«Η διάθεση της αγάπης»

Διαβάζω εδώ «Όποιος αγαπάει το Θεό, δεν είναι δυνατό να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του. 

Και όσους ακόμα είναι υπόδουλοι στα πάθη τους, κι αυτούς τους αγαπάει σαν τον εαυτό του, και χαίρεται με αμέτρητη και ανείπωτη χαρά, όταν τους βλέπει να διορθώνονται». 

 Κι «Όποιος με αγαπάει», λέει ο Κύριος, «θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14, 23). «Και η δική μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλο» (Ιω. 15,12).

Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Όποιος από εμάς δεν μπορεί να αγαπήσει το συνάνθρωπό του, που έχει πολλά μαζί του  κοινά, δεν μπορεί να προσεγγίσει ούτε τον  Χριστό, που είναι ο ίδιος, όλος, Αγάπη.

Γιατί η αγάπη μας, αν δεν σαρκωθεί στο πρόσωπο, και στην ανάγκη του άλλου, καμμιά δεν έχει αξία. Αν εκδηλώθηκε για να μας δούνε οι άλλοι, ή για να εισπράξουμε τον έπαινο, αποδέκτης της «αγάπης» μας δεν είναι άλλος, από τον... εαυτό μας!

Κι έτσι, δεν ήταν αγάπη αυτό που δείξαμε, μα φιλαυτία, εγωϊσμός και ματαιοδοξία!

Αγάπη που δείχνουμε και δίνουμε στον άλλο, είν' εκείνο που ανακουφίζει και γαληνεύει. Δεν του λύνει τα προβλήματα, αλλά τον βοηθάει να βλέπει τον κόσμο συμμετέχοντας και ο ίδιος στις  χαρές και τα προβλήματα του κόσμου. Και τα δικά του. Γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουμε το ίδιο πρόβλημα: πώς θα ζήσουμε και πώς θα αφήσουμε τον κόσμο ετούτο, στον οποίο ήρθαμε, χωρίς εμείς να το επιλέξουμε. 

Εμείς έχουμε να επιλέξουμε τη ζωή που - συνολικά - θα σαρκώσουμε, με τις επιλογές μας.

Διαβάζω (στο ίδιο) , επίσης ότι «Έργο αγάπης είναι η ολόψυχη ευεργεσία προς τον πλησίον μας, η μακροθυμία και η υπομονή που δείχνουμε απέναντί του, καθώς επίσης και η φρόνιμη και συνετή χρησιμοποίηση των πραγμάτων». 

Κι ακόμη ότι:
«Η διάθεση της αγάπης δεν φανερώνεται μόνο με την παροχή χρημάτων, αλλά πολύ περισσότερο με τη μετάδοση πνευματικού λόγου και με τη σωματική διακονία». 

Πόσο μας λείπει αυτή η παρακαταθήκη, σαν κοινή και καθημερινή, καλά εμπεδωμένη στάση και συμπεριφορά! Στο αντίθετο, μάλιστα, είμαστε συνηθισμένοι. 

Βλέπετε, πολλοί, φίλοι κι επαγγελματίες, διαφημιστές κι έμποροι, αγωνιζόμενοι για την άνεσή μας και την ευκολία μας,  μας λένε «ότι είναι πολύ κουραστικό και «φθοροποιό» να ασχολούμαστε με τους άλλους και τα προβλήματά τους. Πρέπει να ζούμε τη ζωή μας και να χαιρόμαστε την κάθε μέρα». Και μας συνιστούν να κάνουμε ένα δώρο, ή να δώσουμε ένα ποσό, ή να πούμε μια κουβέντα στα γρήγορα. Να πάμε τους γερόντους μας σ' έναν οίκο ευγηρίας, για να μπορούμε -βρε αδερφέ- να βλέπουμε, επί τέλους, το κανάλι της αρεσκείας μας,  με την ησυχία μας! Αντί να μας λένε: «Κακό πράγμα η αδιαφορία, η χαρά της ζωής είναι στην κοινωνία των ψυχών και στην από κοινού επιδίωξη όσων μας ενώνουν».

Γιατί, ό,τι και να διαλέξουμε να κάνουμε, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι αυτό που θα μείνει από τον καθένα μας, τελικά, είναι μόνο εκείνο που θα έχει δώσει στους άλλους: Αγάπη, φροντίδα, παρουσία. Αυτά μόνο θα διαιωνισθούν. Γι' αυτά θα μας θυμούνται. 

Όλα τα άλλα θα τα πάρουμε μαζί μας. Και την ατομική μας ευχαρίστηση, και την ατομική μας απόλαυση. Κι όσο για τα πλούτη μας, αυτά μπορεί να προκαλέσουν ακόμη και φονικά, έριδες και μίση.