τοὺς λιβανίζουν στοὺς αἰῶνες.
Ἐπιστήμονες οἱ ὁποῖοι διαστρέφουν τὴν προφορὰ τῆς γλώσσας στὸ ὀνομα μάλιστα τῆς ἐναρμόνισης τοῦ γραπτοῦ μὲ τὸν προφορικὸ λόγο, εἶναι - στὸ σημεῖο αὐτὸ - γιὰ γέλια καὶ ὄχι ἄξιοι σεβασμοῦ. Ἂς τοὺς κάνουν καὶ σημαία καὶ λάβαρο τοῦ ἀγώνα τους οἱ μονοτονιστές. Ἄνθρωποι ποὺ ἔκαναν τέτοια λάθη δὲν εἶναι ἀξιοσέβαστοι ὡς "ἀντικειμενικοὶ" ἐπιστήμονες οὔτε ὅσα ὑποστήριξαν στὸ ζήτημα αὐτὸ εἶναι δόγματα ἀκαταμάχητα.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου