Παρελάσεις: Ένας αντίλογος στον αντίλογο

 

Διάχυτο είναι γύρω μας το πνεύμα τις αντίρρησης σε κάθε τί που αναφέρεται στην ελληνική μας ιδιοπροσωπία και στην προτίμησή μας να τιμάμε, να θυμίζουμε και να ζούμε φέροντες, εκφράζοντες και εκφραζόμενοι υπό την εθνική μας ταυτότητα.

Ο,τιδήποτε αφορά έστω και τη στοιχειώδη υπόμνηση, ακόμη και λανθάνουσα ότι είμαστε Έλληνες, με αυτή τη -συγκεκριμένη και γνωστή- διαδρομή, αυτή την ιστορία, αυτές τις ιστορικές επιλογές, φάσεις, κατευθύνσεις, προτιμήσεις, συνήθειες, ότι είμαστε έλληνες και ότι διάφοροι λαοί, στο διάβα του χρόνου, μας προξένησαν ζημίες, εισβολές, σφαγές, αλώσεις, πυρπολήσεις, παιδομαζώματα, βιασμούς και μύρια τόσα άλλα, και πως παρόλα αυτά εμείς αγαπούμε την ειρήνη και τη δημιουργία, την ειρηνική συνύπαρξη των λαών χωις επιβητορικές σχέσεις εξουσίας πάνω μας, θα βρεθούν κάποιοι να μας πούν:

-Αυτά είναι μυθεύματα! Τα επινοήσανε κάποιοι για να σας καθοδηγούνε! για να πετύχουνε τους στόχους τους! Εμείς ξέρουμε καλά!

Άλλοι είπανε, μεταξύ τους:

-Ας μη μιλάμε πια καθόλου γι' αυτά! Σιγά-σιγά θα ξεχαστούνε! Μη τους δίνετε σημασία όταν μιλάνε αυτοί!

Κι άλλοι, απορούντες με την επιμονή μας και την πίστη μας να θυμόμαστε και να θέλουμε αυτό που είμαστε, αυτό που η ελληνική μας παιδεία μας έδωσε, δηλαδή ελευθερία σκέψης, ελευθερία επιλογής, μέτρο, λογική, αγάπη, ωραίο, κ.α., είπανε:

-Ο κόσμος πια είναι ένας! Τί λένε αυτοί οι οπισθοδρομικοί, και γιατί θέλουνε να γιορτάζουνε και να θυμούνται πράγματα που πια δεν έχουν σημασία;

Εχουνε δίκιο. Ο κόσμος αλλάζει. Αλλά δεν άλλαξε ακόμη.

Απλώς, σε αυτή την αλλαγή που συντελείται, δεν εχει ακόμη φανεί κατά τρόπο προφανή σε όλους, η ουσία της κατεύθυνσης προς την οποία οδεύει αυτή η αλλαγή. Κι όσοι -στρατευμένοι στην απώλεια της ιστορικής μνήμης- επιδιώκουν την εγκαθίδρυση του νέου κόσμου, φαντάζονται πως αυτός ο νέος κόσμος δεν θα θίξει τη δική τους μνήμη. Τη δική τους απόφαση.

Όμως ο νέος κόσμος δεν θέλει ανθρώπους με σκέψη, με κρίση, με απόφαση, με δυνατότητα επιλογής. Θέλει καταναλωτές και υπηρέτες. Γιατί αφεντικά έχει.

Αν οι μισθοφόροι του πολέμου για την απώλεια της ιστορικής μνήμης, της λογικής και της ελευθερίας (του προσώπου και των λαών) φαντάζονται πως θα είναι τα αφεντικά σε τούτον το πόλεμο που μαίνεται, δεν έχουν σκεφτεί ότι για να είναι κανείς αφεντικό πρέπει να έχει και υποτακτικούς. Οι ταλαίπωροι, αυτοί, δεν φαντάζονται πως είναι απλώς οι δήμιοι της ελευθερίας των λαών, και οι εντεταλμένοι για τη διεκπεραίωση οικονομικού εγκλήματος σε βάρος όλου του κόσμου.

Γιατί, δεν ενώνουν τον κόσμο στη βάση της κοινής ανάγκης για ζωή, αγάπη, ελευθερία, δημιουργία, παραγωγή, γνώση, συνεργασία.

Αντίθετα, κάποιοι λίγοι, ενώνονται και επιζητούν την απόλυτη (φυσική και ηθική) εξουσίαση και υποταγή όλων των ανθρώπων. Με απώτερο σκοπό και τον πλήρη οικονομικό τους έλεγχο. Αυτοί δεν διστάζουν ούτε μπροστά στην εξολόθρευση και στην φυσική εξόντωση όσων αντιστέκονται.

Αυτοί προωθούν την κατανάλωση και τον δανεισμό, γιατί αυτό θα εξανδραποδίσει τον άνθρωπο -και τους λαούς- ευκολώτερα (και σίγουρα).

Η κατανάλωση στην οποία μεθοδικά μας ωθούν, δεν αφορά μόνο αγαθά, αφορά και υπηρεσίες, και δομές, και ιστορία και ανθρώπους και όνειρα και ανθρώπινες ζωές. Η κατανάλωση μετράει, όχι το αντικείμενο.

Ο «δανεισμός» από τους οικονομικά ισχυρούς, με τους όρους τους, δεν αφορά μόνο χρήματα. Αφορά επιχειρήματα, αφορά μέλλον, αφορά ιστορία, αφορά ανθρώπινες ζωές, αφορά δημιουργία.

Μόνο που η κατανάλωση υπο-βάλλεται στους λαούς, δήθεν για την «πρόοδό» τους. Αυτή, που τελικά αποβαίνει με μαθηματική ακρίβεια, στην αποσάθρωσή τους.

Ενώ ο δανεισμός επι-βάλλεται από τους ισχυρούς, δήθεν για τη σωτηρία των λαών. Και, τελικά, αποβαίνει, επίσης, με μαθηματική ακρίβεια, σε όλεθρό τους...

Κάποιοι από εμάς, θέλουμε να έχουμε ιστορική μνήμη, και προτιμάμε να ζούμε στον κόσμο που έχει νόημα, γι' αυτό προτιμάμε να γιορτάζουμε ό,τι θυμίζει τέτοιαν άποψη: γιατί μας κάνει να χαιρόμαστε την ανθρωπιά μας (βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος, έλεγαν παλαιότερα) και -βλέποντας στο μέλλον- να διαιωνίζουμε το παιδευτικό παράδειγμα.

Όχι. Εμείς δεν κάνουμε στρατιωτικές παρελάσεις κατάκτησης και εξουσίασης. Εμείς παρατασσόμεθα με σεβασμό στη θυσία της αγάπης τους και υποσχόμαστε μεγαλύτερη προσοχή και περισσότερη εργασία στο αγαθό και στην ειρήνη.

Όσο για τους άλλους, γι' αυτούς που ο κόσμος έχει ήδη αλλάξει, και η ιστορική μνήμη δεν έχει πια καμμιά αξία, ας τους αφήσουμε να ονειρεύονται πως είναι τα αφεντικά ενός κόσμου που έχει μόνο αφεντικά. Αυτούς.

Θα είναι δυσάρεστο να αντιληφθούν ότι δεν ήσαν αυτοί τα αφεντικά, τελικά. Γιατί θα το σκεφτούν τελικαά, πως, αυτού του είδους τα αφεντικά, δεν έχουν συνεργάτες, παρά μόνο υπηρέτες. Και βέβαια, σαν υπηρέτες είναι χρήσιμοι όλοι αυτοί, για τη δουλειά του οικονομικού «εξισλαμισμού» του κόσμου. Μετά θα είναι άχρηστοι στα αφεντικά τους.

Ναι, εσείς κάνετε κάθε μέρα παρελάσεις εκμαύλισης στην κατανάλωση, και σε κάθε είδους ανάλωση ζωής, μέλλοντος, ονείρων. Παρελάσεις και προσκλήσεις στις γιορτές δανεισμού για αυτοκίνητα, για ταξίδια, προς υποθήκευση του μέλλοντος και της ελευθερίας του ανθρώπου, προσκλήσεις σκλαβοποίησης του, για να συγκεντρώνουν τα αφεντικά σας τον παγκόσμιο πλούτο. Παρελάσεις χωρίς πνεύμα, παρελάσεις χωρίς αίτημα ζωής.

Μόνο παρελάσεις αλλοφροσύνης, μίσους, εκδίκησης, αρπαγής, ηθικής και φυσικής παραλυσίας. Αυτές είναι οι παρελάσεις που θέλετε να κάνουμε από εδώ και πέρα;