Ενότητα και Δημοκρατία

 

Το ζητούμενο σε τούτον τον τόπο (και τώρα και από πάντα) είναι η αληθινή ενότητα και η πραγματική Δημοκρατία.

Ενότητα του λαού και των πολιτικών. Ενότητα που να «κοστίζει» σε όλους: Δηλαδή όλοι μας να παραχωρούμε κάτι ατομικό μας για χάρη του συνόλου.

Δημοκρατία, είναι η δύναμη, η ισχύς και η εξουσία του Δήμου. Του συνόλου δηλαδή, της κοινωνίας κι
όχι του ατόμου, όχι του ισχυρού -του οποιουδήποτε ισχυρού- ατόμου ή συμφέροντος.

Ζητούμενο είναι και η Δημοκρατία στην άσκηση της πολιτικής, αλλά και στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων.

Εδώ και μέρες μεγάλη κουβέντα γίνεται για την ενότητα στον ευρωπαϊκό μας προσανατολισμό, για την δημοκρατικότητα των πολιτικών κομμάτων μας, αλλά και για τον χρυσαυγιτισμό της Προέδρου της Βουλής, κλπ. παρόμοια.

Νομίζω πως έχουμε παρασυρθεί σε μια κουβέντα χωρίς νόημα, ακολουθώντας τυφλά ο ένας πίσω από τον άλλον, μια υποβολιμαία τοποθέτηση.

Προσφάτως, διατυπώθηκε πως όλα τα «δημοκρατικά κόμματα» συνέβαλαν για να σχηματισθεί ένα εθνικό μέτωπο προς την Ενωμένη Ευρώπη και να ζητήσουν όλοι μαζί οι Έλληνες τη στήριξη και τη συνεργασία της Ευρώπης για να ξεπεράσει την οικονομική παρακμή και δυσπραγία υπό την οποία εδώ και καιρό διάγει.

Η αίσθηση αυτή δεν επαληθεύεται, ακριβώς. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας πρεσβεύει πως το καλύτερο για εμάς, είναι η αποδέσμευση και η αποχώρησή μας από την «λυκοσυμμαχία των μονοπωλίων» κλπ. Συνεπώς, το κόμμα αυτό, αν και παρευρέθηκε στο πολιτικό συμβούλιο υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το μόνο «δημοκρατικό» πράγμα που έκανε ήταν απλώς, να παρίσταται.

Από την άλλη πλευρά, το «δημοκρατικό» πολιτικό προσωπικό της χώρας, έχοντας φρίξει από το απαίσιο ενδεχόμενο να κάθεται στο ίδιο πολιτικό τραπέζι με το «φασισταριό» και να συζητάει επί ίσοις όροις, μαζί και με το κόμμα αυτό, για την ανάκαμψη της χώρας, έχει διακηρύξει τον εθνικό διχασμό (με την επεφρασμένη μετά βδελυγμίας άρνηση και αποστροφή του στο ενδεχόμενο της από κοινού συζήτησης των αρχηγών πάντων των κομμάτων).

Και η αξιοπρέπεια των άλλων, δεν τους επέτρεψε να υποστούν την ταπείνωση της αποκήρυξης και της περιφρόνησης, κι άχρηστη φάνηκε η περιφρόνηση των άλλων, αφού αυτοί αρνήθηκαν την πλασματική συμμετοχή. Έδειξαν πως το να διαχωρίζεις τη θέση σου επί της αρχής, δεν είναι το ίδιο με το να διαχωρίζεις τη θέση σου για τα μάτια του κόσμου.

Η Πρόεδρος της Βουλής, νομικός η ίδια, γνωρίζει ποιές από τις πράξεις των πολιτικών προσώπων και των οργάνων του Κράτους συνιστούν μεροληπτική μεταχείριση και καταχρηστική άσκηση εξουσίας, και είναι προς τιμήν της που σέβεται τον μόνο περιφρονημένο από όλους τους -άμωμους(!)- άλλους, πολιτικό τους αντίπαλο.

Εάν κάποιος χρειάζεται την διάλυση και την εξαφάνιση ενός πολιτικού κόμματος, αυτός είναι ο πολιτικός του αντίπαλος. Είναι εκείνος του οποίου οι πολιτικές εξαγγελίες κινδυνεύουν να αποκαλυφθούν έωλες, και γι' αυτό κινδυνεύει να φυλλοροήσει. Και εδώ όμως, οι πράξεις εχθρότητας και εξουδετέρωσης (προφανώς πρέπει να) έχουν ως απαρέγκλιτο όριο την νομιμότητα.

Η ιδεολογία όλων των πολιτικών κομμάτων που έχουν νομίμως ανακηρυχθεί δεν είναι ζήτημα που νομίμως μπορεί να περιφρονείται από το προσωπικό και τα μέλη των αντίπαλων πολιτικών κομμάτων. Όλοι μπορούν να διαφωνούν, αλλά όχι να περιφρονούν, να ασχημονούν και να εξουδετερώνουν ηθικά και ψυχολογικά οποιονδήποτε άνθρωπο, ακόμη και τον αντίπαλό τους. Μόνο η ουσιαστική αντίκρουση πολιτικών ιδεολογιών και απόψεων υποδηλώνει πολιτικό πολιτισμό.

Συνεπώς, η δημοκρατικότητά μας πάσχει και χρειάζεται ενίσχυση και θεραπεία, αυτοέλεγχο και αυτοπεριορισμό. Χρειάζεται περισσότερη ανεκτικότητα, διαλλεκτική και διαλλακτικότητα.

Ως προς τα συμφέροντα των πολιτών, που εξυπηρετούνται από τα πολιτικά κόμματα, πρέπει να να ειπωθεί ότι, επειδή η κάθε κυβέρνηση είναι κυβέρνηση όλων των πολιτών, η κυβερνητική πολιτική θα πρέπει να επιζητεί την εξισορρόπησή τους, ώστε να μην δημιουργείται κοινωνική αταξία, συγκρούσεις και αναστάτωση. Γιατί καμμία Κυβέρνηση δεν μπορεί να εγκαθιδρύει και να προστατεύει ως κυρίαρχα τα συμφέροντα μιας ομάδας, έναντι των συμφερόντων των άλλων ομάδων.

Οι Έλληνες επιθυμούμε να έχουμε τις ισχυρές μας απόψεις. Ακόμη και με αλαζονεία, και με υπεροψία, μας αρέσει να υποτιμούμε τον απέναντί μας, και συχνά προσπαθούμε να δειχτούμε ανώτεροι, εξυπνότεροι και δημοκρατικότεροι από αυτόν.

Μήπως έτσι είναι που ... με την «ελευθερία του λόγου μας», «δημοκρατικά», φασίζουμε;

Προσοχή! Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να δέχεται τον πολιτικό τραμπουκισμό των άλλων ούτε για τις ιδέες του, ούτε και για τον τρόπο του. Γιατί οι ιδέες αναπτύσσονται, ελέγχονται, εξελίσσονται ή απορρίπτονται, και ο τρόπος έκφρασης βελτιώνεται όταν καλλιεργείται, όχι όταν τιμωρείται. Η αρετή και η καλλιέπεια είναι θέμα παιδείας.

Kαι πάντως, η απώλεια της ψυχραιμίας, κι οποιαδήποτε βιασύνη για κομματική κεφαλαιοποίηση της ευρωπαϊκής δυστοκίας, είναι άφρων, εθνικά επιβλαβής και σπασμωδική. Ο κομματισμός μας ας μη μας κάνει τυφλούς, μισέλληνες, απάτριδες και δουλοπρεπείς μιμητές ξένων τρόπων και συμφερόντων.

Mπράβο στον Ευριπίδη. Τον Στυλιανίδη. Που ξεχώρισε την ήρα από το σιτάρι, και δεν κομματίστηκε. Κι όχι μπράβο σ' εκείνους που κομματίστηκαν, όντας στα ξένα, και συνταχτήκανε με τους εχθρό-φρονες και υβριστές των Ελληνικών Αρχών.

Προσέχουμε πού και με ποιόν συμφωνούμε. Προσέχουμε πού και ποιόν υπερασπιζόμαστε. Αυτό το κάνουν και οι φίλοι και οι εχθροί μας, γιατί όχι κι εμείς;

Όσο για την έσχατη προσδοσία, αυτός που τη σκέφτεται τώρα για τον αντίπαλό του, καλό είναι να εξετάσει και την δική του την συμμετοχή. Γιατί μπορεί να βρεθεί πως όχι μόνο αυτή (η δική του συμμετοχή) προηγήθηκε, αλλά και πως οι ενέργειές του στάθηκαν οι ικανές και αναγκαίες προϋποθέσεις για να επέλθει αναπότρεπτη κατάρρευση της χώρας, αυτόματα.

Ο Διχασμός κυοφορείται από τον (πολιτικό) φανατισμό, από την μισαλλοδοξία για τον αντίπαλο- τον κομματισμό, κι από την «εμπάθεια», δηλ. από την εμπαθή εμμονή στην προκατάληψη και την μεροληψία.

Και δεν μας χρειάζεται τίποτε τέτοιο, τούτη την ώρα. Ας αποτρέψουμε έναν αχρείαστο διχασμό μας.

Η λογοδοσία στο καθήκον και στο δημόσιο συμφέρον δεν (πρέπει να επιτρέψουμε να) παραγράφεται.