Ν. Εγγονόπουλος: Το γλωσσάριο των ανθέων

την ποίησιν ή την δόξαν;
την ποίηση
το βαλάντιο ή την ζωή;
τη ζωή
Χριστόν ή Βαραββάν;
Χριστόν
την Γαλάτεια ή μιαν καλύβην;
την Γαλάτεια
την Τέχνη ή τον θάνατο;
την Τέχνη
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη


την Ηρώ ή τον Λέανδρο;
την Ηρώ
την σάρκα ή τα οστά;
την σάρκα
τη γυναίκα ή τον άνδρα;
τη γυναίκα
το σχέδιον ή το χρώμα;
το χρώμα
την αγάπη ή την αδιαφορία;
την αγάπη
το μίσος η την αδιαφορία;
το μίσος
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
τον πόλεμο


νυν ή αεί
αεί
αυτόν ή αλλον;
αυτόν
εσένα ή άλλον
εσένα
το άλφα ή το ώ μέγα;
το άλφα
την χαράν ή την λύπην;
την χαρά
την εκκίνηση ή την άφιξη;
την εκκίνηση
την λύπην ή την άνίαν;
την λύπη
τον άνθρωπο ή τον πόθο;
τον πόθο
τον πόλεμο ή την ειρηνη;
την ειρήνη


ν' αγαπιέσαι ή να αγαπάς;
ν' αγαπώ

Εγκληματίες κι ανεπιθύμητοι

 

«Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε, ούτε την κεφαλή του»!

Θα πρέπει να μην ξεχνάμε τις παλιές διδαχές, γιατί κουβαλάνε μέσα τους αδιάψευστη σοφία.

Τούτες τις μέρες όλοι μας έχουμε εξεγερθεί ενάντια στις γερμανικές μεθοδεύσεις, την αλαζονεία και τον δεσποτισμό της Γερμανίας, που ανάλγητη κι ακάθεκτη προωθεί εκ νέου την ολοκληρωτική επικράτησή της επί της Ευρώπης.

Χαρακτηριστική, για το θέμα, είναι η θέση του κ. Ευάγγελου Αρκά.

Σας την παραθέτω, για λόγους που αφορούν την ένταση του φαινομένου, την κρισιμότητα της κατάστασης για όλη την Ευρώπη, την έκταση της επαπειλούμενης για τη χώρα μας γερμανικής αγριότητας και την ανάγκη για αντίσταση στο οικονομικό ναζιστικό γερμανικό φαινόμενο και την αποτροπή του κινδύνου ενός 4ου Ράϊχ, εξαιτίας της παθητικότητας και της ανοχής μας.

Σας μεταφράζω το εντυπωσιακό μήνυμα-σημείωμα του κ. Αρκά:

«Persona Non Grata

Καμμιά φορά η ανθρώπινη φύση έχει μια θαυμαστή ευγένεια, αλλά υπάρχουν φορές που η βαρβαρότητά της ξεσπάει ακόμη κι ενάντια στον πλησίον.

Υπάρχουν περιπτώσεις που το ερπετοειδές σύνθετο μέρος του ανθρωπίνου εγκεφάλου, (αυτό που κατά τη γέννησή μας είναι το μόνο ανεπτυγμένο κι αποτελεί το κέντρο λήψης αποφάσεων για την επιβίωση του ατόμου) από μόνο του εξακολουθεί να κυβερνάει την ζωή και τα αισθήματα κάποιων λίγων, που από τύχη αναρριχήθηκαν στην εξουσία και προκαλούν τεράστιες καταστροφές στην ανθρωπότητα.

Υπάρχουν φορές που καθώς αναδύεται στη σκέψη η απώλεια παλιάς δόξας, το μίσος μπορεί να μετατρέψει την ανθρώπινη ύπαρξη σ'ένα κανιβαλιστικό κατασκεύασμα, που ζητάει εκδίκηση για λογαριασμό των εγκληματιών, που περήφανα αποκαλεί προγόνους του!

Υπήρχε, μα φαίνεται πως εξακολουθεί να υπάρχει ένα έθνος, που στη διάρκεια ενός μόνο αιώνα ξεκίνησε δυο παγκόσμιους πολέμους, προκαλώντας τη σφαγή εκατομμυρίων ανθρώπων περισσότερων από όσους πέθαναν στη διάρκεια των μεγάλων ευρωπαϊκών επιδημιών. Και σήμερα, οι απόγονοι αυτών των ανθρωποειδών, επιβεβαιώνουν ότι συνεχίζουν να ζουν ακόμη τα γονίδια των προγόνων τους.

Σήμερα, έχοντας μάθει από τα λάθη του παρελθόντος τους, αργά αλλά σταθερά, κάνουν έναν άλλο πόλεμο, πόλεμο υπεροχής! όχι πια με όπλα και βόμβες, αλλά έναν χειρότερο πόλεμο. Κάνουν οικονομικό πόλεμο! Έναν πόλεμο που ο αρχηγός του είναι Persona Non Grata, ένας αρχηγός που ενεργεί όπως η τίγρη που οσμίζεται το θήραμά της. Ο Wolfgang Schäuble. Αυτός που έχει τάχα τοποθετηθεί στα οικονομικά της χώρας του, αλλά στην πράξη είναι ο υπουργός (για τη διεξαγωγή του οικονομικού) πολέμου!

Πως μπορούμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι ν' αντιδράσουμε ενάντια σε τέτοιο πρωτογονισμό επιβολής της υπεροχής; Μπορούμε να τους αφήσουμε να πραγματώσουν τους στόχους τους και να επιβάλλουν την υπεροχή τους πάνω σε όλους εμάς; Δεν το πιστεύω. Γιατί δεν είμαστε μακριά από το να ξαναγίνει αυτό που είπε ο σπουδαίος Winston Churchill, γι' αυτούς, που σήμερα επαναλαμβάνουν τα απεχθή εγκλήματα των προγόνων τους: «Η Γερμανία πρέπει να βομβαρδίζεται κάθε 50 χρόνια! Δεν έχει σημασία ποιος θα είναι ο λόγος κάθε φορά, αυτοί τον ξέρουν...»
Dr. Evan Arkas
London, UK».

Αυτά λέει ο δρ Ευάγγελος Αρκάς.

Και νομίζω πως έχει απόλυτο δίκιο. Επιτρέπεται να υποκύψουμε στο νέο πόλεμο που ξεκινάνε οι Γερμανοί; Τί κοινό έχουμε εμείς με αυτούς και θέλουμε να είμαστε εταίροι και φίλοι;

Ενότητα και Δημοκρατία

 

Το ζητούμενο σε τούτον τον τόπο (και τώρα και από πάντα) είναι η αληθινή ενότητα και η πραγματική Δημοκρατία.

Ενότητα του λαού και των πολιτικών. Ενότητα που να «κοστίζει» σε όλους: Δηλαδή όλοι μας να παραχωρούμε κάτι ατομικό μας για χάρη του συνόλου.

Δημοκρατία, είναι η δύναμη, η ισχύς και η εξουσία του Δήμου. Του συνόλου δηλαδή, της κοινωνίας κι
όχι του ατόμου, όχι του ισχυρού -του οποιουδήποτε ισχυρού- ατόμου ή συμφέροντος.

Ζητούμενο είναι και η Δημοκρατία στην άσκηση της πολιτικής, αλλά και στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων.

Εδώ και μέρες μεγάλη κουβέντα γίνεται για την ενότητα στον ευρωπαϊκό μας προσανατολισμό, για την δημοκρατικότητα των πολιτικών κομμάτων μας, αλλά και για τον χρυσαυγιτισμό της Προέδρου της Βουλής, κλπ. παρόμοια.

Νομίζω πως έχουμε παρασυρθεί σε μια κουβέντα χωρίς νόημα, ακολουθώντας τυφλά ο ένας πίσω από τον άλλον, μια υποβολιμαία τοποθέτηση.

Προσφάτως, διατυπώθηκε πως όλα τα «δημοκρατικά κόμματα» συνέβαλαν για να σχηματισθεί ένα εθνικό μέτωπο προς την Ενωμένη Ευρώπη και να ζητήσουν όλοι μαζί οι Έλληνες τη στήριξη και τη συνεργασία της Ευρώπης για να ξεπεράσει την οικονομική παρακμή και δυσπραγία υπό την οποία εδώ και καιρό διάγει.

Η αίσθηση αυτή δεν επαληθεύεται, ακριβώς. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας πρεσβεύει πως το καλύτερο για εμάς, είναι η αποδέσμευση και η αποχώρησή μας από την «λυκοσυμμαχία των μονοπωλίων» κλπ. Συνεπώς, το κόμμα αυτό, αν και παρευρέθηκε στο πολιτικό συμβούλιο υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το μόνο «δημοκρατικό» πράγμα που έκανε ήταν απλώς, να παρίσταται.

Από την άλλη πλευρά, το «δημοκρατικό» πολιτικό προσωπικό της χώρας, έχοντας φρίξει από το απαίσιο ενδεχόμενο να κάθεται στο ίδιο πολιτικό τραπέζι με το «φασισταριό» και να συζητάει επί ίσοις όροις, μαζί και με το κόμμα αυτό, για την ανάκαμψη της χώρας, έχει διακηρύξει τον εθνικό διχασμό (με την επεφρασμένη μετά βδελυγμίας άρνηση και αποστροφή του στο ενδεχόμενο της από κοινού συζήτησης των αρχηγών πάντων των κομμάτων).

Και η αξιοπρέπεια των άλλων, δεν τους επέτρεψε να υποστούν την ταπείνωση της αποκήρυξης και της περιφρόνησης, κι άχρηστη φάνηκε η περιφρόνηση των άλλων, αφού αυτοί αρνήθηκαν την πλασματική συμμετοχή. Έδειξαν πως το να διαχωρίζεις τη θέση σου επί της αρχής, δεν είναι το ίδιο με το να διαχωρίζεις τη θέση σου για τα μάτια του κόσμου.

Η Πρόεδρος της Βουλής, νομικός η ίδια, γνωρίζει ποιές από τις πράξεις των πολιτικών προσώπων και των οργάνων του Κράτους συνιστούν μεροληπτική μεταχείριση και καταχρηστική άσκηση εξουσίας, και είναι προς τιμήν της που σέβεται τον μόνο περιφρονημένο από όλους τους -άμωμους(!)- άλλους, πολιτικό τους αντίπαλο.

Εάν κάποιος χρειάζεται την διάλυση και την εξαφάνιση ενός πολιτικού κόμματος, αυτός είναι ο πολιτικός του αντίπαλος. Είναι εκείνος του οποίου οι πολιτικές εξαγγελίες κινδυνεύουν να αποκαλυφθούν έωλες, και γι' αυτό κινδυνεύει να φυλλοροήσει. Και εδώ όμως, οι πράξεις εχθρότητας και εξουδετέρωσης (προφανώς πρέπει να) έχουν ως απαρέγκλιτο όριο την νομιμότητα.

Η ιδεολογία όλων των πολιτικών κομμάτων που έχουν νομίμως ανακηρυχθεί δεν είναι ζήτημα που νομίμως μπορεί να περιφρονείται από το προσωπικό και τα μέλη των αντίπαλων πολιτικών κομμάτων. Όλοι μπορούν να διαφωνούν, αλλά όχι να περιφρονούν, να ασχημονούν και να εξουδετερώνουν ηθικά και ψυχολογικά οποιονδήποτε άνθρωπο, ακόμη και τον αντίπαλό τους. Μόνο η ουσιαστική αντίκρουση πολιτικών ιδεολογιών και απόψεων υποδηλώνει πολιτικό πολιτισμό.

Συνεπώς, η δημοκρατικότητά μας πάσχει και χρειάζεται ενίσχυση και θεραπεία, αυτοέλεγχο και αυτοπεριορισμό. Χρειάζεται περισσότερη ανεκτικότητα, διαλλεκτική και διαλλακτικότητα.

Ως προς τα συμφέροντα των πολιτών, που εξυπηρετούνται από τα πολιτικά κόμματα, πρέπει να να ειπωθεί ότι, επειδή η κάθε κυβέρνηση είναι κυβέρνηση όλων των πολιτών, η κυβερνητική πολιτική θα πρέπει να επιζητεί την εξισορρόπησή τους, ώστε να μην δημιουργείται κοινωνική αταξία, συγκρούσεις και αναστάτωση. Γιατί καμμία Κυβέρνηση δεν μπορεί να εγκαθιδρύει και να προστατεύει ως κυρίαρχα τα συμφέροντα μιας ομάδας, έναντι των συμφερόντων των άλλων ομάδων.

Οι Έλληνες επιθυμούμε να έχουμε τις ισχυρές μας απόψεις. Ακόμη και με αλαζονεία, και με υπεροψία, μας αρέσει να υποτιμούμε τον απέναντί μας, και συχνά προσπαθούμε να δειχτούμε ανώτεροι, εξυπνότεροι και δημοκρατικότεροι από αυτόν.

Μήπως έτσι είναι που ... με την «ελευθερία του λόγου μας», «δημοκρατικά», φασίζουμε;

Προσοχή! Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να δέχεται τον πολιτικό τραμπουκισμό των άλλων ούτε για τις ιδέες του, ούτε και για τον τρόπο του. Γιατί οι ιδέες αναπτύσσονται, ελέγχονται, εξελίσσονται ή απορρίπτονται, και ο τρόπος έκφρασης βελτιώνεται όταν καλλιεργείται, όχι όταν τιμωρείται. Η αρετή και η καλλιέπεια είναι θέμα παιδείας.

Kαι πάντως, η απώλεια της ψυχραιμίας, κι οποιαδήποτε βιασύνη για κομματική κεφαλαιοποίηση της ευρωπαϊκής δυστοκίας, είναι άφρων, εθνικά επιβλαβής και σπασμωδική. Ο κομματισμός μας ας μη μας κάνει τυφλούς, μισέλληνες, απάτριδες και δουλοπρεπείς μιμητές ξένων τρόπων και συμφερόντων.

Mπράβο στον Ευριπίδη. Τον Στυλιανίδη. Που ξεχώρισε την ήρα από το σιτάρι, και δεν κομματίστηκε. Κι όχι μπράβο σ' εκείνους που κομματίστηκαν, όντας στα ξένα, και συνταχτήκανε με τους εχθρό-φρονες και υβριστές των Ελληνικών Αρχών.

Προσέχουμε πού και με ποιόν συμφωνούμε. Προσέχουμε πού και ποιόν υπερασπιζόμαστε. Αυτό το κάνουν και οι φίλοι και οι εχθροί μας, γιατί όχι κι εμείς;

Όσο για την έσχατη προσδοσία, αυτός που τη σκέφτεται τώρα για τον αντίπαλό του, καλό είναι να εξετάσει και την δική του την συμμετοχή. Γιατί μπορεί να βρεθεί πως όχι μόνο αυτή (η δική του συμμετοχή) προηγήθηκε, αλλά και πως οι ενέργειές του στάθηκαν οι ικανές και αναγκαίες προϋποθέσεις για να επέλθει αναπότρεπτη κατάρρευση της χώρας, αυτόματα.

Ο Διχασμός κυοφορείται από τον (πολιτικό) φανατισμό, από την μισαλλοδοξία για τον αντίπαλο- τον κομματισμό, κι από την «εμπάθεια», δηλ. από την εμπαθή εμμονή στην προκατάληψη και την μεροληψία.

Και δεν μας χρειάζεται τίποτε τέτοιο, τούτη την ώρα. Ας αποτρέψουμε έναν αχρείαστο διχασμό μας.

Η λογοδοσία στο καθήκον και στο δημόσιο συμφέρον δεν (πρέπει να επιτρέψουμε να) παραγράφεται.

Εμείς και η Ενωμένη Ευρώπη

 

Το ερώτημα του δημοψηφίσματος της περασμένης Κυριακής δεν είχε, στην ουσία, κανένα νόημα από νομική σκοπιά, ούτε και καμμία νομική κανονικότητα. Δεν θα μπορούσε να έχει νόημα ούτε από την άποψη των οικονομικών εσόδων. 'Εξοδα δημιούργησε μόνο.

Το ερώτημα στο δημοψήφισμα, είχε μόνο πολιτικό νόημα. «Να δεχτούμε ό,τι μας λένε οι εταίροι μας; Να κάνουμε ό,τι έκαναν και οι προηγούμενοι πολιτικοί μας; Εδώ που είμαστε τί νομίζετε πως πρέπει να κάνουμε;»

Κι ο λαός, με μια μυριόστομη κραυγή, απάντησε:

«Αντισταθείτε! Δεν θέλουμε πολιτική σαν τις προηγούμενες, ατελέσφορές πολιτικές! Δεν είμαστε ευχαριστημένοι από τις  προηγούμενες πολιτικές!»

Οι 'Ελληνες δεν είναι αντιευρωπϊστές. Νιώθουμε την Ευρώπη, πραγματικά, από πνευματική σκοπιά, σπίτι μας, αν και ξέρουμε ότι πολλά πράγματα, οι άλλοι Ευρωπαίοι, τα βλέπουνε λίγο διαφορετικά. Ωστόσο, όλοι -κι εμείς, και αυτοί- καταλαβαίνουμε και ζούμε υπό ένα λίαν περεμφερές -τουλάχιστον- σύστημα αξιών, αιτίων και λογικής.

Σ' εμάς αρέσει και η θέα έξω από το παράθυρο. Πάντα όμως θέλουμε να γυρίζουμε στην εστία μας.

Οι άλλοι Ευρωπαίοι, σαν που αρέσκονται, ζούν στο απόρθητο φρούριο του παλατιού τους, μ' όλα κανονισμένα, προϋπολογισμούς, υπηρέτες, αξιωματούχους, στρατιώτες, συνεργάτες, εργάτες.

Οι τελευταίοι, βγαίνουν έξω από τα παλάτια τους για περιοδεία στον κόσμο, και για κατακτήσεις, ενώ εμείς βγαίνουμε για περιπλάνηση στον κόσμο. Δεν βγαίνουμε κονκισταδόρες, αλλά πλάνητες, ταξιδευτές. (Βγήκαμε αποικιστές), έμποροι, καραβοκύρηδες και τουρίστες.

Από τότε που οι Ευρωπαίοι οραματιστήκανε μια μεγάλη Ευρώπη, και συμφωνήσανε πολλές χώρες σε τούτο το όραμα, βάλανε κάποιους κανόνες για να συνεννοούνται. Μαζί τους κι εμείς.

Αργότερα αποφασίσανε και την οικονομική τους ένωση. Και βάλανε αντίστοιχους κανόνες. Μαζί τους, πάλι, κι εμείς.

Εμείς, εδώ, όχι μόνο στην καθημερινή μας ατομική ζωή, αλλά και στην πολιτική μας ζωή, δεν πάμε πάντα με τον κανόνα. Δυστυχώς. Και γι' αυτό ακριβώς, έχουμε κάνει -κατά την ιστορική μας διαδρομή- πολλά λάθη.

Και καλά, να μην πηγαίνουμε πάντα με τον διαδικαστικό κανόνα. Αλλά σε μια ένωση, τα μέλη δεν θα πρέπει να παραβιάζουν τον κανόνα δεοντολογίας και ηθικής. Και τούτο είναι ζητούμενο να το κάνουμε πάντα, για τον διπλανό μας και για την ένωση. Να τηρούμε τον κανόνα. Αυτό πρέπει να το κάνουν όλοι, για τη χώρα τους, την ένωση και τους συμπολίτες τους. 

Ετούτοι οι κανόνες, μας δυσκολεύουνε, γιατί μας περιορίζουνε την «ελευθεριότητα να αθετούμε τις υποχρεώσεις μας έναντι των άλλων», χάριν μιας ατομικής μας επιλογής.

Αλλά, σε όσους πολιτικούς μας, μας διδάξανε τον ατομισμό, με τούτο το δημοψήφισμα, αρνηθήκαμε τούτο τον παλαιό πολιτικό τρόπο.

Κι απαιτούμε, η πολιτική τους να ασκείται για τους πολίτες και την εν χρηστή πολιτεία ζωή τους, κι όχι για την πολιτική επικράτηση και διαιώνιση των διαγκωνιζόμενων πολιτικών στην πολιτική σκηνή της χώρας.

Ένας Έλληνας Πολίτης ψηφίζει, σήμερα!

 

Oι μέρες περνάνε και η διυλιστική σκέψη γίνεται εμμανής.

Τα επιχειρήματα σθεναρά και για τις δυο επιλογές. Σκανδαλιστικά και ακανθώθη τα ερωτήματα. Η αβεβαιότητα εκατέρωθεν εξασφαλισμένη.

Τί το άνθρώπινο άλλωστε έχει κάποια βεβαιότητα; μόνη βεβαιότητα η αβεβαιότητα!

Το διακύβευμα στις μέρες μας είναι ένα: Η ελευθερία επιλογής (μέσα στην επιλογή είναι και η άρνηση, δηλαδή η απόρριψη).

Εμείς λοιπόν οι  Έλληνες, ιστορικά, παραδοσιακά, εθνικά, έχουμε στο μυαλό και στην ψυχή μας μια σπίθα: να εξωτερικεύουμε δυνατά κάθε μας έκφραση και να θυμόμαστε τα δικαιωμένα περασμένα. Να δρούμε, να πονούμε, να βοηθούμε, να αγαπάμε, να χαρίζουμε, να ξεχνιόμαστε, να ριχνόμαστε αυτοθυσιαστικά στο καθήκον και στην προστασία της υπέρτατης αξίας μας, να αγαπάμε τα παιδιά μας τόσο πολύ που μπορεί και να τα σκάσουμε στην αγκαλιά μας. Να αγαπάμε τόσο πολύ ώστε να παρεμβαίνουμε απρόσκλητοι για να βοηθήσουμε. Να αφήνουμε τη δουλειά μας για να δεχτούμε το μουσαφίρη, τον ξένο. Να συντρέχουμε τον πονεμένο και τον φτωχό.

Έχουμε και τη σπίθα (κοιμισμένη τώρα, βρίσκεται στη χόβολη της εθνικής μας μνήμης και ψυχής) να πιστεύουμε στο Χριστό. Γιατί η διδασκαλία του Χριστού, είναι φώς και αγάπη, σαν τον ήλιο και σαν τις πέτρες στ' ακρογιάλι. Που στρογγυλέψανε από την τριβή του νερού και την τριβή μεταξύ τους. Κι οι αιχμές τους γενήκανε κορυφώματα και κοιλώματα. Έτσι οι δοκιμασίες της ζωής στρογγυλεύουνε τον περήφανο, λιώνουν τον αλαζόνα, εξαφανίζουν και κατακρημνίζουν τον τεράστιο, αν θυμηθούμε και το ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη (Ο Βράχος και το κύμα) που μικροί μαθητές απαγγέλλαμε στις γιορτές της παλιγγενεσίας μας.

Η ελευθερία της ψυχής και της σκέψης κινεί κάθε μας δημιουργική πνοή. Γιατί η ελευθερία, σε τούτα τα χώματα γεννήθηκε, εξαπλώθηκε, διδάχτηκε, γίναν αγώνες γι' αυτήν, χαρίστηκαν ζωές για να ανθίσει και χύθηκαν ποτάμια τα αίματα για να τη θρέψουν. Και τούτα δεν είναι μύθοι, κι ας λένε πολλοί της αριστεράς. Τίποτα δεν χαρίστηκε σε τούτον τόπο, και σε κάθε τόπο με μακραίωνα πολιτισμό και ιστορία. Τίποτα δε χαρίζεται στη ζωή. Αντικαταβάλλεται.

Μας στέρησε τη συναίσθηση τούτη, ο επίπλαστος πλούτος, η κατανάλωση και η ηδονοθηρία που σιγά σιγά κι ανεπαίσθητα κατέστη η κυρίαρχη ιδεολογία και κοινωνική μας φιλοσοφία. Τα ακριβά αυτοκίνητα που πήραμε με δάνεια, τα κρύσταλλα και τα χρυσά γιορντάνια της επίδειξης. Και νομίσαμε πως ελευθερία ήταν η ταχύτητα, κι η γυαλάδα. Μα όλα τούτα μας καταστρέψανε. Τρακάραμε, γρατζουνίστηκε το βαρύτιμο αμάξι και ξέφτισε η ομορφιά του. Σπάσανε τα γυαλικά, και τα χρυσά γιορντάνια δεν έχουνε ακόμα αποπληρωθεί.

Τούτη η εποχή, είναι σκληρή, γιατί πρέπει συνειδητά να επιλέξουμε, συνειδητά να σταθούμε, να ζυγιάσουμε και να μετρηθούμε με τις επιλογές μας. Να «εξομολογηθούμε» μπροστά στον καθρέφτη, ενώπιον του εαυτού μας και του μέλλοντος των Ελλήνων, και να αναλογιστούμε, όλοι εμείς (η γενιά του πολυτεχνείου και οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης), αν επί τέλους θα κρίνουμε εντίμως τα πεπραγμένα μας ή όχι.

Πολύ αγωνίστηκε τούτη η γενιά για ν' αποφύγει κάθε αξιολόγηση, κάθε έλεγχο των έργων και των λόγων της, και κάθε συνέπεια των επιλογών της. Αρνήθηκε με σοφιστείες, με προφάσεις, με αγώνες αυθαιρεσίας, με δεσποτισμό στη συμπεριφορά και βαρβαρισμό στο ήθος. Με θεό της τον ορθό λόγο, και τη δικαιοσύνη όπως αυτή την αντιλαμβάνεται, περιφρόνησε τους θεούς των άλλων, προσέβαλε τις απόψεις των άλλων, και το νόημα της ζωής των άλλων. Επέβαλε τον δικό της πολιτικό μονοθεϊσμό, της ελευθερίας στην ανεξέλεγκτη ασυδοσία.

Εκμαυλισμένη από την παντοδυναμία του πολύ σπουδαγμένου μυαλού της, ξύπνησε για τα καλά από τους φωταδιστές της δύσης, και άκριτα τους μιμήθηκε. Παγκοσμιοποιήθηκε πως τάχα αυτή η ίδια θα κυριαρχήσει. Υποταγμένη στην αχόρταγη δίψα για υπεροχή, επιφάνεια, πλούτο, ηδονή και ακόρεστη αρχομανία, τα θεοποίησε όλα τούτα κι έγινε ακούραστος υπηρέτης τους.

[Στιγμή δεν κατάλαβε πως όλα τούτα ήταν η επανάσταση ενός μικρού παιδιού, που κάποιος εχθρευόταν το γονιό του, και το καλούσε να ξεκολλήσει από τις ρίζες του, να κάψει το σπίτι του, και να υποταχτεί-εύκολο θύμα κι άθυρμα- στις εντολές ένός άστοργου δεσπότη. Του δεσπότη του εύκολου κέρδους, της κτήσης χωρίς κόπο, της απόλαυσης χωρίς όριο. Της ματαιοδοξίας και της κενοδοξίας.]

Και ξέχασε πως η συνολική ματιά στον κόσμο  δεν ανήκει στον άνθρωπο, γιατί ο άνθρωπος ανήκει σε άλλη κλίμακα. Και γιατί  κάθε παγκόσμιο πρόγραμμα που φτιάχνει ο άνθρωπος, μπορεί να χαλάσει, επειδή υπάρχει και ένας άλλος άνθρωπος, με τη δική του δύναμη φωνής, απόφασης, αντίρρησης, αντίδρασης και αντίθετης δράσης.

Η νέα γενιά, που δημιούργησε τη μεταπολιτευτική Ελλάδα, που κυβέρνησε και χρεωκόπησε τις συνειδήσεις και τον τόπο, ξέχασε την ατομική ευθύνη του καθενός μας, για όσα μόνο ο ίδιος μπορεί και πρέπει να κάνει, για τον εαυτό του και για τους άλλους. Κι ανέθεσε σε τρίτους, να κάνουν τη δουλειά της. Για τον εαυτό της φρόντισε -με νόμους- να μην ευθύνεται για τίποτε.

Η γενιά αυτή, που διαγκωνίστηκε στους διαδρόμους της εξουσίας, αλλάζοντας κάθε τόσο πολιτικά πόστα και πιστεύω, πάντα είχε τον τρόπο να πορίζεται τον επιούσιο χωρίς να κουνήσει ούτε το δαχτυλάκι της. Απασχολημένη μονίμως με την εξουσία, τις μπίζνες, τις επιδείξεις και τις κοσμικότητες. Τη διαχείριση και τις προμήθειες, νόμιμες και μη.

Τώρα λοιπόν, είναι καιρός. Μείναμε μόνοι, ανάμεσα στα ερείπια. Υπόλογοι των πράξεών μας και των συνεπειών τους, και πρέπει να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Ο καθένας στο βαθμό που του αναλογεί.

Τί κρίμα, τα παιδιά μας να καταλαβαίνουν αυτά τα πράγματα, καλύτερα από εμάς τους ίδιους! Τουλάχιστον υπάρχει ελπίδα.

Τώρα που όλες οι μάσκες της φανταχτερής ευημερίας πέσανε, κι όλες οι καταναλωτικές κατακτήσεις αναιρούνται, τώρα που ακόμη κι οι ψυχικές καταθέσεις όλων ημών, των πλανεμένων υποστηρικτών της καταναλωτικής ευημερίας και των δανεικών, θα συμμετάσχουνε στην «ανασύνταξη», καιρός είναι να κοιτάξουμε πίσω, και να ελέγξουμε τα βήματα που κάναμε ως τώρα. Και γι' αυτό, καθώς ξανά μας καλούν οι σειρήνες, φρόνιμα ας δεθούμε στο κατάρτι για να μην ακολουθήσουμε τις ανούσιες προσκλήσεις υποταγής και τα εκμαυλιστικά θέλγητρα της δανεικής ευημερίας.

Κανένα λάθος στη ζωή δεν διορθώνεται με τη γομολάστιχα. Αυτό γίνεται μόνο στα λάθη της γραφής με μολύβι, δηλαδή στα σχεδιαστικά λάθη, και στα παιδικά λάθη. Για οποιοδήποτε άλλο λάθος γραφής, η διόρθωσή του θ' αφήσει τα σημάδια της στο χαρτί. Έτσι και η ανασύνταξή μας, αν δεν αφήσει παιδαγωγικά σημάδια στις ψυχές και στις συνειδήσεις μας, στη διάθεση και την συμμετοχή για την ανασύνταξή μας, δεν θα έχουμε μάθει τίποτε. Δεν θα έχουμε ωριμάσει και δεν θα σταθούμε ικανοί να αποφασίζουμε για τη ζωή και τη χώρα μας.

Έγραφα τις προάλλες πως είναι έωλο το δίλημμα της Κυριακής. Μα έωλη είναι και η κατάσταση που βρισκόμαστε. Αλλά επειδή ο πολεμιστής, πρέπει να πολεμάει με ότι έχει, ενάντια σε ό,τι τον απειλεί, πρέπει κι εμείς, σήμερα, να αγωνιστούμε ενάντια σε κάθε απειλή εναντίον μας, με τα μέσα που διαθέτουμε.

Ας αναλάβει ο καθένας μας, την ευθύνη και την υποχρέωση που του αναλογεί και ας συμμετέχει με όλες του τις δυνάμεις. Δεν μπορούμε πια ν' αφήνουμε την ουρά μας απέξω, ούτε να κοιτάζουμε αφ'υψηλού τα αταίριαστα για τα (τρανά) μέτρα μας ταπεινά μέσα. Ούτε μπορούμε, με «άκυρες» και «λευκές» αποστάσεις να αφήνουμε την απόφαση σ'εκείνους που προσδοκούν κέρδος από την απουσία μας.

Υστερα από όλα τα παραπάνω, και κυρίως ύστερα από το προηγούμενο σημείωμά μου, πρέπει να αναλάβω την ευθύνη της απόφασής μου. Και κυρίως να καταργήσω για τον εαυτό μου την πολυτέλεια της ανέξοδης ρητορικής και να αναιρέσω όλους τους ενδοιασμούς που εκ πρώτης όψεως κατηύθυναν τη σκέψη μου, και προσδιόρισαν εγωϊστικά την αρχική απόφασή μου.

Καταλήγω λοιπόν πως, ναί, μπορεί το ψηφοδέλτιο να πάσχει από πλευράς λογικής, νομικής και ουσίας. Αλλά αυτό έχουμε. Και επειδή θέλουμε να αλλάξουμε τη ζωή μας με δικές μας αποφάσεις και ευθύνη, χρειαζόμαστε βοήθεια, από τους «φίλους και εταίρους μας». Όχι τον ευνουχισμό μας. Και γι'αυτό λοιπόν θα παλέψουμε με τούτη την προκήρυξη που έχουμε τώρα, και μαζί με την κυβέρνησή μας.

Ωστόσο, η αυθαίρετη και δεσποτική στάση των εταίρων μας, η περιφρόνηση και η ταπείνωση που υφιστάμεθα από αυτούς δεν εξέλιπε. Η τιμωρητική τους πολιτική εναντίον μας είχε-και εξακολουθεί να έχει- ολέθριες συνέπειες για την πατρίδα μας. Δεν επιλέξαμε εμείς τα προγράμματα που μας αποδιοργάνωσαν και μας καταχρέωσαν. Αφού πλειστάκις διαπίστωσαν το αδόκιμο και αλυσιτελες του προγράμματος, γιατί δεν το άλλαξαν; Γιατί αποστρέφονται τη συνεργασία με την κυβέρνηση που ο Ελληνικός λαός ανέδειξε; Θέλουν αυτοί να αποφασίζουν για εμάς;

Οι πολιτικοί που μας έφεραν έως εδώ, και οι οποίοι δεν μπόρεσαν να μας ελευθερώσουν από αυτήν την ατιμωτική διελκυστίνδα της δόσης του εξαρτημένου, και αφού δεν λύσανε κανένα πρόβλημα από εκείνα που χονια μαστίζουν την ελληνική δημόσια διοίκηση, γιατί μας συνιστούν να συνεχίσουμε σαν πρεζόνια;

Γιατί συνασπίστηκε μαζί τους κι η αμέριμνη πλουτοκρατία και οι διαφημιστές της ευημερίας;

Εδώ που βρεθήκαμε, πρέπει να σταθούμε προσεκτικά. Να εξετάσουμε το έδαφος που πατούμε, και να ελέγξουμε τον προσανατολισμό μας. Να μιλήσουμε για τα όριά μας, τις αξίες μας, το όραμά μας για το αύριο, και για τον καταστατικό χάρτη που περιέχει το νόημα της ζωής μας.

Δεν αρκεί η συμπόνοια και η φιλανθρωπία ως εθνικός στόχος και όραμα. Γιατί δεν γίνεται με δανεικά, ούτε μόνο για όσους θέλουμε. Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα, αλλά κυρίως όλοι έχουμε υποχρέωση και ευθύνη. Και σε αυτό χρειαζόμαστε εκπαίδευση και διαπαιδαγώγηση. Δηλαδή, χρειαζόμαστε, πρωτίστως, ηγετικό παράδειγμα.

Κι ας αρχίσουμε από την ομολογία των λαθών και των ολιγωριών μας, γιατί λάθη κάνουμε όλοι ανεξαιρέτως. Καμμιά φορά μάλιστα, η αυτοκριτική μας, αφοπλίζει ακόμη και τον εχθρό μας.

Ευχαριστώ όλους εκείνους που δέχονται σήμερα την δική μου ομολογία, με τούτο το σημείωμα.

Η καλή μερα φαίνεται από το πρωΐ

 

Έγραφα στις 20 Φεβρουαρίου 2015, σχετικά με την επίσκεψη των Ελλήνων νέων Κυβερνητικών στην Ευρώπη, όταν τα ΜΜΕ της Ευρώπης, και τί δεν είπανε. Είπανε ότι:

«Οι Έλληνες ψευτόμαγκες, Τσίπρας και Βαρουφάκης, βλέπουν τώρα ότι στο ευρωπαϊκό πεδίο δεν μετράνε μόνο η χαλαρή συμπεριφορά και οι επιφανειακές φλυαρίες, αλλά μόνο το ουσιαστικό περιεχόμενο…». [Δήλωση του -εκ των των Βαυαρών Χριστιανοκοινωνιστών (CSU)- Αντρέα Σόιερ, κυβερνητικού εταίρου της Άνγκελα Μέρκελ].

«Οι κανόνες της ΟΝΕ δεν επιτρέπεται να παραβιαστούν εκ νέου» [Δήλωση του προέδρου των Γερμανών Φιλελευθέρων(FDP) Κρίστιαν Λίντνερ, στην Γερμανική εφημ. Bild]

«Οι άλλες χώρες του ευρώ θα το άντεχαν, για την Ελλάδα αντιθέτως, θα ήταν δραματικό. Πολλοί θα τα έχαναν όλα. Όχι σε υποχώρηση έναντι της νέας κυβέρνησης στην Αθήνα, αλλιώς θα ξεκινήσουν και άλλες χώρες να ξεφεύγουν από την πορεία σταθεροποίησης».[Δήλωση του υπουργού Οικονομικών της Βαυαρίας, Μάρκους Σέντερ, σε συνέντευξή του στην «Mittelbayerische Zeitung»].

«Δεν μπορούμε να ζητάμε από τους Γερμανούς και τους Ευρωπαίους φορολογούμενους να πληρώνουν για να είναι η κατάσταση πιο εύκολη για την ελληνική κυβέρνηση». [Δήλωση του αντικαγκελάριου και υπουργού Οικονομίας της Γερμανίας, Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, Bild].

(Και μετά λένε ότι οι παραπάνω δηλώσεις ξεσηκώσανε σάλο. Καλώς! Πώς θα 'πρεπε δηλαδή να αντιμετωπίσουμε τούτον τον οχετό κατά της νέας κυβέρνησής μας;)

Όποια και να είναι η κάθε νέα κυβέρνηση, αυτή πρέπει να κριθεί από το πολιτικό έργο της και την συμπεριφορά της, κι όχι από την θέση της στα κομματικά έδρανα ενός Κοινοβουλίου.

Θα μου πείτε, η καλή μέρα (η υποδοχή της νέας ελληνικής κυβέρνησης) από την αρχή φαίνεται.

Κάποιος επί τέλους, πρέπει να ειπεί μερικά πράγματα, σε κάθε κακομαθημένο, αναίσθητο και ανενδοίαστο, σε κάθε απρόκλητο πρόξενο κάθε είδους βλάβης και προσβολής μας, σε κάθε ακαλλιέργητο ανθρωπάκι και μπρούτο κατεστημένο, καθώς και σε κάθε υποκριτή και ημιμαθή, που άκουσε κάποτε σε κάποια αίθουσα κάποιους φιλοσοφικούς λογους περί ηθικών αξιών και περί τηρήσεως των συμβάσεων.

Να τους ειπεί ότι η καλλιέργεια καθρεφτίζει την ύπαρξή της, στο ήθος ,που σμιλεύεται από το πέρασμά της, στην ψυχή του ανθρώπου. Και (να τους ειπεί ακόμη ότι) όταν ελλείπει το ήθος, αυτό είναι φανερό και κραυγαλέο.

Περισσεύει στην απρέπεια του τρόπου, στην κομπορρημοσύνη του προσώπου, στην αλαζονεία του, στην εξουσιαστική του διάθεση, στο δεσποτισμό του, στην αγένεια και την σκληρότητα προς τους κατωτέρους κι ενδεείς, στην ανάγκη του για κυριαρχία, και σε τόσες άλλες αυτοδοξαστικές, αυτολατρευτικές και αυτοεπιδεικτικές εκδηλώσεις... Ο τέτοιος άνθρωπος, όντας ύπουλος, εκμεταλλευτής, εκβιαστής και ανάλγητος εξουσιαστής, εμπαθής και απάνθρωπος, καταντάει να γίνεται μισητός περίγελως, που όλοι τον αποφεύγουν, όλοι όσοι περάσανε, κι όσοι φοβούνται το τραγικό ενδεχόμενο να περάσουνε με τη σειρά τους από τα νύχια του....

Η ανθρωπιά του ανθρώπου (η σχέση του με τον άλλο άνθρωπο και την ανθρώπινη ύπαρξη γενικά), δεν είναι τίτλος σπουδών, ούτε διαβατήριο για ταξίδια, ούτε άδεια εισόδου, ούτε αξιόγραφο, ούτε ποσοστό συμμετοχής. Είναι τρόπος ύπαρξης και συνύπαρξης. Είναι φως, αποδοχή, ειρήνη, αλήθεια, αμοιβαία εκτίμηση και αμοιβαίος σεβασμός.

Η καλλιέργεια ως μέθοδος παιδαγωγική, δεν εμπεριέχει διδαχή, κατάρτιση κι εξάσκηση στην εξαπάτηση, στην εκμετάλλευση, στην κοροϊδία, στον εμπαιγμό, στην αιχμαλωσία, στην ειρωνεία, στον χλευασμό και στην εξύβριση. Όλα τούτα είναι ύβρις, και όχι αγωγή. Όλα τούτο μόνο η σάτιρα τα αναδεικνύει ως σπουδαία. Στην απαξία τους ασφαλώς! Γιατί δείχνουν πώς καταντάει ο άνθρωπος που δεν έχει διαπαιδαγωγηθεί να φέρεται και να ζεί (ή που δεν εργάζεται) στο μέτρο που επιτάσσει η αρετή και η ύπαρξη του άλλου άνθρώπου. Γιατί ο άλλος άνθρωπος, είναι που τίθεται ως όριο για τον καθένα μας.

Ο επαναστάτης που αρνείται το ζυγό της αιχμαλωσίας του, καλά κάνει και αποφασίζει να διαρρήξει τη σύμβαση διαιώνισης της δουλείας του. Και αυτό τον κάνει μάγκα, γιατί δεν έχει πια τί άλλο να χάσει! Και ο μάγκας έχει ήδη πληρώσει το λογαριασμό.

Εκείνος που τρέμει πως τον πήρανε είδηση, για το δόλιο συμβόλαιο να εισπράττει αισχρά κέρδη, καλά κάνει και τρέμει όταν δεν του βγαίνει ο εκβιασμός, το φονικό, η συνωμοσία, ο τσαμπουκάς. Γιατί μπορεί να χάσει, και τρέμει για τη χασούρα του κέρδους, που τώρα πια, θά 'ναι λιγώτερο. Αυτός είναι ψευτόμαγκας. Και κάνει σαματά για να το πιστέψει ο ίδιος πως έχει δίκιο. Αλλά δεν έχει.

Όταν από αδυναμία χαρακτήρα, υποκύπτεις σε μια μεγάλη πίεση ή σε μια δελεαστική πρόταση, δεν είναι δα και θέσφατο! Σε κάθε κοινωνία παρέχεται η δυνατότητα να επικαλεστείς τις συνθήκες υπό τις οποίες υποχώρησες, εκάμφθης. Μονάχα στον υπόκοσμο δεν χωρούν τέτοιοι λόγοι υπαναχώρησης. Εκεί, η ηθική αναστέλλεται. Μετράει ο λόγος που δόθηκε, ασχέτως των συνθηκών υπό τις οποίες δόθηκε.

Εξ άλλου, στον κόσμο αυτόν (τον σκοτεινό), δεν μπορείς να αλλάζεις τις συμφωνίες, εύκολα! Μπορεί να μιμηθούν τον επαναστάτη, κι άλλοι ταπεινοί και πονεμένοι, ματωμένοι και μαχαιρωμένοι. Κι άλλοι ανέστιοι, που -φερέοικοι- πλανιώνται στους δρόμους και πλαγιάζουν κάτω από τις γέφυρες, γιατί κάποια τράπεζα τους πήρε τα σπίτια, ως επακόλουθο της τήρησης μιας δέσμευσης που είχε παρασχεθεί υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Οι συνθήκες άλλαξαν, αλλά όχι οι δεσμεύσεις. Είπαμε, στον υπόκοσμο -αν είσαι ο αδύναμος- οι συμφωνίες είναι συμφωνίες! (Γιατί αν είσαι ο ισχυρός, ή αδίστακτος, εύκολα κι ελεύθερα τις παραβιάζεις!)

Όσο για τη διαρκή βοήθεια των αδυνάτων, αυτή πια καταντάει επικίνδυνη! Δεν μπορούμε να βοηθούμε όλους τους αδυνάτους! Όλους τους τεμπέληδες! Εμείς, οι οργανωμένες κοινωνίες της παραγωγής, της πειθαρχίας και των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών! Οι τόκοι που (εξασφαλίσαμε να) εισπράττουμε από τα χρυσοπληρωμένα δάνεια που τους χορηγούμε, δεν φτάνουν για να τους ξαναδανείσουμε και νά 'χουμε κι άλλο διάφορο! Εξ άλλου, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να μη μπορεί να πληρώσει και να εξοφλήσει ο υπερχρεωμένος! Αυτός είναι ο αληθινός κίνδυνος που διατρέχουμε από τις ευεργεσίες και την αλληλεγγύη μας, προς αυτούς!

Φαίνεται πως οι μεγάλοι εμπνευστές της Ενωμένης Ευρώπης που βλέπανε μπροστά τους όλες τις χώρες μαζί, την κάθε μια να πλαισιώνει τη μεγάλη αυτή ένωση με τα χαρίσματά της και την ιδιοπροσωπία της, έτσι που να πλουτίζει όλη η Ευρώπη με τούτα τα χαρίσματα, χάσανε την επίδρασή τους στους νεώτερους ευρωπαίους ηγέτες, τους ηγέτες των αγορών.

Ετούτοι οι τελευταίοι, όπως όλοι οι κληρονόμοι μεγάλων κληρονομιών, αποδείχνονται μικρόνοες και μικρόψυχοι.

Ετούτοι θέλουνε από κάθε παρέα να βγάλουνε, άμεσα, διάφορο. Δεν θέλουνε το καλό των κοινωνιών της Ευρώπης. Κι αυτό που μας δείχνουνε τώρα πια, είναι μονάχα τα δόντια τους.

Δεν ξέρω αν οι δικοί μας πήγανε σαν μάγκες, ή σαν αφελή παιδία, ή αν οι ηγετες των αγορών είναι κι αυτοί μάγκες, ή ψευτόμαγκες, ή αν είναι ο Τζακ ο αντεροβγάλτης!

Τί θα ψήφιζε ένας καλός Ευρωπαίος;

 

Με βρήκε να διαβάζω εδώ το αναλυτικό και διεξοδικό -αληθώς, εξαιρετικά σπουδαίο και προφητικό, αν και παλαιότερο (του 2012) - άρθρο του κ. Γκότοβου «Πώς και γιατί η Γερμανία επιτέθηκε εναντίον των Ελλήνων».

Εννοώ, (με βρήκε) η αγόρευση της Γερμανίδας Καγκελαρίου στη Γερμανική Βουλή. Η κ. Μερκελ, ανάμεσα στα τόσα σημαντικά που είπε, μίλησε και για τον «καλό ευρωπαίο»!

Για τον καλό ευρωπαίο που πρέπει να έχει συναίσθηση πότε βαρύνει τους άλλους ευρωπαίους, και για την βαθειά συναίσθηση -αυτού του καλού ευρωπαίου- πως (αυτό το κακό πράγμα) πρέπει (συστηματικά να το αποφεύγει και) να προσπαθεί να μην  γίνεται βάρος στους συνευρωπαίους συμπολίτες του!

Εννοεί ασφαλώς, (και προφανώς αναφέρεται μόνο) σε ζητήματα εμπορικής και οικονομικής δοσοληψίας. Γιατί, για τα προηγούμενα, μη εμπορικά,  που της είχαν -άλλοτε- τεθεί, σχετικά με τις γερμανικές αποζημιώσεις λόγω του πολέμου, είχε απαντήσει πως αυτά τα ζητήματα είναι εκτός κουβέντας και πως για τα ηθικά θέματα δεν τίθεται θέμα αποζημίωσης (κι έτσι ξεμπλέξαμε και με όλες τις επόμενες ατιμίες μας. Μ'ένα σμπάρο δυο τρυγόνια!)!

Εννοεί επίσης, πως η παράδοση των εγκληματιών (των υπαλλήλων και διαχειριστών γερμανικών συμφερόντων που είναι και ένοχοι για δωροδοκία ελλήνων -παραγόντων και αξιωματούχων- που έβλαψαν το ελληνικό δημόσιο) ασφαλώς και δεν συγκαταριθμείται ανάμεσα στα καθήκοντα του καλού ευρωπαίου, γιατί εδώ πρόκειται για... δικονομικές ευχέρειες (των γερμανικών βιομηχανικών συμφερόντων)!

Εννοεί ακόμη, πως για να «περάσει» τις μεθοδεύσεις της εναντίον της Ελλάδας μπορεί να επιστρατεύει ακόμη και χώρες με ιστορία και οικονομία πεταλούδας, ως δορυφόρους των επιχειρημάτων της, και να τις συγκαταριθμεί ως συνοδοιπόρους στους τακτικισμούς και τις στρατηγικές της.

Εννοεί, και μάλιστα αναντιρρήτως, πως η ενωμένη ευρώπη είναι ένωση συμφερόντων και όχι ένωση λαών, αφού ο Τύπος της χώρας της, εδώ και καιρό, συστηματικά και οργανωμένα, βρίθει δημοσιευμάτων, στρατευμένων στην εθνοτική αποδόμηση των Ελλήνων, σε κάθε επίπεδο.

Από την άλλη πλευρά, εμείς εδώ -που βρισκόμαστε στο τελευταίο σκαλί της ένδειας και της ανάγκης- έχουμε την πολιτική και οικονομική ελίτ και την μείζονα αντιπολίτευση, που αντί να συνδράμει στην ανόρθωση, στην ανασύνταξη των δυνάμεων και στην αντιμετώπιση του αδιεξόδου, τί κάνει; πλειοδοτεί στην έχθρα και την επιθετικότητα, και προκαλεί περισσότερη σύγχυση και διχασμό, επιβεβαιώνοντας την προτίμηση του λαού στην αηδία για όλους! Και κυρίως, για όσους μας έφεραν εδώ, για να μην ειπώ και στην απαίτηση για την τιμωρία τους.

Όσο δε για την ελάσσονα αντιπολίτευση, αυτοί που αποτυχημένα κυβέρνησαν ήδη, τέως και νύν, όλοι τους, θα πρέπει να σιωπούν από ντροπή. Για τη μέχρι σήμερα πολιτεία τους. Γιατί και με την αρνητική τους σύμπραξη φτάσαμε ως εδώ. Κι όχι να επιτιμούν, να προκαλούν, να απειλούν και να διχάζουν.

Όσοι, μέχρι σήμερα δεν κυβέρνησαν, έχουν μια ευκαιρία: Να Μάθουν. Γιατί καμμιά δουλειά δεν γίνεται χωρίς προπαίδευση.

Κύριοι της κυβέρνησης,

Ακόμη κι αν δεν αμφισβητούμε την αφοσίωσή σας, υπάρχει πρόβλημα με τη μεθοδολογία σας, τη ρητορική, τη συνέπεια και την αποτελεσματικότητά σας.

Το ερώτημα του δημοψηφίσματος πάσχει. Και δεν χρειάζομαι δικηγόρους, Δικαστήρια και διεθνές δίκαιο γι' αυτό. Το ζήτημα είναι προφανές. Οι ολιγογράμματοι άνθρωποι δεν μπορούν ούτε καν να αναγνώσουν το ερώτημα. Και δεν ψηφίζουν μόνο πτυχιούχοι. Κι ο σεβασμός μου σε (όλους, και σ') αυτούς, δεν μου επιτρέπει να ειπώ, «κλείστε τους μέσα για να μην ψηφίσουνε».

Ο μόνος λόγος για να ψηφίσουμε ΟΧΙ, είναι:

Για να εκφράσουμε στους πιστωτές μας την αποδοκιμασία μας για το δεσποτισμό, την επιμονή και την αλαζονεία τους προκειμένου να μας επιβάλλουν την αρεστή σ' αυτούς Κυβέρνηση, πράγμα που καταμαρτυρεί η προσχηματική κωλυσιεργία τους να συμβληθούν με την κυβέρνηση που έχουμε σήμερα.

Ένα ΝΑΙ (αλλά-με το συγκεκριμένο ψηφοδέλτιο/ερώτημα- σε τί;) έχει τη δυναμική ότι επιθυμώ να είμαι ενταγμένος πολιτικά στην Ευρώπη της δημοκρατίας και στην Ευρώπη της ελευθερίας να θρησκεύομαι, να εργάζομαι και να εκφράζομαι.

Σε μια Ευρώπη που αναδεικνύει σε αξία την ευρυθμία και την ευμάρεια των κοινωνιών, καθώς και την ασφάλεια των πολιτών. 

Σε μια Ευρώπη που δεν περιγελά τον Χριστιανό, και μάλιστα τον Ορθόδοξο, ευλαβούμενη μάλιστα τον Πάπα, και ευτελίζοντας άλλα θρησκεύματα, θεοποιώντα μάλιστα την ελευθερία κάθε σεξουαλικού προσανατολισμού, ακόμη κι ως εκεί που ο ο σεξουαλισμός αποκτηνώνει τον άνθρωπο (Γνωστή η λειτουργία οίκων ελεύθερης κτηνοβασίας, στη Γερμανία, ή μήπως όχι;).

Σε μια Ευρώπη όπου δεν (φέρομαι έτσι, ώστε δικαίως να) με θεωρούν απατεώνα και τεμπέλη, κουτοπόνηρο και δόλιο.

Σε μια Ευρώπη, όπου δεν επιτρέπω στους συμπολίτες μου αυτής της Κοινοπολιτείας να με δωροδοκούν για να διευκολύνω τις πωλήσεις των προϊόντων τους επιβαρύνοντας αλόγιστα, σπάταλα και ιδιοτελώς τα πάτρια ταμεία!

Σε μια Ευρώπη στην οποία προσφεύγω για να δανειστώ στην απόλυτη ανάγκη μου, κι όχι για να διευκολυνθεί η αύξηση της εκλογικής μου πελατείας, ή η πολυτελής διαβίωση του περιγύρου μου!

Σε μια Ευρώπη που οι εγκληματίες πολιτικοί θα τιμωρούνται για τη ζημία που θα επιφέρουν στη χώρα τους, που τους εμπιστεύτηκε. Κι όχι σε μια Ευρώπη που το έγκλημα του «λευκού περιλαιμίου» θα παραμένει ιερό, και απαραβίαστα ατιμώρητο, και μάλιστα σε αγαστή σύμπνοια πάντων των υπευθύνων για τη θέσπιση και την επιβολή της τιμωρίας!

Σε μια Ευρώπη όπου οι επιχειρήσεις θα υφίστανται τα ρίσκα του επιχειρείν και δεν θα τα μετατοπίζει στους ώμους των λαών!

Σε μια Ευρώπη όπου η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των επιχειρήσεων δεν αποβαίνει σε βάρος της ποιότητας της ζωής των πολιτών της Ευρώπης.

Σε μια Ευρώπη όπου τα φορολογικά βάρη τα σηκώνουν όλοι, κατά τις δυνάμεις τους.

Σε μια Ευρώπη που δεν έχει παραδείσους χωρίς φορολογική συνδρομή (δηλαδή θέσεις εργασίας χωρίς φορολογική υποχρέωση)!

Σε μια Ευρώπη που η αλληλεγγύη δεν καταβάλλεται εντόκως, από τοκογλύφους.

Σε μια Ευρώπη όπου δεν κλέβουνε, ούτε χρησιμοποιούνε, οι ισχυροί τους ανίσχυρους, αλλά τους σέβονται και τους βοηθούνε.

Σε μια Ευρώπη όπου η τιμωρία δεν αποτελεί όπλο εξόντωσης, αλλά τρόπο συναίσθησης, ντροπής, συστολής και προσπάθειας αυτοβελτίωσης.

Αλλά... τί να λέμε τώρα!

Ότι ούτε οι όροι του ΟΧΙ, ούτε και οι όροι του ΝΑΙ συντρέχουν;