Στη μέση της Μεγάλης Σαρακοστής πια, κι ο δρόμος για το Πάθος και την Ανάσταση του Χριστού μικραίνει.
Διαβάζω στο Συναξάρι της ημέρας, γιατί η Κυριακή τούτη ονομάζεται «της Σταυροπροσκυνήσεως». Σας το μεταφέρω, έτσι όπως το προσέλαβα, για τη χάρη που έχουν οι εκφραστικές του εικόνες και την λεπτότητα της αίσθησης του αθλουμένου στην αρετή:
Σαν που είναι το μέσο της σαρακοστής, κι εμείς σε σταυρό ανεβαίνουμε αφού τα πάθη μας μας εξουδετερώνουν και μας καταρρακώνουν, όταν μάλιστα δείχνουμε αφροντισιά για την ψυχική μας βελτίωση. Έτσι τούτη η μέρα, φέρνει κοντά μας τον ζωοποιό Σταυρό του Χριστού, γι ανακούφιση και στήριγμά μας, θυμίζοντάς μας το Πάθος του Χριστού μας, κι ακόμη για να μας παρηγορήσει, πως όπως ο Χριστός σταυρώθηκε για όλους εμάς, έτσι κιεμείς, κάτι πρέπει να κάνουμε για την αγάπη του. Βλέποντας, λοιπόν, όλες εκείνες τις δεσποτικές θλίψεις και τα μαρτύρια, του εξευτελισμού και «του πικρασμού», ανακουφίζονται οι δικές μας ασήμαντες θλίψεις και στενοχώριες, με την υπόμνηση και την ελπίδα ότι βρούμε κι εμείς παρηγορία και αμοιβή , όπως έγινε και για το Χριστό, με τη δόξα που έλαβε μετά από την Σταυρική του θυσία.
Και με άλλο τρόπο προβάλλεται η Σταυροπροσκύνηση: όπως οι στρατοκόποι -που απόκαμαν, αφού πορεύτηκαν μακρύ και δύσκολο δρόμο- αναπαύονται για λίγο, κάτω από «δένδρον ευσκιόφυλλον» που συνάντησαν, για να ανανεώσουν τις δυνάμεις τους, και «ωσανεί νεαροί το λοιπόν της οδού διανύουσιν». Έτσι και εδώ, στον καιρό της νηστείας, οι Πατέρες εφύτευσαν τον Σταυρό του Χριστού μας στο μέσον της διαδρομής, για να μας δώσει άνεση και αναψυχή, «ευσταλείς τε και κούφους ... τους κεκοπιακότας παρασκευάζων».
Κι άλλη μεγαλοπρεπής εικόνα αποδίδεται στη Σταυροπροσκύνηση: Πως η μέρα τούτη είναι όπως όταν παρίσταται ο Βασιλιάς, που «προπορεύονται τα εκείνου σημεία και σκήπτρα», και μετά, όταν φτάνει κι εκείνος, χαίρεται κι είναι ευτυχής για τη νίκη, και μαζί του χαίρει κι ο λαός του. Έτσι κι ο Χριστός μας, που πρόκειται να θανατωθεί δια του Σταυρού, δείχνει το Σταυρό, το τρόπαιό του, με το οποίο θα κατανικήσει το θάνατο, και θα αναστηθεί. Γι' αυτό προπέμπεται το Σκήπτρον του, η βασιλική του Σημαία, ο ζωοποιός Σταυρός: Για να μας ετοιμάσει να δεχτούμε το Χριστό, και να επευφημήσουμε το θρίαμβο της Ανάστασής του.
Παλαιοδιαθηκική είναι η επόμενη εικόνα: Η μεσοσαρακοστή μοιάζει με την Μερρά πηγή, όπου ο Μωϋσής «το ξύλον ενέβαλεν και εγλύκανεν αυτήν». Έτσι «και ο διαγαγών ημάς Θεός της νοητής ερυθράς, και του Φαραώ, τω ζωοποιώ Ξύλω του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού», γλυκαίνει την πικρία της μακράς νηστείας, και μας παρηγορεί καθώς βρισκόμαστε στην έρημο, μέχρι να μας ξαναφέρει, με την Ανάστασή Του, στη νοητή Ιερουσαλήμ.
Και τούτη: Ο Σταυρός λέγεται «Ξύλον ζωής», κι είναι εκείνο το ξύλο που ήταν φυτεμένο στον Παράδεισο της Εδέμ. Οι Άγιοι Πατέρες τούτο το ξύλο, το φύτευσαν στο μέσον της σαρακοστής, μαζί με την αμαρτία των πρωτοπλάστων, για να μας υπομνήσουν ότι με τούτο το ξύλο χάθηκε ο Παράδεισος για τον άνθρωπο, κι ότι με τούτο το ίδιο ξύλο, θα καταργηθεί και η αμαρτία που προκάλεσε την απώλεια του Παραδείσου. Από τούτο το ξύλο, θα έρθει η Σωτηρία μας.
Στα αναγνώσματα της ημέρας θα βρούμε πως η αγάπη του Αρχιερέα Χριστού για εμάς, είναι η αγάπη του ομολογημένου Θεού, που έζησε αναμάρτητος κοντά μας και που πάντα μπορούμε να προσφεύγουμε σ' αυτόν για να βρούμε επιείκεια, χάρη και βοήθεια.
Θα βρούμε ακόμη, την απόλυτη αγάπη του Χριστού μας, που μας καλεί κοντά του, μόνο εάν το επιθυμούμε. Γιατί μόνο τότε η επιλογή μας έχει αξία. Εάν γίνεται σε απόλυτη ελευθερία και συναίσθηση. Η επιλογή αυτή δεν είναι χωρίς ευθύνη και χωρίς υποχρεώσεις. Η αγάπη του Χριστού έχει κόστος και απαιτεί παρρησία πίστεως.
************************************
Επιστολή Παύλου, προς Εβραίους (κεφ. δ, εδ. 14 – κεφ. ε, εδ. 6)
14 ῎Εχοντες οὖν ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, ᾿Ιησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας. 15 οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ' ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας. 16 προσερχώμεθα οὖν μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν. Κεφ. ε: 1 ΠΑΣ γὰρ ἀρχιερεὺς ἐξ ἀνθρώπων λαμβανόμενος ὑπὲρ ἀνθρώπων καθίσταται τὰ πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα προσφέρῃ δῶρά τε καὶ θυσίας ὑπὲρ ἁμαρτιῶν, 2 μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καὶ πλανωμένοις, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς περίκειται ἀσθένειαν· 3 καὶ διὰ ταύτην ὀφείλει, καθὼς περὶ τοῦ λαοῦ, οὕτω καὶ περὶ ἑαυτοῦ προσφέρειν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν. 4 καὶ οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καὶ ᾿Ααρών. 5 οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτὸν ἐδόξασε γενηθῆναι ἀρχιερέα, ἀλλ' ὁ λαλήσας πρὸς αὐτόν· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε·6 καθὼς καὶ ἐν ἑτέρῳ λέγει· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.
Κατά Μάρκον (κεφ. η, εδ. 34 – κεφ. θ, εδ. 1)
34 Καὶ προσκαλεσάμενος τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. 35 ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. 36 τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; 37 ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; 38 ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Κεφ. Θ´1 ΚΑΙ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου