Τον Λιαντίνη τον συνάντησα τυχαία στο διαδίκτυο, και οι εντυπωσιακές του ομιλίες με τράβηξαν κοντά του σαν μαγνήτης. Πολύ καιρό μετά από την αποχώρησή του.
Δεν ήταν μία, αλλά πολλές, και για διάφορα θέματα. Είδα (πολλές φορές) ό,τι έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο. Διάβασα και κάποια βιβλία του.Δεν ήταν τυχαίες ομιλίες. Ήταν ευαγγέλια παιδαγωγικής, γνώμονες θέασης του Κόσμου, Μνημεία ήθους και ακεραιότητας, γνώσης και γνώμης, Πρότυπα ζωής και συνέπειας. Ήταν όλα Αλήθεια, ήταν όλα Ωραία. Ήταν Επικά. Γι’ αυτό δεν θα ξεχαστούν ποτέ, όλα όσα με τη γλωσσοπλαστική του δεινότητα είπε Αυτός ο Δάσκαλος.
Ακόμη και τα τυχόν λάθη του και οι τυχόν υπερβολές του.
Τίποτε δεν σκιάζει την εικόνα του.
Αραγής η δημόσια εικόνα του Δασκάλου.
Κύριε Αλικάκο,
ο Λιαντίνης “σας”, ήρθε να μας δείξει και την εικόνα του ανθρώπου στην ιδιωτική του ζωή. Στις προσωπικές του στιγμές, τις στιγμές με τους φίλους και την οικογένειά του.
Σας ευχαριστούμε γι’ αυτό σας το διάβημα. Αυτό είναι ένα δώρο προς όλο εκείνο τον κόσμο, που δεν γνώρισε προσωπικά και εκ του σύνεγγυς τον άνθρωπο. Γιατί με το έργο σας αυτό, αναδείξατε εκείνες τις όψεις του ανδρός που καταδεικνύουν πως ακόμη και στις πιο ιδιαίτερες στιγμές του ήταν ίδιος: ενάρετος, φιλόσοφος, διδακτικός, καθοδηγητής, οραματιστής, ακέραιος, με ήθος σταθερό και όχι στιγμιαίο, χωρίς διστακτικότητες και παζάρια στο στιγματισμό του λάθους οιουδήποτε βαθμού, έντιμα αναγνώριζε το λάθος του, κι έντιμα ζητούσε ανάληψη ευθυνών για τα ίδια εκάστου λάθη, πρόθυμος να πληρώσει το τίμημα όταν έσφαλλε, άνθρωπος που κράτησε τη φιλία και τη χόρτασε, ένιωσε σε όλη της τη μαγεία και τη χάρη τη μυστική φύση της γυναίκας, και πορεύτηκε μονάχος από επιλογή ευθύνης, κι όχι από έλλειψη συνοδοιπόρων, χωρίς να εκμεταλλευτεί τα αισθήματα κανενός, ούτε τη φιλοτιμία και την απλοχεριά.
Στην επαγγελματική του πορεία και την παρουσία του στο Πανεπιστήμιο, τόση σιγή είχε τηρηθεί, και προφανώς τόσο πόλεμο δέχθηκε ένας ξεχωριστός άνθρωπος, που η ύπαρξή του είχε θαφτεί στις ενστάσεις για ειδικότητες και αναρμοδιότητες, και για ψυχικές διαταραχές και ιδιορρυθμίες.
Μα όταν κανείς βλέπει το έγκλημα κι είναι μόνος, όταν βλέπει το μηδέν εκεί που χρειάζεται το άπαν, δεν αρκεί να κάνει καλά τη δουλειά του. Πρέπει και να πάρει θέση. Και αφού ο λόγος του ήταν αιρετικός, γιατί υπερέβαινε τα εσκαμμένα της πολιτικής ορθότητος, πήρε θέση με τη ζωή του. Γιατί ο λόγος του ο αιρετικός, δεν ήταν θόρυβος, ήταν το αίμα του που άχνιζε.
Με το πόνημά σας, μας οδηγείτε σε μια στάση ψυχικού και πνευματικού “αφοπλισμού”. Είναι αναντίρρητα γιατί είναι τόσα τα στοιχεία που παρατίθενται, που κι ο πιο κακόπιστος αναγκάζεται να μπεί και να πορεύεται μαζί με τον βιογραφούμενο Δάσκαλο, το δρόμο της φιλοσοφίας. Να μπαίνει στο ρόλο ζωής ενός σκεπτόμενου ανθρώπου που ως πνευματική αγκαλιά διαχειρίζεται την ανάπτυξη του ανθρώπου, και να ζει την αγωνία για τη δημιουργία του όντως όντος.
Κι όλα αυτά μας τα δείξατε βήμα-βήμα.
Σας ευχαριστώ.
Ελένη Αθανασούλη.
πηγή
Σημείωση: μια ωραία φωνή για τον Δημήτρη Λιαντίνη εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου