Για τη θεραπευτική δύναμη της αγάπης διαβάζω εδώ και εδώ (Θεραπευτική Αγακαλιά Αγάπης), αλλά και εδώ (Νόσος και θεραπεία στην Ορθόδοξη Θεολογία), και σε τόσα άλλα άρθρα και βιβλία.
Όλοι σε τούτο κατατείνουν: πως χωρίς αγάπη είμαστε «άρρωστοι», έχουμε προβλήματα στις σχέσεις μας, τις προσωπικές και τις επαγγελματικές, και στην υγεία μας, την ψυχική και την σωματική.
Τί είναι λοιπόν η αγάπη, που τόση δύναμη έχει ώστε να μας θεραπεύει, να μας κινητοποιεί δημιουργικά, να μας κάνει αποδεκτούς, να μας κάνει ενεργούς και ικανούς για πολλά πράγματα, ίσως για τα «πάντα»; Ποιός μας προμηθεύει αγάπη, τί μας κάνει να δείχνουμε και να νιώθουμε αγάπη για κάτι ή για κάποιον;
Τί είναι εκείνο που μας εμποδίζει να δείχνουμε και να νιώθουμε αγάπη για κάτι ή για κάποιον και γιατί «ασθενούμε» όταν απουσιάζει η αγάπη για μάς, ή η αγάπη μας για τους άλλους;
Η αγάπη είναι από το πιο βασικά πράγματα που χρειάζεται ο άνθρωπος, αμέσως από την ώρα που θα δεί τον κόσμο. Με βάση τη (βέβαιη πια) γνώση που υπάρχει σήμερα, θα έλεγα, ότι ο άνθρωπος χρειάζεται την αγάπη πριν ακόμη δει τον κόσμο. Από τη στιγμή που υπάρχει κυοφορούμενος.
Η αγάπη είναι γαλήνη της ψυχής, που χαρίζει ευρυθμία στη λειτουργία του ανθρώπου. Τη σωματική και την ψυχική. Την συμπεριφορά του, τις σχέσεις του με τους άλλους, την καλή σωματική/οργανική του λειτουργία, τα συναισθήματά του, τα όνειρά του, τις ελλείψεις του, τις αναζητήσεις του. Τα ναι και τα όχι του. Γεννιέται και ξεκινάει από την μητρική αγκαλιά. Μα συναπαντιέται κι από κείνους που δεν αγαπήθηκαν ποτές, από την επίγνωση της έλλειψής της και της ανάγκης της, ή από την αποκάλυψή της.
Ο άνθρωπος που μεγαλώνει σε μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη και τρυφερότητα, διδάσκεται από αυτό, και αποθηκεύει τούτη την αίσθηση σαν πολυτίμητο θησαυρό σε όλα του τα κύτταρα. Μ' αυτόν θα ζήσει και θα πορεύεται. Ακόμη κι αν κάνει λάθος, δεν θα είναι λάθος πρόθεσης, για τούτο θα αναιρεθεί, όπως ανώδυνα πραγματώθηκε ένα τέτοιο λάθος.
Ετούτο το μάθημα, έχει λίγα λόγια, και πολλή αίσθηση. Κι είναι το βασικότερο για όλη τη ζωή του ανθρώπου. Χτίζει ένα τείχος προστασίας γύρω του και τον κάνει απρόσβλητο. Έτσι, που σαν άφτερο πουλί κουρνιάζει στον κόρφο της μανούλας, κι εκείνη τ' αγκαλιάζει, το νιώθει, σ' ολόκληρη τη ζωή του, ότι έχει έναν τοίχο στα νώτα του, που τον κάνει να νιώθει αθώος, αγνός κι ασφαλής, και ατρόμητος. Αμα τούτο δεν γίνει, τον βλέπεις, κυνηγημένος, δύσπιστος, ανασφαλής, αντιρρησίας σε όλα θα είναι, μια ζωή, ο άνθρωπος που δεν αγκαλιάστηκε, δεν θωπεύτηκε, δεν πήρε μια τέτοια αγάπη, στοργή και αφοσίωση.
Είναι η αγάπη ένα τυχαίο γιατρικό που τ' ανακαλύψαμε στα πολυάριθμα ιατρικά μας πειράματα; Είναι η αγάπη ένστικτο, εγγενές με τη ζωή και την επιβίωση; Είναι η αγάπη πρόσταγμα συμπεριφοράς και υποταγής; Είναι η αγάπη στρατηγική ζωής και μάχης; Είναι η αγάπη υστερόβουλη τακτική για την εξασφάλιση πλεονεκτημάτων; Είναι η αγάπη εύκολη, άκοπη, αδάπανη, αντικαταστατή, ή ανταποδόσιμη «υπηρεσία»;
Τί να πει ένας άνθρωπος για την αγάπη, που έχει τόση δύναμη, όση πολλοί άνθρωποι μαζί;
Θα δοκιμάσω, μονάχη, να ξετυλίξω την καρδιά μου, στην αγάπη που πήρα, στην αγάπη που έζησα, στην αγάπη που μέχρι σήμερα ένιωσα. Στην απελπισία της απουσίας της και στον κατακλυσμό της παρουσίας της. Σαν την έχεις, τη νιώθεις δικαίωμα, και κτήμα, εύνοια και τύχη. Μα σαν δεν την έχεις, νιώθεις μολυσμένο τον αέρα που αναπνέεις, το νερό να μη σε ξεδιψάει, λόγο για έργα δεν βρίσκεις, ούτε για ζωή. Οι άλλοι γίνονται αόρατοι κι ανύπαρκτοι. Μα αν η καρδιά σου είναι γεμάτη αγάπη, ετούτη η αγάπη κατακλύζει τα πάντα. Η αγάπη καθαρίζει το μόλυσμα, δίνει ζωή, τη ζωή της. Γιατί ακόμη κι αν όλοι σου λείψουν, υπάρχει στο βάθος της ψυχής εκείνο το Ένα, το μοναδικό, που σου θυμίζει πως η αγάπη δεν είναι μόνο για σένα. Είναι για όλο τον κόσμο. Γιατί η δύναμη της αγάπης, δεν γεννιέται μόνο στην αγάπη που μας έχουν, αλλά στην αγάπη που εμείς έχουμε για τους άλλους. Γιατί ο άνθρωπος είναι μοναδικός σε κείνα που έχει ο ίδιος να κάνει, και ένας από τους πολλούς σε κείνα που θέλει.
Γιατί και τούτο είναι έργο της αγάπης. Ότι μεταμορφώνει τον άνθρωπο. Τον κάνει κοινωνικό όν. Τον κάνει μέρος ενεργούν και όχι απλώς δεκτικό.
Η αγάπη δεν είναι ένστικτο, είναι συνειδητή επιλογή. Δεν είναι συμμόρφωση σε διαταγή, ή υποχρέωση υποταγής. Είναι πράξη ελευθερίας και δημιουργίας. Είναι προσφορά χωρίς προσδοκία ανταπόδοσης, δεν είναι αρπαγή, μίσθωση, πώληση. Είναι πνευματική κατάθεση. Είναι η πνευματική έκφραση της αλληλεγγύης.
Η αγάπη δεν είναι εναλλακτικό πλάνο στρατηγικής και τακτικής. Είναι αστέρας καταλάμπων και φωτίζων από την καθαρότητα των ελατηρίων εκείνου που διάγει κάτω από το φώς και τη δύναμή της.
Το έργο της αγάπης δεν μπορεί άλλος κανείς τρόπος να το φέρει. Ούτε η φιλανθρωπία, ούτε η ελεημοσύνη προς τους «πτωχούς». Ούτε η κρατική πρόνοια. Γιατί όλα τούτα είναι άψυχα σαν γίνονται χωρίς την αγάπη προς το πρόσωπο. Σαν γίνονται με λίστες και βαριεστημένους διανομείς του ελέους, ανάμεσα σε διεκδικούντες απελπισμένους κι ενδεείς.
Η αγάπη ανακουφίζει από το ψυχικό άλγος, καταλύει την ερημία, καταργεί την ανασφάλεια, λυτρώνει από τον πόνο, ηρεμεί την ανησυχία και πραύνει την αγωνία. Η αγάπη θεραπεύει. Γιατί είναι αγκαλιά, και ιλαρότης, και προστασία, και διαβεβαίωση και παρουσία, χωρίς όρια.
Η αγάπη καταργεί τη φιλαυτία και περιστέλλει την κενοδοξία και την ματαιοδοξία, αφού παραχωρεί και δεν επιζητεί τη διάκριση και τις τιμές ικανοποιεί τη Δικαιοσύνη, αφού δεν αδικείς εκείνους που αγαπάς.
Η αγάπη είναι έτσι όπως μας λέει ο Μανώλης Χατζημάρκος, καθώς ψάλλει τον Υπέροχο Ύμνο της Αγάπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου