Η στασιμότητα της πολιτικής αναποτελεσματικότητας

Αντιγράφω-συμφωνώντας σε μεγάλο βαθμό - τις σκέψεις φίλης:

«Και συμφωνήσαμε! Περί του πρακτέου.


» Να μας τα πάρουν όλα για τα επόμενα 20, 30 ή 40 χρόνια. Ότι θα μας κόψουν τις συντάξεις και τους μισθούς, και ότι θα υποβιβάσουν τα κατώτατα όρια αποδοχών (κυρίως για τους νέους!), και μιλάμε πάντα για τους αμειβόμενους με μισθό.


» Δεν μιλάμε για δημιουργία επιχειρήσεων, δεν μιλάμε για δημιουργία νέων οικογενειών. Δεν μιλάμε για ανάπτυξη, ούτε για ζώσα κοινωνία.


» Μιλάμε κυρίως για το πόσα θα δώσουμε σ’ ένα κράτος αναξιόπιστο, για να δανειστεί από δανειστές άπληστους, που τους παρακαλούμε να μας δανείσουν για να μισθοδοτούμε ανθρώπους που δεν τους μάθαμε να επιχειρούν και να αποδίδουν, για να έχουμε να δίνουμε μίζες σε όσους εξυπηρετούν τις πολιτικές των κομμάτων, για να διαχειρίζονται τα δάνεια οι διαχειριστικοί πολιτικοί σχηματισμοί, ακόμη και προς πλουτισμό των στελεχών τους, (που προκαλούν με την πολυτέλεια, την αμεριμνησία και τη χλιδή τους, την αναίδεια, την προπέτεια και την αμετροέπειά τους).


» Όχι κύριοι, η ζωή μας δεν έφτασε στα επίπεδα του 2005. Πολύ χειρότερα. Ενώ σε τιμές καταναλωτικών αγαθών πρώτης ανάγκης είναι σύγχρονη-2012, σε αποδοχές προσεγγίζει τα επίπεδα του 1955. Τότε που οι γονείς μας ζούσαν σαν άθλο την κάθε μέρα επιβίωσης. Σήμερα είναι χειρότερα, γιατί εκείνοι είχαν όνειρα για μας. Ενώ εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε όνειρα για τα παιδιά μας. Το αντίθετο μάλιστα. Ενώ εκείνοι περίμεναν να φύγουν μέσα από την αγκαλιά μας εν ειρήνη από τον μάταιο τούτο κόσμο, εμείς δεν μπορούμε ούτε να φύγουμε. Δεν έχουμε γιατρούς, δεν έχουμε φάρμακα, δεν έχουμε ασφάλεια, δεν έχουμε προοπτική. Έχουμε όμως φόρους, φόρους, φόρους και περικοπές. Περικοπές επί των περικοπέντων εισοδημάτων!

»Έχουμε και εισφορές αλληλεγγύης, τρέχουσες και αναδρομικές! (Να δείτε, που, στο τέλος, το ποσόν της εισφοράς, θα φορολογηθεί ως εισόδημα, και δεν θα -έχουν τουλάχιστον το φιλότιμο να το- αφαιρέσουν από το φορολογητέο εισόδημα!).


» Αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα, αναξιόπιστα πολιτικά πρόσωπα, με μοναχικές κραυγές πολιτικής απελπισίας.

» Εννοείται, βεβαίως, πως πρέπει να εξορθολογιστούμε επαγγελματικά, πολιτικά, οικονομικά, και κυρίως να ασχοληθούμε με την κατά κεφαλή (μας) πνευματική καλλιέργεια, σύμφωνα με «ευστοχώτατο» όρο του κ. Γιανναρά, αλλιώς δεν γίνεται να σωθούμε. Γιατί κινδυνεύουμε κυρίως από τον (ατομικό και συλλογικό) εαυτό μας. Από αυτόν, κανείς δεν μπορεί να μας σώσει!


» Υπάρχει κανένας νέος Ρήγας, για να σαλπίσει ένα νέο Θούριο; Ή τουλάχιστον, ένας Μεταξάς (!), για να βάλει την Ελλάδα πάνω από τους δανειστές της, που ζητούν τη γή και το ύδωρ μας;


» Αχ! Πατρίδα, χάθηκε ο Σολωμός σου, έσβησε πεινασμένος από τους Γερμανούς κι ο Παλαμάς σου. Αλλά, τουλάχιστον, ο τελευταίος μας άφησε το ποίημά του για να θρηνούμε, κάθε φορά που το χρειαζόμαστε: «Οι Λύκοι», το ξέρετε;».


Και για την αντιγραφή

Φιλαρέτη

(Παλαιότερη ανάρτηση, που επαναφέρεται λόγω επικαιρότητας και λόγω εξακολούθησης της «αποτελεσματικότητας» της κυβερνητικής πολιτικής).