Αχ! ετούτο το μήνυμα (για το πώς γράφτηκε το Άξιον Εστί του Ελύτη)! πάει από παιδί σε γονιό, από φίλο σε φίλο και ξαναγυρίζει στη φωλιά του! Όλοι συγκλονισμένοι, ο καθένας κάτι βλέπει, που τον ματώνει.
Καλός φίλος, παίρνει το μήνυμα, και το πάει παραπέρα:
«Εξαιρετικό! Και σ΄ευχαριστώ πολύ –δεν το ήξερα», λέει. Και συνεχίζει:
«Ο κυρ Οδυσσέας πάντα επίκαιρος και πάντα ακριβής. Κρατώ το εξής: «Είναι ώρα για θλίψη και προσευχή παρά για διαμαρτυρία και φωνή».
Που δένει με το πεζό για τους Ημιονηγούς στο Άξιον Εστί, όπου ο Δεκανέας Λευτέρης λέει στον Λοχία Ζώη (τι επιλογή ονομάτων!) που όταν μαθαίνει ότι οι (αυτο)τραμαυτίες (λιποτάκτες) επευφημούνται στις πόλεις, μουτζώνει τις σελίδες από εφημερίδες με τα νέα που σ’αυτές είχαν τυλιγμένες τις ρέγγες:
«Λοχία τι βαρυγκομάς; Αυτοί που’ναι ταγμένοι για τη ρέγγα και το χαλβά σ’αυτά πάντα θα ξαναγυρίζουν. Και οι άλλοι στα δεφτέρια τους που δεν έχουνε τελειωμό, και οι άλλοι στα κρεββάτια τους τα μαλακά που τα στρώνουν μα δεν τα ορίζουν. Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα’χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο».
Και ο Ζώης: «Τι λοιπόν θαρρείς ότι δεν έχω κι εγώ γυναίκα και χωράφια και βάσανα της καρδιάς που κάθομαι και φυλάγω δωνά στις εξορίες;»
Και απάντα ο Λευτέρης; «Αυτά που δεν αγαπά κανείς να φοβάται, τι τάχει από πριν χαμένα κι ας τα σφίγγει όσο θέλει πάνω του. Αλλά τα πράγματα της καρδιάς τρόπος δεν είναι να χαθούν, έννοια σου και γι’αυτά οι εξορίες δουλεύουν. Αργά ή γρήγορα κείνοι πούναι να τα βρούν θαν τα βρουν».
Πάλι ρώτησε ο λοχίας ο Ζώης: «Και ποιός λες τάχα του λόγου σου ότι θαν τά βρει;»
Τότε ο Λευτέρης αργά δείχνοντας με το δάκτυλο: «Εσύ και εγώ και ό,τι άλλο δείξει αδελφέ μου η ώρα ετούτη που μας ακούει».
Και καταλήγει ο πολυαγαπημένος, ο λαμπρός και καρδιακός φίλος:
«Όσο απαραίτητο και να είναι το πιό ακραίο πάθος, το «απελθέτω απ’εμού το ποτήριο τούτο» είναι αληθής ανταπόκριση στην κλήση του Σταυρού, του κάθε σταυρού.
Τι μου αναλογούσε στη κἀθε φάση της ζωής μου δεν το ήξερα από πριν. Πάντα το διαπίστωσα εκ των υστέρων, αλλά πάντα εν μέρει. Και σιγά σιγά, κατάλαβα ότι η ουσία της ζωής είναι η κατά το δυνατόν καλύτερη προετοιμασία για το άγνωστο που θα συνέβαινε και που πάντα αναλογούσε στο είναι μου όπως δυναμικά διαμορφωνόταν κατά το μέτρο της πρόσληψης από μένα των εκάστοτε γεγονότων.
Με τα πολλά κατέληξα στο ότι μόνο αυτά που μένουν στην καρδιά μου, μου ανήκουν ολοκληρωτικά, είτε αγαθα είτε όχι, μολονότι εν πολλοίς παραμένουν άγνωστα.
Είναι σπουδαίο αυτό που λέει στο σημείωμα του ο κυρ Οδυσσέας: «ήτανε η δεύτερη φορά στη ζωή μου –η πρώτη ήτανε στην Αλβανία –που έβγαινα από το άτομό μου ...».
Πρόκειται για την πεμπτουσία της μετάνοιας και τη μόνη οδό να γνωρίσει ο καθένας τον εαυτό του ως είναι, δηλαδή να φωτίσει το σκοτάδι –την αγνωσία- μέσα του.
Εξ ού και η προτροπή στην ακτημοσύνη, στην αμεριμνησία κλπ για ότι «έχουμε» έξω από μας, τα οποία -στο ενδεχόμενο απώλειάς τους- γεννούν φόβο, που σημαίνει την αμαρτία κυριολεκτικά...»
Καλέ μου φίλε, σ'ευχαριστώ που είδες το μήνυμα, γιατί έδωσες ετούτο το σχόλιο. Κι εγώ τώρα, τα μοιράζομαι αυτά, μέ όλους όσους θά 'θελαν να είναι μέτοχοι της πνευματικής χαράς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου