Ωδή στο Δάσκαλο

Ο Ήλιος εβασίλεψε!

Τόσον καιρό μελετώ και πικρά μα θερμά σε διαβάζω, 

Και γι’ αυτό δυνατή και ακμαία θαρρούσα πως για πάντα θα ήμουνα
Καθώς τό 'νιωθα πως με κάθε γραμμή σου τη ζωή μου αλλάζεις.

Που με τρέφεις με φως, και νια κύτταρα κάθε τόσο μου βάζεις.

Μα ήρθε στιγμή, και καθώς την φριχτή απουσία σου ένιωσα,
το δάκρυ μου εστάθηκε στου ματιού μου την άκρη
και να πέσει δεν τ’ άφηνα μη χαθεί σαν το ώριμο στάχυ.

Τι ήταν πολύτιμο. Όχι πόνου, τιμής και αγάπης ήταν δάκρυ.

Την απώλεια δεν ένιωσα σαν χαμό του πατέρα,
Δεν την ένιωσα σαν χαμό αδελφού πολυφίλητου
Μα σαν ρήγμα την ένιωσα, στην καρδιά πέρα ως πέρα.

τί πικρή ‘ ναι η ορφάνια από λόγο Δασκάλου, θεμελιωτή, καλο-μίλητου!