Βαγγέλης Γιακουμάκης: Η Ασκητική Ήθους της κοινωνίας μας

 

Πώς φτάσαμε ως εδώ; γιατί χάθηκε ένας νέος άνθρωπος;

Δεν ξέρω, δεν θέλω ούτε να εικάσω, γιατί θα είναι αυθαίρετο...

Η κακοποίηση είναι αθλια μέθοδος «επαφής»/σχέσης, φιλίας κλπ. Η ευαισθησία και η περιορισμένη αντοχή στην κακοποίηση, δεν είναι ελάττωμα,
είναι ψυχική αρετή.

Η αντιμετώπιση της ψυχικής κακοποίησης είναι/σημαίνει/προϋποθέτει δύναμη χαρακτήρα και αντοχή. Επαινετή μεν αλλά όχι διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή και σε κάθε περίσταση!

Δεν είναι τρομερή η ευθύνη όσων ώθησαν το παιδί σε τέτοια ψυχολογική κατάσταση, που να αισθάνεται αδιέξοδη τη ζωή του και αβίωτες τις συνθήκες για να εξακολουθήσει να ζεί;

Ξέρει κανείς ποιοί είναι αυτοί; Αυτό είναι το θέμα/το ερώτημα/ το ζητούμενο σήμερα!

Ο θάνατος ενός παιδιού, του Βαγγέλη, έτσι όπως συνέβη σήμερα, (κι είχε συμβεί και άλλοτε, βλ. περίπτωση του μικρού Αλεξ), ειναι αποτρόπαιη έκφραση της επικρατούσης ασκητικής ήθους στην κοινωνία μας.

• Αν φταίνε οι βεντέτες, 
• αν φταίνε οι «γενναίοι» που δε λένε το όνομά τους
• αν φταίνε οι αρμόδιοι που εξέθεσαν το παιδί στους κινδύνους της αυθαιρεσίας τους
• αν φταίνε οι εξουσίες που διαπλέκονται στους διαδρόμους της ευρυθμίας, του ατιμωρήτου και της ακινησίας του ελέγχου 
• αν φταίνε οι αρχές του σχολείου που δεν παρακολούθησαν τα παιχνίδια «της αυθαιρεσίας της νεανικής εξουσίας»

θα πρέπει να το ερευνήσουν αυτοί που είναι προορισμένοι γι' αυτό. Γιατί, ο καθένας μπορεί να είναι ό,τι θέλει για τον εαυτό του, αλλά για τους άλλους πρεπει να ξέρει ότι δεν μπορεί να είναι εγκληματίας!

Δεν έχω «δεύτερες σκέψεις» για τους ανθρώπους.

Αρνούμαι, όμως, να δεχτώ ότι μπορούμε ως κοινωνία να επιτρέπουμε να πεθαίνει ένα παιδί, από -την ανεπίτρεπτη- ψυχολογική βία των συνομηλίκων του, ή οποιωνδήποτε άλλων, χωρίς να βρούμε τους δράστες και τους υπεύθυνους τέτοιου θανατικού!