Παγκοσμιοποίηση και νεωτερική ιστοριογραφία. Βυζάντιο και Μεσαίωνας.

 

9η Συνέχεια...

Έχουμε ήδη διαπιστώσει ότι προϋπόθεση του έθνους είναι το «ανθρωποκεντρικό γεγονός» και η «ταυτοτική σήμανση της συνείδησης κοινωνίας».

Αυτό υποδηλώνει ότι, εάν ο ελληνικός κόσμος είχε περιέλθει στη δεσποτεία/φεουδαρχία, θα είχε χάσει την ταυτότητά του, ακόμη και αν κατάφερνε να διατηρήσει ζωντανό το γλωσσικό του ιδίωμα. Το ίδιο θα συνέβαινε κι αν χανόταν ο ελληνικός χαρακτήρας της ανθρωποκεντρικής παιδείας, όπως ακριβώς συνέβη με τις αραβικές κατακτήσεις. Τούτο όμως δεν έγινε.

Η ύπαρξη και η λειτουργία του «ελληνικού έθνους κοσμοσυστήματος» σε ολόκληρη τη διάρκεια του Βυζαντίου, αντανακλά το γεγονός ότι συνεχίζει αδιατάρακτα τον ελληνικό ανθρωποκεντρικό τρόπο, οργανωμένον όπως ήταν και εκείνος των παλαιών-και-αρχικών κοινωνιών των πόλεων/κοινών με κατευθυντήριο πρότυπο εναρμόνισης τη «μητρόπολη πολιτεία».

Με άλλα λόγια, στο Βυζάντιο ο ελληνισμός συνέχισε να βιώνει αδιατάρακτα το ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα μικρής κλίμακας της φάσης της οικουμένης. Το Βυζάντιο υπήρξε καθόλα οικουμενική κοσμόπολη, όχι (δεσποτική) αυτοκρατορία.
Είναι άπειρες οι πηγές που μαρτυρούν την καθολική συγκρότηση των κοινωνιών του Βυζαντίου με πρόσημο την κοσμόπολη, η οποία αναλύεται στη συνάντηση της μητρόπολης ή βασιλεύουσας πόλης και του συστήματος των ανθρωποκεντρικών πόλεων/κοινών.

Tη μεγαλύτερη αποδεικτική δύναμη, ωστόσο, έχει το γεγονός ότι ο ελληνικός κόσμος εισέρχεται στην τουρκοκρατία, οργανωμένος με υπόβαθρο τις κοινωνίες των κοινών/πόλεων, των οποίων μάλιστα οι πολιτείες διάγουν και πολιτεύονται (λειτουργούν και διοικούνται) σαν να προέρχονται κατ'ευθείαν από εκείνες που υπήρχαν στην προ-οικουμενική, δηλαδή στην κλασική εποχή.

Επομένως, η «νεοτερική ιστοριογραφία» προσπαθώντας να ξαναγράψει την ιστορία, δείχνει μια αξιο-περίεργη εμμονή να ορίσει το τέλος της «αρχαιότητας» με το ανυπόστατο επιχείρημα ότι το σύστημα των πόλεων τέλειωσε.

Αδόκιμη είναι, επίσης, και η ταξινόμηση του Βυζαντίου στο Μεσαίωνα, δηλαδή σε καθεστώς δεσποτείας.

Χωρίς άλλο, αδόκιμη είναι και η προβολή του πολυεθνικού χαρακτήρα του Βυζαντίου. Και τούτο, γιατί πρόκειται στην ουσία για κοινή πολιτισμική/ ταυτοτική και κοσμοσυστημική στέγη, η οποία είναι πολύ περισσότερο εμφανής, από ό,τι στις ελληνιστικές και στη ρωμαϊκή κοσμοπόλεις.

Ας μη μιλήσουμε για τις προεκτάσεις και τις σκοπιμότητες που υπηρετούνται κι επιδιώκονται με αυτές της θεωρίες της νεωτερικής ιστοριογραφίας. Είναι λίγο ως πολύ προφανείς.

Επί του παρόντος, προέχει η δική μας καλή γνώση για τη δική μας ιστορία και την εξελικτική πορεία του Ελληνικού Έθνους, στο διάβα του χρόνου.

Σημ. Θα ακολουθήσει και άλλο σημείωμα....