Η Μαρία των Ρόδων, η Αμερικάνα

 

H Μαρία των Ρόδων (Ρόζμαρυ), είναι Αμερικάνα.


Βρέθηκε για επαγγελματικούς λόγους στην Ελλάδα, κι έμεινε.


Την αγκάλιασε κιόλας η Ελλάδα, και δε γινότανε πια να φύγει.


Μικρό κοριτσάκι στο σχολειό της πατρίδας της (στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ), σαν άκουγε το μάθημα της αρχαίας (Ελληνικής, ασφαλώς) Ιστορίας, η καρδιά της στάθηκε στα αναφερόμενα για την αγωγή των αρχαίων Σπαρτιατών.


Μεγάλη εντύπωση της έκανε το περιστατικό, όπου έχοντας πιάσει μι' αλεπού για να την φάει, ο πεινασμένος πιτσιρίκος, την έκρυψε κάτω από τα ρούχα του, σαν είδε να τον πλησιάζουνε oi στρατιώτες. Και τί δεν έκανε για ν' αποφύγει την τιμωρία που θα του επέβαλαν αν τον έπιαναν να κλέβει! Προτίμησε να αφήσει την αλεπού ακόμη και να του ξεσκίσει κυριολεκτικά το στομάχι, παρά να ομολογήσει ότι την είχε κλέψει! Κι όλα τούτα χωρίς να επιτρέψει ούτε στο σώμα του, ούτε στο πρόσωπό του, να εκφράσουν το παραμικρό από τον πόνο του!


Έδωσε ο Κύριος, κι η Μαρία των Ρόδων, καθηγήτρια στο κολλέγιο εδώ, που από μικρό κοριτσάκι στην πατρίδα της είχε ήδη αγαπήσει τους Έλληνες, γνώρισε έναν τέτοιο θαυμάσιο Έλληνα, έναν Σπαρτιάτη, και συγκλήρωσε τη ζωή της μαζί του.


Ρίζωσε στην καρδιά του, κι αυτός στη δική της. Ρίζωσαν και στην οικογένειά του και στην πατρίδα του, τη Σπάρτη. Ρίζωσαν και στην γειτονιά της Αθήνας, όπου κι εγώ τη γνώρισα, πριν λίγο καιρό.


Τη γνώρισα στους Εσπερινούς, κι από τότε γνέφαμε ένα χαιρετισμό και λέγαμε μια καλησπέρα. Παρούσα στη μυστηριακή ζωή και στις ακολουθίες. Μια φιγούρα, αλλιώτικη, αλλά τόσο δική μας, γιατί ήταν ανάμεσά μας. Πάντα με κάποια παρέα.Ήταν το πνεύμα της ενορίας, το πνεύμα της αγάπης, το πνεύμα της φιλαλληλίας στην ξενητεία του ανθρώπου. Το πνεύμα της αγάπης του Χριστού, που βρίσκεται εκεί όπου βρίσκονται οι άνθρωποι επί το αυτό.[ οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν. (Από το κεφ. 18 του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, εδ. 20)].


Η πίστη μας, σ' εμάς τους παλαιοφώτιστους (δηλαδή που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μέσα της, καθώς ήταν εγκαθιδρυμένη γύρω μας), είναι κάτι σαν το σπίτι μας. Μπορεί να φύγουμε, αλλά σαν ξαναγυρίσουμε βρίσκουμε εκείνη την ζεστή αγκαλιά να μας περιμένει, που μ' ένα δάκρυ μας, μια προσευχή, λιώνει τους πάγους της απουσίας, της απραξίας, της αλλοφροσύνης και της παραβατικότητας. Και πιο θερμοί γινόμαστε στην πίστη, στην πράξη, στην συναίσθηση, στην ταπείνωση. Και ως κηρός, πλαθομένη η μετανοούσα καρδία, αποσκληρύνεται-μαλακώνει- και μας φωτίζει κατακαίοντας τα πάθη μας.


Έτσι, σα μας βλέπουνε κάτι καθαρές καρδιές, αγαπάνε την παιδικότητά μας, και θέλουνε να ζήσουνε ανάμεσά μας. Όχι πως το κακό δεν υπάρχει σ' εμάς. Όπου υπάρχει άνθρωπος θα υπάρχει και αναποδιά, θα υπάρχει και κακή δεύτερη σκέψη. Αλλά η ψυχή του καθενός μας είναι εκείνη που διαλέγει το δρόμο που αυτός θα τραβήξει. Γιατί η πίστη μας, δεν μας αφαίρεσε την ευθύνη και την υποχρέωση. Μας έδωσε μονάχα την ελευθερία να αποφασίζουμε.


Είναι ο καιρός, είναι ο ήλιος, είναι η φύση όλη, που μας περιβάλλει, και που μας κάνουνε άτακτα παιδιά. Παιδιά, που κάνουμε φασαρία και ζημιές και αστοχίες, και μετά προστρέχουμε στον ουράνιο Πατέρα, για να ζητήσουμε άφεση και ανοχή και επιείκεια και να υποσχεθούμε προσοχή και περισσότερη επαγρύπνηση και προσπάθεια. Κι ο Πανάγαθος, που ουδένα θέλει απωλεσθήναι, αλλά πάντας εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν, μας δείχνει κάθε φορά το έλεός του και μας δίνει μια ακόμη ευκαιρία. Να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, να γίνουμε καλύτεροι, να φροντίσουμε την σωματική και την ψυχική μας υγεία, να αποκτήσουμε καθαρώτερες ψυχές κι αγαθώτερες καρδιές.


Έτσι μας βλέπει η Μαρία των Ρόδων η Αμερικάνα. Της αρέσει που βρίσκεται ανάμεσά μας, κι εμείς χαιρόμαστε που δεν είναι μόνη στα ξένα, μακριά από τους δικούς της. Γιατί κι εδώ, μαζί με την οικογένεια, απέκτησε και μια εστία, μια πνευματική αγκαλιά που την ξεκουράζει κάθε Κυριακή, γιορτή και σχόλη.


Σήμερα, η Μαρία των Ρόδων, είχε το ετήσιο μνημόσυνο, από τη μέρα που ο καλός της σύντροφος, ο Ιωάννης, ο Σπαρτιάτης, παρουσιάστηκε με την πανοπλία του στον Κύριο της αγάπης.


Πολλοί βρεθήκαμε κοντά της, να προσευχηθούμε για την αιωνία ανάπαυση της ψυχούλας που έφυγε, και για να συντροφέψουμε την Μαρία των Ρόδων σε τούτη την πανανθρώπινη στιγμή. Μαζί μας, σήμερα, κι άλλη μια φίλη της, Αμερικάνα (από τη Μιννεσότα αυτή, Γερμανικής καταγωγής στο βάθος των αιώνων). Κι αυτή αγάπησε την πατρίδα μας. Κοντά μισόν αιώνα βρίσκεται εδώ, έκανε οικογένεια, απέκτησε παιδιά κι εγγόνια, και πια στη γενέτειρά της πάει για να συναντήσει τους δικούς της, μα όχι για να ζήσει. Ζεις καλύτερα εδώ, μας λέει.

Ετούτος ο τόπος, είναι πάντα φιλόξενος, από τη φύση του, κι αγκαλιάζει όλον τον κόσμο! Ακόμη, κι αν τα «φώτα», τα πνευματικά που -με τα έργα της γλώσσας του- χαρίζει, μερικούς, τους τυφλώνουν!

Ρόζμαρυ,

Ζωή σ' εσάς, όλους τους αγαπημένους του Ιωάννη. Να ζήσετε να τον θυμάστε και να τον μνημονεύετε, κι ο Κύριος να αναπαύσει την ψυχούλα που σου κράτησε το χέρι, με τόση αγάπη, εδώ στην ξενητειά, μακριά από την πατρίδα που σε γέννησε.


Ας είναι αιωνία η μνήμη του Ιωάννη, του Σπαρτιάτη, του πατριώτη μου, που στάθηκε ικανός να σου χαρίσει την αγκαλιά και το φώς της πατρίδας του, και τυχερός γιατί είχες αγαπήσει την πατρίδα του, πριν γνωρίσεις εκείνον.


Ρόζμαρυ,

είναι μεγάλη τιμή στην ενορία μας που σ' έχει στην αγκαλιά της, και για όλους εμάς (τους ...παλαιοφώτιστους), αποτελείς παράδειγμα χριστιανικής συμπεριφοράς και αφοσίωσης. Να είσαι καλά και να ζούμε όλοι μαζί, συνηγμένοι εις το όνομα του Χριστού, έχοντες και προκαλούντες την ευλογία Του.