Συναντήσεις μνήμης

Η μάνα μου χρόνισε φευγάτη!

Τί ταξίδι κι ετούτο. Να ταξιδέψεις, να παραστείς, για να πενθήσεις.

Μα όχι, να πάς για να συναντηθείς και να ζήσεις.

Τη ζωή και τις ώρες που περάσανε, με αγάπη, με χάρη, με όνειρα, με την αναμονή του μυστηριώδους και αγνώστου μέλλοντος, που πια, ήρθε. Να ξαναζήσεις τη συνάντηση με τους συνοδοιπόρους σου. Στα σοβαρά, χωρίς παιχνίδια.

Να ξαναζήσεις την υποδοχή της μαμάς, με όλα τα καλούδια που είχε με τα χεράκια της ετοιμάσει, για την ευχαρίστησή σου.

Να ξαναζήσεις τη συνάντηση. Μόνο που τώρα, εσύ φροντίζεις τη συνάντηση και την πραγματοποιείς, εις μνήμην και εις ανταπόδοση της (αλλοτινής) φροντίδας υποδοχής. Και τη βρίσκεις εκεί, πλήρη ημερών, να σε περιμένει. Να σε κοιτάζει εξ αποστάσεως, νηφάλια. Η απόσταση όλο και μεγαλώνει. Η νηφαλιότητά της επίσης. Η δική μου όμως, όχι. Η συγκίνηση της ευγνωμοσύνης, με καταβάλλει, αλλά η μνήμη αποφασιστικά αλλάζει το σκηνικό. Δεν θέλω να θρηνήσω. Γιατί αυτή η μαμά, έζησε τόσο βαθειά μέσα μου, επέζησε τόσο βαθειά μέσα μου, που θα την κουβαλάω όσο και τον εαυτό μου. Εμείς, θα πεθάνουμε μαζί. Γιατί πώς να μεγαλώσει, κάποιος που έφυγε από την γονική εστία στα 18 του χρόνια. Τόση ήμουν όταν έφυγα από κοντά της, και δεν ξαναγύρισα ποτέ. Και δεν τη χόρτασα την αγάπη τους.

Δεν θρηνώ πια. Είναι γλυκειά η μνήμη μιας τέτοιας ζωής. Είναι ζωντανή η δύναμη και παρούσα η μητρική της συμβολή, στη ζωή μου ολάκερη.

Η υποθήκη της είναι βαρειά: «Μην αποκάμεις, για όσους είσαι χρεωμένη να τους σταθείς! Ο καθένας ζεί με το φιλότιμο, την ευθύνη, τη δύναμη χαρακτήρα και ψυχής και τις υποχρεώσεις του. Με όλα τα άλλα μπορεί και να πεθάνει».


Ναί Μάνα, Αθάνατη. Σπαρτιάτισσα  και Τέκνο Χριστού.
Με όλα τα άλλα μπορεί και να πεθάνει.