Ας αντισταθούμε στην «παγκοσμιοποίηση» της ιστορίας

 

2η συνέχεια από το προηγούμενο.  Αναγκαστικά.

(Είχαμε ξεκινήσει να λέμε για την τελευταία μόδα, στις απόψεις για το τί είναι και πού βρίσκεται το έθνος).

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, η θεωρία αυτή μας λέει ότι το κράτος είναι και το έθνος. Είναι δηλαδή το ίδιο πράγμα. Αυτό σημαίνει ότι ένα πολιτικό σύστημα οργάνωσε τους ανθρώπους του, πήρε δηλ. το ίδιο (το πολιτικό σύστημα) πρωτοβουλίες, για να οργανώσει την κοινωνία με συγκεκριμένο τρόπο. Σαν να λέμε έγινε πρόσωπο, με προσωπικές ανάγκες και συνήθειες, και σαν ένας άνθρωπος διάλεξε ετούτο κι εκείνο, κι έγινε ο φυσικός επιλογέας όλων αυτών που είπαμε αμέσως παραπάνω. Αυτό ασφαλώς, λογικά, δεν μπορεί να γίνει, γιατί έτσι φαίνεται πως κάνει πράγματα που δεν μπορεί να κάνει, αφού δεν είναι άνθρωπος το πολιτικό σύστημα. Πώς αλλιώς; Μπορεί το κράτος να διαλέξει σε τί θεό θέλουμε εμείς (εγώ, οι φίλοι και οι συγγενείς μου, οι γείτονές μου, οι χωριανοί μου) να πιστεύουμε; Μπορεί να διαλέξει πώς θέλουμε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας; Πώς θα κηδεύουμε τους νεκρούς μας; Να αποφασίσει ότι θέλουμε την ελευθέρωσή μας από τους ξένους, που θέλουν να μας σκλαβώσουν γιατί τους αρέσει ο τόπος μας;

Μπορεί ασφαλώς να διεκπεραιώνει αυτά που αποφασίζουμε όλοι μαζί, αλλά δεν μπορεί να μας επιβάλει πώς θέλουμε να ζήσουμε. Δεν μπορεί να καταργήσει αυτό που (έχει ορίσει για τον εαυτό του να) κάνει για όλους εμάς: να μας αντιπροσωπεύει.

Αν μπορούσε, τότε, θα γινόταν και το άλλο: αν συμβεί και λείψει το κράτος μας, θα μπορούσε να λείψουμε κι εμείς, με τα μυαλά και τις συνήθειες, τις αγάπες και τις προτιμήσεις μας. Γίνεται; δεν γίνεται! Γιατί ακόμα κι άμα λείψει το κράτος μας (ίσως γιατί μπήκε πάλι η γερμανία και τά 'κανε όλα στάχτη, όπως τότες που πολεμήσανε οι μπαμπάδες μας και οι παππούδες μας ενάντια στο φασιμό της απληστίας και της αυθαιρεσίας τους), εμείς πάλι θα πολεμήσουμε, και θά 'ναι μεγάλος ο αγώνας. Και θα κρατήσει όσο να ξαναλευτερωθούμε.

Από την άλλη μεριά, αυτή η «έξυπνη ιδέα», πως τάχα το κράτος είναι και το έθνος, μας λέει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι. Είναι, λέει, τα κράτη (δηλ. έχουνε κόσμο) ομοιογενή. Πως τάχα στους έλληνες δεν ξεχωρίζουν οι πελοπονήσιοι, από τους στερεοελλαδίτες, τους μακεδόνες τους κρητικούς, τους κεφαλονίτες από τους άλλους επτανήσιους, από τους κυκλαδίτες και τους μυτιληνιούς, τους χιώτες, τους θρακιώτες, τους ηπειρώτες, τους λαρισινούς, τους τρικκαίους, τους βολιώτες, τους καρδιτισιώτες, τους σαμίους, τους δωδεκανήσιους. Με λίγα λόγια, η δοξασία αυτή, μας λέει πως δεν υπάρχουμε!

Οι δικοί μας όμως -σοβαροί και καλοί γνώστες των πραγμάτων- επιστήμονες, το βρίσκουνε όλο τούτο, σαν  ιστορικό φτιασίδι των καιρών, που εξυπηρετεί διάφορες σκοπιμότητες. Είναι σαν να πούμε, κάτι σαν τη δουλειά του δικηγόρου, που -για να αθωώσει τον πελάτη του- πρέπει να βρεί επιχειρήματα και να υποστηρίξει μιαν ανομία, σαν καλή και θεοσεβή πράξη, που έγινε «χωρίς κακό σκοπό και χωρίς κακή πρόθεση». Κάτι σαν τη μπόμπα στη Χιροσίμα. Δε φταίει η επιστήμη, η κακή χρήση της μονάχα, θα πούνε μερικοί.

Από τη δική μας σκοπιά, αφού πρέπει να ξανασκεφτούμε τούτα που ακούμε, καταλήγουμε ότι όλα τούτα, που είναι αντίθετα στα πράγματι συμβαίνοντα, οφείλονται στο ότι η καινούργια επιστήμη έχει «γνωσιολογικό έλλειμμα», κι επειδή δεν γνωρίζει τα πράγματα σφαιρικά και δεν έχει μια μέθοδο με καθολική ισχύ, περιβάλλει την φρέσκια άποψη με το κύρος μιας, ας πούμε επιστημονικής υπόδειξης για να σκεφτόμαστε τα πράγματα, ενιαία. Για να το πούμε απλά, μας προτείνει κάτι σαν λυσάρι για το λύκειο.

Αυτά βέβαια δεν ισχύουν. Εκείνο που σήμερα ισχύει, λένε  οι διαβασμένοι  δικοί μας επιστήμονες (κι όχι οι «πληρωμένοι» συγγραφείς), είναι ότι σήμερα -κι όχι από πάντα- είναι συνηθέστατο κάθε κράτος να έχει για το έθνος του και μια επικράτεια (δηλαδή ένα τόπο). Κι ότι το φαινόμενο να σαρκώνεται το έθνος στο κράτος, δεν είναι ούτε παλιό, ούτε δεδομένο, ούτε στατικό. Γιατί ο κόσμος έχει τη δικιά του δυναμική. Αυτό συμβαίνει σήμερα, στην πρωτο-ανθρωποκεντρική φάση, δηλαδή τώρα που- για πρώτη φορά -συνειδητοποιεί τον εαυτό του ο κόσμος των «μοντέρνων καιρών και των  ανομολόγητων επιδιώξεων».

Και η άποψη αυτή δεν είναι επινόημα. Είναι απλή ανάγνωση της πραγματικότητας της ιστορίας.

Και μελετώντας την ιστορία, παρατηρούμε ότι  σήμερα, στο μοντέλο του κόσμου που σαρκωνόταν από το ελληνικό κοσμοσύστημα, αντιτάσσεται ο νεώτερος τρόπος οργάνωσης των κοινωνιών.

Αυτός ο -νεώτερος- τρόπος οργάνωσης, αποτελεί στην ουσία του, προέκταση του ελληνικού κοσμοσυστήματος, αλλά σε μια απείρως μεγαλύτερη κλίμακα. Σαν να λέμε, σε έκταση που καταλαμβάνει (πιάνει) όλον τον κόσμο, ενώ που το ελληνικό μοντέλο αφορούσε μονάχα τον όπου γης ελληνισμό και την (όπου είχε) επικράτειά του.

Σημ. 1: Θα τα ξαναπούμε, για το θέμα τούτο. Γιατί είναι μεγάλο και σπουδαίο. Δεν γίνεται αλλιώς. 

Σημ. 2:  Η αφήγησή μας, βασίζεται σε μια πολύ σημαντική μελέτη, του Καθηγητή Γ. Κοντογιώργη, που παρουσιάστηκε στα πλαίσια ενός συνεδρίου νεο-ελληνικών σπουδών βλ. τη μελέτη αυτή εδώ.