Συναντήσεις κι επί+σκέψεις...

 

Αγαπημένη φίλη, Σοφία,

Αφού σε κουράζουν οι συναντήσεις εκεί που είσαι τούτες τις μέρες, τότε δέξου τουλάχιστον την επί+σκεψή μου! 
Να είσαι καλά και να θυμάσαι πως είμαστε μόνοι όχι όταν δεν μας σκέπτεται κάποιος, αλλά όταν εμείς δεν σκεφτόμαστε κάποιον.

Αυτό σου τό 'χω ξαναπεί, μα δεν πειράζει να ξαναθυμόμαστε  ό,τι μας κάνει καλό κι ό,τι  μας γιατρεύει. Στο 'χα πεί ένα Σάββατο βράδυ, από τη Λωζάννη.
Ήτανε το πρώτο μου βράδυ εκεί. Με το γιό μου. Σε ξαναφέρνω σ' εκείνες τις μνήμες, από τη Λωζάννη, στο φιλόξενο σπίτι του παιδιού μου. Το πρώτο βράδυ μαζί του. Είχαμε περπατήσει  συντροφιά, στους ήσυχους δρόμους της πόλης, κι είχαμε φτάσει μέχρι το γιαλό (δηλαδή μέχρι τη λίμνη), απ' όπου βλέπαμε φωτισμένες τις απέναντι γαλλικές ακτές.

Περπατώντας για τη λίμνη,  αντικρύσαμε μιαν εξέδρα, στημένη για να παίζουν οι νεολαίοι τις μουσικές τους και για κάθε άλλη νεανική δραστηριότητα. Λίγο πιο εκεί, μια προτομή του Καποδίστρια. Η Ελβετία ευγνωμονούσα, απαθανάτιζε τον άνδρα, και  «η Ελλάς δολοφονούσα» εξαφάνιζε τον κίνδυνο να πραγματοποιηθεί το όραμά του και ενταφίαζε τον οραματιστή, σκέφτηκα.

Ένα καραβάκι πέρασε από μπροστά μας σκίζοντας θορυβωδώς τα νερά, κι απ' όπου περνούσε, κεντούσε, με τους αφρούς του, σα με δαντέλλες,  το ακύμαντο πέπλο της λίμνης, που πριν καθρέφτιζε τις φωτισμένες κατοικίες και τα ξενοδοχεία της ακτής.

Ήσυχη βραδιά, λίγο νησί, λίγο Μεσόγειος, λίγο καλοκαιράκι, μ ‘ όλο που η ώρα ήταν 11 το βράδυ, και η θερμοκρασία 3 βαθμοί. Το κρύο το ένιωθα γλυκό, με αναζωογονούσε. Τα πόδια μου που έκαιγαν από το ταξίδι, από την κούραση της ημέρας που είχε περάσει, και της νύχτας  που δεν είχα κοιμηθεί, άρχισαν να ζωντανεύουν και η ομοιόσταση (ιδιοτροπία του οργανισμού μας) έκανε δουλειά. Άρχισε να κουρδίζει το ρολόι του κορμιού και να το βάζει σε δουλειά. Καλύτερη κυκλοφορία του αίματος, καλύτερη λειτουργία των σπλάχνων, ξαράχνιασμα του μυαλού.

Ανεβήκαμε στα βράχια, για να αγναντέψουμε την EVIAN, την απέναντι γαλλική πόλη, κι είπαμε -κάποια μέρα- να πάμε ως εκεί με το καραβάκι, για καφέ, και να ξαναγυρίσουμε.

Ω! φιλενάδα, τι όμορφη που είναι η φύση, και πόσο όμορφη μπορεί να την κάνουν οι άνθρωποι! Όλα για όλους. Κι αλήθεια, πόσο άσχημη μπορεί να την κάνουν οι άνθρωποι όταν την οικειοποιούνται για πάρτη τους!  (ένας γιαλός μαντρωμένος, με πανύψηλο τείχος για να χαίρεται μονάχα ο καταπατητής! τό 'χουμε δει πολλές φορές στην πατρίδα μας).

Στο γυρισμό, μια πάπια έχει βγεί από τη λίμνη και περπατάει ανάμεσα στα παιδιά που μέχρι πριν λίγο έπαιζαν τη μουσική τους, τραγουδούσαν και χόρευαν. Πιο κεί, οι άσπροι κύκνοι, μέσα στη λίμνη, ησυχάζουν από της μέρας τα παιχνίδια, τα ταξίδια, την αναζήτηση τροφής. Άλλος, με διπλωμένο το λαιμό προς τα πίσω, κρύβει μέσα στις φτερούγες του το κεφάλι, άλλος ακόμη πλένεται, άλλος ορθός ψάχνει μια θέση να σταθεί. Άλλη μια συντροφιά κύκνων, αγαπημένη συνυπάρχει, περιμένοντας την επόμενη μέρα, στην αγκαλιά της φύσης, σ’ ένα τοπίο μεγάλης ομορφιάς, σ’ ένα τόπο γαλήνης, σε μια χώρα που σέβεται τους πολίτες της.

Παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού. Στη στάση του λεωφορείου είδαμε πως το λεωφορείο μας φτάνει. Έφτασε κιόλας, και βρεθήκαμε στο σπίτι μας σε 4 λεπτά έχοντας περπατήσει 40 για να κάνουμε τη βόλτα μας.

Σοφία,
Κάνε τη βόλτα μαζί μου, και βγές έξω χαρούμενη, έλα ξανά κοντά μας, ποιητικά.
Σε περιμένει το σημειωματάριό σου, κι εμείς..