Ο όρκος στο δημόσιο βίο

Ξεσηκώθηκε το ερώτημα: Γιατί ο Πρωθυπουργός δεν ορκίστηκε θρησκευτικά;

Ο όρκος του, εθιμικά, είναι απαραίτητος. Θα ήταν απαραίτητος, ακόμη κι αν ήταν εγνωσμένα αναξιόπιστος, επίορκος και ψεύτης.Θά 'χε όμως τότε, και καμμιά αξία;

Είναι σημαντικό πράγμα η συνέπεια του Χριστιανού, και κανείς χριστιανός δεν αρνείται τη δέσμευση στη συνείδησή του. Ναί, στο όνομα του Χριστού, δεν θα ψευσθώ, θα είμαι και θα φέρομαι ειλικρινώς και με συνέπεια, γιατί με υποκινεί η εντολή του Χριστού.

Την ίδια αξία έχει και η συνέπεια και η εντιμότητα. Συνεπώς, σημασία έχει όχι μόνο «το έξω του ποτηρίου».

Ας προσέξουμε τον ηλίθιο και σοφιστή και ψεύτη, που αρνείται τον όρκο, και επικαλείται το ατομικό του δικαίωμα για νά 'ναι ελαστικός με τον εαυτό του, και ειδικά μάλιστα όταν αυτός λαϊκίζει και διατυπώνει κατηγορίες για τον άλλο -ως προς την παράλειψη του όρκου- ώστε να 'ναι ελκυστικά «σωστός», με τους πολλούς.

Συνηθέστατα, ασμένως ασπάζεται την ορκοδοσία, ακόμη και ο ασυνείδητος, ο δόλιος, όταν πιστεύει ότι έτσι -ορκιζόμενος- θα σε καθησυχάσει, γιατί στο βάθος, προτίθεται να σε ξεγελάσει. Και δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί που το έκαναν με αυτόν τον τρόπο.

Στην παρούσα περίσταση δεν φαίνεται να συντρέχει κάτι τέτοιο, γενικά, ούτε γι`αυτούς που ορκίστηκαν, ούτε για κείνους που διαβεβαίωσαν στην τιμή και τη συνείδησή τους.

Ένας έντιμος άνθρωπος, άσχετα από το αν έχει ή όχι, χριστιανική πίστη, έχει ηθικό πρόβλημα να κάνει κάτι που δεν το πιστεύει.

Ένας απολύτως ενάρετος άνθρωπος, ακόμη κι αν δεν ορκιζόταν ποτέ θρησκευτικά, θα μπορούσε να σκεφτεί: «κι άμα ορκιστώ τί θα γίνει;»

Ενώ, ένας ευσεβής και θρησκευόμενος άνθρωπος, εύλογο είναι να σκεφτεί «αν η ζωή μου δεν σου φτάνει, σου φτάνει ο λόγος μου;»

Ας μην είμαστε απόλυτοι. Ο δογματισμός για τον άνθρωπο (δηλαδή για το ποιός είναι ο άλλος άνθρωπος), δεν είναι μέσα στην χριστιανική μας πίστη. Ίσα- ίσα, είναι η διάκριση.

Απόλυτοι μπορούμε να είμαστε με τις απαιτήσεις από τον εαυτό μας: Αυτό δεν το κάνω! Εκείνο δεν το λέω! Εκείνο δεν το ακούω! Δεν απαντώ! Δεν ερίζω, δεν ασχημονώ. Δεν εξαπατώ για να επωφεληθώ, δεν εκμεταλλεύομαι για να βολευτώ. Δεν λουφάρω (αφήνοντας για τους άλλους τη δουλειά, ή εγκαταλείποντας τον άλλο στην ανάγκη του). Δεν κάνω τον έξυπνο υποτιμώντας τους άλλους.

Και όλα αυτά απολύτως! Γιατί, για εμάς, τους χριστιανούς, η Θεία Ευχαριστία είναι ο όρκος μας. Η συμμετοχή μας στο αγαθό και την ανυπόκριτη αγάπη.

Στην αντίθετη περίπτωση, παριστάνουμε κάτι που δεν είμαστε. Φτιασιδώνουμε τον εαυτό μας σαν σπουδαίο, και μόνο ικανό για να κρίνει τους άλλους, να βάλει τους άλλους στη δουλειά, κι ο ίδιος να καρπωθεί τον κόπο των άλλων. Καμμιά φορά μάλιστα νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα, τα μπορούμε όλα, πως εμείς ξέρουμε τα σπουδαία, κι ότι οι άλλοι είναι χαζοί, βλάκες, βαστάζοι μας, κλπ. κλπ....Και τούτο είναι αλαζονεία, κομπορρημοσύνη, μεγαλαυχία, κενοδοξία και -κατά περίπτωση- καταλαλιά!

Για να είμαστε συνεπείς όλοι μας, με την πίστη μας, και με την ηθική συνείδησή μας, ας είναι -ο καθένας μας- απόλυτος με τις απαιτήσεις που έχει από τον εαυτό του: σε εντιμότητα, σε φιλοπονία, σε αλληλεγγύη, σε εργασία, σε συμβολή και προσφορά, σε ταπεινότητα και μετριοφροσύνη, κι ας εργαστούμε για το κοινό και αμοιβαίο συμφέρον...

   Γιατί, άν όλοι το θέλουμε πολύ, να αλλάξουμε το ζόφο που μας τυλίγει,   

   μπορεί και να ... «συνωμοτήσει» για χάρη μας, ακόμη και το σύμπαν (!) σε 

   τούτο μας τον πόθο, ή ... να «οικονομήσει» ο Κύριος, και να μας δείξει τους  

   καρπούς της ομόνοιας και της αγάπης!

   Ο Κύριος είπε: «'Εγώ δε λέγω ὑμῖν μή ὁμόσαι ὄλως. Ἔστω δέ ὁ λόγος ὐμῶν 

   ναί ναί, οὔ οὔ» (Ματθ. ε’, 34). 

   Το τυπικό και παραδοσιακό έθιμο, δεν υπερισχύει της Ευαγγελικής εντολής.

   Μην κατατρωγόμαστε με δευτερεύοντα.

   Άλλα είναι τα πράγματα, που δεν είναι δευτερεύοντα. Ίδωμεν...


    Σημείωση: Η φωτογραφία έχει ληφθεί από εδώ