Η ψυχή μας είναι φρούριο ζωής.

 

Αγαπημένη φιλενάδα,

Μου γράφεις για τα προβλήματα που οι σχέσεις σου με φίλους και γνωστούς σου δημιουργούν. Και θέλεις τη γνώμη μου. αληθινά με φέρνεις σε δύσκολη θέση...

Δεν ξέρω για την ψυχή και το μυαλό κανενός ανθρώπου. Καλά-καλά, αμφιβάλλω ώρες ώρες και για τα δικά μου.

Οι δοσοληψίες με υποχρεώσεις, έχουν τα ρίσκα τους και οι συμπεριφορές έχουν τα τεκμήριά τους.

Θυμάσαι που σου έλεγα για τα δικά μου; Με το φίλο που χρειαζόταν βοήθεια; Ακόμη και στο δικηγόρο μου, τον έστειλα για να τον βοηθήσει στα προβλήματά του. Και προσωπικά του ζήτησα να τον προσέξει για χάρη μου.

Τελικά δεν συνεργάστηκαν καλά. Και ήρθαν σε μεγάλη ένταση μεταξύ τους. 

Με πήρε τηλέφωνο και μου έλεγε για το δικηγόρο μου, φωνάζοντας μάλιστα,

και χωρίς να μου επιτρέπει να μιλήσω, αρρώστησα από την ένταση της ομιλίας του στο αυτί μου μέσω κινητού, και ήμουν για δύο ημέρες σε υπερένταση και αυπνία, με ισχυρό πονοκέφαλο, σαν να ήταν το μυαλό μου από μολύβι.

Προσπάθησα να ηρεμήσω, σχεδόν νοσηλευόμενη, ακόμη και προσευχόμενη.  Ηταν σαν να έχω πάθει ηλεκτροσόκ, για 2 ολόκληρες  ημέρες.

Δεν ξέρω τί συμβαίνει με την οργή του κόσμου.

Όταν μετά από αυτά ο φίλος, με πήρε τηλέφωνο, μιλούσε σαν να μην έχει συμβεί τίποτε ! Άκουγα κι έπεφτα από τα σύννεφα!

Τώρα προσεύχομαι, αλλά  πανικοβάλλομαι κιόλας!

Δεν θέλω ούτε να ξέρω!

Αν μπορώ να βοηθήσω, θα βοηθήσω, αλλά  ψυχική φθορά από τις πράξεις και τη συμπεριφορά κάποιου δεν θέλω να υποστώ (ούτε βεβαίως) να αποκτήσω. Γιατί κάτι τέτοιο θα συμβεί όταν μπώ στον πειρασμό ή να τον χαρακτηρίσω αρνητικά, (γιατί όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε μεγάλη ανάγκη, μπορεί πράγματι να κάνει αρνητικά -ακόμη και για τον ίδιο- πράγματα) ή να χάσω την (όση μου έχει απομείνει)  ανθρωπιά μου.

Μεγάλωσα μέσα στην αγάπη και δεν μπορώ να ζήσω αλλιώς.