Διαβάζω εδώ για την τάση που πολλοί μας έχουμε να επιδιώκουμε την ατομική μας διάκριση, έτσι ώστε να υπερέχουμε των άλλων, να θεωρούμεθα καλύτεροι από τους άλλους. Να ξεχωρίζουμε.
Ο Γέροντας Πορφύριος, λέγει ότι η τάση αυτή έρχεται σε αντίθεση με την αρμονία του κόσμου. Και το αναλύει εξαιρετικά. (δείτε το άρθρο).
Στην αρχή ξαφνιάζεσαι με το θέμα. Πώς να το σκεφτεί κανείς ετούτο το πράγμα! Είναι αλήθεια κόντρα στη γαλήνη και στην αρμονία του σύμπαντος η επιδίωξη της διάκρισης;
Δεν θα μπορούσε, αλήθεια, η μεγάλη αγάπη, η καλωσύνη, η αλληλεγγύη, η επίσκεψη, η παρηγορία και τόσες άλλες αγαπητικές ενέργειες και συμπεριφορές να διαταράξουν την ειρήνη και την αρμονία του κόσμου. Γιατί όλες αυτές ενέχουν και την ταπεινότητα του φορέα τους. Εξ άλλου, γι' αυτό είναι μεγάλες και σπουδαίες.
Ο Άγιος Γέροντας μιλάει για όλες εκείνες τις ενέργειες και τις συμπεριφορές που διχάζουν τον κόσμο, και υπερισχύει η ανθρώπινη κενοδοξία και ματαιοδοξία.
Μιλάει ασφαλώς για την κλοπή, για την ιδιοποίηση, για τον παραγκωνισμό, για την απάτη και την εξαπάτηση, για τη βία, για την αλαζονεία, για την αστοργία, για την περιφρόνηση, και για όλους εκείνους τους τρόπους και τις συμπεριφορές με τις οποίες επιδιώκουμε να αποκτήσουμε περισσότερα, να φανούμε σπουδαιότεροι έναντι των άλλων, ακόμη και γενναιότεροι έναντι των άλλων. Να αποκρύψουμε τα λάθη μας και να αναδείξουμε ακόμη και ανύπαρκτες αρετές μας.
Όλες οι τέτοιες συμπεριφορές, που κυοφορούν το ψέμμα και τη νοθεία, και με τις οποίες επιζητούμε προνόμια και πλεονεκτήματα, που μπορεί να αφαιρεθούν από κάποιον για να (ή που θα) τα απολαύσουμε εμείς, επηρεάζουν τις σχέσεις μας με τους άλλους, αρνητικά. Συνωμοτικά με τους ομοίους, περιφρονητικά και εχθρικά με τους αντίθετους.
Κι έτσι, αντί να ειρηνεύουμε μέσα μας και με βάση την κοινή ανθρώπινη τάξη να πορευόμαστε στη ζωή μας, πολλοί από εμάς, επιζητούμε η δική μας η ζωή να έχει ξεχωριστή τάξη, ξεχνώντας ότι τα όρια της ζωής, είναι για όλους μας ίδια, ακόμη κι αν οι δυνατότητές μας είναι διαφορετικές.
Γι' αυτό ειπώθηκε από σώφρονες ανθρώπους: να ντρέπεσαι όταν ελεείς, να λυπάσαι όταν κάποιος λυπάται, να θησαυρίζεις άφθαρτους θησαυρούς, μη καυχάσαι για αγαθά που απόκτησες χωρίς να κουραστείς. κ.α.
Ειπώθηκε ακόμη, μη χαρίζεις σε κάποιον τα αγαθά που χρειάζεται, αλλά βοήθησέ τον να μάθει να τα παράγει.
Γιατί η άγνοια, η φτώχεια, η αρρώστεια και ο κίνδυνος είναι ευθύνη όλων, αλλά η αντιμετώπισή τους βαρύνει εκείνους που ξέρουν, που έχουν, που είναι αρμόδιοι και εκείνων που ορίστηκαν άρχοντες όλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου