Οι μεγάλες θεωρίες για το μίσος και η χρήση τους (ΙΙΙ)

 

Συνεχίζοντας...

Ζήτημα πέμπτο

Στη συνέχεια, ο αρθρογράφος επισημαίνει ότι μόνιμος αντιπερισπασμός ασκείται από τους ανθρώπους του μίσους σε οποιονδήποτε εποικοδομητικό σχεδιασμό εξέλιξης των κοινωνιών. Με τη ρήση του αυτή, ο αρθρογράφος, προφανώς, εξειδικεύει -για τις ανάγκες του σκοπού του- τη μεθοδολογία της δολιότητας και της πλεονεξίας.

Η τοποθέτηση αυτή δεν είναι αναντίρρητη: Ο μόνιμος αντιπερισπασμός που ασκείται από τους ανθρώπους του μίσους, δεν αφορά τον εποικοδομητικό σχεδιασμό της εξέλιξης των κοινωνιών.  (Οποία ύβρις! Ονειρεύονται ως υπεράνθρωποι ή ως Θεοί ότι δημιουργούν κάθε ώρα τις δομές του κόσμου! Προφανώς, ο αρθρογράφος, γράφων ανθρωπίνως,  εννοεί κοινωνικές αλλαγές σε διαδικασίες και πρακτικές, θεραπείες, κατασκευές κλπ. σχετικά. Γιατί το άλλο, το ζήτημα «του σχεδιασμού της εξέλιξης των κοινωνιών», εμπεριέχει υπεράνθρωπες ιδιότητες, ικανότητες και εξουσίες, όχι αδύνατο να συντρέξουν, αλλά συνιστά «ύβριν» να θεωρούνται  αυτονοήτως ως δημιουργικά αγαθές και δεδομένες). Ο μόνιμος αντιπερισπασμός του αρθρογράφου μας, λοιπόν, αφορά πράγματι, την επιδίωξη της ολοκλήρωσης των σχεδίων που έχουν οι ίδιοι, οι -μισεροί- άνθρωποι της απληστίας. Οι άνθρωποι που μισούν την κατάπαυση της πλεονεξίας και της αρπαγής των αγαθών που ανήκουν σε άλλους, γιατί η αρπαγή από απληστία, είναι γι' αυτούς τρόπος και στόχος ύπαρξης και ζωής. Αυτωνών τα σχέδια, δεν ήσαν ποτέ η εξέλιξη των κοινωνιών. Αυτό το δείχνει και η ιστορία και η οικονομία, και η πολιτική. Ο μόνιμος αντιπερισπασμός που αυτοί κάνουν, είναι η διαίρεση των κοινωνιών, ο διχασμός των λαών, η συχνή διαφοροποίηση των ζητουμένων, ή η υποβάθμιση του ενός έναντι του άλλου,
και η επικράτηση του ενός έναντι του άλλου. Δεν είναι ποτέ η ένωση, η σύμπραξη, η άμβλυσνη των διαφορών. Είναι η σύμπραξη κάποιων επί σκοπώ επικράτησης αυτών των ίδιων, ή της δολιοφθοράς άλλων.

Ζήτημα έκτο

Σύμφωνα με τον αρθρογράφο «Και το κομμάτι της καταστροφικότητας που απομένει, φυλάσσεται σε μια δεξαμενή έτοιμη να μετατραπεί σε «πόλεμο» μόλις απειληθεί η παγιωμένη αντίληψη «περί δικαίου» της καθαγιασμένης ιδεολογίας που επικρατεί....».

Τί ασυνεπής, και μη σύμφωνη με τη ζώσα πραγματικότητα δήλωση! Είναι άραγε αλήθεια ότι συντελείται καταστροφή όταν απειληθεί η παγιωμένη αντίληψη της καθαγιασμένης ιδεολογίας περί δικαίου; Είναι αλήθεια ότι η καταστροφικότητα φυλάσσεται σε δεξαμενή έτοιμη να εκραγεί;

Πόσο προπετής, κατασταλτική, ψευδής ως συντρέχουσα συνθήκη, όλη αυτή η τοποθέτηση! Δεν είναι ήδη ολόκληρη η ελληνική κοινωνία και χώρα πλήρως αποσυντονισμένη, ηθικά, υλικά, οικονομικά, πνευματικά, πολιτικά και οργανωτικά; Δεν κρέμεται από τα εκβιαστικά χείλη των δανειστών της, που κρατούν τιμωρητικά τη δαμόκλειο σπάθη ενός νέου μνημονίου αντί της πλήρους κατανόησης ότι οικονομική ενοποίηση σημαίνει οτι ο κάθε λαός θα συμμετέχει στην ενωνμένη Ευρώπη με ό,τι ευδοκιμεί στην ιδιοσυγκρασία, τον τόπο, την παράδοση, τον εθνικό χαρακτήρα και το πανανθρώπινο πρόταγμά του;

Είναι δυνατόν οι Έλληνες να γίνουν Γερμανοί; Οι Γάλλοι να γίνουν Εγγλέζοι; Οι Ολλανδοί να γίνουν Ισπανοί, κι οι Ιταλοί να γίνουν Λουξεμβούργιοι;

Είναι δυνατόν εμείς να ξεριζώνουμε τις ελιές μας, να πετάμε τα ροδάκινά μας, να μην προστατεύουμε τα προϊόντα μας, να αποκηρύσσουμε τους φίλους μας και να αγκαλιάζουμε αυτούς που μας εχθρεύονται και μας υποβλέπουν;

Είναι δυνατόν να απεμπολούμε τον τόπο μας, την ιστορία και τις παραδόσεις μας, για να μην προσβάλλονται όσοι μας κλέβουν και μας εξαπατούν, μας ληστεύουν, μας σκοτώνουν, γκρεμίζουν τα κτίρια και βομβαρδίζουν τις υποδομές μας, για ένα καπρίτσιο τους, και από εκδίκηση; Και, ύστερα από όλα αυτά, είναι δυνατόν να δίνουμε τη συναίνεσή μας σε κάθε πολιτικό και οικονομικό, ηθικό και εθνικό βιασμό μας;

Τελικά, πρέπει οπωσδήποτε να βρεθεί μια λύση, μια απάντηση, σε τούτη την τρικυμία εν κρανίω!