Διαβάζω (εδώ) ότι «Ο Έλληνας πολύ πριν από την κρίση έπαψε να προσδίδει νόημα σε αξίες όπως η φιλοπονία, η σεμνότητα, η αυτογνωσία, η εγκαρτέρηση, η μετριοπάθεια, η υπακοή στους νόμους, η τιμιότητα, η φιλαλήθεια (…)
Η οικογένεια, με την αρρωστημένη της μορφή, βρίσκεται πριν και πάνω από όλα. Ο Ελληνας δεν διστάζει να διορίσει το ανάξιο συνήθως παιδί του εις βάρος του άξιου παιδιού του γείτονα που δεν έχει τις ίδιες γνωριμίες, ακολουθώντας έτσι τους άγραφους νόμους της μαφίας (…)
Πέρασαν ολόκληρες δεκαετίες διαμαρτυριών και απεργιών, ποτέ όμως στην ελλαδική κοινωνία δεν ακούστηκε συλλογικό αίτημα διεκδίκησης της αξιοκρατίας, του ελέγχου της ποιότητας, της καταξίωσης της αριστείας και των αξιολογικών κρίσεων, διότι έτσι θα αναιρούνταν η κομματική πελατεία και οι ψηφοφόροι θα είχαν κρίση και λογική. Η πολιτική αυτή βαρβαρότητα μπορούσε να συντηρηθεί μόνο μέσω αδιάκριτων παροχών σε πουλημένες συνειδήσεις».
Αυτό το άρθρο μου το υπέδειξε ο γιός μου.
Ένας άνθρωπος της νέας γενιάς μιλάει, ένας άλλος άνθρωπος -της νέας γενιάς κι αυτός- το θεωρεί σημαντικό και αξιοπρόσεκτο. Κι ένας άλλος άνθρωπος, που αποτελεί «αξία» για τούτο τον τόπο, το αναδεικνύει περαιτέρω.
Κι εγώ, ανήμπορη και λίγη, συμφωνώντας με όλους αυτούς, με χαρά κι ελπίδα, το σημειώνω, για σας τους φίλους μου. Μήπως και γίνουμε περισσότερες οι ομάδες που προβληματιζόμαστε, για την κατάντια και το αδιέξοδο της χώρας μας.
Δείτε όλον τον προβληματισμό της Μαγδαληνής Μουρελάτου εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου