Στη γιορτή της Μητέρας

 

Πέρασε κι η γιορτή της μητέρας!

Η δύση έκανε μια γιορτή για το κάθε τι, σε μια ορισμένη μέρα. Εμπορευματοποίηση. Τις άλλες μέρες μπορούμε να ξεχνάμε τη μάνα μας, το σύντροφό μας, το δάσκαλό μας, το περιβάλλον κ.ο.κ.

Τούτο τον καιρό, με την ευκαιρία που μιλάω με τις μαμάδες φιλενάδες μου για την ημέρα, ένιωσα -κι είναι αλήθεια- πρώτη φορά, μόνο μάνα!

Αναλογίστηκα τους κόπους, τις αναμονές, το θάρρος, τις περιστασιακές ματαιώσεις της....

Η μάνα μου, ήτανε Μάνα και για τα εγγόνια της. Τρυφερή, στοργική, παιδαγωγός, ακούραστη, χαρούμενη, ευτυχής, παρηγορήτρα, μάνα.

Θυμάμαι ιδιαίτερα, όταν της πήγαινα τα παιδιά στο χωριό. Τα δικά μου τα θεωρούσε καλομαθημένα (παρόλο που δεν ήταν) και τα φιλοξενούσε σα μοναχοπαίδια. Τα κρατούσε μέρες καλοκαιριάτικες συνήθως.

Κι εκεί στις 10 το πρωϊ, που ήταν η ώρα για το αυγό τους, έκανε τόσα πράγματα για να τα ευχαριστήσει, που δεν θυμάμαι νά 'κανε για μας κάτι παρόμοιο.

Έβαζε λοιπόν, το μελάτο αυγό σ' ένα ποτήρι, και πρόσθετε τόσα πράγματα μέσα, που γινόταν ολόκληρο γεύμα. Μερικά από αυτά: αλατοπίπερο, τριμμένη-λυωμένη φέτα τυρί, ρίγανη, λάδι και ψίχα ψωμιού! Τους τό 'δινε με το κουτάλι το μεγάλο!

Αργότερα που μεγαλώσανε θέλανε κι άλλα.

Τους έφτιαχνε, λοιπόν, πότε πιτούλες από το ζυμάρι του ψωμιού, γαλατόπιτες, χορτοπιτάκια στο τηγάνι, σαλάτα και τυρί, και ελιές! Ως προς τις ελιές, θεωρούσε πως έπρεπε να τους βγάζει τα κουκούτσια, για να μη της πνιγούν τα “πρωτευουσιανάκια τα άμαθα”! Όχι πως χρειαζόταν, αυτοί ήταν τσακάλια! Αλλά εκείνη που τα 'βλεπε για λίγο, ήθελε να τα περιποιείται πολύ! Τέτοια ψυχή!

Τέτοιες εικόνες, ολοκληρωτικής αφοσίωσης και φροντίδας, κρατάνε στην καρδιά τους τη μνήμη της γιαγιάς τους ζεστή κι ολοζώντανη. Και σκέφτομαι ότι (τα καθάρματα) για να τη βάλουνε να τρέχει περισσότερο για χάρη τους, δεν ήθελαν από τις ίδιες ελιές! ο ένας ήθελε μαύρες ξυδάτες, κι άλλος πράσινες λεμονάτες!

Κι εκείνη τους έκανε το χατήρι, με γλυκόλογα, κι αγάπες.

Για τούτο κι η μνήμη της αγάπης της, είναι γι' αυτούς πολύ δυνατό στοιχείο της παιδικής τους ηλικίας, και της καρδιάς τους, ίσαμε σήμερα. 

Ξέχωρα από τα παραπάνω, να μην ξεχάσουμε τα δεκάρικα που ήθελαν σχεδόν κάθε μέρα για να αγοράζουν βιβλία παιδικής λογοτεχνίας, για την καθημερινή τους ψυχαγωγία!

Το “κακό” για τη μάνα μου ήταν πως διαβάζανε γρήγορα! -Δεν τους προφταίνω! μου έλεγε με χαμόγελο, με ξεφραγκίσανε! 

Μαμά μη τους κάνεις όλα τα χατήρια! της έλεγα, κι εκείνη:
-Καημένη μου, πόσες μέρες θα είναι εδώ; του χρόνου θα τα ξαναδώ! μέχρι του χρόνου θα τα 'χω ξαναμαζέψει τα λεφτά μου! έχει ο Θεός!

Αχ! μάνα! 

Σημείωση: Ετούτο  το κείμενο μνήμης (με λίγη επεξεργασία σήμερα) πρωτοδημοσιεύτηκε εδώ.