Τώρα που πας στην ξενιτειά

 

Αγαπημένη μου Βίβιαν,

Πάνε δέκα πέντε ολόκληρα χρόνια, από τότε που πρωτοήρθες εδώ, μια μικρούλα, πανέμορφη κουκλίτσα, βγαλμένη σαν από παραμύθι, κι ομόρφυνες το σπίτι μας, εσύ, μια μονάχα κόρη, ανάμεσα σε δυο μαμάδες και τέσσερις άντρες.

Τί γλυκειά και τρυφερή παρουσία! Τί χάρη στις κινήσεις, στις αρνήσεις και στα αιτήματα! Κάθε σου επιθυμία και καπρίτσιο, διαταγή! Κάθε σου στενοχώρια πόνος, για όλους!

Μα δεν σε κακομάθαμε. Η αγάπη μας, το ξέρεις, δεν ήταν άφεση στις αυθαιρεσίες της πριγκήπισσας του σπιτιού μας. Ήταν αγάπη στο μωρό μας. Κι η πολλή αγάπη ποτέ δεν βλάφτει. Η πολλή αγάπη, είναι τοίχος ν' ακουμπάς. Η πολλή αγάπη είναι εμπιστοσύνη. Είναι αφοσίωση. Είναι παράδειγμα.

Και τώρα! ο καιρός που πέρασε, σ' έκανε και σένα να θέλεις ν' ανοίξεις τα φτερά σου, να αναζητήσεις καινούργιους ορίζοντες μακριά από την αγκαλιά και την καθημερινή έγνοια μας.

Ε! λοιπόν, Βίβιαν, ετούτη η ώρα μου φαινότανε πολύ μακρινή. Αλλά νάτηνε που ήρθε και δεν μπορώ να το πιστέψω. Θυμάμαι τότε, που μικρούλα εσύ, με τους φοιτητές μου εγώ, μόνες οι δυό μας μαζί, μιλάγαμε και παίζαμε. Θυμάμαι λοιπόν τα σφηνάκια (νερού) που πίναμε και κάναμε πως θα μεθύσουμε, ή ότι μεθύσαμε κιόλας!

Θυμάμαι, αργότερα,  τα γραμματάκια που διαβάζαμε και γράφαμε μαζί, σαν  τύχαινε να βρεθούμε καμμιά φορά, εσύ μικρούλα μαθήτρια, περιμένοντας  τη μαμά σου, κι εγώ αναπληρώνοντας μια τρυφερότητα που δεν ήταν πια  καιρός να τη δείχνω στους μικρούς μου άντρες!

Και θυμάμαι, την αγωνία της μαμάς, της γιαγιάς, και όλων των δικών σου, σαν τύχαινε ν' αρρωστήσεις και να πονάς.   Τί μαρτύριο παιδί μου για το γονιό η κάθε αρρώστεια του παιδιού του! Δεν πονάς, πάσχεις! Γιατί δεν ξέρεις τί υποφέρει το παιδί σου! Απλώς θέλεις να μην υποφέρει! Αλλά, αλίμονο! Η ζωή του παιδιού μας, είναι δική του! Αυτό θα τη ζήσει! Αυτό θα κερδίσει, αυτό θα χάσει, αυτό θα στερηθεί, αυτό θα κουραστεί κι αυτό θα πονέσει! Αυτό θα πονέσει από τα λάθη του, από τα παθη του, από τις αστοχίες του, κι από αυτό θα μάθει. Αυτό θα είναι το δικό του εκπαιδευτήριο!

Εμείς,  θα αγωνιούμε πάντα για τα παιδιά μας, θα θέλουμε το καλύτερο γι' αυτά. Αλλά αυτά θα διαλέξουν εκείνο που θέλουν να είναι. Εμείς θα τα αγαπούμε πάντα. Γιατί αυτός είναι ο προορισμός του γονιού. Να είναι το καταφύγιο της καρδιάς του παιδιού του. Να είναι η ανοιχτή πόρτα που θα το δεχθεί, κάθε που η καρδιά του είναι ανήσυχη, μόνη, δυσκολεμένη. Όχι μονάχα μ' εκείνο που θα κάνει για το παιδί του (γιατί μπορεί να μην μπορεί να κάνει τίποτε!), μα κυρίως μ' εκείνο που είναι για το παιδί του!

Μικρή μου κόρη,

Να θυμάσαι και να ξέρεις πως τώρα που φεύγεις από την αγκαλιά μας, η αγάπη μας θα είναι μαζί σου, γιατί η αγάπη δε γνωρίζει αποστάσεις, κι οι καρδιές δεν βλέπουνε σύνορα. Η ευχή μας για πρόοδο και ανάπτυξη των πνευματικών σου ικανοτήτων και χαρισμάτων, θα σε οδηγεί με σίγουρο χέρι. Γιατί θέλουμε όλοι για σένα το καλύτερο. Γιατί πιστεύουμε ότι μπορείς να  πετύχεις το καλύτερο για σένα. Με τέτοια πανοπλία αγάπης είσαι πολύ δυνατή, απόλυτα ικανή για προσωπικές μάχες. Γιατί αξίζει να το πετύχεις.

Να έχεις την ευχή μας και καλό ξεκίνημα στα όνειρά σου. Καλή δύναμη και καλή σου επιτυχία.

Σ' ευχαριστώ-δεν σου είπα ποτέ- για τις μνήμες που έχω, από  τις ώρες που περάσαμε μαζί.

Με πολλή αγάπη,
μια παράπλευρη μανούλα.