Ετούτες οι μέρες της σαρακοστής, είναι γεμάτες μυστήρια, μνήμες, εμπειρίες, επιγνώσεις, αναβάσεις, αγωνίες.
Πάνε χρόνια τώρα, που μια τέτοια μέρα, μια Τετάρτη της Μεγάλης Σαρακοστής, βρέθηκα στην Εκκλησιά της γειτονιάς μου, κι εκεί, στα σκοτεινά, με το φώς λίγων κεριών μονάχα, και λίγων καντηλιών, ξεδιπλωνότανε σιγά-σιγά μια λειτουργία, μια Προηγιασμένη.
Ο παπα-Γιώργης ιερουργούσε, εκείνο το βράδυ. Μεγάλες ελπίδες δεν είχαμε. Μια ψυχή που μιλάει γρήγορα-γρήγορα, τα πιο πολλά δεν σε βοηθάει να τα καταλάβεις, κι αν δεν έχεις μάλιστα και τη σχετική εμπειρία, φεύγεις με το κεφάλι καζάνι, χωρίς να έχεις καταλάβει τίποτε. Αλλά ό,τι και να ειπεί ο παπα-Γιώργης έχει πίσω του κόπο, και θυσία. Υπομονή και πίστη. Ανοχή, αντοχή, πειθαρχία και συνέπεια. Επιμονή και προσευχή. Εξ άλλου, στην εκκλησία, πάς για να ευλογηθείς, κι όχι για να «καταλάβεις».
Μα αν έχεις έστω και κάποια ιδέα, κάτι θα πάρεις, κάτι θα σου μείνει. Πάς για εκείνο το κάτι, για εκείνο που θα σου φωτίσει τα σωθικά. Που δεν είναι το ίδιο κάθε φορά, αλλά είναι εκείνο, που η δικιά σου στιγμή αναζήτησης και πνευματικής ανάγκης, θα φωτίσει, θα αναδείξει και που θα κατακυριεύσει την καρδιά και το νού σου. Εκείνο που θα σε λυτρώσει, θα σε ανακουφίσει, θα φωτίσει, θ' αλλάξει και θα σε απαλλάξει.
Ο Παπα-Γιώργης δυσκολεύεται να διαβάσει τα «Γράμματα», γιατί τα λέει πρίν τα συναντήσει το μάτι του στο χαρτί. Και μπερδεύεται να διαβάζει αυτό που έχει ήδη ειπεί. Τί να σου λέω, είναι δύσκολο να το καταλάβεις.
Κι ετούτο το βράδυ ψάλλει και δέεται ο παπα-Γιώργης. Κάποια στιγμή, αρχίζει να θυμιατίζει ψέλνοντας το «Κατευθυνθητω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου, έπαρσις των χειρών μου θυσία εσπερινή»! (όποιος δεν τόχει ακούσει σε προηγιασμένη ακολουθία, δεν έχει κατανυγεί ποτέ!).
Η φωνή του έχει αρμονική συνοδεία με τα κουδουνάκια του θυμιατού του, και μια απρόσμενη μελωδικότητα. Απρόσμενη, γιατί ο παπα-Γιώργης είναι δωρικός στην ψαλτική του. Όμως η ηπιότητα και η σταθερότητα της ταπεινής και προσευχητικής φωνής, η διάρκεια της αναπνοής, η ενότητα της ψυχικής ανάτασης με την εναγώνια εκζήτηση του Χριστού, μας φέρνουν όλους επί το αυτό!
Ακούγοντας, έφυγα αίφνης από τον κόσμο ετούτον! Και βρέθηκα, μαζί με άλλες ψυχές, να κοιτώ ένα άπειρο κι ολόλαμπρο φως, με τα χέρια υψωμένα σε ένα δοξαστικό αίτημα, σε μια ευχαριστία για τη συμμετοχή και την τύχη να είμαι εκεί, την ώρα εκείνη. Η αγιασμένη ψυχούλα, ο Παπα-Γιώργης, που τα ξέρει όλα «από στήθους», με την αγάπη του, μας έδειξε τους δρόμους που εκείνος κάθε τόσο διαβαίνει. Και φώτισε τα σκοτεινά κι αδιέξοδα μονοπάτια της «αυτογνωσίας» μας, της «λογικής και της αναλυτικής μας σκέψης», κι είδαμε πού είναι λαμπρότερα, ευφραντικά για την ψυχή και γαλήνια για το πνεύμα και την καρδιά μας: Σε Σύναξη με τον Χριστό και τον Λόγον του.
Σε λίγο στη μεγάλη Είσοδο, βγήκε -με τα μαύρα του άμφια- κρατώντας τα Τίμια Δώρα, που σιωπηρά και κατανυκτικά τα μετέφερε στην Αγία Τράπεζα, ενώ ο Ψάλτης έμελπε τον Εισοδικό Ύμνο: «Νυν αι δυνάμεις των ουρανών συν ημίν αοράτως λατρεύουσιν, ιδού γαρ εισπορεύεται ο βασιλεύς της δόξης. Ιδού θυσία μυστική τετελειωμένη δορυφορείται. Πίστει και πόθω προσέλθωμεν ίνα μέτοχοι ζωής αιωνίου γενώμεθα. Αλληλούϊα».
Εκείνη τη στιγμή, το νιώθεις, πως δεν περνάει ο άρτος και ο οίνος της Κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας, πηγαίνοντας για να γίνει Σώμα και Αίμα Κυρίου. Αλλά ο ίδιος ο Χριστός! Ζωντανός, ανάμεσά μας, κοντά μας, σε απόσταση αναπνοής! Έτσι, που νιώθεις πως μπορείς να τον αγγίξεις, και μες στην ψυχή σου ν' ακούσεις τον ίδιο τον Χριστό, λέγοντα «Τίς μου ἥψατο τῶν ἱματίων;»
Ετούτη η λειτουργία είναι σπουδαία στιγμή της λατρευτικής μας συμμετοχής και παρουσίας, είναι μια πράξη ένωσης των ψυχών με τα μάτια τους στραμμένα προς τον Δημιουργό τους. Μια Προσωπική Παρουσία του Δημιουργού, από την αρχή της ακολουθίας μέχρι το τέλος, ανάμεσά μας, απτού, προσιτού, διαθέσιμου. Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος! Και μια δική μας, παρουσία και συμμετοχή, στην πορεία προς την συναίσθηση της ταπείνωσης που η αγάπη χρειάζεται για να καρπίσει, κι οι καρδιές για να προσεγγίσουν την θέωση.
Από τότε, όσες φορές και να βρέθηκα σε Προηγιασμένη, τον Παπα-Γιώργη ακούω, όποιος και να ψάλει. Γιατί, όποιος και να ψάλλει, ετούτη την ίδια πρόσκληση κάνει: «Σε σύναξη με το Χριστό!».
Και τούτο το σημείωμα, είναι μια αφιέρωση στον Παπα-Γιώργη, για το μυστήριο που -με τη δική του συνέργεια- μου αποκαλύφθηκε.
Την ευλογία σου, Παπα-Γιώργη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου