Το νοικοκυριό(1) είναι το πιο ταπεινό πράγμα στη ζωή μας. Όχι γιατί είναι αυτονόητο, αλλά γιατί είναι το πιο στοιχειώδες, το πιο βασικό για την κοινωνική «ύπαρξή» μας. Και χρειάζεται να το ξέρουν, ή, τουλάχιστον, να το καταλαβαίνουν όλοι. Κι αυτοί που δεν έχουν χρήματα, κι εκείνοι που έχουν.
Εξηγούμαι:
Το νοικοκυριό, έχει τόσο μεγάλη έκταση, ή τόσο ασήμαντη, όση μπορεί να καταλάβει ο καθένας που το οργανώνει, το διοικεί, το διευθετεί, το συντηρεί και το προάγει. Και ασφαλώς θα έχει αποτέλεσμα, αντίστοιχο με αυτό που καταλαβαίνει πως πρέπει να κάνει για το νοικοκυριό του.
Σαν υποστασιακό στοιχείο της οικογενειακής μονάδας, το νοικοκυριό μπορεί να είναι μια καλά οργανωμένη επιχειρηματική μονάδα, και να επιτελεί τους στόχους της, ή όχι.
Μια καλά οργανωμένη οικογένεια έχει ανάγκη από οικονομικά και παραγωγικά μέσα για την επιβίωσή της και για την ανάπτυξή της. Χρειάζεται στέγη, τροφή, ένδυση, ανατροφή των παιδιών, συμπαράσταση στα άρρωστα και στα γηραμένα μέλη της. Χρειάζεται επίσης, και απαραιτήτως, καταμερισμό έργων και καλή συνεννόηση ανάμεσα στα μέλη της που έχουν την κύρια ευθύνη για την διεκπεραίωση και την προαγωγή των οικογενειακών αναγκών και στόχων.
Στην οικογένεια, οι γονείς αποτελούν τα πρότυπα για τους ρόλους και τα φύλα. Αποτελούν επίσης τα πρότυπα εργασίας, συνεργασίας, αφοσίωσης, αλληλεγγύης, στοργής και αγάπης, κοινότητας, συμμετοχής, συμπαράστασης. Τό ίδιο σημαντικός είναι και ο ρόλος των γονιών ως προτύπων για την αδιαφορία, την σκληρότητα τρόπων και αισθημάτων, την οκνηρία, ακόμη και την διαφυγή από τις υποχρεώσεις και τους κόπους που προϋποθέτει η συνεργασία και η συμπαράσταση.
Για όλα τα παραπάνω, μην παραξενευόμαστε όταν -στο σχολείο κυρίως- βλέπουμε παιδάκια που πετάνε τα πράγματά τους, που δεν συνεργάζονται με το δάσκαλο ή με τους συμμαθητές τους, που είναι φοβισμένα, που είναι αγενή, προκλητικά, επιθετικά. Το ίδιο να σκεφτόμαστε κι όταν βλέπουμε παιδάκια που βοηθάνε, που δίνουν -ακόμη κι από το φαγητό τους- που διορθώνουν, που δεν δημιουργούν -αλλά απομακρύνουν- σκουπίδια, που καθαρίζουν, που χαμογελούν, που προσκαλούν και παραχωρούν. Όλες αυτές οι εκδηλώσεις και οι τρόποι, η συμπεριφορά και οι αρχές αποτελούν διδασκαλίες και παραδειγματισμούς που έχουν προηγηθεί. Ασφαλώς μέσα στην οικογένεια, στο σπίτι. Τα παραπάνω αποτελούν τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και τον τρόπο που -ενδοοικογενειακά- διαχειριζόμαστε την καθημερινότητα και τα διαδικαστικά της ζητήματα.
Πέρα από την καθημερινότητα, υπάρχουν εκείνα που θέλουμε για τη ζωή και τα παιδιά μας. Θέλουμε να μπορούμε -εμείς και τα παιδιά μας- να είμαστε ελεύθεροι, και ικανοί να έχουμε όνειρα και να τα πραγματοποιούμε.
Κάπως έτσι είναι και η Πολιτεία(2). Είναι ένα μεγάλο νοικοκυριό, με πολλούς τομείς δραστηριότητας και έργων, υποχρεώσεων, δαπανών, ανάπτυξης δομών και υποδομών, όνειρα και οράματα, που, όλα αυτά, αποτελούν τις κατευθυντήριες γραμμές και μέσω της παιδείας, της δικαιοσύνης, των υπηρεσιών ασφάλειας και της διοίκησης διοχετεύεται η ενέργεια και η δράση των πολιτικών ηγετών. Και όλα αυτά χάριν του λαού και της εξελικτικής προοπτικής της Χώρας που κυβερνούν. Γι' αυτό όμως θα πρέπει να φροντίζουμε ειδικά και μελετημένα, αφού τίποτε δεν γίνεται αν δεν έχουμε υπολογίσει τις δυνάμεις και τις δυνατότητές μας.
Γιατί, για να διευθύνεις ένα νοικοκυριό, να συντονίσεις μια οικογένεια, και μια Πολιτεία, απαιτείται να έχεις πάρει «ορισμένα μαθήματα», νά 'χεις αποκτήσει κάποιες γνώσεις και κάποιες ικανότητες. Δεν μπορείς να το κάνεις χωρίς τις απαιτούμενες «σπουδές» ζωής. «Αγράμματος», ανεπάγγελτος, ανεκπαίδευτος στο ζήτημα και ανίδεος για το θέμα, χωρίς εμπειρία στην αυτοοργάνωση, και αδοκίμαστος στην προσπάθεια για προσωπική επιβίωση.
Σημειώσεις:
(1) Ο όρος «νοικοκυριό» είναι ένα βασικό μέγεθος που χρησιμοποιείται στην πολιτική οικονομία.
(2) Οι ηγέτες μας, όπως και οι γονείς μας, αποτελούν τα πρότυπά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου