Χειμώνιασε, κι οι καρδιές μας παγώνουνε χωρίς εσένα. Ήτανε άνοιξη, όταν πέταξες από κοντά μας, έτσι ξαφνικά, έτσι απρόσμενα, κι άδεια μας άφησες τη θέση σου στην Εκκλησιά και στη ζωή μας. Στην Εκκλησιά, εκεί που μ' ένα νεύμα σου, μας καλωσόριζες όλους.
Μια μέρα πριν, έχασα κι εγώ τη μάνα μου. Τόσες απώλειες ζωής, μαζεμένες!
Με τρόπο απίστευτο μας άφησες όλους, την οικογένειά σου, τους μαθητές σου και τους φίλους σου. Έτσι, εν μια ριπή.
Κυρία Σμαράγδα, Αγαπημένη μας Δασκάλα,
Σε είδα σαν τον πολυτιμότερο λίθο στο οικοδόμημα της σχολικής αγωγής των παιδιών μου και των παιδιών που περάσανε από την αγκαλιά σου. Κι ο θρήνος μου, για την απώλειά σου, μ' έκαμε να απευθύνω στην οικογένειά σου, δυο λόγια μνήμης, ευγνωμοσύνης και συμπαράστασης.
Σαν τ' άκουσα πως έφυγες, βουβά άφηνα τα δάκρυά μου να σε συνοδεύουν, ενώ η σκέψη μου, βήμα-βήμα ξανάκανε το δρόμο που κάναμε όλοι μαζί τόσα χρόνια. Εσύ μπροστά, κρατώντας τα παιδιά μου από το χέρι, ξωπίσω σας εγώ. Σας έβλεπα, να περπατάτε μαζί τα χρόνια του πρώτου τους Σχολείου, και σου σιγοψιθύρισα:
»Σήμερα, που ξεκίνησες το μεγάλο σου ταξίδι,
εκεί που οι δίκαιοι αναπαύονται,
και οι καλώς αγωνισάμενοι τερματίζουν,
καταθέτω στη μνήμη σου,
τα άνθη του πόνου, τώρα που φεύγεις,
και τα άνθη της αγάπης
που το ταξίδι της ζωής σου μου χάρισε:
»Κυρία Σμαράγδα, Δασκάλα μας,
Δεύτερη Μάνα
των μικρών μου γιών,
που ήρθανε στην αγκαλιά σου,
στη στοργική σου τη ματιά
για να τους δείξεις
τον ανήφορο της γνώσης
πώς να μάθουν να τραβάνε.
»Εκεί, σε βρήκα στήριγμα,
παρηγοριά και άστρο.
Ήτανε δύσκολο πολύ,
μικρό παιδί να μάθεις
να κάθεται, να εργάζεται,
να μάθει να μιλάει για κείνα
τα περίεργα, ασυνήθιστα
που ήτανε γραμμένα.
»Και σύ τα πήρες στοργικά,
μ' αγάπη τα φωτίζεις,
τά 'μαθες να εργάζονται,
προσεκτικά ν' ακούνε,
να γράφουν, να διαβάζουνε,
με στόμφο να μιλούνε,
στις περιστάσεις της γιορτής.
»Το πιο ακριβό πού έχτισες
στην παιδική ψυχή τους,
ήταν η αγάπη της γιορτής,
της ιστορίας η μνήμη,
μα και του Θεού,
Χριστούγεννα, Ευαγγελισμός,
σαρακοστή, της Μάνας την ημέρα.
»Τά 'μαθες τα πολύτιμα
πώς να τα εκτιμούνε,
και πώς τα πολυφίλητα
να μη δυσαρεστούνε.
»Τά 'μαθες με τα χέρια τους
να φτιάχνουνε το δώρο,
που ήθελε μου φέρουνε,
για να με αγκαλιάσουν
σαν καταφύγιο της ζωής,
και σαν πηγή αγάπης.
»Πάντα κρατώ τη ζωγραφιά
που μού 'φερε ο γιός μου,
μαθητής στην πρώτη τάξη
με ένα μήνυμα χαράς,
μήνυμα ευχαριστίας,
που τού 'πες σα δασκάλα του
πώς να τιμά τη μάνα του.
Και έκαμε τη συμβουλή σου πράξη.
»Τά 'μαθες πως το είναι τους
την πεθυμιά, την τεμπελιά,
πρέπει να υπερβαίνει,
τά μαθες για το αύριο
το εύγε να ποθούνε,
αν θέλουν άνθρωποι
σωστοί, μια μέρα να ειπωθούνε.
»Πώς να ευχαριστήσω,
με ποιά λόγια
να παραστήσω -τούτη την ώρα-,
την ευχαριστία μου
για την ύπαρξή σου στη ζωή μου,
για τη συνάντησή μας,
για την αγκαλιά σου,
για τη ματιά σου,
την παιδαγωγική και στοργική,
για τη μητρική σου
αγάπη στο πρόσωπό μου,
για τη φιλική σου διάθεση
στην ανάγκη μου για συμβουλές,
για τη διδακτική σου παρουσία,
όπου υπήρχες,
όπου πήγαινες,
από όπου περνούσες.
»Ακόμη κι όταν πια
το δρόμο της ζωής του
ο γιός μου ξεκινούσε,
και κείνη την ώρα,
με μια καρδιάς αφιέρωση,
κι ένα δώρο Δασκάλου,
εξακολουθούσες να του δείχνεις
το δρόμο τον καλό.
Μέσα από το Λόγο του Θεού.
Κυρία Σμαράγδα,
Δεν μπορείς πια να φύγεις από τη ζωή μας,
γιατί σημάδεψες την οικογένειά μας,
με την αγάπη σου και με την προσφορά σου.
Πάντα θα σε σκεφτόμαστε,
και θα σ' αποζητούμε,
Φάρος έγινες για τη ζωή
και το δρόμο μας.
Κι εσείς, αγαπημένοι της,
Κύριε Δημήτρη,
Χαρούλα, Κωστή και Νίκο,
Χάσατε τη συντροφιά και τη Μητέρα σας,
κι εσείς, αγαπημένα κι ακριβά της αδέρφια,
χάσατε τον πιο αγαπημένο
συνοδοιπόρο ζωής, συνοδοιπόρο
από την ώρα που είδατε το φώς του ήλιου,
όμως, να ξέρετε,
από τούτη τη δύσκολη ώρα,
και για πάντα,
πως, αφού είχατε την τύχη
να ζήσετε μαζί της
τίποτα στη ζωή δεν είναι πιο πολύτιμο
από την τιμή και την αγάπη που σας έδωσε,
κι από τη μνήμη,που κρατήσατε για κείνην.
Κι έχετε ακόμη
την τιμή και το σεβασμό όλων μας,
για την τύχη που είχατε, να ζήσει
Η Δασκάλα μας
στους κόλπους των οικογενειών σας.
Σας εκφράζω
τη βαθύτατη οδύνη μου γι' αυτή την απώλεια.
Απώλεια για όλους μας.
Κι εύχομαι, ο Κύριος να παραμυθίσει τον
απρόσμενο κι αβάσταχτο αυτό πόνο σας,
όπως μόνο εκείνος γνωρίζει.
Δεχθείτε τα συλλυπητήρια,
τα δικά μου
και όλης της οικογενείας μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου