Αγαπητό μου παιδί, Αλέξη,
Λυπάμαι, που εμείς, οι γονείς σας, η γενιά του πολυτεχνείου, σας “παραδίνουμε “ έναν κόσμο, τέτοιον που αυτός είναι σήμερα.
Το “παραδίνουμε”, δεν είναι σωστό. Δεν σας τον παραδώσαμε ακριβώς, αλλά κλείσαμε την πόρτα πίσω μας, αφήνοντας σκοτεινό το ρημαδιό που κάναμε με τις πολιτικές, που -δεχθήκαμε ίσαμε σήμερα να- εφαρμόζονται στον τόπο μας. Και πια, μονάχοι και ξυπόλυτοι έπρεπε να μπείτε μέσα στο σπίτι. Σαν ορφανά του πολέμου.
Καιρό σε παρακολουθώ, με κάποια δυσπιστία. Συνηθίσαμε, βλέπεις, στη δυσπιστία, με τόσες επιπολαιότητες και μετά από τόσες προδοσίες...
Με την ματιά στο αύριο, για τη νεότητα, θέλω να πετύχει τούτη η προσπάθεια. Το θέλω πολύ, αλλά είναι δύσκολο. Γιατί η διανόηση της εποχής μας, που θα μπορούσε να παραστέκει, με τα φώτα της, και να φανερώνει τις παγίδες πριν πέσουμε ξανά μέσα, έχει αποστασιοποιηθεί αρκετά από ό,τι σηματοδοτεί τον Ελληνικό τρόπο. Έχει αποστασιοποιηθεί από την Ιστορία, τις παραδόσεις, τις διδαχές και τις αξίες που ο ελληνισμός και η ελληνικότητα έχουν αναδείξει ως πανανθρώπινες, και η Χριστιανική διδασκαλία, στεφάνωσε, με κήρυγμά της τον αγώνα τον καλό, τον αγώνα για την αρετή και την αλήθεια, ενάντια στα πάθη της ανθρώπινης απληστίας, της αγνωμοσύνης, της ματαιοδοξίας και της κενοδοξίας.
Βγήκαμε στο προσκήνιο της Ιστορίας και ξαναγίναμε ελεύθεροι, δυστυχώς, υπό κηδεμονία. Όλοι οι καλοί μας φίλοι, αγωνίστηκαν να μας επιβάλουν τη “βοήθειά” τους, με ατέλειωτο τόκο και με ελευθερία παρακολουθούμενη και στρατευμένη στα συμφέροντά τους. Κι εμείς δώσαμε. Και τους ατέλειωτους τόκους, και την αναφορά μας στις εντολές τους. Και σκοτώσαμε τον Κυβερνήτη μας, που θα μας οδηγούσε να γίνουμε κι εμείς λαός μαζί με άλλους λαούς αυτεξούσιους, ελεύθερους και κοινωνούς των αγαθών που απολάμβαναν όλες οι τότε οργανωμένες κοινωνίες. (Για φαντάσου! Εμείς, δεν ευκαιρήσαμε ούτε να συμμετάσχουμε στις τιμές που -προσφάτως- του απέδωσε η ευγνώμων Ελβετία!).
Η μοντέρνα διανόηση ισχυρίζεται πως γίναμε έθνος με μια συνθήκη. Κι ίσως με μια άλλη, πάνε να μας καταργήσουν.
Η δική μας όμως η ζωή, η ιστορία και τα χώματά μας, μας λένε πως έθνος ήμασταν από πάντα. Γιατί αυτό που θέλαμε πάντα, ήτανε η ελευθερία, η αυτοτέλεια και η συνεργασία των αυτόνομων Ελληνίδων κοινοτήτων και πόλεων, η πατρίδα μας, το ηγείσθαι, το γνώναι τον κόσμον, τα δαιμόνιά μας, ο άγνωστος Θεός μας, οι εκκλησιές και τα μοναστήρια μας. Ο Οδυσσέας, ο Λεωνίδας, κι ο Παλαιολόγος. Ο Δαβάκης, ο Ρίτσος, ο Θεόφιλος, ο Κόντογλου, ο Ελύτης, ο Θεοδωράκης κι ο Μάνος Χατζηδάκης. Ο Τσαρούχης κι όλοι οι μεγάλοι τεχνίτες του χρωστήρα και του λόγου, που ασταμάτητα γεννάει ετούτος ο μικρός τόπος. Κι όλα τούτα είναι Ελλάδα. Ελλάδα δεν είναι μόνο εφιάλτες. 'Εχει κι απ' αυτούς.
Και η Ελλάδα προχωράει στον κόσμο, και γίνεται ένα μ' αυτόν, στη γνώση, στο εμπόριο, στις τέχνες. Συμμετέχει, και συχνά οδηγεί. Αλλά, οι Έλληνες ταξιδευτές, ξεχνάνε καμμιά φορά τον τρόπο τον Ελληνικό, που είναι η προσαρμογή στα πράγματα, κι ο συνταιριασμός τους με άποψη, και ιδιοπροσωπία στο οράν τον κόσμο, και στο μετέχειν του γίγνεσθαι. Είναι φυσικό, ως ένα βαθμό. Θα έχουμε και απώλειες. Είναι κι αυτό ένας πόλεμος.
Καθώς πολλοί ταξιδέψαν και ζήσαν αλλού, το μυαλό τους κι ο τρόπος τους έγινε σαν των άλλων. Περιπλανήθηκαν για χρήμα, εξουσία και δύναμη. Κι όσοι απ' αυτούς χάσανε την ψυχή τους, μπορεί να φέρανε χρήμα και δύναμη και γνωριμίες, μα όλα τούτα τα κράτησαν για πάρτη τους.
Τελειώσαν οι Συγγροί, οι Βαρβάκηδες, οι Βαλλιάνοι, οι Ζάππες. Πολλοί γύρισαν για τις τιμές, τα οφίτσια, τις αμοιβές και τις παράτες. Χωρίς ποτέ να καταλάβουν ότι μεγάλα πανηγύρια στήνουν οι μεγάλες τσέπες.
Κι αγωνιστήκαμε να κάνουμε γιορτές της ζωής μας όχι τους ιστορικούς μας θριάμβους στην τέχνη, τα γράμματα, τον αθλητισμό, την επιχειρηματικότητα και, γενικά, τη δημιουργία και τις αρετές, αλλά στην ασυδοσία, την αγυρτεία, την επίδειξη, την κατανάλωση, την αρχομανία, την αυθαιρεσία, την καταστροφή, τη λεηλασία του εθνικού πλούτου και την αχρήστευση των πλουτοπαραγωγικών μας πόρων με την αδιαφορία, τη νωθρότητα και την επιλήψιμη προμήθεια για κάθε υπηρεσία.
Όσο υπάρχουν άστεγοι, σε έσχατη ένδεια, και σχολειά χωρίς δασκάλους, τόποι χωρίς γιατρό, δρόμοι με τρύπες, και μονοπάτια αντί για δρόμοι, όσο δεν υπάρχουν λειτουργικοί θεσμοί για όλες τις ανάγκες του λαού, δεν έχουμε περιθώρια για πολυτελείς ελευθερίες. Γιατί στον Ελληνικό τρόπο εκείνο που κυριαρχεί είναι το καλό του τόπου. Κι όσοι τον κρατούμε τον τρόπο ετούτο, μας πονάει το καλό της τσέπης του άρχοντα, που γίνεται με το κακό της ζωής του πολίτη.
Στη χώρα με τα πολλά θύματα υπέρ της ελευθερίας, καταντήσαμε να κατηγορούμε την ελευθερία στη σκέψη των Ελλήνων και να ονειδίζουμε τις ιδέες. Να ντρέπονται οι Έλληνες χριστιανοί στο χριστιανικό τόπο τους και να μεριμνούμε για ξενόφερτα δόγματα που βαθμιαία εισβάλλουν στη χώρα και στη ζωή μας και απειλούν ακόμη και τη ζωή μας, με επανειλημμένες ειδεχθείς επιθέσεις σε ανύποπτα και αδύναμα θύματα. Εχθρούς και δράστες αξιόποινων πράξεων, που τους υποστηρίζει μέρος της διανόησης και οι επαγγελματίες της αποδιοργάνωσης του Ελληνικού τρόπου. Εχθροί που αποθρασύνονται. Κι είναι ακόμη ενωρίς. Ο κατεστημένος πολυ-πολιτισμός, πουθενά δεν ευδόκησε. Τον δέχονται εκεί που δεν μπορεί να κάνουν αλλιώς. Και τον επιβάλλουν όσοι επιδιώκουν μη φανερά προγράμματα.
Να τιμάς τον πολιτικό σου αντίπαλο και να τον εξουδετερώνεις με το δημιουργικό σου και επωφελές για την πατρίδα πολιτικό έργο. Γιατί τα άλλα μέσα, είναι άλλου πολιτισμού. Είναι εργα πολέμου. Άθλιου, κακοήθους. Πολέμου που στρέφεται κατά της μερίδας του λαού που εκπροσωπείται από αυτόν. Κι αυτό το τμήμα του λαού, το μετατρέπεις σε πολιτικό σου αντίπαλο.
Από τούτα που βλέπω, στις λίγες ώρες που είσαι πρωθυπουργός, θαρρώ πως σε φοβούνται γι' αυτό που νομίζουν ότι κομίζεις. Μακάρι να το κομίζεις. Τό 'δειξες κιόλας, με το πρώτο σου “ΟΧΙ”.
Ξεκίνησαν τηλεοπτικές επιθέσεις στο ενδεχόμενο να διαφέρεις. Κάποιοι, ταπεινοί και σώφρονες περιμένουν, τουλάχιστον, πρώτα να μιλήσεις. Να ορίσεις. Να αποφανθείς.
Παιδί μου,
Να τιμήσεις τις ρίζες σου. Να τιμήσεις την ευθύνη που ο Ελληνικός λαός σου ανέθεσε, και να δημιουργήσεις μες στην αγάπη για την πατρίδα μας, εκείνο που θα σου παραχωρηθεί να δημιουργήσεις, με την ευχή και τη συμπαράσταση όλων.
Εκπροσωπείς μια αθώα γενιά. Μια γενιά που δεν έφταιξε, για το παρόν που της φτιάξαμε. Εμείς, η πιο τυχερή γενιά, η γενιά που δεν γνώρισε πόλεμο, έχουμε στήσει πόλεμο ανάμεσά μας. Πόλεμο από εγωϊσμό, πλεονεξία, αυταρέσκεια και αυταρχισμό, ναρκισισμό και έλλειψη ταπείνωσης.
Ετίμησες τους πεσόντες στο όνομα της ελευθερίας, από το βόλι της γερμανικής μεγαλαυχίας και του αυταρχισμού. Ετίμησες το ελεύθερο ελληνικό πνεύμα και τη θυσία υπέρ της αρετής.
Οι δανειστές που σου ζητάνε να πληρώσεις τα συμφωνημένα, δεν έχουν πάρει ποτέ την απάντηση, πως “συμφωνημένο ήταν κι εκείνο που οφείλει ακόμη η Γερμανία». Κι αν είναι ανήθικη η μη τήρηση της συμφωνίας που έκανε ο οφειλέτης με το δανειστή του, αυτό ισχύει για όλους τους οφειλέτες.
Κι επί πλέον, είναι άλλο πράγμα να σε αναγκάζουν να δανείσεις, από το να παραινείς και να ενθαρρύνεις κάποιον για να τον δανείσεις. Και είναι ακόμη χειρότερο πράγμα να περιάγεις τον άλλον σε κατάσταση δανεισμού, με τα μοντέλα που απαιτείς να εφαρμόζει, προκειμένου να τον κάνεις παρέα. Αλλά εκείνο που, κυρίως, βαρύνει τη δική μας κυβέρνηση είναι η ευθύνη να προβλέπει τις μεθοδεύσεις και τις διαδρομές της δημιουργίας αδιεξόδων. Και μερικοί υπήρξαν, μέχρι τώρα, ανύποπτοι.
Οι δανειστές μας χρειάζεται να ξέρουν ότι είναι αισχρό, να δανείζεις τον επαίτη, γιατί είναι προφανές ότι τον εκμεταλλεύεσαι. Εμείς, εδώ, τους τέτοιους, τους λέγαμε τοκογλύφους και μαυραγορίτες, στα χρόνια της κατοχής, όπου οι έχοντες, δάνειζαν ή πουλούσαν πανάκριβα στους ενδεείς. Κι οι κινηματογραφικές ταινίες μας, αυτούς, τους παριστούν ως γλοιώδεις φυσιογνωμίες με απεχθή μούτρα, κι όχι σαν συμπαθείς κι ευπρεπείς ανθρώπους με καλογυαλισμένα κι αστραφτερά στολίδια, ευχάριστους και καλοδεχούμενους.
Να μην ξεχνάς, ακόμη, τα “ατυχήματα” που μπορεί να συμβαίνουν κάθε τόσο, αποτρεπτικά για κάποιες πολιτικές σου, ή προειδοποιητικά για κάποιες επιλογές σου, στα οποία θα λανθάνει -ατυχής ή επιτηδευμένη- συμβολή των υποκρυπτόμενων “εταίρων” ή “συμμάχων”.
Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, οι προσδοκίες του λαού μπορεί να είναι μικρές, αλλά οι ανάγκες του είναι μεγάλες. Δε θα σου πώ για την πρωτοφανή ένδεια που έχει ενσκήψει στον τόπο μας, που δεν την βλέπαν οι διαχειριστές με τα πανάκριβα γούστα και τις καλοπληρωμένες ανέσεις. Γιατί φαίνεται πως τα ξέρεις.
Ας είναι γιορτή, η δουλειά για προκοπή, κι η αγάπη για το αύριο της πατρίδας μας και της νεότητας, κι όχι οι αυτάρεσκες συνεστιάσεις και τα λαμπερά και σπάταλα πάρτυ.
Ας είναι γιορτή κάθε τί που ενώνει όλους τους Έλληνες, κι ας είναι ελευθερία κάθε τί που δεν εμποδίζει, δεν προσβάλλει, δεν ξεχωρίζει δυσμενώς κανέναν μας.
Ας φροντίσουμε το μέλλον της πατρίδας, κι ας σταθούμε άνθρωποι στους ανθρώπους. Να έχουμε συνεργασίες με όσους έχουμε αμοιβαία συμφέροντα, και φιλίες μ'όσους έχουμε κοινό τον τρόπο και το νόημα της ζωής. Να έχουμε καλές σχέσεις με όλον τον κόσμο. Και να μη δεχόμαστε την σύμπραξη στο κακό, ούτε την προδοσία των φίλων μας. Γιατί οι φίλοι είναι σημαντικότεροι από τους εταίρους.
Η αρετή είναι ασπίδα. Γιατί όταν το κακό του άλλου, προσκαίρως μας ευνοεί, να είμαστε σίγουροι, πως θάρθει ο καιρός, που το κακό το δικό μας θα ευνοεί κάποιους άλλους. Και τότε αυτοί δεν θα διστάσουν να μας προκαλέσουν το κακό που τους εξυπηρετεί.
Όσο για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που τ' όνομά του θα πρέπει να 'ναι στολίδι στην Πολιτεία μας, υπάρχει -κατά τη γνώμη μου- ένα όνομα, πάνω από όσα έχω ακούσει μέχρι τώρα, που τιμά το λαό μας, την επιστήμη του και την Χώρα, και το ήθος του είναι από μόνο του, οχυρό. Που η διαδρομή του, τόσο η επιστημονική, όσο και η Πολιτική, διαπνέεται, εγνωσμένως, από ήθος και ακεραιότητα.
Και αυτός είναι ο Καθηγητής κ. Γιώργος Κοντογιώργης, γνωστός, και ικανός να περιποιήσει τιμή στη Χώρα, στους Έλληνες και στην Δημοκρατία μας.
Συγχώρησέ μου την τόλμη και τις μητρικές υποδείξεις. Έγιναν από αγωνία για το μέλλον, κι από λαχτάρα για την ευόδωση της ελπίδας που χαράζει, με τούτη την ευοίωνη συγκυρία.
Σου εύχομαι κάθε επιτυχία στο έργο σου, για το καλό του τόπου και του λαού μας.
