Ένα Χερουβικό, αλλιώτικο από τά άλλα

«Οι τα χερουβείμ μυστικώς εικονίζοντες,
και τη ζωοποιώ Τριάδι τον Τρισάγιον ύμνον προσάδοντες,
πάσαν νυν βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν,
ως τον Βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι,
ταις αγγελικαίς αοράτως δορυφορούμενον τάξεσιν. Αλληλούϊα»

Τούτη την Κυριακή ο Χερουβικός Ύμνος ήταν αλλιώτικος. Όχι πως είχε άλλα λόγια, μα εγώ τον αισθάνθηκα αλλιώς.

Ακούγοντας τον καλό μας τον Ψάλτη, να ψάλλει τον Ύμνο, βήμα-βήμα θαρρείς, μια σάλπιγγα μας δίνει ρυθμό, αγγελικά να φερθούμε, κι αφήνοντας κατά μέρος τις βιοτικές μας έγνοιες, να δοξολογήσουμε τον Τριαδικό Θεό, και να τον υποδεχτούμε σαν που αόρατα έρχεται κοντά μας συνοδευόμενος από τάγματα Αγγέλων...

Την ώρα τούτη, η σκέψη, φευγάτη από δουλειές και έγνοιες της καθημερινής βιοτής, σ' άλλους κόσμους τρέχει, και μετουσιώνει την πραγματικότητα. Μεταφέρει την ψυχή στον κόσμο της ειρήνης, της γαλήνης, εκεί όπου δεν υπάρχει ταραχή, αγωνία και φροντίδα για το αύριο.

Εδώ θαρρείς έρχεται, τον βλέπεις, ο Σιναΐτης με την Κλίμακά του, κι οι Γέροντες με τις «ασκήσεις» και τις αρετές τους. Γαλήνια μας προσκαλούν στο ουράνιο συμπόσιο της αγάπης και μας παρακινούν σε ευχαριστία και κοινωνία μαζί με τους αγγέλους, στη δοξολογία του Κυρίου...

Τούτη η αίσθηση, η κατάνυξη, είναι μια χάρη, μια δωρεά, που τη λαβαίνει κανείς σπάνια. Τη λαβαίνεις καμμιά φορά αθώος κι ανοχύρωτος, σαν να προκαλείσαι, για να την γνωρίσεις καλύτερα. Και μπορεί να συμβεί επίμονα ν' αποζητάς να την ξανανιώσεις.Ή, τη λαβαίνεις, σαν με πολύ κόπο κι άσκηση την αποζητάς. Κι είναι πια η «αμοιβή» της προσευχής και της ταπεινοφροσύνης σου.

Σ' ευχαριστούμε Κύριε, για τις ευκαιρίες που μας δίνεις, Εσύ, που «ουδένα θέλεις απωλεσθήναι πριν εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν».

Κάνε Κύριε, να μην τελειώνει το έλεός σου, και να μας καλείς ξανά και ξανά, όλους εμάς τους ταπεινούς και αναξίους, για να γευόμαστε τον παράδεισο της ειρήνης μεσα στους κόλπους Σου.

Σχόλιο: Ετούτο το σημείωμά μου, είναι αφιερωμένο, σ' ένα Δάσκαλο, που μαθήτρια Γυμνασίου τον άκουσα, κι ο λόγος του σφράγισε την πίστη μου. Γιατί κι η ζωή του Δασκάλου μου ήταν τέτοια, που έκανε το λόγο του σφραγίδα. Ζωντανή, ίσαμε σήμερα, είναι η διδασκαλία του μέσα στην ψυχή μου, μαζί με τη γαλήνη της διδαχής και της φωνής του.

Σεβαστέ μου Δάσκαλε κ. Θεόδωρε Γεωργόπουλε,

Σε ευχαριστώ, που αξιώθηκα να ακούσω τον κατηχητικό σου λόγο κι έτσι να ριζώσει η ψυχή μου στον λόγο του Χριστού μας. Γιατί σαρκώθηκε το παράδειγμα που έλαβα στους κόλπους της οικογενείας μου, από τη  διδακτική σου επιβεβαίωση, που επακολούθησε.

Παρόλο που έφυγα μακριά από τις διδαχές σου καλέ μου Δάσκαλε, και από τις γονικές νουθεσίες, τίποτε δεν μπορούσε να με κρατήσει οριστικά μακριά από το ύδωρ ζωής.

Και ξαναγύρισα εκεί, στο φρέαρ ύδατος ζωής, όπου παιδιόθεν με είχαν οδηγήσει σεπτοί γονείς και διδάσκαλοι, χάρη στη διδαχή και το παράδειγμα της ζωής τους.