Οι μηχανισμοί της απληστίας. Η Δημοκρατία και η κοινωνία της αγάπης

 

Μου γράφεις, για Capital control.

Capital control, που επιβλήθηκε γι' αυτούς από τους οποίους δεν υπάρχει καμμία οικονομική απειλή και κανένας κίνδυνος!

Αντίθετα, οι πραγματικά επικίνδυνοι για την εθνική οικονομία, προστατεύονται αποτελεσματικά και εξασφαλίζονται όλα τα προνόμιά τους.

Το σύστημα φυλάσσεται καλά, αυτοσυντηρείται! Έχει τους μπράβους του, τους φύλακές του, τους προπαγανδιστές του.

Κι όπως λέει ο Κοντογιώργης, η Δημοκρατία που μας παρέχει είναι τόση μόνο, όση χρειάζεται για να αισθανόμαστε ελεύθεροι. Όχι και να σκεφτόμαστε ελεύθερα, με συνειρμούς, με συναγωγή συμπερασμάτων, με έλεγχο αξιοπιστίας και με εξέταση του ενδεχόμενου κινδύνου και δυνατότητα να δράσουμε για την αποτροπή του!

Το μπλα-μπλα, ο παπαγαλισμός η πλύση εγκεφάλου «είναι η ενημέρωση». Και η γνώμη μας είναι ευπρόσδεκτη μόνο όταν στηρίζει και υπηρετεί τα επιχειρήματά τους! Αν όμως στιγματίζει τις συμπεριφορές του συστήματος, τότε, τοποθετείται στο συρτάρι!

Καμμιά φορά, σε ανώδυνες -για το σύστημα- περιπτώσεις, και  σαν η κατακραυγή εκπέμπεται από παντού, τότε μόνο παρουσιάζουν και τον δικό μας το λόγο. Kι αυτό το κάνουν, απλώς, για να μην ειπωθεί ότ' υστερούν σε... δημοκρατικότητα!

Τώρα πια -καθώς περνάει ο καιρός- ξέρω! γιατί βλέπεις «τα μάτια ανοίγουν» περισσότερο, σαν γερνάς. Το τίμημα του χρόνου, είναι μια σοφία άχρηστη για τον ίδιο τον άνθρωπο, που νιώθει το πέρασμα του χρόνου.

Ο κύκλος του ανθρώπου είναι για όλους ίδιος: Τα ανθρώπινα μέτρα. Κανείς δεν θα αλλάξει τον κόσμο. Θα αλλάξει μόνο τον εαυτό του, βλέποντας το παράδειγμα του κόσμου, που έζησε πριν από αυτόν. Αυτό κάνει η επιστήμη, αυτό πρέπει να κάνει και ο άνθρωπος: να χρησιμοποιεί τα παραδείγματα ζωής που έχει, είτε  προς μίμησιν είτε προς αποφυγήν!

 Οι  προσπάθειες για (ανθρώπινη) παγκόσμια ισχύ κι επικράτηση, είναι τόσο εμμανείς κι εμμονικές, αλλά και μάταιες, επώδυνες κι απάνθρωπες, και φέρνουν τόση οδύνη σε μεγάλο μέρος του κόσμου, που αναρωτιέσαι γιατί; Πώς να κατανοήσει κανείς όλη αυτή την ανθρώπινη μανία ελέγχου και καθυπόταξης του κόσμου;

Από την άλλη πλευρά, ο Χριστός, μας ενώνει με την αγάπη και την ειρήνη, κι αυτοί θέλουν «να μας ενώσουν» χωρίς αγάπη και χωρίς ειρήνη!

Θέλουν να μας ενώσουν μέσω της παγκόσμιας ομογενούς αγοράς. Μιας αγοράς,όπου αυτοί  ορίζουν και  αποφασίζουν ποιές θα είναι οι ανάγκες μας, ποιά θα είναι η τιμή τους, ποιό θα είναι το κόστος  της εργασίας που θα πληρώνουν για ό,τι παράγουμε, ποιοί από εμάς θα πρέπει να εξαλειφθούν, κατά πόσο πρέπει να λιγοστέψουν τα μεγέθη ενοχλητικών λαών και πολιτισμών, πού πρέπει να μετακινηθούν πληθυσμοί. κλπ.

Αγνοούν πως το κοινό συμφέρον ενώνει τον κόσμο, κι όχι η διαφορά συμφερόντων! Και είναι κοινό συμφέρον να είμαστε αγαπημένοι, γελαστοί, εργαζόμενοι, ασφαλείς, ειρηνικοί, αλληλέγγυοι.

Κι ότι δεν είναι κοινό συμφέρον να είμαστε άνεργοι, ανασφαλείς, ανελεύθεροι να επιχειρήσουμε, υποταγμένοι σε μια οικονομία όπου θησαυρίζουν ορισμένοι τους κόπους άλλων,υποχρεωμένοι να είμαστε άπιστοι ή πιστοί σε ορισμένη κι επιβαλλόμενη δοξασία, ή να εργαζόμαστε σε καθεστώς δουλείας, παρακολουθούμενοι σε κάθε μας κίνηση, δράση, επιθυμία, και σε κάθε μας τόλμη πνευματική, επιχειρηματική ή πολιτική.

Δεν είναι συμφέρον του κόσμου η ομογενοποίηση των πολιτισμών, ούτε η ομογενοποίηση των ανθρώπων στους τόπους τους.

Δεν είναι συμφέρον να ξεριζώνεις τον άνθρωπο από την ιστορία και τον πολιτισμό του, να του γράφεις μια ξένη και ψεύτικη ιστορία, να τον ξεσαλεύεις από τα θεμέλιά του, από το παρελθόν κι από το μέλλον του.

Γίνεται τότε ένα αποδημητικό πουλί, που δεν μπορεί να βρεί τους τόπους της αποδημίας του!

Τον πάει το σύστημα εκεί, απ' όπου δεν θα μπορεί να ξαναγυρίσει εις εαυτόν: σε συναίσθηση, δηλαδή, του ποιός είναι, τί ζητάει από τον κόσμο, τι κουβαλάει στον κόσμο. Και τί, πίσω του, θα αφήσει.

Δεν είναι προς το καλό του κόσμου να ωθούμε τους ανθρώπους ώστε να αφήνουνε πίσω τους φωτιά, ρημαδιό, σφαγή, κι όλα αυτά για να υπηρετηθεί η ανθρώπινη ματαιοδοξία, και απληστία.

Δεν είναι  προς όφελος ούτε των ίδιων των ανθρώπων που σαρκώνουνε τούτο το ιδεώδες. Γιατί η ζωή τους, άλλο δεν είναι από καταστροφή. Και καμμιά αθρώπινη σχέση δεν μπορεί να έχει αγάπη όταν στηρίζεται σε τούτη τη αρπαγή, την απληστία και τον πόνο των άλλων.


Σημείωση:  κάτω από  τη σκέψη που διατυπώνεται με τούτο το σημείωμα βρίκονται οι παρακάτω παραπομπές:  «...Καὶ τώρα, ζαρώνοντας ἀπὸ τὸ κρύο, ὁ φοιτητὴς σκεφτόταν ὅτι ὁ ἴδιος ἀέρας φύσαγε καὶ ἐπὶ Ρούρικ (4), καὶ ἐπὶ Ἰβὰν τοῦ Τρομεροῦ (5), καὶ ἐπὶ Πέτρου (6), καὶ ὅτι ὑπῆρχε καὶ τότε ἡ ἴδια φοβερὴ φτώχεια, ἡ πείνα, οἱ ἴδιες τρύπιες ἀχυροσκεπές, ἡ ἀμάθεια, ὁ καημός, ἡ ἴδια ἐρημιὰ γύρω, τὸ σκοτάδι, τὸ αἴσθημα πιέσεως – ὅλη αὐτὴ ἡ φρίκη ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι πάντοτε· καὶ ἂν περάσουν ἀκόμη χίλια χρόνια, ἡ ζωὴ δὲν θὰ εἶναι καλύτερη..» του Α. Τσέχωφ: Ο φοιτητής καὶ το περιεχόμενο της διάλεξης του   Αντώνη Αντωνάκου Για την Ελληνική Γλώσσα