Για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας έγραψα στο Λόγιο Ερμή. Εδώ, διασκευάζοντας εκείνο το άρθρο, λέω στους φίλους μου, και κάτι ακόμη.
Η εκλογή του Προέδρου της Χώρας θεωρώ ότι είναι ένα περιστασιακό ζήτημα, απλά και μόνο λόγω λήξης της θητείας του υπηρετούντος Προέδρου.
Το πρόσωπο του Προέδρου, δηλαδή το ποιός θα είναι ο εκάστοτε Πρόεδρος, έχει τεράστια σημασία, όταν πρόκειται για μια Χώρα με αξιοπρέπεια και υπόσταση. Γιατί αυτό σημαίνει ότι η προσωπικότητα του προέδρου αντιστοιχεί σε όσα χαρακτηρίζουν τον λαό και την κυβέρνησή του, την Χώρα και την Πολιτική της, και το ήθος του λαού (που από αυτούς κυβερνάται και Προεδρεύεται).
Το περιστασιακό γεγονός της λήξης μιας θητείας, δεν έχει -από μόνο του- καμμιά ιδιαίτερη σημασία. Και δεν θα είχε, ούτως ή άλλως, γιατί ούτε τα πρόσωπα είναι αναντικατάστατα, ούτε μπορεί ένας θεσμός να εκφράζεται μόνο από ένα πρόσωπο. Πολύ περισσότερο που μιλάμε για αντιπροσωπευτικό σύστημα Πολιτείας, και όχι για πατροπαράδοτη μοναρχία ή για ολοκληρωτική πολιτεία.
Αλλά το ζήτημα, που είναι πια καλά εμπεδωμένο στο λαό, έχει να κάνει με το γεγονός ότι σε κάθε περίπτωση που αδειάζει μια πολιτική καρέκλα, γίνεται σκοτωμός ανάμεσα σ' εκείνους που προσπαθούν να γραπωθούν πάνω της (λες και το να κάθεσαι πάνω σ' αυτήν, σε κάνει από μόνο του αθάνατο, ένδοξο, ενάρετο, ωραίο, πλούσιο), ή να χρησιμοποιήσουν την ευκαιρία για να προωθήσουν τα σχέδιά τους, για πολιτική επικυριαρχία.
Και για να το πετύχουν, σου τάζουν τα πάντα, ό,τι θέλεις, ότι ζητήσεις, αρκεί να τους δώσεις τον πολιτικό θώκο. Κι αφού τον πάρουν, την άλλη μέρα το πρωΐ, έχουνε κιόλας ξεχάσει τα πάντα. Και θα συνεχίσουν να κάνουν αυτό που έκαναν από πάντα. Ανακατώνουν το νερό στη χύτρα, μπας και βγεί φαΐ, δοκιμάζοντας μάλιστα, κάθε τόσο, για να δούν αν πέτυχε η μεταστοιχείωση του νερού σε πλούσια και θρεπτική τροφή. Δοκιμάζουν όλοι. Προϊστάμενοι και μάγειρες, και συνήθως, τελειώνει η σούπα μόνο με τις δοκιμές, χωρίς να μείνει τίποτε για τους άλλους.
Ας το πάρουμε από την αρχή: Η πολιτεία μας, εδώ και καιρό, κυβερνάται με ένα πολιτικό πρόγραμμα που είναι εντελώς διαφορετικό από εκείνο που είχαν -όταν εκλέχτηκαν- κάθε μια από τις συνασπισμένες κυβερνητικές δυνάμεις που την απαρτίζουν.
Δεδηλωμένη εμπιστοσύνη στην δεδηλωμένη κυβερνητική πρόταση δεν υπήρξε ποτέ από τη δεδηλωμένη πλειοψηφία του λαού. Όχι γιατί ο λαός ήθελε/ή δεν ήθελε τη συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων. Αλλά γιατί η φιλοδοξία των πολιτικών, ήταν τόσο μανιώδης και επίμονη και πολιορκητική, και παραποιητική των προθέσεων των πολιτικών προσώπων, που επέφερε σύγχυση στον λαό. Γιατί, πολλοί άνθρωποι αδυνατούσαν να πιστέψουν ότι ο πολιτικός συνομιλητής τους είχε συνειδητά επιλέξει να υφαρπάξει την ψήφο και την εντολή του. Ξανά. Από προσωπική φιλοδοξία και μανία εξουσίας. Ευκαιρίας και δυνατότητας προβολής, από αυταρέσκεια, ή άλλο τι.
Η αυτοδυναμία που ο καθένας τους ζητούσε, δεν ήρθε! Κι έτσι, υποχρεώθηκαν να ρίξουν νερό στο προεκλογικό κρασί τους. Και το νερώσανε τόσο, που πια δεν πίνεται για κρασί. Ένας μόνο κράτησε τη γραμμή του. Το Πασόκ. Το κόμμα που έχασε την εξουσία, πριν από τις εκλογές. Που πήρε ψήφο εμπιστοσύνης για να αποχωρήσει από την κυβέρνηση(!). Που ήθελε πάντα να είναι μπροστά και (για) να διαχειρίζεται (δεν έχει σημασία τί θα διαχειρίζεται). Το κόμμα αυτό τα κατάφερε πάλι. Διατήρησε τη δεδηλωμένη του αναποτελεσματικότητα, την αδιαφάνεια και την επιλήψιμη ακεραιότητά του, και σήμερα αποτελεί το στυλοβάτη αυτής της κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης, που παραπαίει, ανάμεσα σ' εκείνο που ήθελε ως πρώτο κόμμα και σ' εκείνο που απαιτεί ο πολιτικός συνεταίρος του, προκειμένου να του δώσει μια εικονική στήριξη για τη σύμπηξη κυβερνητικής πλειοψηφίας, εξασφαλίζοντας για τον εαυτό του και τα μεγαλόσχημα (κυβερνητικά) μέλη του ό,τι χρειαζόταν: ατιμωρησία και προστασία δια παραγραφής και άλλα...
Η αυτοδυναμία που διακαώς αποζητούσε η Νέα Δημοκρατία, η οποία σαν θα 'ρχότανε στην εξουσία θα τιμωρούσε όλους τους υπαίτιους της κατάντιας μας και θα αποκαθιστούσε τη δικαιοσύνη και την εύρυθμη λειτουργία της Πολιτείας μας, ήτανε ένα νυφικό, που σχίστηκε στις κακοτοπιές προς τον κυβερνητικό θώκο. Είχε τόσα ξερόκλαδα, κι αγκάθια ο δρόμος αυτός, που η κυβερνητική πρόταση της Ν.Δ. μαράθηκε και φυλλορόησε. Όσες φορές αναγγέλθηκε, τόσες φορές αναιρέθηκε. Όσες φορές μας διαβεβαίωσαν, άλλες τόσες φορές μας εξαπάτησαν.
Μάλιστα έφτασαν στο σημείο να φτιάξουν καινούργια γλώσσα. Άλλαξαν τις έννοιες τόσων πολλών λέξεων, που πια είναι δύσκολο να συνεννοηθούμε. Τώρα ξέρουν μόνο αυτοί τι εννοούν όταν μας παρουσιάζουν τις κυβερνητικές τους προτάσεις, γιατί εμείς ξέρουμε ότι όλα τους τα λόγια δεν αντιστοιχούν με τη γλωσσική μας εμπειρία.
Αυτό που αποδείχτηκε -με την ακρίβεια που αποκαλύπτει η αδιάλειπτα πανομοιότυπη επανάληψη της κυβερνητικής τακτικής, ασχέτως του κόμματος που είναι στην εξουσία - είναι ότι στη μακρά μεταπολιτευτική μας διαδρομή, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, συνεργάζονται και συμπλέουν αυστηρά και αποκλειστικά σε μερικά μόνο κοινού πολιτικού συμφέροντος θέματα-αντικείμενα. Κι αυτό γίνεται αθόρυβα, με απόλυτη σύμπνοια και ερήμην ημών. Για θυμηθείτε, πόσοι γνωρίζαμε τί απολαβές έχουν οι αντιπρόσωποί μας και οι βοηθοί και οι συνεργάτες τους; Για θυμηθείτε πόσες νομοθετικές ρυθμίσεις έχουν γίνει για να προφυλαχτούν οι αντιπρόσωποί μας από τον έλεγχο που θα μπορούσε να γίνει σε οικονομικές κακοτοπιές, με την ευκαιρία κυβερνητικών ή πολιτικών οφιτσίων, όπως για παράδειγμα η παραγραφή ή το ακαταδίωκτο ορισμένων αδικημάτων...
Η μανία για κατάκτηση και η ακόρεστη φιλοδοξία για παντοτεινή διατήρηση της εξουσίας, είναι μια άρρωστη επιδίωξη, μια ψυχολογική εμμονή, μια εφηβική και ηδονοθηρική ψυχική και πνευματική ανωριμότητα. Πολύ περισσότερο όταν η κατάκτηση της εξουσίας επετεύχθη, αλλά η παραγωγή πολιτικού έργου και αποτελέσματος δεν υπήρξε, ούτε φαίνεται στον ορίζοντα να έρχεται. Αφού δεν ξεκίνησε καν. Γιατί, ό,τι και να ξεκίνησε, αυτό ήταν άλλο από εκείνο που είχε εξαγγελθεί ως κυβερνητική πρόταση (ή μήπως νομίζουν ότι δεν θυμόμαστε με ποιά ατζέντα εκλέχτηκε ο καθένας τους;).
Είναι προφανές ότι η παρούσα Βουλή, αρνείται να αναδείξη τον ανώτατο άρχοντα, με απώτερο στόχο να αναγκασθούμε να προσφύγουμε στις κάλπες, ώστε ο Πρόεδρος να εκλεγεί από νέα Βουλή, η οποία ασφαλώς θα μας δώσει μια άλλη Κυβέρνηση.
[Σαν να πρόκειται η αλλαγή κυβέρνησης να φέρει και αλλαγή των δεδομένων. Γιατί αυτό είναι το θέμα για μας τους πολίτες:ότι τα δεδομένα πρέπει να αλλάξουν. Τα ζητούμενα θα τα βρούμε όλοι μαζί].
Η μεθόδευση αυτή δεν είναι νέα. Είναι ένα παλιό πολιτικό και χιλιο-χρησιμοποιημένο τερτίπι.
Δεν θά 'πρεπε όμως να κατηγορείται μόνο εκείνος που το μεταχειρίζεται σήμερα το τερτίπι τούτο, και ο οποίος, ασφαλώς, προσδοκά να έχει τα μέγιστα πολιτικά οφέλη. Τώρα γνωρίζουμε πολύ καλά, ποιά και για ποιόν είναι τα πολιτικά οφέλη. Είναι η ανάληψη της διακυβέρνησης, η κατάκτηση της εξουσίας, με ό,τι αυτό εμπεριέχει και υπονοεί [σύμφωνα με τη μακρά εμπειρία μας από την πολλάκις επιδειχθείσα αυθαιρεσία, τον αυταρχισμό και την αλαζονεία της κάθε εξουσίας. Έχουμε πλέον πολύ καλή εμπειρία και για την αγωνιστική μεθοδολογία, τα αιτήματα ατιμωρησίας και τις παραινέσεις απειθαρχίας, την αντεθνική και ρατσιστική συμπεριφορά της αριστεράς, που τώρα, κόπτεται για την «διαχείριση των υποθέσεων του τόπου και του λαού»].
Η ίδια αιτίαση μπορεί, κάλλιστα, να αφορά και τους ήδη κατόχους της εξουσίας. Γιατί και αυτοί τα ίδια έκαναν προηγουμένως.
Εξ άλλου, οι σημερινοί κάτοχοι της εξουσίας αποτελούν έναν κυβερνητικό συνασπισμό, τα μέλη του οποίου ξεκίνησαν επιδιώκοντας διαφορετικά πράγματα ο καθένας τους, και για τα οποία εκτέθηκαν και κρίθηκαν αντιστοίχως, στις τελευταίες εκλογές. Ο συνασπισμός τους στήθηκε περιστασιακά, μεταβάλλοντας μάλιστα την ουσία της πολιτικής πρότασης για την οποία ο καθένας τους έλαβε εντολή. Έτσι, η τρέχουσα κυβερνητική πολιτική, απέβη εντελώς διαφορετική, έως και αντίθετη! Άρα, τόσο η δυσαρμονία στα ζητούμενα, όσο και η δυσκολία στις κοινοβουλευτικές συναινέσεις (που θα μπορούσαν να επιτυγχάνονται) ήταν από την αρχή φανερές.
Δυστυχώς, τα κόμματα αδιαφορούν για την αδήριτη ανάγκη η συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων να γίνεται για ό,τι ωφελεί το λαό και τη χώρα.
Τα κόμματα της πατρίδας μας πολιτεύονται για θέματα και υποθέσεις του προσωπικού τους, με έξοδα δικά μας.
Και σήμερα, ωφελεί το λαό και τη χώρα η αλλαγή πολιτικής στην παιδεία, την υγεία, τη φορολογία, την εργασία, την επιχειρηματικότητα, την παραγωγή, τις υποδομές, την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία, καθώς και την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων μας.
Θα ξεπεράσουν το περιστασιακό ζήτημα της περιστασιακής λήξης θητείας του Προέδρου, για να συμπράξουν, όλοι μαζί, όσοι θέλουν να πραγματοποιήσουν τα ωφέλιμα και χρήσιμα, επείγοντα και μακρόπνοα κυβερνητικά βήματα που τόσο έχουν αργήσει, ή θα εξακολουθήσουν την άσφαιρη, άκαρπη, άχαρη, αντεθνική, μειοδοτική και καταστροφική πολιτική τους διελκυστίνδα των αντεγκλήσεων, της φυγής, των αλληλοκατηγοριών και της άρνησης;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου