4η Συνέχεια. Είπαμε: Είναι μακρύς ο δρόμος, για μια στοιχειώδη πρόσληψη και κατανόηση βασικών εργαλείων σκέψης επί του θέματος...
Αυτό που συμβαίνει σήμερα, είναι ότι επιχειρείται η «παγκοσμιοποίηση», κάτι σαν διεθνισμός» και «κοσμοπολιτισμός» (στόχοι που αποτελούν το νέο «απελευθερωτικό» πρόταγμα για τον άνθρωπο). Σε τούτο το σχήμα (κράτος-έθνος ή διεθνισμός-κοσμοπολιτισμός), ο πολίτης του κράτους θα γίνει πολίτης του κόσμου. Ετούτος ο τελευταίος πολίτης, δεν θά 'ναι πιά ο πολίτης μιας ομάδας, ενός κόσμου που τον συνδέει η ζωή και ο θάνατος, η ελευθερία, η χαρά και η σκέψη, ή η συνάφεια των ανθρώπων και οι ιστορικοί τους δεσμοί, αλλά θα είναι εκείνος ο άνθρωπος που θα εναρμονισθεί και θα προσπαθήσει να συνταιριάξει τον ψυχικό και διανοητικό του βηματισμό, με τους σκοπούς της αγοράς, σαν ένα υποκείμενο που έχει «εξωτερική συνεργασία» και όχι σαν ένας συνομιλητής και εταίρος.
Επομένως, είναι αναπόφευκτο, το ότι αυτός ο πολίτης θα χάσει πολλά από όσα κατάκτησε στο δρόμο της ανάπτυξης της κοινωνίας μέχρι εδώ, και θα αναγκαστεί να γίνει οικονομικός και πολιτικός «μέτοικος» της παγκοσμιοποίησης. Και τούτο είναι φυσικό, αφού η νέα εποχή βγάζει την κοινωνία έξω από την πολιτεία, και τον πολίτη τον οδηγεί σε πλήρη πολιτική αδυναμία, αφού -σε καμμιά περίπτωση ένα άτομο μόνο του- δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη δυναμική ενός κοσμοσυστήματος (δηλ. την κινητικότητα του κεφαλαίου, την κινητικότητα στην εργασία και στο εμπόριο). Εδώ, ουσιαστικά, παραμερίζεται πλήρως και ουσιαστικά το έθνος της κοινωνίας (δηλαδή η κοινωνία σαν πόλος του κόσμου) και απομένουν να κυριαρχούν τα κάθε είδους συμφέροντα.
Αποτελεί επιβίωση του διαφωτιστικού ιδεολογήματος για την «πλειοψηφία που απειλεί την ατομική ελευθερία» που σήμερα μετουσιώθηκε στο έξυπνο φοιτητικό τσιτάτο «η δικτατορία της πλειοψηφίας». (Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό έχει ίχνος αλήθειας, αν ως πλειοψηφία εννοούσαμε την πολιτική αρμοδιότητα της κοινωνίας των πολιτών αντί για το κράτος).
Η Συλλογική ελευθερία είναι άσχετη με την πολιτική ελευθερία. Σημαίνει μάλλον την συλλογική βούληση που έχει ο κάτοχος της πολιτικής εξουσίας. Ενώ πολιτική ελευθερία είναι η αυτονομία της κοινωνίας σε πολιτικό επίπεδο, δηλαδή όταν η κοινωνία έχει στους ορισμούς της την πολιτεία.
Ελευθερία και Αυτονομία. Η ατομική ελευθερία συμβαίνει στο πρώτο μετα-φεουδαλικό στάδιο και αποτελεί την τομή μεταξύ δεσποτείας και ανθρωποκεντρισμού. Συνάμα είναι το ορόσημο για τη διεύρυνση της ελευθερίας προς την κοινωνική και πολιτική ζωή.
Η πολιτική ελευθερία είναι η κορύφωση της ελευθερίας που εμπλουτίζει τόσο την ατομική όσο και την κοινωνική ελευθερία.
Κι ενώ μπορεί κανείς να είναι ατομικά και κοινωνικά ελεύθερος, χωρίς να απολαμβάνει την πολιτική αυτονομία, δεν μπορεί, ωστόσο, να είναι ο κοινωνικός άνθρωπος, πολιτικά και όχι ατομικά ελεύθερος. Θα ήτανε σαν ένας δουλοπάροικος να έχει κοινωνική και πολιτική ελευθερία! Γίνεται; Δεν γίνεται!
Λέγεται ότι η πολιτική ελευθερία πλήττει-αν δεν καταργεί- την ατομική ελευθερία. Αυτό είναι παρανόηση. Γιατί όσο η ελευθερία διευρύνει το πεδίο πραγμάτωσής της προς την κοινωνική και πολιτική ζωή, τόσο εδραιώνεται και πολυστεύουν και οι όψεις της ατομικής ελευθερίας.
Η ατομική ελευθερία απειλείται πραγματικά όταν τη βάση της πολιτικής κυριαρχίας την παγιδεύουν άλλα πολύπλοκα συστήματα αποφάσεων.
Για να εμπεδωθεί η πολιτική ελευθερία πρέπει η ίδια η κοινωνία να είναι εκείνη που αποφασίζει για το πώς θα διαχειρισθεί και θα ρυθμίζει την πολιτεία και το έθνος της, δηλαδή τη συλλογικότητά της.
Εξ άλλου, την προοπτική της καθολικής ελευθερίας- που τη σαρκώνει το σύστημα της δημοκρατίας- οι μοντέρνοι καιροί, την απορρίψανε ήδη από την εποχή του διαφωτισμού, αφού την εξισώσανε με τον ολοκληρωτισμό.
Κι έτσι, στο υποσυνείδητό τους οι μοντέρνοι καιροί έχουνε βάλει στόχο την κοινωνία. Το ενδεχόμενο να κατέχει η κοινωνία την κοινωνική και πολιτική ελευθερία-αντί για λίγα μόνο δικαιώματα- αυτό από μόνο του αποτελεί απειλή, όχι όμως για τις ατομικές ελευθερίες, αλλά για το ίδιο το πολιτικά κυρίαρχο κράτος, που κρατάει εξόριστους και φυλακισμένους-ιδιώτες τους πολίτες και την κοινωνία τους.
Σημ. Θα υπάρξει και άλλη συνέχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου