Επιστροφές...

 

Η επιστροφή στον τόπο που γεννήθηκα, είναι για μένα μυσταγωγία.

Κάθε φορά που πηγαίνω, βαφτίζομαι στον ήλιο του, κι αισθάνομαι το θρόϊσμα των παρόχθιων ευκαλύπτων στον Ευρώτα, ή ξανάρχεται στ' αυτιά μου το βουητό της θάλασσας, που, παρά τη ρηχότητά της, όταν μανιασμένα τα χειμωνιάτικα κύματά της χτυπούσαν το γιαλό, τ' άκουγα-παιδί- από το μπαλκόνι του σπιτιού μου.

Ένιωθα τότε ενοχές, για τη χαρά μου στης φύσης τις εναλλαγές και τις φοβέρες, γιατί οι γονιοί μου δούλευαν στα χωράφια τους όλη μέρα, κι όταν έβρεχε, ενώ χαιρόμουν τη βροχή, υπέφερα συμμεριζόμενη την κούραση και τις δοκιμασίες τους.

Μα το βράδυ, που τους καλοδεχόμουν, με το φαγητό έτοιμο και τη φροντίδα μου αχνιστή στα κοπιασμένα μέλη τους, χαίρονταν για την αγάπη μου, και χαιρόμουν για το χαμόγελο και την ευχαρίστησή τους στα χέρια μου. Κι αυτό δεν ίσχυε μόνο για μένα, αλλά για όλα τα αδέρφια μου.

Αγάπησα τη γή που με έζησε, με μεγάλωσε, με δοκίμασε.

Λάτρεψα τα γονικά μου για τη φροντίδα τους, τη συνέπεια, την επιμέλεια και την εντιμότητά τους. Μα προ πάντων τους λάτρεψα για την αγάπη που είχαν ανάμεσά τους, όχι μονάχα όσο ζούσαν μαζί, αλλά και μετά που "έφυγε" ο πατέρας. Που ερχόταν στον ύπνο μου και ζητούσε αυτό που θα μου ελεγε η μάνα μου την άλλη μέρα! Τέτοια αγάπη, τετοια αφοσίωση!

Είμαι ευτυχής που τους είχα γονείς και μπόρεσα να έχω ένα καλό παράδειγμα για να κάνω μια οικογένεια σαν τη δική τους.