Καινοφανή Ήθη προβάλλουν στην Ελληνική Κοινωνία

Διαβάζω εδώ ότι (τόσο η μητέρα  παλαιότερα, μιλώντας στην τηλεόραση μάλιστα, όσο και) ο πατέρας  του αδικοχαμένου νεαρού μουσικού Π. Φύσσα, είπε λίαν προσφάτως  μιλώντας στο protothema.gr: «Να σας πω κάτι έτσι όπως το νιώθω, αυθόρμητα. Στα αλήθεια σας το λέω, δεν επιθύμησα ποτέ εκδίκηση. Αυτός ο άνθρωπος είναι ένα αρρωστημένο μυαλό που δεν έχει θέση στην κοινωνία. Δε ξέρω πως ακούγεται αυτό αλλά εγώ έτσι νιώθω. Η τιμωρία του θα ήταν να του κόψουν και τα δύο χέρια από τη ρίζα και να τον αφήσουν ελεύθερο μετά. Ναι, αυτήν την τιμωρία θα ήθελα για το φονιά του γιου μου».

Με την έμφαση να δίδεται στην εκδίκηση, κι όχι στον πόνο του πατέρα. Προφανώς, τα bold δεν τα έβαλε ο πατέρας στο λόγο του. Αλλά ο Τύπος. Και προφανώς, ο Τύπος, με αυτό εξάπτει  για δικούς του λόγους (δηλαδή για λόγους που οι άνθρωποι του Τύπου γνωρίζουν),  τα κοινωνικά και πολιτικά πάθη.

Ποιός όμως θα ωφεληθεί από αυτό;
Θα γυρίσει στη ζωή το αδικοχαμένο παληκάρι; Θα σωφρονισθεί ο δολοφόνος ; Γνωρίζουμε ποιά είναι η πολιτική πλευρά που θα υποστήριζε ο νέος ή υποστηρίζει ο δολοφόνος; Θα αποκτήσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία ο ωφελούμενος από την πολιτική πλευρά κάποιου εκ των δύο;

Τελικά, θα υπαγορεύσουμε στην Δικαιοσύνη τί  απόφαση  θα πρέπει να βγάλει αφού ερευνήσει την υπόθεση; Και τότε, γιατί να την ερευνήσει; Ή μήπως είναι ήδη γνωστή η κρίση του Δικαστηρίου, από κάποιον Θείο Κανόνα που επιβάλλει μια συγκεκριμένη ποινή, για κάθε συγκεκριμένο αδίκημα; Και τί θα γίνει με τα   άλλα υποκειμενικά και αντικειμενικά στοιχεία, τα οποία μέχρι σήμερα απαιτούσε ο ποινικός μας κώδικας;

Αλλάξανε τόσο πολύ τα δικαιϊκά μας ήθη, και δεν το γνωρίζω;

Είναι άηθες να χρησιμοποιούνται οι άνθρωποι και τα συναισθήματά τους, για να εξυπηρετούνται πολιτικές, δημοσιογραφικές ή οποιεσδήποτε άλλες σκοπιμότητες.

Αυτοί που το κάνουν δεν προσφέρουν καμμία παρηγορία και καμμία ψυχική ανάπαυση στο βασανισμένο και λυπημένο άνθρωπο. Στο γονιό, για την αναπότρεπτη απώλεια του παιδιού του. Δεν προσφέρουν ούτε λύση στο πρόβλημα της παραβατικότητας. Ωθούν σε καινούργιες λύπες και καινούργιες παραβατικότητες.  Επιδιώκουν μόνο το δικό τους όφελος. Οικονομικό, πολιτικό, επικαιρότητα.

Αλλά, έτσι είναι οι αποτρόπαιοι. Δεν διστάζουν για τις ξένες απώλειες. Για τις δικές τους προστατεύονται. Δεν φείδονται της ζωής του άλλου, της αξιοπρεπείας του άλλου, της ανθρωπιάς και της τιμής του.

Ο πόνος των γονιών για το παιδί τους είναι όλος δικός τους. Κανείς δεν θα τους τον λιγοστέψει. Όμως, μπορεί, ποιός ξέρει, η αγάπη του κόσμου να  κάνει ώστε να τον μοιραστούν με κάποιους από μας.

Η απώλεια της ζωής ενός νέου ανθρώπου έχει αναπότρεπτα μεγαλύτερη βαρύτητα από την εκδίκηση που θα μπορούσε να πάρει ο οποιοσδήποτε τρίτος γι' αυτήν.