Μπορεί να την κάνει ένα παιδί σαν αντίδραση προς το γονιό του. Ένα κακοκαμθημένο, για να πετύχει κάτι, ή ένα παραπεταμένο παιδί για να προσελκύσει την προσοχή του.
Η παράλειψη λήψης τροφής είναι άλλο φαινόμενο, που μπορεί να γίνεται ενσυνείδητα και για λόγους που έχουν να κάνουν με την απόφαση θανάτου, ιδιαίτερα συχνό φαινόμενο σε κάποιους πολιτισμούς, ασυνήθιστο-αλλά όχι ανύπαρκτο- σε άλλους.
Οι αποφάσεις που παίρνουμε για τη ζωή μας, είναι ασφαλώς δικές μας επιλογές, παρά το γεγονός ότι συχνά (στη σημερινή κοινωνία) συμβαίνει να φορτώνουμε τις συνέπειες των αποφάσεών μας σε άλλους, από την ανευθυνότητα και την ανωριμότητά μας ή από την ανελευθερία και τον εξουσιαστικό αυταρχισμό μας.
Τούτες τις μέρες ένας συνάνθρωπός μας, απειλεί μια ολόκληρη κοινωνία πως θα επιμείνει στην απεργία πείνας, και θα προσθέσει και την απεργία δίψας, μέχρις ότου ικανοποιηθεί το αίτημά του. Το σημερινό αίτημά του είναι «σπουδές».
Κάποιοι απειλούν με φωτιά και με φονικά, εξαιτίας της πολιτικής της χώρας. Το αίτημά τους η «ανατροπή της ασκούμενης πολιτικής» και εγκαθίδρυση της δικής τους πολιτικής.
Άλλοτε πάλι, κάποιοι απειλούν και περιγελούν μεγάλο μέρος της κοινωνίας προκειμένου να προφθάσουν την ενδεχόμενη έκφραση διαφωνίας, αδιαφορίας ή αντίδρασης στην παρέλαση ομοφυλόφυλων στους δρόμους της πόλης, διαδηλώνοντας την ανάγκη για υποχρεωτική -εκ μέρους όλων- αναγνώριση του δικαιώματός τους αυτού. Το αίτημά τους είναι «αναγνώριση στη διαφορετικότητα στο σεξ».
Κάποιοι, συχνάκις, απειλούν και εξυβρίζουν στιγματίζοντας υποτιμητικά αι προσβλητικά την χριστιανική πίστη φίλων, συγγενών και συμπατριωτών τους, υπερασπιζόμενοι την θρησκευτική πίστη τρίτων, παρανόμων εισβολέων και ξένων, ενίοτε μάλιστα και εγκληματιών, οδηγώντας τα πράγματα σε ακραίες και προκλητικές μορφές βίας και ύβρης, προκειμένου να καμφθούν οι αντιστάσεις και να επιβληθεί η δεσποτική και αυταρχική στάση τους. Το αίτημά τους είναι «ο αποχριστιανισμός της ελληνικής κοινωνίας» που μας κρατάει «καθυστερημένους» ουραγούς της προόδου της αρπαχτής, της προόδου του αφελληνισμού μας και της προόδου της παγκοσμιοποίησης της εξουσίας, ώστε να καταστούμε το πρώτο παραδειγματικό θύμα στους σημερινούς καιρούς που εκκολάπτεται ο νέος τρόπος διακυβέρνησης από την παγκόσμια πλεονεξία.
Η Πολιτεία μας, όλα αυτά, ήδη τα έχει κάμει κτήμα της και πολιτική της. Στο σχολειό τα παιδιά διδάσκονται ήδη παρόμοια πράγματα και σε λίγο καιρό, που θα τελειώσουν θα βγούν στην κοινωνία, άλλοι συνεχίζοντας για σπουδές, κι άλλοι για να δουλέψουν. Κι εκείνο που θα ξέρουν είναι πως αν κάτι το ζητάς με επιμονή, με πείσμα, με εκβιασμούς, με απειλές και με βρισιές, στο τέλος θα το πάρεις. Ακόμα κι αν είναι μέρα και ζητάς το σκοτάδι. Ακόμα κι αν είναι παράδεισος και ζητάς την κόλαση. Ακόμα κι αν αυτό που ζητάς είναι η κατεδάφιση του παρθενώνα.
Αρκεί να μη ζητήσεις εκλογές!
Αλλά, εδώ κάτι συμβαίνει. Πώς αλήθεια, μας δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι η απεργία πείνας, η βρισιά, η γελοιοποίηση κλπ. παρόμοιες πρακτικές θα υποχρεώσει τους άλλους να μας παραχωρήσουν εκείνο που ζητάμε; Άσχετα από το τί είναι εκείνο που ζητάμε;
Θα μου πείτε, κι ο «Γκάντι έκανε απεργία πείνας», θα σας απάντήσω ναί, αλλά εκείνος έκανε και αποχή από κάθε πράξη βίας, και αποκήρυξη κάθε μορφής βίας. Και το ίδιο ζητούσε και από τους εξουσιαστές της πατρίδας του: Να φύγουν. Γι' αυτό το έκανε. Δεν το έκανε για να διαβάζει, ούτε για να έχει πολλές γυναίκες. Ούτε για να μη δικασθεί που ιδιοποιήθηκε τον πλούτο της χώρας του, ή που απεμπόλησε εθνικά δίκαια και συμφέροντα. Το έκανε για κάτι που τον υπερέβαινε σαν άτομο και ήταν άσχετο με τις στενά ατομικές του ανάγκες.Το έκανε για το συμφέρον της χώρας του. Και γιατί η ξένη κυριαρχία μέσα στη χώρα του ζημίωνε τους ομοεθνείς του. Πολεμούσε με ειρηνικό τρόπο τους εχθρούς της πατρίδας του.
Η ευγένεια δεν εκβιάζεται. Ούτε η ελευθερία.
Αν ένας πολίτης είναι ελεύθερος να επιλέξει τον τρόπο που πορεύεται και τηρεί τις αξίες στις οποίες πιστεύει, και τον τρόπο να επιδιώκει την κατάκτηση και εκπλήρωση των ονείρων του και των ιδανικών του, δεν μπορεί να επιβάλει στους άλλους να θέλουν κι εκείνοι ό,τι θέλει αυτός. Ενδέχεται να τους πείσει, να τους προσελκύσει, να τους εντυπωσιάσει και να τους προκαλέσει να τον ακολουθήσουν και να τον μιμηθούν. Δεν αποκλείεται όμως να τους απογοητεύσει και να τους απωθήσει ο τρόπος του, ή το επιδιωκόμενο από αυτόν.
Ενας ευγενής άνθρωπος, θα αποφύγει να πληγώσει, να προσβάλει, να τραυματίσει ψυχικά ή φυσικά τον συνάνθρωπό του, θα αποφύγει να στερήσει από κάποιον τα αγαθά που με κόπο απέκτησε. Θα αποφύγει να εξαπατήσει. Οπωσδήποτε θα αποφύγει να αφαιρέσει και τη ζωή κάποιου.
Στη σημερινή μας εποχή, ο εκβιασμός, δηλαδή η άσκηση πίεσης (!!!), είναι μόδα: τόσο στην πολιτική πρακτική της κοινωνίας, όσο και στην πρακτική της πολιτικής και της οικονομικής σκηνής.
Έτσι, φαίνεται, πως είναι εύλογο κάποιος να «απειλεί» ότι θα πεθάνει γιατί δεν τον αφήνουν να κάνει ό,τι θέλει, και κάποιος άλλος να λέει «μα πρέπει να τον αφήσουμε να κάνει ό,τι θέλει!».
Στον κόσμο τους, στον κόσμο της ανευθυνότητας, της απάτης και της υφαρπαγής, νομίζουν πως «έχουν δίκιο» και οι δυο: Αυτός που εγκλημάτισε κι είναι έγκλειστος στη φυλακή (ως συνέπεια καταδίκης για ένα έγκλημα που ήθελε και διέπραξε) που τώρα θέλει να είναι ελεύθερος (σαν ατιμώρητος) και να συνεχίσει να κάνει ό,τι (ακόμη και νέα εγκλήματα) κάθε στιγμή επιλέξει να κάνει.
Κι εκείνος που λέει ότι «δεν πρέπει να πάθει κάτι το παιδί!». Γιατί τον καταλαβαίνει και τον συμμερίζεται.
Αλλά, κι ο πρώτος, κι ο δεύτερος, ξεχνάνε ότι αυτό σημαίνει κατάργηση του νόμου που επιβάλλει τις ποινές για τις αξιόποινες πράξεις.
Αυτοί οι δυο έχουν κάτι κοινό: Δεν δείχνουν να είναι ευγενείς προσωπικότητες. Ούτε ελεύθεροι άνθρωποι είναι. Δεν είναι ευγενείς προσωπικότητες, γιατί διαπράττουν σοβαρά και εγκληματικά ατοπήματα, σε βάρος αναίτιων τρίτων και του κοινωνικού συνόλου, και δεν είναι ελεύθεροι, γιατί δεν αποδέχονται τις συνέπειες των πράξεών τους.
Το χειρότερο από όλα όμως, που δεν φαίνεται αμέσως και προφανώς, είναι ότι μια τέτοια απαίτηση, θα μπορούσε να έχει ο κάθε εγκληματίας, κι ένας τέτοιος θα μπορούσε να είναι ακόμα και κυβερνήτης.
Ή μήπως, αυτό έχει προηγηθεί, αφού αρκετοί νεώτεροι νόμοι φροντίζουν για το αδίωκτο παραβατών και παραβάσεων;
Η ευγένεια και η ελευθερία δεν εκβιάζονται. Αλλά φαίνεται, ότι σε τούτον τον τόπο εξέλιπαν αυτές οι αρετές της ψυχής. Έφυγαν κι έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους. Και μας έμειναν η πλεονεξία, ο αυταρχισμός και η εκβιαστική πίεση της κοινωνίας. Η τελευταία, αδιαμαρτύρητα περιμένει να πεθάνει με αυτόν ή εκείνον τον τρόπο, που θα διαλέξουν άλλοι γι' αυτήν.
Μ' αυτούς που μας μείνανε θα πορευτούμε, και δεν ξέρουμε πού θα μας βγάλει, αφού η αρετή όλων των υπολοίπων δεν είναι επικρατέστερη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου